Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

πολύ γρήγορα


Δεν ξέρω πότε πέρασε αυτός ο μήνας και φτάσαμε δυο μέρες πριν την εκπνοή του. Νομίζω πως ο χρόνος τρέχει υπερβολικά γρήγορα.
Και μη μου πείτε πότε συμβαίνει αυτό. Δε θέλω να ξέρω. Ή μάλλον θέλω να ξέρω μόνο τη μία από τις δύο εκδοχές σ' αυτήν την διαπίστωση.

" Σε μια γη μπλε της βιολέτας μ'άγριες χαίτες τρικυμίας
Όστρακα κι άλλα του ήλιου ευρύματα να γυαλίζει καταγίνονταν
Ωσαν τα εκμαγεία του νου σου να μην είχαν κιόλας
Φύση βγάνει περασμένη απ'όλες του θυμού των θεών τις αστραψιές
Ή για λίγο να μην είχε από δική σου χάρη μέσα μου
Μισανοιχτό μείνει το Ακοίταχτο !
Αλλ' ο λέων περνάει σαν ήλιος..."


Ο.Ε.  τα ελεγεία της οξώπετρας


όταν σου λείπει η άνοιξη, τη βρίσκεις σε λέξεις.
λέξεις που κουβαλάς στα χέρια σου κι άλλες πίσω από τα μάτια ενώ διασχίζεις λευκές εικόνες.
μια εναλλαγή γκρίζου- λευκού

τι τον ρωτάς ποιο κρεβατάκι προτιμά; το δικό μου, φυσικά.
αλλά πώς να σου το πει ; πώς να σου το πω εγώ ;

ιρλανδέζα....κοκκινομάλλα ιρλανδέζα
όχι ξανθιά

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

προσδοκίες

είναι ένα σημείο εκεί στον μικρό πρίγκιπα - και τον μικρό πρίγκιπα όλοι λίγο πολύ τον έχουμε αγαπήσει, δεν έχει σημασία πότε, σε ποια ηλικία, οι ιστορίες με πιλότους χαμένους στην έρημο που συναντούν μικρούς εξωγήινους,γεμάτους αλλόκοτες ιστορίες από κόσμους ανύπαρκους κι όμως, να, ένα βήμα έξω από την πόρτα μας, πάντα θα βρίσκουν σημεία ταύτισης - είναι λοιπόν ένα σημείο σε αυτό το θαυμάσιο παραμύθι εκεί στη συνάντηση με την αλεπού, που εκείνη του ζητά να καθορίσουν την ώρα της συνάντησης τους. κι αυτό το σημείο μπορεί να φαίνεται πολύ ασήμαντο και πολύ αδιάφορο, αλλά δεν είναι.  "αν ξέρω ότι θα έρθεις στις 4", λέει η αλεπού, "ήδη από τις τρεις θα αρχίσω να γίνομαι ευτυχισμένη. και όσο πιο πολύ θα πλησιάζει η ώρα που θα σε δω, τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω"

δε θυμάμαι πόσες φορές ετοίμασα το σπίτι, μικρές λεπτομέρειες, πράγματα ασήμαντα για το αδιάφορο μάτι, αόρατα καμιά φορά, χάριν μιας τέτοιας προσμονής.
δε θέλω να μιλήσω για την απογοήτευση όταν αυτό που τόσο προσδοκείς δε συμβαίνει

είναι τότε, που αφού πετάς στα σκουπίδια ό,τι περιττό, βγαίνεις στους δρόμους με τις γέφυρες, χαζεύεις τα τρένα στους σταθμούς ....