Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

με τον τρόπο που θυμάμαι

 εδώ και καιρό οι αναμνήσεις τείνουν να απομακρύνονται ιδιαίτερα γοργά σ'ένα παρελθόν που μοιάζει απίστευτα μακριά, ενώ μπορεί να είναι μόλις λίγους μήνες πίσω.
"τ'αστέρια" μου σ'αυτό το "χάσιμο", οι φάροι που με οδηγούν σε μια ακτή, είναι οι μικρές στιγμές , οι για κάθε  ξένο ασήμαντες.... ένα βλέμμα, μια πρόθεση, μία κίνηση

κι απ'όλες τις στιγμές, τις όμορφες και τις δύσκολες, από έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας κολλάω  πάντα στις πιο θετικές θέλοντας να ξεχάσω κάθε άγχος, κάθε αίσθημα άρνησης και αποκλεισμού
θυμάμαι...
 το βράδυ που με περίμενες ενώ έφτιαχνες συνεχώς καινούρια προβλήματα μαθηματικών που μου ήταν δύσκολο να συλλάβω. δεν μπορώ να περιγράψω το ύφος σου εκείνη τη στιγμή, ξέρω μόνο πόσο ερωτευμένη ένιωσα
το άλλο ,  που ήθελες ντε και καλά να μαγειρέψεις, ενώ ήσουνα πτώμα από τη δουλειά κι εγώ σε λυπόμουνα.
ο δύσκολος αποχαιρετισμός όταν πια αφήσαμε τη Μ και το πιο όμορφο σπίτι που έμεινα ποτέ. τι απαρηγόρητο κλάμα !
η αγκαλιά σου εκείνη την κουραστική μέρα στο πλοίο, την ώρα που περνούσε ο Christian και τον χαιρετήσαμε
τα πουλιά που πέταγαν κόντρα στον δυνατό άνεμο μια γκρίζα μέρα δίπλα σε μια αγριεμένη θάλασσα

υπάρχουν και στιγμές στις οποίες δεν είσαι μέσα.
η βόλτα με τον Τζ και το εγγόνια του στο W.
μια σοκολάτα που μου χάρισε η μητέρα τη Μ εβδομάδα.
........
στο τέλος τέλος για όλους μας μένουν μόνο στιγμές.



Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

τελικά ναι. από τη μια μέρα στην άλλη χάσαμε (κάποιοι από μας....ειδικά όσοι δεν είχαμε άγκυρες)  όλα εκείνα που μας επέτρεπαν να ονειρευόμαστε. να ζούμε χωρίς περιορισμούς, με αξιοπρέπεια  και με ελπίδα.
να διαμορφώνουμε το μέλλον μας λίγο πολύ όπως το θέλουμε.
μπορεί να μην ήταν πολλά αυτά που είχαμε, υλικά και μη,  αλλά αρκούσαν για να προσθέτεις χρώματα στις μουντές μέρες και να τις γεμίζεις με νοήματα.
...τις νύχτες ξυπνώ από εφιάλτες και τα χέρια μου πονούν και πιάνονται από το σφίξιμο.
άλλοτε νιώθω σαν επαίτης που παρακαλά για λίγη συμπάθεια......αλλά η μοίρα των επαιτών είναι γνωστή
κι άλλοτε σαν κατηγορούμενος που πρέπει να δικαιολογήσει την ανικανότητα και την αποτυχία του
και καθε μέρα νιώθω πως πρέπει να σηκώσω μόνη μου το βάρος αυτού του κόσμου
και μερικές φορές λυγίζω

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ζηλεύω

" ...όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάταν, εγώ σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μόνο να δω όλες τις χώρες του κόσμου και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη, εκστατικά ευτυχισμένη μαζί και δίπλα κι απέναντι σε ένα αγόρι. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να είναι πλούσιος- ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ'αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει κι αυτός να δει τον κόσμο. Κι όλα αυτά ήταν δυσκολότερα από το να κατακτήσει κανείς το Μανχάταν - όμως τότε δεν το ήξερα . Δεν είχα ιδέα. "

Σώτη Τριανταφύλλου, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης

κάπως έτσι....
όταν μαθαίνω, βλέπω, διαβάζω για ανθρώπους που μοιράζονται την ομορφιά της ζωής χαίρομαι  γι'αυτούς.... και ταυτόχρονα ζηλεύω
τι νόημα να δώσεις στη ζωή σου, αν ποτέ δεν στόχευες να κατακτήσεις το Μανχάταν ;

κοιτώ το ορφανό μου χέρι...πέρασε και σήμερα...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

παρατηρήσεις

Η Αθήνα φορά σκουφιά και κασκόλ γιατί κρυώνει και κόβει τις λίγες ελιές που της έχουν απομείνει
Σ'ένα χωριό στο Βορρά τρία παιδιά καίγονται από την αναμμένη ξυλόσομπα.
Στην Ελλάδα το πετρέλαιο είναι ακριβό γιατί πρέπει να υποστηρίξουμε τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Τα ίδια που δεν πληρώνουν φόρους σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Σε πείσμα των κατασκευασμένων δελτίων τα Mall γεμίζουν, ο κόσμος κάνει ουρές μπροστά στα ταμεία. Όπως πριν 5 χρόνια.
Γύρω μου όλοι μιλούν για κρίση και μετά αφήνουν κατοστάρικα στα ταμεία των σούπερ μάρκετ για να την γλυκάνουν.
Ζω μια τεράστια αντίφαση και δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια.
Στην Ελλάδα δεν μαθαίνεις ποτέ την αλήθεια. Ζεις μόνο τη δική σου, όπως και το δικό σου μύθο.
Από το να διαβάζω blog ξεχνώ τη σωστή ορθογραφία των λέξεων. Από το να ακούω τους wannabe ακορντεονίστες στον ηλεκτρικό , ξεχνώ τις σωστές νότες των τραγουδιών.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

για περισσότερη σύνεση

κρατώ στα πόδια μου το λάπτοπ, ενώ απέναντι παίζει αδιάφορα η τηλεόραση τους Illuminati. στη μια γωνία του σαλονιού έχω ένα επιδαπέδιο φωτιστικό, ενώ ταυτόχρονα καίνε και τα σποτάκια της κουζίνας. αραιά και πού ανάβει το φωτάκι της αυτόνομης θέρμανσης, ώστε η θερμοκρασία του χώρου να είναι σταθερή.
πριν λίγο σιδέρωσα, έβαλα πλυντήριο, μαγείρεψα.
και φυσικά έκανα μπάνιο. με καθαρό, τρεχούμενο, ζεστό νερό.

δεν περιγράφω το σπίτι μου, ούτε τη μέρα μου. σκέφτομαι - το ερέθισμα μού το έδωσε ένα βιβλίο που διάβασα τελευταία- πως αν την ίδια προνομιούχα ζωή ήθελαν να την κάνουν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, απλά δεν θα έφταναν οι ενεργειακές πηγές της γης.
το να μιλάει κανείς για κρίση κάνοντας την παραπάνω απλή σκέψη ή συγκρίνοντας τη ζωή του σήμερα με αυτήν πριν από δύο αιώνες, είναι τουλάχιστον πολυτέλεια.
φυσικά και έχουμε κρίση... έχουμε μάθει  τόσο πολύ στην σπατάλη και στον καταναλωτισμό που τις θεωρούμε δεδομένες καταστάσεις. στο κάτω κάτω κανείς δεν αισθάνεται καλά όταν χάνει όσα είχε συνηθίσει

πριν δυο αιώνες ή και σήμερα σε χώρες του τρίτου κόσμου, ο κόσμος πέθαινε από το μολυσμένο νερό, ο μόνος τρόπος φωτισμού ήταν αυτός με κεριά , οι περισσότερες αρρώστιες έφερναν και τον θάνατο , τα παιδιά εργάζονταν από την ηλικία των πέντε χρόνων, ο μέσος όρος ζωής ήταν γύρω στα 20-30 χρόνια και η τροφή ελάχιστη και μονότονα ίδια.
πριν δύο αιώνες δεν υπήρχε σύστημα ύδρευσης, δεν υπήρχε ρεύμα, οι μετακινήσεις γινόταν μόνο με άμαξες που έσερναν ζώα ή με άλογα, οι εγχειρίσεις γίνονταν χωρίς αναισθησία και απολύμανση με πολλές πιθανότητες να πεθάνει ο ασθενής, οι τάξεις στις οποίες ήταν χωρισμένοι οι άνθρωποι ήταν αυστηρά καθορισμένες και όσοι ανήκαν στις κατώτερες από αυτές, δλδ οι περισσότεροι, είχαν δικαιώματα λιγότερα κι από αυτά των ζώων.
δε μιλάμε για 1000 χρόνια πριν. μιλάμε για 100-200 χρόνια πριν. δλδ για 4-5 γενιές μόλις νωρίτερα.
κάναμε πολλά βήματα να φτάσουμε εδώ που είμαστε και θα είναι κρίμα να μην το διαφυλάξουμε

το παρόν ποστ δε θέλει να υποτιμήσει τη σημερινή κρίση, στην οποία άλλωστε δεν αναφέρεται.
ο προβληματισμός μου μετά την ανάγνωση του βιβλίου επικεντρώθηκε στην τελευταία του φράση, η οποία επίσης δεν είναι άγνωστη στους περισσότερους από εμάς, απλά προτιμούμε να την προσπερνούμε με κάποια αδιαφορία.
ότι ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής εξαντλεί τόσο γρήγορα τα αποθέματα της γης, που όχι μόνο δεν επαρκούν για όλους τους κατοίκους του πλανήτη, αλλά σύντομα δεν θα  είναι αρκετά ούτε για εμάς, τους λίγους και προνομιούχους που τα ξοδεύουμε αλόγιστα.

ίσως τελικά η κρίση να πρέπει να μας συνετίσει ακριβώς σε αυτόν τον τομέα πριν είναι αργά και βλέπουμε στις τιμές του σημερινού πετρελαίου να πουλιέται το νερό.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Hide my head I want to drown my sorrow



μου πάει η απαισιοδοξία αυτού του τραγουδιού, ακόμη κι αν δεν το θέλω.
εδώ και καιρό όλα μου μοιάζουν θλιβερά, δεν μπορώ να δω χρώματα εκεί έξω. δεν μπορώ να νιώσω χαρά.
τα χτυπήματα τα δέχομαι στωικά στρέφοντας και το αριστερό μάγουλο κατά τας γραφάς, ανίκανη να αντιδράσω
οι καθημερινές εικόνες είναι στην πλειοψηφία τους αποκαρδιωτικές. προχτές μια κοπέλα στο τρένο, βρόμικη, έμοιαζε  άστεγη, με μια σακούλα αποφάγια στα πόδια είχε γείρει να κοιμηθεί
όλα μοιάζουν να καταρρέουν, κι ο καθένας αγκιστρώνεται απ' ό,τι έχει.
τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μου μοιάζουν πολύ παράταιρα τόσο με την πόλη όσο και με τον καιρό...μια κραυγαλέα παραφωνία.
......
δεν ξέρω τι θα ήθελα.
σε περιόδους μεγάλης πίεσης, όπως η τωρινή, συνήθως σκέφτομαι μία αόριστη φυγή.
να ξέρω πως υπάρχει κάπου μια έξοδος κινδύνου
μόνο που δεν ξέρω πού
για πού
....

ακούω αυτούς τους στίχους
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had

και ταράζομαι...όχι,  δεν είναι δίκιο....μπορεί να είναι ποιητικό, αλλά  δεν είναι δίκιο

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

βροχή

Μ'αρέσει η βροχή. Μ'αρέσει ο ήχος της, ο τρόπος που ρίχνει τα φύλλα αυτήν την εποχή και κιτρινίζουν οι δρόμοι , ο μαλακός καιρός της.
Μ'αρέσουν οι βόλτες στη βροχή.
Βέβαια στην Αθήνα δεν ταιριάζει . Η Αθήνα ασχημαίνει μαζί της και κάνει τις διαδρομές σου πιο δύσκολες, πιο βρόμικες, πιο γκρίζες.
Χώρια που πουθενά δε σου χρειάζονται τόσο πολύ αυτές οι πολύχρωμες πλαστικές γαλότσες, με τόσους νεοσχηματιζόμενους χείμαρρους και λίμνες.
Χαζεύω τους wasserscheu Αθηναίους και χαμογελώ. Είναι αστείος στα μάτια μου ο φόβος  μην τυχόν πέσουν πάνω τους δυο σταγόνες.
Τρέχουν  να κρυφτούν κάτω από υπόστεγα, ανοίγουν βιαστικά τις ομπρέλες, αντιδρούν αγχωμένα και βιαστικά.
Άλλες εικόνες...


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

είναι κάποιες μέρες....

