Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

βόλτα στον ήλιο

"Πήρα τους δρόμους μια βραδιά...."
καμιά φορά κολλάς σε κάποιους στίχους.Τριβελίζουν το μυαλό σου κι έρχονται στα χείλη σου ξανά και ξανά και ξανά
Και βαδίζεις τους δικούς σου δρόμους. Ιδιαίτερους, ήσυχους, αξιαγάπητους.
Χαζεύεις τις βιτρίνες με τα χειροποίητα κοσμήματα. Η τέχνη δε γνωρίζει σύνορα.
Θα ήθελες "εκείνον" τον πίνακα. Να σου φέρνει ήλιο τις σκοτεινές ημέρες.

Την άλλη φορά θα φτάσεις μέχρι τις γέφυρες.
Και μια μέρα θα κάνεις κανό στο ποτάμι . Δε βιάζεσαι. Είναι νωρίς ακόμη η άνοιξη.











Σήμερα θα αγοράσεις τουλίπες.
Τι χρώμα ;

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

τύποις μόνο

Η μεγάλη μου ανηψιά θα δώσει φέτος εξετάσεις για την εισαγωγή της στο Πανεπιστήμιο. Κι επειδή είναι ιδιαίτερα έξυπνη και ικανή όλοι περιμένουν να περάσει στην Ιατρική. Γιατί στην Ελλάδα όλοι οι καλοί μαθητές οφείλουν να περάσουν στην Ιατρική. De Facto.
Η επιτυχία σε εξετάσεις είναι σχεδόν η μόνη απαίτηση που έχει ένας γονιός από το παιδί του. Και η υπέρτατη καταξίωση.
Η μεγάλη μου ανηψιά μέχρι τα 15-16 της περίμενε, τα πρωινά που ξυπνούσε πριν από τους άλλους, να σηκωθεί κάποιος  ενήλικας να της ετοιμάσει το γάλα της -η ίδια δεν μπορούσε - ενώ παράλληλα περνούσε την ώρα της βλέποντας dvd ή τηλεόραση ή στέλνοντας sms. Κι όταν το παρατήρησα στη μητέρα μου , εκείνη μου απάντησε "έτσι έχουν μάθει αυτά τα παιδιά σήμερα". Ουδέν περαιτέρω σχόλιον.
Η μεγάλη μου ανηψιά έχει ένα λαμπρό μυαλό και πολλά πολλά ταλέντα. Μακάρι να είχα τα μισά.

Αλλά αυτήν τη συμπεριφορά της υπερπροστατευτικότητας  με την παράλληλη αφαίρεση κάθε υπευθυνότητας από τα νέα μέλη της κοινωνίας μας, την έχω διαπιστώσει δυστυχώς όχι μία...αλλά ν φορές. Είναι ο κανόνας.

Και παίρνω μετά την εφημερίδα και πέφτω σ'ένα κείμενο για μια  σχολή ιστιοπλοΐας για νέους και παιδιά στο Kiel που διευθύνεται, διοικείται αλλά και λειτουργεί αποκλειστικά με τη συμμετοχή των μελών της ! Των παιδιών - μελών της !...

Παιδιά που μαθαίνουν άλλα παιδιά ,που φροντίζουν τα πλοία τους, που τα επισκευάζουν, που οργανώνουν τα ταξίδια τους, παιδιά που μαθαίνουν στην ευθύνη να πραγματοποιούν μόνα τους τα όνειρα τους.
Μιλάμε για σκάφη κανονικά. Και μιλάμε για ταξίδια κανονικά.
Δεν υπάρχουν ενήλικες στη Σχολή, παρά μονάχα κάποια  παιδιά που "ξεμείνανε" λίγο παραπάνω,από αγάπη. Οι κύριες ηλικίες είναι μεταξύ 12 και 17.
Δεν υπάρχουν δάσκαλοι, δεν υπάρχουν προπονητές. Όλοι μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, διαλέγουν τα πληρώματα που τους ταιριάζουν, είναι μια παρέα, αυτοδιοικούνται. Δουλεύουν, επισκευάζουν, φροντίζουν, αναλαμβάνουν ευθύνες, οργανώνουν, θέτουν στόχους, μαθαίνουν στη συντροφικότητα, στη πειθαρχία και στην ομαδική εργασία (άντε να διαπλεύσεις αλλιώς τον Ατλαντικό)...μπορούμε να το πούμε και αλλιώς : ενηλικιώνονται. Με τον πιο όμορφο τρόπο. Ακολουθώντας ένα όνειρο. Παίζοντας ένα παιχνίδι.
Τα κοντινά τους ταξίδια τα πραγματοποιούν γύρω από τη Σκανδιναβία. Αλλά είναι και φορές που ξανοίγονται και φτάνουν μέχρι τις Αζόρες και τις Βερμούδες.
Η  Σχολή θα κλείσει φέτος τα 100 χρόνια λειτουργίας της . Όλοι τη θεωρούν επιτυχημένη.


Η μεγάλη μου ανηψιά έχει ένα θαυμάσιο μυαλό, αλλά στα 18 της χρόνια είναι τύποις μόνο ενήλικη. Και δε φταίει εκείνη.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

..η άνοιξη

είναι μερικές βραδιές τώρα , όχι πολλές 3-4 όλες κι όλες, που ο νυχτερινός  ουρανός είναι όπως τον ήξερα. σκοτεινός και γεμάτος αστέρια.
βαθύ σκοτάδι. χωρίς εκείνη την παράξενη φωτεινότητα του χιονιά.
καιρός ν'ανέβει το κρεβάτι στη σοφίτα.
προχτές άκουσα και τον πρώτο κότσυφα να τραγουδά για το ταίρι του.
δεν πρέπει να είναι μακριά...