Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

...

"Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά όνειρά μας. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και μας κοιμίζει. Κοιμηθείτε, όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν'ανατείλουν ;"

 Αιολική Γη, Βενέζης (1943)


(τόσα χρόνια πριν... τόσα χρόνια μετά)

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

αυτά που βλέπουμε

Την ώρα που περνούσα μπροστά από την είσοδο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενα, βρισκόταν εκεί το πτώμα μιας πατημένης γάτας. Μιας ενήλικης γκρίζας γάτας. Που ποιος ξέρει πόσα καλοκαίρια πρόλαβε να ζήσει ή πόσους χειμώνες, αλλά σίγουρα δεν θα ζήσει τον φετινό.
Αδιάφορο. Σωστά ;
 Συνειρμικά  θυμήθηκα τα λόγια του Χ. "Δεν τα βλέπετε στην Ελλάδα τα αδέσποτα. Είναι σαν να μην υπάρχουν για σας."

Όταν ήμουν φοιτήτρια πριν αρκετά χρόνια, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στη λάτρα. Δεν το έκανα επειδή μου άρεσε η βρωμιά. Αν έβλεπα την βρωμιά θα την καθάριζα. ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ.
Έπρεπε να γίνω λιγάκι υποχόνδρια όπως οι περισσότερες γυναίκες και τώρα βλέπω παντού σκόνη και χνούδια και δαχτυλιές στα τζάμια (και αυτή η ομολογία δεν με κάνει επ'ουδενί περήφανη).

Θέλω να πω : Δεν βλέπουμε.
Δεν βλέπουμε την πατημένη γάτα, που την χτυπάμε με το αυτοκίνητο και φεύγουμε, δεν βλέπουμε τον κουτσό ή άρρωστο σκύλο, δεν βλέπουμε τη βρωμιά έξω από το σπίτι μας.
Δεν έχουμε εκπαιδεύσει τα μάτια μας να βλέπουν.
Έχουμε περιορίσει το οπτικό μας πεδίο σε αυτά που θέλουμε να δούμε
Και έτσι μπορούμε να είμαστε ευαίσθητοι και καλοί και ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας.

Και δεν σκεφτόμαστε. Ότι μπορεί και μια απλή συνηθισμένη γκρίζα γάτα να αξίζει - τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από- μια ζωή.


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

αφελώς αφελής

το ποια είναι η Ελλάδα  μού είναι κάτι εντελώς άγνωστο. κάτι που αργά αργά ανακάλυψα μόλις τα τελευταία χρόνια.
χαμένη στον μικρόκοσμό μου, τον θεωρούσα μέτρο για να κρίνω το σύμπαν γύρω μου.
(αφέλεια ; έλλειψη παρατηρητικότητας ; ηλιθιότητα ; υποθέτω λίγο απ'όλα.....και φυσικά εγωιστικό και χαζό συνάμα)
και φυσικά ήμουν αλλού γι'αλλού.
όλα γύριζαν διαφορετικά.
μερικές φορές παραξενευόμουν όταν έβλεπα τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούσαν τα πράγματα, αλλά δεν πολυέδινα σημασία. αφενός δεν έμπλεκα εγώ σε αυτές και αφετέρου τις θεωρούσα εξαίρεση

κάπως έτσι...
μόνο που η Ελλάδα είναι εξ'ολοκλήρου μια εξαίρεση. στις προτεραιότητες που δίνει. σ'αυτά που της αρέσει να προσπερνά.

σήμερα πια, με όλη την απογοήτευση που μπορεί να κουβαλά κάποιος που πολλαπλά εξαπατήθηκε, παρακολουθώ σχεδόν αδιάφορα το ψέμα να σκάει σαν ηχηρό πυροτέχνημα, να δημιουργεί τις σχετικές εντυπώσεις και μετά να σβήνει και να χάνεται για να δώσει τη θέση του στην επόμενη απάτη μέχρι που να σβήσει κι αυτή και να ξεχαστεί.
δεν ξέρω πως το βιώνουν οι υπόλοιποι συν-Έλληνες αυτό. ανήκει κι αυτό σ'εκείνα που δεν θα καταλάβω ποτέ.




Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

ασήμαντες παρατηρήσεις

κάποτε όταν ψηφίζανε πολυνομοσχέδια πολύ πιο ήπια από αυτό που τρέχει αυτές τις μέρες, καίγανε το Σύνταγμα (σήμερα γίνανε κυβέρνηση, οπότε ποιοι να κάψουν τι).
τώρα το μνημόνιο είναι γλυκό, τα μέτρα "αναγκαία", η κυβέρνηση κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
και κανείς δε σηκώνει κεφάλι.
θυμάμαι ακόμη τον Γερμανό δημοσιογράφο να δηλώνει σε κανάλι του τόπου του (λίγο μετά την πρώτη εκλογή του Σύριζα), πως αν δεν μπορέσει ο Τσίπρας να περάσει τα μέτρα, τότε ποιος ?

να τα χαιρόμαστε


Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

25-52-14

τα τελευταία δυο τρία χρόνια η Ελλάδα με γεμίζει με απίστευτη κατάθλιψη.
προσωπικές ματαιώσεις ζωτικής σημασίας και μια διαρκής απέχθεια για όλα τα ανεκδιήγητα που καθημερινά ακούμε, βλέπουμε και βιώνουμε.
ένα αίσθημα αδυναμίας να μην μπορείς να αλλάξεις τίποτα, όσο κι αν προσπαθήσεις.
χαμένοι αγώνες, χαμένες αξίες.
μια πλήρης αποδοχή των πάντων, όσο παράλογα κι αν είναι αυτά.
έλλειψη λογικής, σεβασμού, αξιοπρέπειας.
μια κατιούσα πορεία που μοιάζει να μην έχει τέλος πριν την πλήρη εξαθλίωση.
τελικά είναι πολύ εύκολο να νιώθεις ξένος στον τόπο σου.να τον μισήσεις.

ζω παρατηρώντας τα πολύ πολύ απλά,και μετρώντας.
τα πάντα γύρω μου γίνονται αριθμοί, κι οι αριθμοί γίνονται η ζωή μου



Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

αλλαγή εποχής

μάζεψα σήμερα μερικά από τα πολύ καλοκαιρινά... κάτι τιραντάκια, κάτι ανάλαφρα και διάφανα....  κι έχει πάντα κάτι το μελαγχολικό αυτό το μάζεμα για το χειμώνα.
σα να αποθηκεύεις μαζί με τα δροσερά, πολύχρωμα υφάσματα και την ανεμελιά , ίσως και κάτι από μια ζωή που ολοένα μας γλιστρά μέσα από τα χέρια. αναμνήσεις και ματαιώσεις και ελπίδες για το επόμενο καλοκαίρι. όλα μαζί στη θήκη με τα χρωματιστά μπλουζάκια και φορέματα.

το όνειρο ενός καλοκαιριού που δεν θα τελειώσει πριν το χορτάσω, που δεν θα περάσει σε ένα απογοητευτικό, δυσάρεστο φθινόπωρο, παραμένει κυρίαρχο