είναι κάποιες μέρες που ξυπνάς με σφιγμένο στομάχι δίχως συγκεκριμένο λόγο , μα με πολλούς αφηρημένους , από αυτούς που κάθε μέρα σου επιφυλάσουν μια δυσάρεστη έκπληξη, και λες "δε γίνεται από κάπου θα μου'ρθει και σήμερα, κάτι θα γίνει , κάτι θ'ακούσω, κάτι θα βρεθεί να με απελπίσει και να με ρίξει  "
και δε σκέφτεσαι ούτε στιγμή γιατί να μην περιμένεις κάτι καλό αυτή τη μέρα , που ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει και να ζεσταίνει παρά το προχωρημένο του Νοέμβρη.
σα να σου απαγόρεψαν δια νόμου την αισιοδοξία. δια πολλών νόμων
...
και κάποιες άλλες φορές, συνήθως  την ώρα που δε σε πιάνει ο ύπνος το βράδυ, παρατηρείς τον κόσμο σαν να είσαι έξω από αυτόν και βλέπεις πως μεγαλώνοντας συγκατανεύεις ευκολότερα και συνθηκολογείς και οπλίζεσαι με μια παράξενη ηρεμία...
κι ακόμη διαπιστώνεις πως ό,τι είναι για σένα σημαντικό δεν είναι για τους άλλους, ούτε και το όμορφο το δικό σου, το ενδιαφέρον, το σωστό, το δίκαιο...
κι αυτό σε κάνει πιο μοναχική


κι ύστερα.... ξέρεις τώρα πια τα όρια του χρόνου....

κι ίσως ο κόσμος να μην έπρεπε τόσο να θυμώνει για τα ληγμένα τρόφιμα, όσο για τα ληγμένα όνειρα



Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

περί ψευτοεξεγέρσεων

Με 1.260.000 επίσημους ανέργους κ Στουρνάρα και κ Σαμαρά δεν επιτρέπεις στους υπαλληλίσκους  που κάποιοι από σας βολέψατε σε προνομιούχες θέσεις, να σας απειλούν με εξεγέρσεις . Τους δείχνεις απλά την πόρτα. Εκείνη τη στιγμή .
Νομίζω πως η προσφορά για αντικαταστάτες  θα είναι αρκετά μεγάλη (ακόμη και με το νέο μισθολόγιο που οι παλιοί σας υπάλληλοι ούτε να ακούσουν δε θέλουν) .
Αν πάλι θέλεις οπωσδήποτε να τους ρωτήσεις για το αν συμφωνούν με τα νέα μέτρα, τότε να κάνεις το ίδιο και με όλα τα άλλα στρώματα  του ελληνικού λαού.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

μακρινές ιστορίες

Από την "εκπαίδευση του μικρού δέντρου" του Φόρεστ Κάρτερ


Η γιαγιά και ο παππούς ήθελαν να μάθω για το παρελθόν, γιατί : " Αν δε γνωρίζεις το παρελθόν, δε θα έχεις μέλλον. Αν δε γνωρίζεις πού ήταν ο λαός σου, δε γνωρίζεις και πού πηγαίνει. " Έτσι μου είπαν τα περισσότερα.

Πώς ήρθαν οι στρατιώτες της κυβέρνησης. Πώς καλλιεργούσαν οι Τσεροκί τις πλούσιες κοιλάδες και πραγματοποιούσαν χορούς ζευγαρώματος την άνοιξη, όταν φύτρωνε η ζωή στη γη, όταν το ελάφι και η ελαφίνα, το παγόνι και η καλή του πανηγύριζαν παίζοντας το ρόλο τους στο παιχνίδι της δημιουργίας.

Πώς οργάνωναν γιορτές του θερισμού στα χωριά, καθώς ωρίμαζαν οι κολοκύθες, κοκκίνιζε ο διόσπυρος και σκλήραινε το καλαμπόκι.Πώς ετοιμάζονταν για τα κυνήγια του χειμώνα και αφιερώνονταν στον Τρόπο.

Πώς ήρθαν οι στρατιώτες της κυβέρνησης και τους ζήτησαν να υπογράψουν το χαρτί. Τους είπαν ότι το χαρτί σήμαινε ότι οι νέοι λευκοί έποικοι θα ήξεραν πού να εγκατασταθούν και έτσι δε θα έπαιρναν τη γη του Τσεροκί. Και, αφού το υπέγραψαν, ήρθαν και άλλοι στρατιώτες με τουφέκια και μακριά μαχαίρια στα τουφέκια τους. Οι στρατιώτες είπαν ότι τα λόγια στο χαρτί είχαν αλλάξει. Τώρα τα λόγια έλεγαν ότι ο Τσεροκί έπρεπε να αφήσει τις κοιλάδες, τα σπίτια και τα βουνά του. Ότι έπρεπε να φύγει μακριά, προς τον ήλιο που δύει, εκεί όπου η κυβέρνηση είχε ετοιμάσει μια άλλη γη για τον Τσεροκί, γη που δεν ήθελε ο λευκός.*

Πώς ήρθαν οι στρατιώτες της κυβέρνησης και περικύκλωσαν όλη την κοιλάδα με τα όπλα τους και τη νύχτα με τις φωτιές τους. Έβαλαν τους Τσεροκί μέσα στον κύκλο. Έφεραν Τσεροκί από άλλα βουνά και κοιλάδες, λες και ήταν αγελάδες, και τους έβαλαν μέσα στον κύκλο.

Αφού γινόταν αυτό για καιρό, όταν πια είχαν φέρει τους περισσότερους Τσεροκί, έφεραν άμαξες και μουλάρια και είπαν στους Τσεροκί ότι μπορούσαν να φύγουν για τη γη του ήλιου που δύει. Στους Τσεροκί δεν είχε απομείνει τίποτα. Μα δεν ήθελαν να φύγουν με τις άμαξες και έτσι έσωσαν κάτι. Δεν μπορούσες να το δεις, να το φορέσεις ή να το φας, μα έσωσαν κάτι. Άρνήθηκαν να φύγουν με τις άμαξες. Έφυγαν περπατώντας.

Οι στρατιώτες της κυβέρνησης προχωρούσαν με άλογα μπροστά τους , στα πλευρά τους, από πίσω τους. Οι άντρες Τσεροκί περπατούσαν και κοιτούσαν ίσια μπροστά. Δεν κοιτούσαν κάτω, ούτε προς τους στρατιώτες. Οι γυναίκες και τα παιδιά τούς ακολουθούσαν από πίσω και δεν κοιτούσαν τους στρατιώτες.

Πίσω τους, μακριά, οι άδειες άμαξες έτριζαν και κροτάλιζαν, ήταν άχρηστες. Οι άμαξες δεν μπορούσαν να κλέψουν την ψυχή του Τσεροκί. Του έκλεψαν τη γη του, το σπίτι του. Μα ο Τσεροκί δε θα άφηνε τις άμαξες να του κλέψουν την ψυχή.

Καθώς περνούσαν από τα χωριά του λευκού , οι άνθρωποι μαζεύονταν για να τους δουν να περνούν. Στην αρχή γελούσαν με τον χαζό Τσεροκί που περπατούσε ενώ οι άδειες άμαξες έτριζαν πίσω του. Ο Τσεροκί δε γυρνούσε το κεφάλι του για να τους κοιτάξει, και σύντομα τους κόπηκαν τα γέλια.

Καθώς ο Τσεροκί απομακρυνόταν από τα βουνά, άρχισε να πεθαίνει. Η ψυχή του δεν πέθαινε, ούτε γίνόταν πιο αδύναμη. Πέθαιναν οι πολύ νέοι, οι πολύ γέροι και οι άρρωστοι.

Στην αρχή οι στρατιώτες τούς άφηναν να σταματούν, για να θάβουν τους νεκρούς τους. Μα πέθαιναν όλο και περισσότεροι - κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες. Περισσότεροι από το ένα τρίτο θα πέθαιναν στο Μονοπάτι. Οι στρατιώτες είπαν ότι θα μπορούσαν να θάβουν τους νεκρούς μόνο κάθε τρεις μέρες, γιατί οι στρατιώτες βιάζονταν και ήθελαν να τελειώνουν με τον Τσεροκί. Οι στρατιώτες είπαν ότι οι άμαξες θα κουβαλούσαν τους νεκρούς, μα ο Τσερόκι αρνήθηκε να βάλει τους νεκρούς του στις άμαξες. Τους μετέφερε ο ίδιος. Περπατώντας.


Το μικρό αγόρι κουβαλούσε τη νεκρή αδελφούλα του και κοιμόταν δίπλα της τη νύχτα στο χώμα. Τη σήκωνε στα χέρια του το πρωί και συνέχιζε.

Ο σύζυγος κουβαλούσε τη νεκρή γυναίκα του. Ο γιος τη νεκρή μητέρα του, τον νεκρό πατέρα του. Η μητέρα το νεκρό μωρό της. Τα μετέφεραν στα χέρια τους. Και περπατούσαν. Και δε γυρνούσαν το κεφάλι τους για να κοιτάξουν τους στρατιώτες, ούτε τους ανθρώπους που τους παρακολουθούσαν να περνούν κατά μήκος του Μονοπατιού. Κάποιοι από εκείνους έκλαιγαν. Μα ο Τσεροκί δεν έκλαιγε. Δεν έβλεπες δάκρυα στο πρόσωπό του, γιατί ο Τσεροκί δεν τους άφηνε να δουν την ψυχή του, όπως δεν ανέβαινε και στις άμαξες.

Έτσι, το ονόμασαν Μονοπάτι των Δακρύων. Όχι επειδή έκλαψε ο Τσεροκί. Γιατί δεν έκλαψε. Το ονόμασαν Μονοπάτι των Δακρύων γιατί ακούγεται ρομαντικό και μιλά για τη θλίψη όσων στέκονταν δίπλα στο Μονοπάτι. Όμως μια πορεία θανάτου δεν είναι ρομαντική.

Δεν μπορείς να γράψεις ποίηση για το νεκρό, παγωμένο μωρό στα χέρια της μητέρας του που κοιτά τον μαύρο ουρανό με μάτια που δεν κλείνουν, ενώ η μάνα του περπατάει.

Δεν μπορείς να γράψεις τραγούδια για τον πατέρα που σηκώνει το βάρος της νεκρής γυναίκας του, κοιμάται δίπλα της τη νύχτα και ξυπνά και τη σηκώνει ξανά το πρωί - και λέει στον μεγαλύτερο γιο του να σηκώσει το σώμα του μικρότερου γιου. Και να μην κοιτά...να μη μιλά.... να μην κλαίει....να μη θυμάται τα βουνά.

Δε θα ήταν όμορφο τραγούδι. Γι'αυτό το ονόμασαν Μονοπάτι των Δακρύων.


* Το 1835, όταν ανακαλύφθηκε χρυσός σε γη που ανήκε στους Τσεροκί, στην Τζόρτζια, μια μικρή μειοψηφία συμφώνησε να πουλήσει όλη τη γη της φυλής ανατολικά του Μισισιπή για ένα σχετικά μικρό ποσό. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε τη συμφωνία, αλλά κάποιοι κρατικοί αξιωματούχοι και ο πρόεδρος Andrew Jackson αγνόησαν την ακύρωση. Την περίοδο 1838-1839 οι Τσεροκί και άλλες φυλές οδηγήθηκαν δια της βίας στην Οκλαχόμα. Η πορεία τους διήρκεσε 116 μέρες και μέτρησε 4000 νεκρούς (περίπου το 1/3 του τότε πληθυσμού των Τσεροκί)


Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

συνεπιβάτες

συναντιόμασταν στην γραμμή 5 πάντα το μεσημέρι. όχι κάθε μεσημέρι, αλλά πάντα μεσημέρι.
για πρώτη φορά τον πρόσεξα όταν έκανε ευγενικά στο πλάι για να μπω στο λεωφορείο παραχωρώντας μου την προτεραιότητα. μια ασυνήθιστη ευγένεια, που την δικαιολογούσε η κάπως μεγαλύτερη ηλικία του, άλλα ήθη...
Aπό τότε κάθε που συναντιόμασταν στο ίδιο σημείο, ένα νεύμα, μία κίνηση με το χέρι "περάστε", είχε γίνει συνήθεια.
μια μέρα που πήρα μια άλλη γραμμή, σε άλλο σημείο της πόλης, μπαίνοντας κάπως αλαφιασμένη, ένιωσα αυτήν την ένταση που νιώθεις όταν κάποιος σε κοιτά επίμονα.
καθόταν σ'ένα από τα μπροστινά καθίσματα, μου χαμογέλασε και χαιρέτισε.
από κει και πέρα πάντα χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον δίχως ποτέ να έχουμε ανταλλάξει μια κουβέντα παραπάνω
φαντάζομαι πως θα έχει καταλάβει πως η συνεπιβάτιδα της γραμμής 5, δεν πρόκειται να ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη γραμμή

......

την είδα να μπαίνει σκοτεινιασμένη λίγο πριν το κέντρο της πόλης. φαινόταν ταξιδιώτισσα με τον πολύχρωμο σάκο στην πλάτη και το κάπως ανέμελο, χίπικο ντύσιμο.
κάθισε σε μια τελείως άβολη θέση, ενώ το λεωφορείο ήταν μισοάδειο , πήρε το σακίδιο στην αγκαλιά κι άρχισε ένα ατελείωτο βουβό κλάμα .βουβό κι όμως σπαραχτικό. ήθελα τόσο να πάω δίπλα της, να της χαιδέψω τους ώμους να της πω "σώπασε, όλα θα γίνουν. όλα θα φτιάξουν. θα δεις"
(πόσα παρόμοια ξεσπάσματα κατέπνιξα στις ίδιες διαδρομές και μόνο με βλέμμα θολό άφηνα τις εικόνες να περνάνε δίπλα μου)
μερικές φορές με σιχαίνομαι για την ατολμία μου. για το φόβο μου μήπως εισέλθω απρόσκλητα στην ιδιωτική σφαίρα του άλλου

....

φορούσε ένα κομψό μαύρο κουστούμι με λευκό πουκάμισο και κρατούσε ένα χοντρό χαρτοφύλακα εκτός από την τσάντα στα χέρια της. δυσκολευόταν γενικά να πιαστεί από τις χειρολαβές, αλλά δεν ήθελε και να καθίσει.
ψηλή, λεπτή, με υπέροχα μακριά καστανά μαλλιά και καθαρά γαλάζια μάτια .είχε κάτι υπέροχα κοριτσίστικο πάνω της, κάτι τρομερά ανεπιτήδευτο και μια ανέμελη χάρη....ακριβώς η ομορφιά που θαυμάζω στις σπάνιες φορές που τη συναντώ ...και που ζηλεύω






Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

No need for words



όταν η περιρρέουσα κατάσταση είναι τόσο δυσάρεστη και δεν βρίσκεις τίποτα να πεις σε κοινωνικό ή προσωπικό επίπεδο...
τότε καμιά φορά οι νότες είναι η μόνη μορφή παρηγοριάς

ωστόσο θα είχα μια ερώτηση να σας κάνω, με μεγάλη περιέργεια για την απάντηση που θα έδινε ο καθένας σας

"τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σας ;"
(πάρτε το χρόνο σας....αν θέλετε να μου αφήσετε εδώ μία απάντηση)

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

οι χαρές που μείνανε στον κόσμο, είναι πια αυστηρά προσωπικές.
τα μικρά, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα.
η μόνη σου άμυνα σ'έναν παράξενο πόλεμο.

μερικές φορές αναρωτιέμαι : πού να πάω ;
χωρίς αγάπη δεν έχω πατρίδα

πρόχειρα ακουμπησμένα τα λιγοστά μου υπάρχοντα
τα μισά, άσχημα, της ανάγκης. θέλω πολύ να τα ξεφορτωθώ, να τ'αλλάξω με άλλα του γούστου μου
αλλά μόνο άμα υπάρχει αγάπη
χωρίς αυτήν δεν έχει νόημα.

μετά μου είπε, αγαπάς κοριτσίστικα

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ζευγάρια

- αεροδρόμιο, αναμονή στα καθίσματα μπροστά στο gate
νεαρό ζευγάρι, συνηθισμένη εμφάνιση,  ηλικία φοιτητές.
εκείνη διαβάζει εφημερίδα,  εκείνος κρατά ένα περιοδικό ενώ ταυτόχρονα της χαιδεύει τα μαλλιά. από πάνω μέχρι κάτω και ξανά. και πάλι. ασταμάτητα

- σταθμός μετρό
εκείνος στην απέναντι απόβαθρα, 60 φεύγα, εκείνη στην αποδώ μεριά,  απροσδιόριστα 40-50,  μεγάλα μαύρα γυαλιά , λευκό στενό τζην και ασορτί μπουφάν. θα ήθελε να είναι μικρότερη
- έλα ήρθε το δικό σου,  βαριά μάγκικη προφορά  όταν ο συρμός πλησιάζει.
τον χαιρετά.  μόλις μπαίνει στο μετρό αρχίζει και  βάφεται

-εστιατόριο
κάθονται αντικριστά. εβδομηντάρης, κουστουμαρισμένος, ομιλητικός. εκείνη  απλή, γυναίκα επαρχίας, 50αρα Ινδή, δε μιλάει σχεδόν καθόλου. πού και πού εκείνος της χαιδεύει το μάγουλο και της χαμογελά. καμία ανταπόκριση

- διάβαση πεζών
υπερήλικες και οι δύο. εκείνη βαδίζει με δυσκολία βήμα σημειωτόν. εκείνος έχει στο ένα χέρι την τσάντα της και με το άλλο την κρατά από το χέρι

- υπαίθριο μπαρ - μέσα ζωντανή μουσική.
μεσήλικες, κάθονται αντικριστά σιωπηλοί. εκείνη απόμακρύνεται λίγο και αγοράζει κόσμημα από υπαίθρια πωλήτρια. στην επιστροφή χαρούμενη του δείχνει το περιεχόμενο της μικρής σακουλίτσας. δεν το βλέπει. το βλέμμα του είναι εστιασμένο στο αραχνούφαντο παντελόνι της κοπέλας που κάθεται πίσω από εκείνη.
εκείνη ξαναβάζει το κόσμημα μέσα στη σακούλα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

παρατηρώντας

εκτός από μια γενική αίσθηση ευτυχίας ή δυστυχίας, το τι ακριβώς συνεισφέρει στο ένα ή στο άλλο, θέλει συνήθως κάποιο χρόνο για να το κατανοήσεις, κάποια εσωτερική επεξεργασία.
ίσως και κάποια απόσταση και σύγκριση.
έτσι κι εγώ σήμερα την ώρα μιας διαδρομής στο μετρό, θυμήθηκα πόσο δεν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου, όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο σε κείνη την άλλη πόλη. πόσο οι εξωτερικές εικόνες  με μάγευαν, με γοήτευαν, μου αποσπούσαν την προσοχή με το έτσι θέλω.
νομίζω πως εκεί που η φύση παίζει ακόμη έναν κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων , τα προσωπικά μας πάθη και οι έγνοιες μετριάζονται, μ'εναν υπόγειο και απροσδιόριστο τρόπο

αναγκαζόμουν συχνά θυμάμαι να κάνω ένα ταξίδι που μου ήταν δυσάρεστο και δύσκολο . παρ'όλα αυτά οι εικόνες που αντίκριζα κάθε φορά, διαφορετικές ανάλογα την εποχή, μου πρόσφεραν μία παράξενη ηρεμία, αγαλλίαση , ένα αίσθημα αρμονίας του κόσμου, το οποίο απλά δεν μπορούσα να απολαύσω στο μέγιστο βαθμό, λόγω ειδικών συνθηκών.
αλλά η φύση και η ιδιαίτερα απλή ανθρώπινη παρουσία γύρω από αυτήν, κατόρθωναν να λειαίνουν την τραχύτητα κάποιων αρνητικών καταστάσεων και σκέψεων
......
μια μέρα μετά
σ'ένα μικρό διάλειμμα της δουλειάς , ξαφνικά, έτσι όπως συνειδητοποιείς τα μικρά και τα μεγάλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα σε ανύποπτο χρόνο, παρατήρησα πόσο δεν ήμουν "εγώ" εκεί.
πόσο το συγκεκριμένο εξωτερικό περιβάλλον μου επιβάλλεται με πειθαναγκαστικές σκέψεις, με αγωνίες και άγχη άγνωστα σε άλλα περιβάλλοντα πιο φιλικά προς το individuum ή πιο ενδιαφέροντα γι'αυτό, και πολύ διαφορετικά απ'ότι ποτέ φανταζόμουν για τη ζωή μου.
τέλος πάντων ....κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτό που έχουμε κι εδώ που βρεθήκαμε...
λίγο αργότερα το μεσημέρι σκέφτηκα, ενθυμούμενη από μια κουβέντα παλιότερες διακοπές, πως μπορεί πέρα από ένα όριο τα χρήματα να μην σε κάνουν πιο ευτυχισμένο , αλλά υπάρχει ένα κατώτατο όριο οικονομικής ευμάρειας, κάτω από το οποίο η υπόθεση ευτυχία είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση
 (ξέρω... δε λέω κάτι  καινούριο ...το έχουν απόδειξει έρευνες το παραπάνω)

μετά άκουσα αυτό, κι απλά ταίριαζε

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

τέλος καλοκαιριού

και κάπως έτσι τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι.
ένα καλοκαίρι που πέρα από την -πολλές φορές βασανιστική - ζέστη, δεν έμοιαζε σε τίποτ'αλλο με καλοκαίρι, έτσι όπως τα ήξερα....κάποτε.
μόνο κούραση και ζέστη και απογοήτευση και ζέστη και ταλαιπωρίες και ζέστη και ατελείωτες αναμονές
....
κι έτσι σε λίγο θα υποδεχτούμε το χειμώνα στην πιο κρύα χώρα του κόσμου, γιατί το κρύο ποτέ δεν ήταν το έξω, πάντα ήταν αυτό που είχες μέσα
και στην Ελλάδα κάνει κρύο πολύ κι ας λένε ό,τι θέλουν τα τραγούδια
οι -10 της Ευρώπης αντέχονται πολύ ευκολότερα, γιατί εκεί όλα, όλα εκτός από τους δρόμους είναι ζεστά
όπως ακριβώς εδώ σχεδόν παντού κάνει κρύο όταν δεν μας λυπάται ο Άμων Ρα
....
ευτυχώς που βρήκα τον πορτοκαλί γάτο, που ακόμη με φοβάται- δεν καλλιέργησα τη φιλία συστηματικά μεταξύ μας- και ανησύχησα που δεν τον είδα κάποιες μέρες. αλλά είναι εδώ γύρω, απείλησε μάλιστα μια άλλη γάτα που τον αγνόησε επιδεικτικά και ήρθε και ξάπλωσε νωχελικά στον κήπο....
δεν έχει μάθει να αγαπιέται
...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

πέρσι

ήταν λίγο πιο προχωρημένο το φθινόπωρο αν και ο μεσημεριανός ήλιος θύμιζε κάτι από καλοκαίρι ακόμη . μόνο τη μέρα του Μουσείου έβρεξε. λίγο.
 τις μέρες της μοναξιάς παρακολουθούσα τα χρώματα της δύσης ανάμεσα στις βρόμικες πολυκατοικίες και τα πρώτα φώτα των αυτοκινήτων. το βράδυ ξάπλωνα στο άβολο στρώμα και παρακολουθούσα μια παρέλαση μασκαράδων και εξωφρενικές ταινίες.  το δωμάτιο είχε μια βαριά μυρωδιά απορρυπαντικού και  δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφυξίας.
ωστόσο...παρά την αποτυχία μου να πετύχω έναν στόχο που αποδείχτηκε μάταιος...μέσα στην ρευστότητα της  κατάστασης, η ζωή είχε ένα νόημα απ'αυτά που θα έλεγες "αληθινά".
δεν υπήρχαν αόρατα κάγκελα τριγύρω. (μόνο προσδοκίες, μαζί με μικρές σπίθες αισιοδοξίας...)

ένα τέτοιο νόημα  αναζητώ και τώρα κι ας είναι ευάλωτο και φευγαλέο και άπιαστο

τελικά άσχετα με τα παραπάνω ή και σε σχέση μ'αυτά η ελευθερία δεν είναι για ρομαντικούς ιδεολόγους. δεν την κατακτάς. την αγοράζεις

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

μέτρημα

Αυτό που κάνω συχνά τελευταία, δίχως να μπορώ να το αποφύγω, και δίχως πραγματικά να το επιθυμώ, είναι να μετράω.
Τα λεφτά για το νοίκι, το λογαριασμό της ΔΕΗ, την εφορία, το τηλέφωνο, το σούπερ μάρκετ, τα χρόνια που πρέπει να δουλέψω για να μπορώ να πάρω μια μικρή ελάχιστη σύνταξη (για την περίπτωση που υπερβούμε τα 67), τις μέρες μέχρι την επόμενη απεργία, τις μέρες μέχρι τα επόμενα μέτρα.
Μετράω τις αντοχές μου. Μετράω τις δυνάμεις μου .
Μετρώ πόσο ακριβά είναι τα φάρμακα και πόσο φτηνή η δουλειά μου.

Κι η ζυγαριά κλίνει πάντα από την άλλη μεριά.

Κι ενώ αναλώνομαι σ'αυτό το μέτρημα ξεχνώ να μετρήσω την απόσταση  μέχρι τον προορισμό των επιθυμιών μου.
Ξεχνώ να μετρήσω τις χαμένες μέρες
Ξεχνώ να μετρώ τα χαμόγελα και τις λαχτάρες
Ξεχνώ να μετρήσω βότσαλα, βυθούς, σύννεφα, άστρα

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

έστω νοερά

είναι παράξενο πώς η πραγματικότητα της καθημερινότητάς σου μεταβάλλεται κι από κει που κάθε μέρα περνούσες δίπλα από το ποτάμι με τα πανύψηλα φυλλοβόλα, το ποτάμι με τα τεράστια ποταμόπλοια και τα μικρά κανό των αθλητών, το ποτάμι δίπλα στα πάρκα με τα πεσμένα φύλλα, το ποτάμι που πάγωνε το χειμώνα...τώρα μόνο γκριζάδα. μπετόν, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα.
 μονότονα ίδια. κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε εποχή. όλες οι εποχές ίδιες
μόνο ο ήλιος λαμπερός να φωτίζει πιο έντονα το γκρί, την επικράτηση του ανθρώπου, τη μοναξιά του μπετόν

θυμάμαι πως ακόμη και τότε που η πόλη ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία , μου έλειπαν οι εποχές της. μου έλειπε που δεν είχε εποχές.
θέλω να πω είχε κρύο...είχε ζέστη... αλλά χρώματα δεν είχε ποτέ
έπρεπε  να φύγεις, να βγεις από την πόλη για να τις νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.

εδώ μόνο ανθρωπίλα. πολλή

δεν είναι που νοσταλγώ....
το Λ ήταν ωραίο, κυρίως επειδή είχε ημερομηνία λήξης. όμως εκείνο δε μου ζητούσε την ψυχή μου. ήμασταν δυο ξένοι ,το είχαμε ξακαθαρίσει από την αρχή αυτό. δε δώσαμε όρκους αιώνιας αγάπης, όμως ακόμη και στα πιο δύσκολά του.....έβρισκε τρόπο να τα μαλακώνει, να τα απαλύνει, να τα γλυκαίνει

εδώ ....ω, εδώ ....σου ζητούν καθημερινά την ψυχή σου. δίχως αντάλλαγμα, δίχως καν υποσχέσεις...έτσι απλά, σαν ιερό σου καθήκον
προς την πατρίδα, προς τον Θεό της,  προς τους θεούς που την κυβερνούν.

καθώς περνώ από τους γκρίζους τοίχους, τακ τακ κάθε μέρα, δίχως άγκυρες πια, με τους κάβους λυμένους, προσπαθώ να φτιάξω έναν ορίζοντα δικό μου.
δεν ξέρω πού. αλλά πρέπει να υπάρχει αυτό το πού. έστω νοερά ...
πρέπει να υπάρχει

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

τυχαία κλικ

Σήμερα έμαθα ότι πέθανε ο Moloch. Δεν τον ήξερα. Δεν τον διάβαζα . Τυχαία έπεσα κάποιες φορές πάνω του, όπως τυχαία έπεσα σήμερα στο τελευταίο του ποστ.
Λυπήθηκα.
Όπως λυπάσαι για έναν άνθρωπο δικό σου που χάνεις. Ίσως γιατί όταν διαβάζεις τις σκέψεις κάποιου, τα συναισθήματά του...παύει πια να είναι ξένος.
Κι ας μην έχεις δει ποτέ την όψη του. Κι ας μην έχεις ανταλλάξει ποτέ κουβέντα μαζί του.
Μ'έναν περίεργο τρόπο οι γραφές μας, οι εκμυστηρεύσεις μας αποκαλύπτουν περισσότερα για εμάς , απ'όσα μπορεί να γνωρίζουν οι άνθρωποι που μας βλέπουν καθημερινά.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τους γείτονες μου στην πολυκατοικία ... πόσο μάλλον για τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Το ίδιο και για τους συναδέλφους μου στο γραφείο. Πέρα από κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές ή την οικογενειακή τους κατάσταση...τίποτ'άλλο. Μου είναι ξένοι.
Μήπως ξέρουμε περισσότερα για τους συγγενείς μας;

Όταν όμως ένα νέο παιδί, σε μια εκ βαθέων εκμυστήρευση , όπως γίνεται συχνά σ'αυτήν εδώ την οθόνη μας, εκφράζει τη λαχτάρα του να ζήσει όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα που κάνουν την ζωή του καθενός μας μοναδική και ανεπανάληπτη, όταν σου φωνάζει ή σου ψιθυρίζει - δεν έχει στ'αλήθεια σημασία ο τρόπος- πως "θέλει να μείνει κι άλλο εδώ"...τότε μόνο σκύβεις το κεφάλι και τον ακούς και νιώθεις μια περίεργη συγγένεια και αυτήν την ημέρα την σημερινή, έχεις κηδεία.
Έτσι απλά.
Μέσα από αυτήν την οθόνη μπορείς να ανατρέξεις πίσω σε όλες τις ζωντανές του σκέψεις.
Τις χαρούμενες , τις κοινότυπες, τις στενάχωρες.
Μπορείς να ξανανιώσεις μαζί του όλη την αγωνία, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τη λύπη των ημερών που πέρασαν.
Αλλά θα ξέρεις πως μετά το Σάββατο στις 7 Ιουλίου του '12 κανείς δεν θα ξαναμπεί εκεί μέσα να γράψει με αυτό το nick.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

lately



μου κόλλησε σήμερα αυτό το τραγουδάκι. το άκουσα και το ξανάκουσα στον best μέχρι που χόρτασα τις νότες του
κι άρχισα να ονειρεύομαι ταξίδια

(τα παρατάς όλα κι αφήνεις τους άλλους να σχεδιάζουν το μέλλον σου την ώρα που εγκαταλείπεις τη  σκηνή τους....)

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

παράταιρα, -η

ακούω θλιμμένα το ρολόι να χτυπά.
τακ τακ.
δεν ξέρω αν αυτό χτυπά θλιμμένα ή αν τ'ακούω εγώ θλιμμένα. νομίζω πως δεν βρήκε  τη θέση του στο χώρο, όπως ούτε κι εγώ.
όλα τα πράγματα μου, όλα τα αντικείμενα αγάπης και ανάγκης, ΟΛΑ, μοιάζουν σα να βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής. βολεύτηκαν πρόχειρα όπως- όπως, ακούμπησαν κάπου όπου βρήκαν, ενώ ταυτόχρονα περιμένουν να πάνε κάπου όπου θα δέσουν με τους τοίχους με τους ουρανούς με τα χρώματα και τις γωνίες
όπως και τα βιβλία μου. ακόμη δε μου έγιναν ξένα, αλλά ξέρω πως αν τα αποχωριστώ πολύ στο τέλος δε θα με θυμούνται.
περιμένουν μέχρι να βρουν τη θέση τους κι αυτά  κοντά μου εκεί όπου τα πράγματα θα βρίσκονται σε αρμονία
υπάρχει αυτός ο τόπος ; θα προλάβω να τον βρω ;
ω, μη βιαστεί κανείς ν'απαντήσει με μια μεταδοτική - όπως θα νομίσει- αισιοδοξία.

( μέχρι τώρα  στην πιο πλήρη μου μορφή κατέληξα με δυο βαλίτσες και άπειρους αποχωρισμούς...)

....
στο μεταξύ νιώθω απόλυτα δυστυχισμένη εδώ. Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Α
με κυνηγά διαρκώς ένα feeling του πού είναι η έξοδος κινδύνου ;
σ'ένα ιδανικό σενάριο έχω αλλάξει ταυτότητα, διαβατήριο, έχω κλείσει τις υποθέσεις μου με εφορίες και αρχές, κρατώ μόνο τις ρίζες μου
.....
η πόλη είναι πια το φάντασμα του εαυτού της
νεκρή από καιρό, ζει μόνο μέσα από το τοπίο όπου αυτό υπάρχει
ίσως κάποτε να περπάτησα ανέμελα κάτω από το μπλε του ουρανού της,
μα από τότε.... σα να έπαθα αχρωματοψία ένα πράγμα
....

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

γκρίνια

Μετά από ένα εικοσάλεπτο αναμονής στη στάση κι ενώ έχω αρχίσει να κρυώνω , ρωτώ τη γυναίκα που κάθεται δίπλα μου, αν ξέρει πόσο τακτικά περνά το λεωφορείο.


Σηκώνει τους ώμους, δεν προλαβαίνει να απαντήσει όταν μια άλλη γυναίκα λίγο πιο πέρα παίρνει το λόγο αγανακτισμένα και απαντά : «όποτε θέλει»

Το επαναλαμβάνει ακόμη πιο θυμωμένα αυτή τη φορά, σαν να μην την άκουσα: «όποτε θέλει περνάει, δεν έχει ώρα»

Και δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το «όποτε θέλει» μου κάνει ένα κλικ, κολλάει στο μυαλό μου, μου δίνει απαντήσεις σε πολλά πολλά θέματα. Όποτε θέλουν στέλνουν τα σχολικά βιβλία στα παιδιά, όποτε θέλουν εκδικάζουν την υπόθεσή σου, όποτε θέλουν σου δίνουν φάρμακα οι φαρμακοποιοί, όποτε θέλει θα σε δει ο γιατρός.

Αυτοί είμαστε. Η κοινωνία του «όποτε θέλει»

Και θα συμπλήρωνα και του «αν θέλει»


Θυμάμαι που θύμωνα στη Γερμανία όταν τύχαινε το λεωφορείο ή το τρένο να καθυστερήσει πέραν του πενταλέπτου.

Αλλά εκεί υπήρχαν πίνακες αναρτημένοι, με ώρες και λεπτά, εδώ για να μην κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, δεν μπλέκουμε σε τέτοιους προγραμματισμούς

Ποιος θα τους κάνει…και ποιος θα τους εφαρμόσει….άσε, μην πρέπει να λογοδοτήσουμε και μετά…
Πιο εύκολα εφαρμόζεται το "όποτε θέλει" χωρις αυτά



….

Αλλάζω θέμα. Και θα ήθελα αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει λίγο, να μου πει τι ακριβώς δεν καταλαβαίνω καλά. Γιατί δεν γίνεται ….κάτι δεν πάει καλά με την αντίληψη μου.

Από τη μια τα ειδησεογραφικά μιλούν για πείνα, φτώχεια, ανεργία κι από την άλλη τα καφέ και τα μπαρ σφύζουν από ζωή, τα κοριτσόπουλα κυκλοφορούν εκεί έξω σαν ακριβοπληρωμένα μοντέλα με άψογο πεντικιούρ και μαλλί κομμωτηρίου και στο Mall γίνεται κάθε φορά ΤΟ λαϊκό προσκύνημα. Για κάθε άνεργο, πεινασμένο, ζητιάνο έχω τουλάχιστον 100 άτομα να αντιπαραθέσω που σκορπάνε το χρήμα δίχως δεύτερη σκέψη Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος που συναντώ εκεί έξω είναι μια μικρή μειοψηφία, γίνεται να πέφτω πάντα στην ίδια μειοψηφία ;

Σε οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας;

Να μη μιλήσω για την επαρχία, όπου η κρίση είναι μάλλον θέμα των ειδήσεων που αφορά κάποια ξένη χώρα.

(Την άλλη φορά μου κλαιγόταν φίλη από την επαρχία για τα εισοδήματα που μειώνονται, η ίδια δημόσιος υπάλληλος όπως και ο άντρας της και με τρία ακίνητα στην κατοχή τους. Της είπα εντάξει δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα τουλάχιστον για την ίδια. «Ναι, αλλά ο κόσμος πεινάει » μου απάντησε

Την ρώτησα ποιος κόσμος ? Ήξερε η ίδια να μου αναφέρει κάποιον ? «Όχι στον δικό μου κύκλο κανένας δεν πεινάει , αλλά άλλοι….άλλοι άνθρωποι Δεν βλέπεις στις ειδήσεις τι γίνεται?»)

Δε διαφωνώ πως υπάρχει κρίση. Απλά αφορά ένα σχετικά μικρό ποσοστό μισθωτών και χαμηλοσυνταξιούχων που δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Αυτό πιστεύω προσωπικά.

Όπως και δεν πιστεύω πια πως υπάρχει ελεύθερος επαγγελματίας που να δηλώνει στο ακέραιο το εισόδημά του στην εφορία
Εγώ τουλάχιστον αποδείξεις δεν παίρνω, παρά μονάχα αν τις ζητήσω και κάποιες φορές αρκετά επίμονα.
Κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα εκεί έξω και πιστεύω πως αυτό είναι που γεμίζει τα Mall , τα καφέ και τα ινστιτούτα ομορφιάς

Από την άλλη το κράτος δεν θέλει. Προτιμά να διαιωνίζει όλη αυτή τη σαπίλα, να μην ακουμπά όσους με τις ευλογίες του το κατακλέβουν  και να συνεχίζει να κάνει τα στραβά μάτια εκεί που δεν το συμφέρει

….

Φυσικά και για όλα φταίει η Μέρκελ. Για την κακοδιοίκηση, για την κακοδιαχείριση δημόσιου χρήματος, για την ατιμωρησία όλων όσων βλάψανε και βλάπτουν τη χώρα, για το μπάχαλο που λέγεται δημόσιος τομέας, για το τσαρικό καθεστώς των ΔΕΚΟ, για το ότι κάθε Βύρωνας διορίζει την κόρη του…

Ευτυχώς που για την κακοδαιμονία μας φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι…..τουλάχιστον έτσι έχουμε την ελπίδα πως μόλις απαλλαγούμε από αυτούς , όλα θα τα φτιάξουμε . ΟΛΑ

....
Πολυ γκρίνια όμως και δεν θέλω να κλείσω μ'αυτήν
Σήμερα πήγα στο Alegria, θαυμάσια πάρασταση, αν και έχω δει και πιο ενδιαφέρουσες του είδους.
Κι όπως έβλεπα αυτά τα θαυμάσια κορμιά να καταργούν τους νόμους της φυσικής , να αιωρούνται, να πέφτουν από ψηλά, να λυγίζουν... δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ τι τυχερά παιδιά που γεννήθηκαν σε χώρες όπου μπορείς να γίνεις τα πάντα. Τα πάντα... ανάλογα με την αξία σου, τη δουλειά σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρά σου






Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

μπρος-πίσω στο χρόνο


στις 1.26 παίρνεις το δρόμο της επιστροφής.
όποια κι αν είναι αυτή.
χωρίς άγκυρες


κάποιες φορές σκέφτεσαι "πού θα πάω χωρίς"
κι ακούς τη σιωπηλή απάντηση
                                                                            παντού
                                                       


                                     ζωντανεύει το παραμύθι μαζί με παιδικές αναμνήσεις.
                                                      κι ο κόσμος έρχεται στα ίσα του.
                                                                  



αυτά τα ρολόγια δε μετρούν μόνο χρόνο.
άλλωστε ο χρόνος αποκτά αξία μόνο όταν τον εκτιμάς σωστά




                                                μες στα σοκάκια είναι μία τρελή με μία σκούπα.
                                                      όλα τα σοκάκια οφείλουν να έχουν μία


                                              παράθυρα....πάντα πολύτιμα.
                                                       με κάθε έννοια

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

αδιέξοδα όνειρα

εν αναμονή των αποτελεσμάτων της εισαγωγής των μαθητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρατηρεί ένας ξένος ή κάποιος με ξενική νοοτροπία ,  τον μεγαλύτερο καημό του Έλληνα,  να σπουδάσει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο

τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα  αναφέρουν την ημέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων , σαν πρώτο θέμα. αυτό που υπερκαλύπτει σε σπουδαιότητα όλα τα άλλα.
( όχι. δεν συμβαίνει παντού αυτό. σε άλλες χωρές οι σπουδές ή οι μη σπουδές των παιδιών δεν είναι καν θέμα και δεν αφορούν κανέναν άλλον, πέρα από  τον ίδιο τον εμπλεκόμενο  )

μοιάζει να είναι ένα αίσθημα ύψιστης δικαίωσης  η παραπάνω επιτυχία - για τον γονιό και για το παιδί του που απέδειξε τις ικανότητες και την αξία του-  άγνωστο σε άλλους λαούς και άλλες νοοτροπίες, όπου η ζωή και οι επιτυχίες σε αυτήν μετριούνται αλλιώς και συνήθως είναι θέματα προσωπικά .
άλλωστε το ίδιο αίσθημα δικαίωσης  υπάρχει και μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν γίνεται η περίφημη μάχη της επιλογής των σημαιοφόρων στα σχολεία. ο μαθητής με την υψηλότερη βαθμολογία. και τι δε γίνεται, πολλές φορές για να την πετύχει !

θυμάμαι συναδέλφους στη δουλειά, που έρχονται με κεράσματα, που οργανώνουν τραπεζώματα  όμοια με αυτά που γίνονται σε γάμο,  με αφορμή την εισαγωγή του παιδιού τους στα ΑΕΙ
έχω ακούσει γονιό (όχι έναν...) να τάζει στο παιδί του αυτοκίνητο, αν περάσει. αιώνιες διακοπές στη Μύκονο και μεταπτυχιακά σε όποια χώρα του εξωτερικού επιθυμεί.
μπορεί τώρα με την κρίση αυτά τα τάματα να περιορίστηκαν λιγάκι, αλλά δε νομίζω να άλλαξε και πολύ η νοοτροπία
ο Έλληνας φοιτητής συνεχίζει σε μεγαλό βαθμό να είναι  καλομαθημένος και εξαρτημένος από τους δικούς του, αργεί δε πολύ να ενηλικιωθεί.
στον στενό μου κύκλο γνωρίζω 45αρα γιατρίνα που ακόμη σπουδάζει και τρέφεται από τους συνταξιούχους γονείς της
για τους δε αποτυχημένους των εξετάσεων υπάρχει πάντα η λύση  ενός πανεπιστημίου του εξωτερικού ακόμη και τώρα σε περίοδο κρίσης , ακόμη κι αν αυτή κοστίζει κάτι περισσότερο
(κι είναι περίεργο πως ο ίδιος άνθρωπος που γκρινιάζει πως τώρα με την κρίση δεν τα βγάζει πέρα, πως δεν έχει να πληρώσει το φόρο, για το παιδί του βρίσκει...και δεν εννοούμε πως τα βρίσκει για να το βοηθήσει σε ένα πρόβλημα υγείας, αλλά για να του προσφέρει τη δυνατότητα να σπουδάσει, ώστε μεθαύριο μετά από 4-5-6 χρόνια δωρεάν σπουδών και ντόλτσε βίτας, να προστεθεί κι αυτό στους χιλιάδες μορφωμένους ανέργους του ευλογημένου τόπου μας)

δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί δεν θεωρείται σπουδαίο να γίνει κάποιος ένας πετυχημένος αρτοποιός, ένας ταλαντούχος πιανίστας ή ζωγράφος, ένας ικανός επιπλοποιός ή ακόμη κι ένας σύγχρονος γεωργός. στο κάτω κάτω μεθαύριο που θα πεινάσουμε στον τελευταίο θα στραφούμε όλοι και όχι στον αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων με τα διπλώματα

το άλλο που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι γιατί αυτή η εμμονή μ'αυτήν την συγκεκριμένη επιτυχία και όχι με κάτι άλλο. τι αποδεικνύει και ποιες ανασφάλειες υπερκαλύπτει
παλιότερα , το καταλαβαίνω, είχε σχέση με την ανεύρεση εργασίας. κάποιος με ακαδημαικά προσόντα ίσως να έβρισκε ευκολότερα δουλειά. καλύτερη και υψηλότερα αμοιβόμενη δουλειά. οι γονείς θέλανε τα ξεφύγουνε τα παιδιά τους από τη δύσκολη , τότε, αγροτική εργασία, τη μόνη δουλειά που υπήρχε στις δεκαετίες του '50 και '60 στην Ελλάδα.
αλλά εδώ και πολλά πολλά χρόνια αυτό έχει πάψει να ισχύει. η γκάμα των επαγγελμάτων με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς και να βιοποριστεί έχει διευρυνθεί πολύ και δεν απαιτούν όλα πολυετείς πανεπιστημιακές σπουδές. χώρια που νιώθω πως λείπει η φαντασία στον τόπο μας για το πώς θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τους πόρους του και τις δυνατότητες του. ακόμη και για τα φωτοβολταΐκά περιμένουμε από τους ξένους που δεν ξέρουν καν τι είναι ήλιος, να μας τα μάθουν και να μας τα φέρουν.

  παραέχουμε πολλούς πτυχιούχους ,σε αντίθεση με τις  δουλειές που θα μπορούσαν να τους απορροφήσουν. παραέχουμε πολλούς ανθρώπους του πνεύματος.
κι όλη αυτή η προσοντούχα νεολαία μας , αρνείται συνήθως, καλομαθημένη και άμαθη όπως είναι, να κάνει κατι άλλο για να βιοποριστεί

μήπως είναι καιρός να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να διαβάζουμε ;
μήπως να ξεφεύγαμε λίγο από την παθητική πρόσληψη γνώσης και να γινόμασταν λίγο πιο δημιουργικοί ;

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

με ή χωρίς



κάθε φορά που το άκουγες  φαντασιωνόσουν ένα ξέσκεπο αυτοκίνητο να ανηφορίζει την blue route, από L.A. προς San Francisco
με ή χωρίς λουλούδια στα μαλλιά


Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

τα ακατανόητα

κάθε φορά που μετακομίζεις χρειάζεσαι διάφορα μικροπράγματα.
εργαλεία, καλώδια, κάτι για το μπάνιο, κάτι για την κουζίνα....όλο και κάτι θα θέλει φτιάξιμο στο καινούριο σπίτι
κάνεις μια λίστα λοιπόν με όλα όσα χρειάζεσαι και κατευθύνεσαι στο πλησιέστερο  praktiker, για να μην τρέχεις από μικρομάγαζο σε μικρομάγαζο (που άλλωστε δεν ξέρεις και πού βρίσκονται)

το πρώτο σοκ το παθαίνεις στο τεράστιο πάρκιγκ, όπου μετά δυσκολίας βρίσκεις να παρκάρεις.
το δεύτερο όταν κατευθύνεσαι στα ταμεία  (τα οποία δουλεύουν όλα) και τα βλέπεις  γεμάτα με ουρές των 10 ατόμων κάτα μέσο όρο
κοιτάς την ατζέντα που κουβαλάς μαζί σου, δεν κάνεις λάθος, είναι Αύγουστος.
μα δεν πήγαν διακοπές αυτοί οι άνθρωποι ; στο praktiker ξεσπούν τον πόνο της κρίσης ;
και πώς βρίσκουν λεφτά για φαναράκια και ρεσώ , όταν από παντού ακούς ότι οι Έλληνες πεινάνε ;
επειδή η κατάσταση μοιάζει από τρελή έως παράλογη, τολμάς να ρωτήσεις την ταμία αν το κατάστημα δουλεύει έτσι λόγω προσφορών και εκπτώσεων ή αν είναι κάποια ειδική μέρα.
η απάντηση που παίρνεις είναι πως πρόκειται για συνηθισμένη κατάσταση.

είσαι σίγουρη ότι κάτι δεν κατάλαβες καλά. κάτι στην αντίληψη σου αδυνατεί να κάνει λογικούς συσχετισμούς
.....

λίγες μέρες αργότερα ακούς στο δελτίο ειδήσεων  τον ευχαριστημένο ξενοδόχο να λέει πως τελικά η χρονιά δεν είναι και τόσο κακή. η πληρότητα αγγίζει το 90% και φυσικά όχι από ξένους
 προφανώς υπάρχουν χρήματα και για διακοπές

παρά τα χαράτσια, παρά την γκρίνια, παρά τα όσα ακούγονται για φτώχεια, πείνα και ανεργία, υπάρχει χρήμα, κυκλοφορεί χρήμα

και πάλι είσαι σίγουρη ότι κάτι δεν καταλαβαίνεις σωστά
......

τα καφέ της πλατείας είναι όλα γεμάτα από τους άνεργους νέους του 50%

....
και στην Ύδρα απειλούνται  αστυνομικοί που συλλαμβάνουν κάποιον που δεν έκοβε αποδείξεις.  η αντιπολίτευση παίρνει το μέρος των "αδικημένων" μαγαζατόρων
....σ'αυτόν τον τόπο πολλά δεν καταλαβαίνεις
....
το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως σε λίγο θα παρατηρείς όλα αυτά τα ακατανόητα και δε θα τα σχολιάζεις πια.

δεν έχει νόημα.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

όλα εκείνα


  που δε μου αρέσουν...

- οι ατελείωτες τηλεοπτικές διαφημίσεις, οι περισσότερες εντελώς γελοίες τύπου jumbo ή μιας συσκευής που θέλει να διώξει τις κατσαρίδες (και που κρατά κανένα 10λεπτο γεμάτο). στο μεταξύ έχει διώξει εσένα από την τηλεόραση και θα επιθυμούσες να μπορούσε να εξαφανίσει και τον παρουσιαστή της (εκτός από τις κατσαρίδες)
- οι μαραθώνιοι των τηλεοπτικών ειδήσεων που μόνο ειδήσεις δεν είναι με τους αδρά πληρωμένους δημοσιογράφους να πλατειάζουν και να λαΐκίζουν on camera σε επίπεδο καφενείου και στη συνέχεια για να αλλάξουν θέμα  να επικεντρώνονται καθημερινά στις νέες αφίξεις  στριγκ στις παραλίες
το πού εστιάζει η κάμερα κάθε που δείχνει ελληνική παραλία - όποιο μα όποιο και να είναι το θέμα-  αποδεικνύει πως, τουλάχιστον στο μυαλό οσων ασχολούνται με τα ΜΜΕ, ένα είναι το θέμα
- οι βρόμικες πολυκατοικίες του κέντρου, τα μπαλκόνια αποθήκες -σκουπιδότοποι, οι βρόμικοι δρόμοι παντού
και  μπορώ να καταλάβω ότι το να φρεσκάρεις - βάψεις μια πολυκατοικία δεν είναι αυτό που σε απασχολεί σε καιρό κρίσης. αλλά το να σκουπίσεις, μαζέψεις τα σκουπίδια εξω από το σπίτι σου (πχ η πόλη έχει γεμίσει από υπερώριμα νεράντζια που διαρκώς πέφτουν στους δρόμους) είναι τόσο δύσκολο πια;
χώρια που όταν βλέπεις παντού γύρω σου πεταμένα σκουπίδια, σου δημιουργείται η εντύπωση πως δεν πειράζει να πετάξεις κι εσύ οτιδήποτε σ'αυτόν τον τεράστιο σκουπιδότοπο.
- τα αποστεωμένα, τραυματισμένα στο μαύρο τους χάλι αδέσποτα παντού τριγύρω.
όχι. η φτώχεια των ανθρώπων δεν δικαιολογεί αυτήν την εικόνα για τα ζώα.
- η ακρίβεια. δεν ξέρω ποια αυτορύθμιση της αγοράς περίμεναν- περιμένουν οι κυβερνήσεις, αλλά μια που αυτή δε συμβαίνει μήπως να κάνανε κάτι πιο δραστικό ;
να ελέγξουν πχ αν εκτός από περικοπές μισθών  οι βιομήχανοι έχουν μειώσει και τις τιμές των προιόντων τους;
να φορολογήσουν και τα νέα ακίνητα των κατασκευαστών που επειδή δεν πληρώνουν ΔΕΗ απαλλάσσονται; ενώ ακριβώς αυτά είναι που στήριξαν την παραοικονομία δεκαετίες τώρα
- η υπερπροβολή σε κάθε γαλατάκι, γιαούρτι, φρυγανιά κλπ "ελληνικό προΐόν"
οκ....το ίδιο γιαούρτι έπαιρνα και πριν το ίδιο και  τώρα. και ήταν πάντα ελληνικό.  γιατί αυτό πρέπει να με κάνει εθνικά υπερήφανη ;
επειδή μπορούμε και το παράγουμε ; επειδή κάνουμε πλούσιο έναν Έλληνα βιομήχανο που από φιλανθρωπία και μόνο δίνει εργασία σε Έλληνες εργάτες ή επειδή δεν αγοράζουμε το ξένο και μ'αυτόν τον τρόπο τιμωρούμε τους κακούς ξένους που κατέστρεψαν τη χώρα μας;
- η αποφυγή των περισσότερων επαγγελματιών που προσφέρουν υπηρεσίες να σου κόψουν απόδειξη.
η κοπή της δεν είναι ποτέ αυτονόητη, αλλά συνήθως θέμα προς διαπραγμάτευση

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

κυλά κι αυτό το καλοκαίρι

δυο μήνες τώρα χωρίς κανονικό ίντερνετ. μ'αυτά τα usb στικάκια, ίσα-ίσα για να κάνεις τις δουλειές σου, και αυτές δύσκολα πολύ.
2-5 μέρες για να συνδέσεις το ρεύμα, έναν ολόκληρο μήνα για το τηλέφωνο. (χρόνοι παράξενοι για κάποιον που έμαθε αλλιώς)
 χωρίς κινητό και mobile internet δεν κάνεις τίποτα.
όχι στην Αθήνα.
ούτε και φέτος  διακοπές. οι διακοπές περιορίστηκαν σε ένα διήμερο και μια διαδρομή ανάμεσα σε πεύκα και τζιτζίκια , ακόμη και αυτή για δουλειές
αλλά ήταν ωραίες οι βουτιές των δελφινιών σ'εκείνο το cozy λιμανάκι

είχε δίκιο ο Χ όταν έλεγε πως αν οι Τούρκοι θελήσουν ποτέ να καταλάβουν την Ελλάδα, Αύγουστο θα το κάνουν. πουθενά αλλού δεν έχω δει μια χώρα να παραλύει -σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- έναν ολόκληρο μήνα. ακόμη και τα Χριστούγεννα που λατρεύουν οι δυτικοί, δυο μέρες κρατάνε. όσο είναι και οι επίσημες αργίες τους
εδώ, σύσσωμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση διακοπεύουν. ίσως φέτος όχι ολόκληρο το μήνα, αλλά αυτή η καθολικότητα το ιδιο διάστημα είναι τρομακτική

κατά τ'άλλα όλα βρίσκονται σε μια ανησυχητική αναμονή. κάτι ετοιμάζεται να έρθει, αλλά κανείς δεν ξέρει τι

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

μέρες χωρίς όνομα


στις μία η ώρα, στις δέκα και στις έντεκα...
... λοξές δελφινιών ράχες...

σ'ένα καλοκαίρι που δεν ξέρεις τι μέρα είναι

νιώθεις μόνο το  χρόνο να τεντώνεται...μία μέρα - δύο...κι ίσως αυτό να είναι το μόνο μέτρο . το δικό σου ακίνητο σημείο.

η φωτό από το deviantart

(στο μεταξύ οι ειδήσεις της χώρας σε γεμίζουν με μια πρωτόγνωρη αυγουστιάτικη θλίψη.  κι επειδή η επιβίωση έχει ανάγκη από σενάρια διαφυγής, γεμίζεις νοερά τον ταξιδιωτικό σου σάκο με ό,τι έχεις για ένα παράξενο αλλού)

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

φλας μπακ

- Δε θα μάθω ποια είναι αυτή η Τζένη ;

Φυσικά και δε με λέγανε Τζένη. Του'πε η Σούζυ  λάθος το όνομα  για να τον πειράξει. Για να κάνει πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι του φλερτ.
Κι αυτό ήταν όλο. Ένα αθώο εφηβικό παιχνίδι από το οποίο δεν έχω άλλες αναμνήσεις παρά μόνο την εικόνα του Χ να κλωτσά την μπάλα, την ώρα που πότιζα τις τριανταφυλλιές στην μικρή αυλή  του πατρικού, και τον άκουγα να αναρωτιέται για την Τζένη (που ούτε εγώ γνώριζα).
Είναι μια από τις λίγες εικόνες  που έχω από τον Χ .
Η εικόνα ενός  λεπτού, όμορφου εφήβου .Ενός αγοριού από αυτά  που σου τραβούνε την προσοχή. Από αυτά που η παρουσία τους κάνει σαματά.  Που θα θυμάσαι χρόνια αργότερα όταν πολλές άλλες αναμνήσεις θα έχουν χαθεί.

Πριν λίγες μέρες  κηδέψανε τον Χ στα σαραντακάτι του
Δεν τον είχα δει άντρα. Δεν τον ξέρω άντρα και παντρεμένο με δυο κορίτσια που άφησε ορφανά. Έφυγα άπ’την πόλη και οι μνήμες δεν μεγάλωσαν με τις εποχές που πέρασαν. Δεν τον ξέρω άρρωστο σε κώμα δυο χρόνια. Αν μου μιλήσει κανείς για τον Χ θα θυμηθώ το ζωηρό αγόρι που κυνηγούσε την όμορφη Γιάννα με τη βραχνή φωνή. Θα τον θυμηθώ να παίζει μπάλα έξω από το παράθυρό μου. Να μιλάει και να πειράζεται με τον αδερφό μου στο δρόμο
...
Μερικά νέα φτάνουν παράξενα στ'αυτιά μου


Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

σκόρπιες απογοητεύσεις (και μαζεμένη κούραση)

Τι;
Τίποτα. Μόνο ένα χάδι στο γόνατο την ώρα που στενάχωρα σκέφτεσαι  ένα ανέλπιδο μέλλον.
..
Η Ελλάδα ενός καυτού κυριακάτικου μεσημεριού. Η Ελλάδα μέσα από τα δυσοίωνα νέα των εφημερίδων.   Η Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της (ειδικά εκείνα που πιο πολύ την αγαπήσαν)

Διαβάζω...και δε θέλω να μαθαίνω...
Διαβάζω για κλέφτες ποδηλάτων και για επικίνδυνους μεγαλομανείς που κυβερνούν μια χώρα μικρή και παράξενη ...δεν μπορώ να διακρίνω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους.  Είναι που οι  πρώτοι σε αδικούν μεμονωμένα ενώ οι δεύτεροι συλλογικά και πάντα ατιμώρητα ;
...
Διαβάζω για απαλλαγές στη χώρα των "απαλλαγών". Απαλλαγές από τους φόρους, από το στρατό, από τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο...
Αποδεικνύεις την αξία σου αν μπορείς να πάρεις πτυχίο χωρίς εξετάσεις. Δίπλωμα αυτοκινήτου χωρίς να ξέρεις να πιάνεις τιμόνι. Αναπηρική σύνταξη με φανταστικά προβλήματα υγείας.
Αποδεικνύεις την αξία σου κάθε που παρακάμπτεις το νόμο.
...

Το φανάρι είναι πράσινο για τους πεζούς. Πάω να περάσω ενώ ένα αυτοκίνητο συνεχίζει να ρολάρει αργά σχεδόν μέχρι το τέλος των διαβάσεων. Του δείχνω θυμωμένη το φανάρι. Χαμογελάει - πιστεύοντας ίσως στη γοητεία του - και  λέει :" Σταμάτησα..."

Ναι...σταμάτησες...πάνω στις διαβάσεις, μαλάκα...
Δεν το είπα
Με τη βλακεία και την αμορφωσιά δε θέλησα ποτέ να αναμετρηθώ
Χαμένη από χέρι

......
Η Ελλάδα είναι ένα καράβι που βουλιάζει.
Κάθε μέρα κι από λίγο.
...
-Τι;
-Τίποτα.
Πρέπει να φτιάξω νέα όνειρα. Κάπου μακριά.

Μόνο που μου λείπει το Λ. Μου λείπει η ζωή μου σ'αυτό


Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

οριγκάμι



Από τότε που στον χώρο εργασίας μου, πριν πολλά χρόνια, μας επισκέφτηκε μια ομάδα Γιαπωνέζων, που στο τέλος για να μας ευχαριστήσουν πήραν μικρά τετράγωνα κομμάτια χαρτιού και μπροστά στα μάτια μας με γρήγορες επιδέξιες κινήσεις κατασκεύασαν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, είμαι θαυμάστρια του οριγκάμι, κοινώς της καλλιτεχνικής χαρτοδιπλωτικής. Βέβαια η δική μου τέχνη και υπομονή έφτασε μέχρι την κατασκευή ενός γερανού (για τον οποίο είμαι περήφανη)  κι αυτόν όχι χωρίς κόπο.

Είναι θαυμαστό το τι μπορεί να φτιάξει κανείς με ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτιού, χωρίς να κόψεις,να αφαιρέσεις,  απλά με τσακίσεις.

Τα έργα που φτιάχει ο Bryan Chan είναι φυσικά έργα τέχνης που αν παρακολουθήσετε το βίντεο θα δείτε ότι πρώτα σχεδιάζονται στον υπολογιστή (όλες οι τσακίσεις μία προς μία) , τίποτα δεν γίνεται τυχαία και απαιτούν μαθηματικές γνώσεις και σκέψη.

Για το αριστούργημά του, αυτό με τους προφέσορες στο έδρανο, χρειάστηκε, έναν χρόνο σχεδιασμού και τελικά μία εβδομάδα για την κατασκευή του. Η αξία του υπολογίζεται στα 5000 ευρώ , αλλά εννοείται ότι δεν το πουλάει.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

ανθρώπινες ιστορίες

ο μικρός δεν καταλαβαίνει.
παίρνει το νοτισμένο τριαντάφυλλο από τον τάφο της μάνας του και μας βρέχει κάνοντας σαματά .
ο παππούς θυμώνει του δίνει έναν ελαφρύ μπάτσο και ευθύς το μετανιώνει δίνοντας του ένα φιλί και προσπαθώντας να του εξηγήσει το λάθος της συμπεριφοράς του
τα μάτια του παππού είναι βουρκωμένα
"έπρεπε να τον είχα σκοτώσει εγώ. κι ας πέθαινα στη φυλακή.
εκείνη θα ζούσε και τα παιδιά θα είχανε τη μάνα τους"

για τον τάφο, έφερε μάρμαρο λευκό από την Ελλάδα.δεν ήθελε το σκούρο χρώμα που συνηθίζουν εδώ για την κόρη του.(πόσο μου φαίνονται όλες αυτές οι ενέργειες σαν κραυγές απελπισίας να δώσεις χαρά σε κάποιον που δεν υπάρχει πια να σου χαμογελάσει και να γεμίσει με νόημα τη ζωή σου...)
μια  τριανταφυλλιά σε βαθύ ροζ μοιάζει να βρήκε το ιδανικό της χώμα για να ευδοκιμήσει. γεμάτη άνθη και άπειρα κλειστά ακόμη μπουμπουκάκια.
αμήχανα , καθόμαστε και τα μετράμε.
παντού μαρμάρινα αγγελάκια και πολύχρωμα ολόφρεσκα λουλούδια σα να έγινε η κηδεία χτες 

δεν έχω λόγια να μιλήσω.μόνο τον Μάριο χαιδεύω και του ζητάω να μη κάνει σαματά, ο παππούς είναι στεναχωρημένος. νιώθω  την ανάγκη του να εκφράζει ξανά και ξανά αυτόν τον πόνο, που δε βρίσκει γιατρειά

"ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. να ζω το μισό χρόνο μου εκεί και το μισό εδώ με τα παιδιά μου, τώρα που βγήκα στη σύνταξη.
σχέδια....όλα χάλασαν. τώρα έχω τα εγγόνια. ήθελαν κι αυτά να μου τα πάρουν , να τα κλείσουν στο ορφανοτροφείο. δεν τους άφησα. πάνω από το πτώμα μου. δε φτάνει που έχασα την κόρη μου, να μου τα πάρουν κι αυτά ;"

...
τα δύο παιδιά μοιάζουν εντελώς φυσιολογικά. χαρούμενα, αισιόδοξα πειράζουν συνεχώς το ένα το άλλο. κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τη βαριά μοίρα που τους έλαχε.
μόνο ο παππούς έχει βαρύ φορτίο να κουβαλά.
το χαμό της κόρης που αγαπούσε. το μεγάλωμα των δύο μικρών που πρέπει να είναι ανέφελο, το άγχος τι θα γίνει όταν ο δολοφόνος- πατέρας  αποφυλακιστεί

ανθρώπινες ιστορίες....

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

υπάρχουν περίοδοι του παρελθόντος στο μυαλό σας , που να σας αφήνουν μια γκριζάδα, ένα ανεπιθύμητο βάρος;
στο δικό μου , ναι.
είναι κάθε που πέφτω πάνω σε μνήμες από έναν  συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
και δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιη, συνδέω την τότε σκοτεινιά περισσότερο με τον τόπο και λιγότερο με το χρόνο, γιατί αλλάζοντας τον τόπο έφυγε και η σκοτεινιά και ούτε υπήρχε πριν από αυτόν.

όλη η εφηβεία  όταν την αναπολώ έχει γκρίζα χρώματα.
ούτε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, ούτε η υποτιθέμενη ανεμελιά εκείνης της ηλικίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από το ανερμήνευτο βάρος εκείνης της περιόδου

και καθώς νιώθω σε έναν βαθμό την επίδρασή της ακόμη και σήμερα πάνω μου, δίχως καμία  προσωπική αμφιβολία θα ανέτρεπα μια από τις βασικές θεωρίες των κλασικών ψυχολόγων που θέλουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα να έχει διαμορφωθεί ήδη στην ηλικία των 5, των 6 ή των 8 το πολύ χρόνων

ίσως αυτό να συμβαίνει όταν η πραγματικότητα γύρω παραμένει σταθερή ή εξελίσσεται ομαλά, αλλά όχι όταν συμβαίνει κάτι ανατρεπτικό στη ζωή σου. όχι υποχρεωτικά δυσάρεστο, αλλά οπωσδήποτε ανατρεπτικό

για μένα αυτό ήταν μια αλλαγή τόπου.
ένα μικρό πολιτισμικό σοκ σε μια ηλικία εύπλαστη, όπως συνειδητοποίησα αργότερα
έπαψα να είμαι αυτό που ήμουν για να γίνω κάτι το οποίο  ποτέ δεν μου πολυάρεσε .
το αποδέχτηκα μόνο , με τον τρόπο που αποδέχεσαι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις.

...
...
το πρώτο φως...μετά από αυτό των παιδικών μου χρόνων....το είδα ενήλικη πια στην Αθήνα
το επόμενο, ακόμη πιο εκτυφλωτικό....στις Κυκλάδες
πάντα μαλωμένη μαζί τους
πάντα ερωτευμένη μαζί τους
...
ίσως η πιο φωτεινή μου ανάμνηση να είναι αυτή μιας βόλτας στο Θησείο
...
φορές φορές θυμάμαι κάτι...τυχαία ή συνειρμικά...και πάντα αυτό το κάτι έχει ένα δικό του ειδικό βάρος
το βάρος του τόπου
τόσο διαφορετικό για τον καθένα

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

το καλοκαίρι που δεν έρχεται

το  καλοκαίρι εδώ, έχει μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά των καλοκαιριών που ξέρεις.
 μεγααάλες μέρες. τεράστιες μεγααάλες μέρες. και σαν για να σε πείσει, πως κι αυτό καλοκαίρι είναι σαν  εκείνα που ήξερες, τις επιμηκύνει ακόμη πιο πολύ , σε ξυπνάει από τις τέσσερις με φως, σε κρατά με μια ψευδαίσθηση μέχρι τις 11 το βράδυ, αλλά δεν ξέρει πως εσύ δεν ξεγελιέσαι.
όχι χωρίς την πλάτη σου γυμνή.
όχι χωρίς δυο σταγόνες ιδρώτα κι εκείνη την αργή - δύσκολη αναπνοή όταν η ζέστη σε βυθίζει σε μια γλυκιά αποχαύνωση, ενώ το βλέμμα μένει ακίνητο σ'έναν γυμνό λευκό τοίχο και σε μια κουρτίνα που μόλις σαλεύει...


σχεδόν έχεις ξέχασει το Πορί, τόσο μακρινές εκείνες οι μνήμες .... ζητούν επειγόντως ανανέωση.
άργησες.

....ένα λεύκωμα πέφτει στα χέρια σου , το ξεφυλλίζεις...τυχαία πέφτεις σε μία φωτογραφία



....κοιτάζοντας τον Σεφέρη


Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

that solo's awful long



κι ενώ το καλοκαίρι μοιάζει περισσότερο με άνοιξη διαρκείας - μια υπόσχεση που ποτέ δεν ικανοποιείται

(και οι καινούργιες σου εσπαντρίγιες περιμένουν ανυπόμονα τον ήλιο για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα)
...
κι όλα...όλα μοιάζουν σα να είναι στο pause...μέχρι την επόμενη Κυριακή... τον επόμενο μήνα... το επόμενο φθινόπωρο...

αφήνεις τις λιγοστές ακτίνες να μπερδευτούν μαζί με τις νότες των πιο ωραίων ραδιοφωνικών σταθμών

On the radio

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

παράθυρο στην ανατολή

τον πρώτο καιρό , χωρίς στόρια και κουρτίνες, μόνο ένα στρώμα στη μέση στο πάτωμα, εκεί που πιο καλά μπορούσα να βλέπω τη νύχτα το φεγγάρι

ξυπνούσα ενδιάμεσα κι έβλεπα τα αστέρια να έχουν αλλάξει θέσεις

δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα εκείνων των ημερών
μόνο θυμάμαι την αφέλεια (πάντα), την ηρεμία (παράξενη), την σταδιακή προσαρμογή (αναγκαία)
αλλού απογοητευόμουν κι αλλού ξαφνιαζόμουν ευχάριστα

δεν παραπονιόμουν
ήταν μετά από καιρό, μια αληθινή ζωή
μέσα από άπειρες ελλείψεις, μια πλήρης ζωή. ίσως γιατί οι μόνες ελλείψεις είναι εκείνες που η καρδιά μας αντιλαμβάνεται
 .....
χτες όλη η μέρα ήταν συννεφιασμένη. η νύχτα όμως έδιωξε τα σύννεφα και φάνηκε στον ουρανό ένα μοναδικό, τεράστιο, πανέμορφο φεγγάρι. παραμέρισα την κουρτίνα, να το αφήσω να μου κρατήσει για άλλη μια φορά συντροφιά

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

έχετε διάθεση ;

Αυτό το ποστ θέλω να γίνει δικό σας.
Θέλω να μοιραστείτε μαζί μου εμπειρίες από αεροδρόμια, ίσως κι απο αεροπορικές εταιρίες

Αφορμή ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζα πριν λίγο καιρό στο μυαλό μου περιμένοντας την πτήση μου και αξιολογώντας ασυνείδητα το χώρο γύρω μου. Αναζήτησα στη μνήμη μου τα αεροδρόμια από τα οποία έχω περάσει. Προσπάθησα να βρω τα πιο αγαπημένα μου και τα πιο αδιάφορα.

Αλλά δε θέλω να γράψω για τις δικές μου εμπειρίες. Θέλω τις δικές σας εντυπώσεις , αν βέβαια επιθυμείτε να τις μοιραστείτε μαζί μου και με τους άλλους αναγνώστες.

Στο κάτω κάτω ακόμη και από τον ίδιο χώρο να έχουμε περάσει, όπως το ΕλΒεν ας πούμε, το τι παρατηρεί ο καθένας, το τι του αρέσει και τι τον απωθεί , είναι διαφορετικό

Θα ήθελα πολύ να μοιραστείτε μαζί μου ποιο είναι το αγαπημένο σας αεροδρόμιο. Ή ποια. Ποιο δε συμπαθείτε καθόλου. Ποιο σας πρόσφερε κάποια παράξενη ιδιαίτερη εμπειρία. Ποιο ήταν εντελώς ασυνήθιστο. Σε ποιο θα θέλατε να ξαναβρεθείτε. Ποιο έχει τα καλύτερα duty free

Κι αν δεν σας κάνει κόπο, μετρήστε από πόσα έχετε περάσει ακόμη και τράνσιτ

Κάποιοι έχετε περάσει από πολλά, το ξέρω το διαβάζω στα ποστ σας, κάποιοι από λιγότερα, κάποιοι από κανένα. Δεν έχει σημασία
Το μοίρασμα των εμπειριών είναι πάντα ένα μοίρασμα και είναι ωραίο να σου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσεις κάτι που διαφορετικά δε θα έπεφτε ποτέ στην αντίληψή σου

Λοιπόν, τι λέτε ;

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

η άλλη όψη

σκέφτομαι.... πόσο εύκολα διαμορφώνεις μια κοινή γνώμη όταν έχεις τα μέσα !

και πόσο αυτά δε λείπουνε καθόλου από την εποχή μας....

πριν εκατό - διακόσια χρόνια ,"αληθινό" ήταν ότι γινόταν γύρω σου και μπορούσες κάτα κάποιο τρόπο να εκτιμήσεις και να αξιολογήσεις.

η πληροφορία ενός κόσμου πολύ μακριά από σένα δεν σε ενδιέφερε και δεν υπήρχε

πόσο μακριά είμαστε σήμερα από κείνη την εποχή με τις πληροφορίες να μας βρίσκουν σχεδόν παντού !
το πόσο αξιόπιστες και σοβαρές είναι, αποτελεί όμως άλλο κεφάλαιο. συνήθως αδύνατο να ελέγξεις και να επιβεβαιώσεις.
κι έτσι επιλέγεις την "αλήθεια" που σου ταιριάζει. αυτήν που ικανοποιεί τη λογική, την κοσμοθεωρία και το δικό σου αίσθημα.
στο κάτω κάτω με κάποιον τρόπο πρέπει να δικαιολογήσεις, γιατί ο κόσμος γυρίζει έτσι κι όχι αλλιώς

δε φέρεις εσύ-εγώ την ευθύνη που θεωρούμε πως η οπτική γωνία από την οποία κάποιος μας δείχνει τον κόσμο είναι και αντιπροσωπευτική


το μόνο που με κάνει να αναρωτιέμαι είναι το "γιατί" .

γιατί κάποιος προσπαθεί να μας δείξει μια άλφα πραγματικότητα, τη στιγμή που λίγο διαφορετικά να στρέψει τον προβολέα θα σου δείξει (ο ίδιος) την βήτα ;

.......

στην αρχαιότητα ήταν οι ρήτορες. που μπορούσαν να κάνουν το άσπρο- μαύρο. έτσι μάθαμε στο σχολείο.

σήμερα πολιτικοί και δημοσιογράφοι προπονούνται καθημερινά στο να μας δείξουν την πραγματικότητα που εκείνοι θέλουν να δούμε

...

αφορμή γι'αυτές τις σκέψεις το άρθρο του Spiegel, που φυσικά και μας συμφέρει να πιστέψουμε , για να απαλύνουμε λίγο το δικό μας πόνο, το δικό μας βάσανο, να δικαιολογήσουμε τα δικά μας μικρά ή μεγάλα κουσούρια, να πούμε ένα :" να, ρε, δες τους τους μαλάκες...ούτε να ζουν δεν ξέρουν"
..

και δε με πειράζει καθόλου να είναι έτσι τα πράγματα , κι όχι όπως νομίζω προσωπικά  βάσει μιας πραγματικότητας που αποτελεί καθημερινό βίωμα. στο κάτω κάτω δεν έχω στοιχεία, δεν έχω νούμερα, δεν έχω κάνει καμία περισπούδαστη έρευνα που να περιλαμβάνει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ενός λαού 80 εκατομμυρίων
…….

αλλά κάθε φορά που τους βλέπω την ώρα που είμαι στη δουλειά μου να ξαπλώνουν στα γρασίδια τώρα που έχει λιακάδες και να χαζεύουν με τις ώρες τα ποταμόπλοια και τα κανό να ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι, εγώ ζηλεύω

και τις Κυριακές που παίρνουν τα ποδήλατα με την οικογένεια τους και διαλέγουν ανάμεσα σε χίλιες διαδρομές ποιες λίμνες, ποια δάση , ποιο πάρκο θα επισκεφτούν σήμερα, πάλι ζηλεύω

και όταν πηγαίνω στο κοντινό τουριστικό θέρετρο στη Βαλτική και είναι αραγμένοι στα Strandkörbe παρά το δροσερό συνήθως βοριαδάκι, είναι και πάλι αξιοζήλευτη η ηρεμία τους και η χαλαρότητα τους

και όταν τους ακούω να κάνουν σχέδια για τις διακοπές τους…με τo ίδιο αίσθημα λαχτάρας και προσμονής  που το έκανα κι εγώ παλιότερα…εκεί πια…


κι είναι αυτά - η ηρεμία, η χαλαρότητα, το αίσθημα της ασφάλειας- που ζηλεύω. αυτά που εγώ έχω για πάντα χάσει.

(επειδή κάποιοι στην πατρίδα μου παίξανε την τύχη μου στα ζάρια...κι αυτοί οι κάποιοι ακόμη και τώρα την ύστατη στιγμή αντί  να δείξουν σοβαρότητα, μαλώνουνε σαν τα μικρά παιδιά για το αρχηγηλίκι και τα προνόμια)

...

πολύ θα ήθελα επίσης να είναι τόσο εργασιομανείς και τόσο τυπικοί όσο λέει η φήμη που τους συνοδεύει (ναι...για τους Γεμανούς μιλάω ακόμα). ίσως τότε να μη με στήνανε σε επαγγελματικά ραντεβού. ίσως να μη χρειαζόταν να παίρνω και να ξαναπαίρνω στις υπηρεσίες τους (δημόσιες και ιδιωτικές) για να βρω συγκεκριμένους υπαλλήλους και προϊσταμένους, που απουσιάζουν για λίγο ή για μερικές μέρες. ίσως να με ενημέρωναν εγκαίρως πότε απεργούν οι συγκοινωνίες τους και ίσως να προσέχανε περισσότερο τι σφραγίζουν και πώς

……

στη συνείδηση του κόσμου τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν, αλλά η πραγματικότητα είναι τελικά βιωματική . και όσο αληθινή είναι η εικόνα ενός χαλαρού και τεμπέλη Έλληνα που σκέφτεται μόνο πώς θα λουφάρει, άλλο τόσο αληθινή είναι η εικόνα ενός εργασιομανή και πάντα καλά οργανωμένου Γερμανού που δεν ξέρει να χαλαρώνει και να απολαμβάνει τη ζωή

(και τώρα είναι ώρα να πάω μια από τις τελευταίες βόλτες μου στην κοντινότερή μου παραλία που βλέπει στη Βαλτική, τα καφέ και τα εστιατόρια θα είναι γεμάτα και πάλι. αύριο έχουμε του Αγ Πνεύματος και η αργία, ειδικά όταν συνοδεύεται από καλό καιρό, δε μένει από κανέναν ανεκμετάλλευτη. οι σκαφάτοι θα έχουν βγάλει τα πλοία τους βόλτα, τα παιδιά θα παίζουν στην πειρατική παιδική χαρά και στο γιγάντιο τραμπολίνο,μερικά θα πετούν χαρταετούς, τα Strandkörbe θα είναι γεμάτα και οι πιο τολμηροί θα κάνουν ένα από τα πρώτα τους μπάνια.παντού θα ακούγονται ήχοι της τζαζ λόγω του τριήμερου φεστιβάλ, δίπλα μου θα περνούν χαρούμενα πρόσωπα, ήρεμα, που δε θα νοιάζονται τι θα φέρουν οι επόμενες εκλογές και το δίλημμα θα είναι "παγωτό από τον Ιταλιάνο ή από τον Niederegger ?")

.......
το τραγουδάκι ...απλά ωραίο

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

μικρά παραθυράκια

μερικές φορές ξυπνά μέσα μου η μνήμη ενός καλοκαιριού που το δέρμα μου έχει ξεχάσει. λέω το δέρμα, αν και η απουσία του είναι το ίδιο έντονη και από τις άλλες αισθήσεις.
εικόνες - άλλοτε ήχοι - που για λίγο ανοίγουν μικρά παραθυράκια μιας υπαρκτής διαφορετικότητας. μετά χάνονται. οι εικόνες. τα παράθυρα. και ο κόσμος είναι αυτός που αντικρίζω, τώρα εδώ
....
νιώθω τη χώρα σε μια παράξενη αναμονή. σαν όλοι να πάτησαν τη ζωή στο pause και περιμένουν τη μέρα μετά.
στο μεταξύ αυτό που συμβαίνει είναι το κύλισμα ενός χρόνου προσωπικού κι  ανεπανάληπτου.
το ξόδεμα ενός κεφαλαίου που δεν αναπληρώνεται ποτέ.
.....
.....
 στον εν Λευκώ ακούω τον Χορν να ψάχνει για μια λέξη, ενώ παρακολουθώ δυο σπουργιτάκια να ερωτοτροπούν στο μπαλκόνι μου

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

η φτώχεια μας

 δεν είχαμε αυτοκίνητα,ξέρεις, τότε στο πρωτοξεκίνημα, ούτε  λεφτά και μυαλό για ταξί. είχαμε μόνο γλιστερά καλντερίμια και ανηφοριές και σ'αυτά γυμναζόμασταν καθημερινά να τα ανεβοκατεβαίνουμε. φτιάχναμε τα εργένικα σπίτια μας απλά, με τα τελείως απαραίτητα.
με τα σημερινά δεδομένα θα τα λέγαμε και φτωχικά, αλλά δεν αισθανόμασταν έτσι. δεν ήμασταν φτωχοί. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.

πού τηλέφωνα ;  όχι κινητό, ούτε σταθερό δεν είχες αν έφευγες από το σπίτι σου, αφού μια αίτηση στον ΟΤΕ κρατούσε χρόνια για να ικανοποιηθεί. χώρια που τα τηλέφωνα κόστιζαν και το να μιλάς με τις ώρες, μόδα άγνωστη

βγαίναμε έξω, βρίσκαμε τους άλλους, συχνά απλά περπατούσαμε άκρη άκρη την προκυμαία

κι όπως ήμασταν άδειοι από το χρόνο, μαζεύαμε καλοκαίρια και ανέμους
....
μετά οι ντουλάπες άρχισαν να γεμίζουν, μέχρι που δε μας χωρούσαν. και τα σπίτια γέμιζαν.
δεν ήμασταν πλούσιοι. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.
αλλά  όταν μια μέρα περάσαμε δίπλα απο τα σακιά με τα όσπρια , δίπλα από τις παράγκες από λαμαρίνα και χαρτί στα βάθη μιας ατελείωτης στέπας, σε σκοτεινές πόλεις με λάμπες κηροζίνης ,πάλι καταλάβαμε πως η ζωή παίζεται στο πιο απλό ταμπλό του κόσμου. ούτε κι εκείνοι ήταν φτωχοί. το έβλεπες στα μάτια τους. εσύ ήσουν η παραφωνία
...
 η φτώχεια συχνά ήταν μόνο μια λέξη. ένα αποτέλεσμα σύγκρισης. τι έχω, τι έχεις.

 τι είχα

πιο πολύ ίσως να είναι αυτό. μια αίσθηση απώλειας
(όχι πάντα υλικής....)

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

σκιουράκια



τα συναντώ συχνά στους δρόμους ,αλλά το να τα φωτογραφίσω, με ξεπερνούσε.
κινούνται με τέτοια ταχύτητα, που ακόμη κι αν έχεις τη μηχανή στα χέρια σου, μέχρι να κάνεις το κλικ, αυτά βρίσκονται στο διπλανό δέντρο και σε περιγελάνε.
σήμερα το συγκεκριμένο καθυστερούσε λίγο παραπάνω κάτω από την αχλαδιά και μου έδωσε μια ευκαιρία να το αποθανατίσω

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

κυμάτισμα

μέρες τώρα φυσά ένας όμορφος, ανοιξιάτικος νοτιάς.
φέρνει σύννεφα, τα διώχνει, κάνει τα δέντρα, να μοιάζουν με πελώριους γίγαντες που σαλεύουν, σαλεύουν, διαρκώς κουνούν τα χέρια τους, κάνει  και τον κισσό που μοιάζει με παχύ χαλί σε ορισμένους τοίχους , να κυματίζει  σα χλόη
απίστευτο κυμάτισμα

ήδη νοσταλγώ

κι ας μην ήταν αυτό το όνειρο, ας μην ήταν το παραμύθι, ας μην ήταν καν η πραγματικότητα όπως την είχα αφήσει.
το'χει αυτό η πραγματικότητα. να αλλάζει μόλις την αφήσεις λίγο πίσω σου
μου λέει πώς είναι στην Κ. μα δε με νοιάζει πώς είναι στην Κ. εκεί ο τόπος μπορεί να ήτανε πιο πολύ στα μέτρα μου, μα δε θα μ'ανάγκαζε να τον αγαπήσω

μέρες τώρα, μήνες τώρα,  απορώ με τα παιχνίδια της μνήμης και της αμνησίας. είναι παράξενα παιχνίδια. και σοφά.
κάνουν τη ζωή να φαίνεται κινηματογραφική. της αφαιρούν συναίσθημα. ή της προσδίδουν
παραξενεύομαι μόνο πόσο αγκιστρωνόμαστε από πράγματα όσο μεγαλώνουμε.
και χαμογελώ στη σκέψη πόσο ελάχιστα κολλάω πάνω τους την καίρια στιγμή.

γιατί :
- τι σώζεις, όταν πνίγεσαι ;
- το τομάρι σου

και μ'αυτό το τομάρι μπορείς να αναπνέεις. και πάλι

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

πρασινίσαμε (...κι αυτό δεν είναι πολιτικό σχόλιο)


                                                   ακόμη και ανάμεσα στις κολόνες


                                                      σ'ένα ωραίο παιχνίδι φως-σκιάς



στο καθρέφτισμα του ποταμού



και στα πολυάριθμα μονοπάτια




κι έτσι...φορτώνουμε το μωρό στο καρότσι



                                                 κι αφήνουμε τη μικρή να χαρεί το νερό



     παιδί και νερό...αδιάρρηκτη σχέση

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

είστε Ελληνίδα ;

πριν μερικά χρόνια, αρκετά προ κρίσεως και της σημερινής έξαρσης της εγκληματικότητας, έψαχνα για σπίτι στην Αθήνα. θυμάμαι την ερώτηση που μου κάνανε κάποιοι ιδιοκτήτες στο τηλέφωνο πριν καν ακόμη δω το διαμέρισμα , αν είμαι Ελληνίδα. λες και η προφορά μου ή η ομιλία μου δεν ήταν αρκετά  διαπιστευτήρια.
μερικοί ρωτούσαν και για τη δουλειά μου, την οποία επίσης έπρεπε να εγκρίνουν για να μου νοικιάσουν 4 ντουβάρια μέσα στο καυσαέριο με θέα την απέναντι μπουγάδα.
 θυμάμαι την  Α.,  που νοίκιασε το διαμέρισμά της σ'έναν ευγενέστατο Έλληνα δικηγόρο, για να μην εισπράξει κανένα ενοίκιο πέρα  από το πρώτο μαζί με την εγγύηση για τα επόμενα 3 χρόνια. ήταν κι αυτή ενθουσιασμένη στην αρχή για το κελεπούρι που βρήκε, αν και η κόρη της, δικαστικός, την είχε προειδοποιήσει (για τον τρόπο που εκείνοι που γνωρίζουν τους νόμους, χρησιμοποιούν αυτή τη γνώση για να τους παραβαίνουν ευκολότερα).

την ίδια ερώτηση (για το από πού είμαι ή ακόμη και για το επάγγελμά μου) δεν μου την έκανε κανένας στη χώρα που κάθε Έλληνας εδώ και δυο χρόνια λατρεύει να μισεί και να βρίζει ως υπαίτια για τη δική του δυστυχία, παρά το γεγονός ότι από την προφορά μου ήταν φανερό πως ήμουν ξένη.

αυτά θυμήθηκα αυθόρμητα διαβάζοντας σε ιστολόγια από αυτά που έχω εδώ δίπλα, για την ρατσιστική συμπεριφορά των ομοεθνών μου

όσες φορές έχω τολμήσει να υποστηρίξω με παραδείγματα πως είμαστε πολύ περισσότερο ρατσιστές από άλλους Ευρωπαίους , έπεσα πάνω σε τοίχους, που δε θέλανε να δουν την πιθανότητα μιας τέτοιας αλήθειας.




Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ενώ περιμένεις... (ή μήπως αυτό είναι το λάθος; )

Ήθελα να 'ξερα τα πιστεύουν στ'αλήθεια ή μας περνάνε για τόσο πολύ ηλίθιους. ;

Ο μόνος λόγος αυτής της αναφοράς εδώ -  που  είναι ένα σοβαρό ιστολόγιο για να ασχολείται με τα πρόσωπά τους- είναι γιατί ο Μάιος δεν είναι μακριά, ούτε και ο Ιούνιος είναι μακριά, ούτε καν τα 3 χρόνια.
Τα λόγια τους θα διαψευστούν πολύ γρήγορα από την πραγματικότητα κι αυτό δεν προσφέρει κανένα αίσθημα ικανοποίησης (δικαίωσης για την ορθότητα της πρόβλεψης),  αντίθετα δημιουργεί ένα αίσθημα βαθύτατου προβληματισμού "πώς θα πάμε παρακάτω ;"
Κυρίως, χωρίς αυτούς
Μπορούμε ; Ή είμαστε τόσο "χαλασμένοι" πια σαν λαός, που αυτό είναι πρακτικά αδύνατο ;


Σάββατο 28 Απριλίου 2012

απλότητα...στο γκρι

έξω ο ουρανός έχει ένα μονότονο λευκόγκριζο χρώμα, ενώ ρίχνει, ρίχνει, ρίχνει από το πρωί.
κάθε πρωινό έτσι ξεκινά. μ'αυτή τη μουντάδα.
αν κάπου είναι άνοιξη, εδώ δεν το ξέρεις
μόνο στα δέντρα βλέπεις τη διαφορά . πελώριοι γίγαντες που αρχίζουν και ξυπνάνε.
είναι ωραία τα δέντρα στο Λ. είναι θαυμάσια τα δέντρα στο Λ.
αν έπρεπε με κάποιο τρόπο να προσδιορίσω το Λ θα έλεγα πως δεν είναι η ιστορία  και τα κτίρια του. είναι αυτά τα νερά του παντού. τα ρομαντικά μονοπάτια ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα. είναι η ηρεμία των κατοίκων του και η ξεχασμένη στα μάτια μου απλότητά τους.

είναι το μήλο που δαγκώνει μέσα στο λεωφορείο η όμορφη ξανθούλα την ώρα που γυρίζει από το σχολείο. είναι η χαρά του μικρού μπόμπιρα που παίζει με τα νερά στους νεοαποκτηθέντες πίδακες της πόλης και η μαμά του δεν ουρλιάζει υστερικά, αλλά χαμογελά με το παιχνίδι του. είναι η ήρεμη γιαγιά που κατεβαίνει από το ποδήλατο με τη φαρδιά σέλα και το έξτρα χνουδωτό μαξιλαράκι της. είναι η γλυκιά δεκαοχτάχρονη, που όταν την ρωτάς τι θα κάνει μετά το γυμνάσιο, γνωρίζοντας πως είναι καλή μαθήτρια, σου απαντά πως δεν έχει διάθεση για σπουδές θέλει να κάνει μία σύντομη Ausbildung και να περάσει το συντομότερο στην αγορά εργασίας, την ενδιαφέρει η φροντίδα των ηλικιωμένων και των προσώπων με ειδικές ανάγκες.
.....

άσχετο, αλλά θα ήθελα εδώ να κάνω μια μικρή αφιέρωση.
τις προάλλες τράβηξα μερικές φωτογραφίες που  μου θύμισαν κάποιους από σας.





δεν είναι τόσο παλιά, όσο αυτό που τράβηξες εσύ Περαστικέ, ουτε τόσο ωραία όσο τα ιαπωνέζικα που είδα μέσα από ένα λινκ σου, αλλά είναι διαφορετικά...
και είναι και εξαιρετικά αφιερωμένα με την ευχή σύντομα να βρίσκεσαι στους δρόμους δυνατός και υγιής να μας χαρίζεις σκίτσα και φωτό

...........................





ε, ναι Τζων Μπόη, είμαστε γκρίζοι... :) αλλά αυτό δε νομίζω να σε ξενίζει ή να σου χαλάει τη διάθεση. είναι από das Tor zur Welt, κι όταν βλέπω αυτές τις πινακίδες, ξέρω πως έστω για ένα γκρίζο απόγευμα θα ήθελες να περπατήσεις κάπου εδώ γύρω