Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

MMX

Είδα το ποτάμι να αφρίζει. Και τον τοξότη στα δεξιά.

Μ’αρέσει να γλιστρώ από τον έναν κόσμο στον άλλον. Να με επαναπροσδιορίζω μέσα από τις διαφορές, τις συγκρίσεις, την αποδοχή και την απόρριψη.
Μισώ  την λάγνα επιτήδευση, την επιφανειακή λάμψη που μόνο βαθαίνει το σκοτάδι στο βλέμμα. Και διώχνει


Αυτό το μέτρημα του χρόνου με αριθμούς…
Εποχές είμαστε οι άνθρωποι.
Εποχές.
 Άνοιξη , φθινόπωρο, καλοκαίρι ….(παρέλειψα μία ;….δεν πειράζει….θα έρθει κι εκείνη)
Σημασία έχουν μόνο τα σημάδια πάνω σου. Στο δέρμα σου. Στο βλέμμα σου. Κι ακόμη κι αυτά…. όσο μπορείς να τα θυμάσαι.

…………………….

Ένας ταλαίπωρος στέκεται μπροστά στο ράφι με τις κούκλες. Μπρος στην ανούσια πληθώρα βγάζει βαθύ αναστεναγμό και  μουρμουρίζει «Αχ, Παναγιά μου…»

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

παιχνίδι

διαβάζω στην athens v από τον Γεωργελέ :

Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μόνο τον τρόπο που θα παίξουμε την παρτίδα.

ναι. αλλά τι κάνουμε όταν το παιχνίδι είναι στημένο ;

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

βιβλία

το βιβλίο είναι μυστήρια υπόθεση. μυστήρια και πολύ προσωπική.
μου είναι πιο εύκολο να χαρίσω ένα άρωμα, ένα πορτοφόλι, μία πασμίνα, εισιτήρια για το θέατρο, παρά ένα βιβλίο.
ακόμη και να το προτείνω μου πέφτει δύσκολο
ακόμη κι όταν τον ξέρω τον άλλο καλά.
(το μόνο που τολμώ συνήθως, είναι να μιλήσω για τις δικές μου εντυπώσεις. κι εφόσον έχω κάπως ψυχολογήσει τον άλλον για το τι θα του άρεσε στο περίπου)

ίσως...... γιατί ένα βιβλίο είναι πάντα ένα ταξίδι. κι όταν εσύ το έχεις κάνει ήδη κι έχεις λατρέψει τις κοιλάδες του και τα ποτάμια του και τις κορυφές του κι έχεις γεμίσει συγκινήσεις, θα ήθελες αυτήν τη συγκίνηση να μπορέσεις να τη μοιραστείς. ή αν δεν μπορείς, τουλάχιστον να την κρατήσεις για σένα. να μην την αφήσεις να πέσει σε αρνητική κριτική.

αφορμή αυτών των σκέψεων το σημερινό λογότυπο της google.
235 χρόνια από τη γέννηση της Jane Austen. μάλιστα.

δε θα τολμούσα ποτέ να προτείνω σε έναν άντρα να διαβάσει Jane Austen. ειδικά αν πρόκειται για τον δικό μου, θα ήταν πιο απλό να του έλεγα " χωρίζουμε"
δε θα το άντεχε (να την διαβάσει)
ή
την Τζέιν Έυρ της Μπροντέ...το ίδιο κάνει

θαυμάσια ψυχογραφήματα και της Ώστεν και της Μπροντέ, αλλά πρέπει να έχεις λίγο γυναικεία ψυχή για να τα εκτιμήσεις.

αντίθετα εκεί που σπάνια αποτυγχάνω στις επιλογές μου είναι στα λεγόμενα best sellers. δύσκολο να απογοητεύσει η Διαθήκη, ο Κώδικας ντα Βίντσι,το Flanagan's Run ή το Σμήνος. Δράση, γρήγορη πλοκή, συνεχείς ανατροπές, πληροφορίες για κάποιο άγνωστο (συνήθως) στον πολύ κόσμο αντικείμενο, και κρατάς ακόμη και τον πιο δύσκολο αναγνώστη.
ο οποίος στο τέλος μπορεί να αρχίσει τα "ελαφρύ και αμερικανιά και προβλέψιμο" αλλά στο μεταξύ έχει περιπλανηθεί (με χάρη και καθόλου δυσαρέσκεια πιστεύω) στα μονοπάτια που τον οδήγησε ο συγγραφέας.
μου αρέσουν κι αυτά τα βιβλία

όπως μου αρέσουν κι αυτά που ενώ προέρχονται από τους ίδιους συγγραφείς, κάνουν τη διαφορά, όπως το "Ένα βαμμένο σπίτι" του Γκρίσαμ, ας πούμε.

δύσκολο πράγμα να μιλάς για βιβλία. να τα χαρίζεις. να τα προτείνεις.
ίσως γιατί αυτά που πιο πολύ αγάπησες θα είναι πάντα "δικά σου" και θα σε συνδέουν με τις εποχές της ζωής σου.

τα δικά μου τα έχω στοίβες στοίβες να περιμένουν το καινούριο τους σπίτι. κάποτε.
δεν τα θυμάμαι όλα.πώς θα μπορούσα ;
νιώθω μια τρυφερότητα κάθε που μπορώ να πιάνω στα χέρια μου τη Σαγκάν, το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (τι υπέροχο βιβλίο!), το Εμείς οι ζωντανοί, ή το άλλο της Άυν Ραντ, το Κοντά στον ουρανό, τα Κύματα της Γουλφ ή εκείνο το υπέροχο Ελλάδα και Μάης μαζί, το Όμορφοι και καταραμένοι του Φιτζέραλντ, τις Μέρες του Σεφέρη....και φυσικά όλη την Ώστεν.

μαζί μου έχω πολύ λίγα. τα πιο εκλεκτά.
το μόνο πρόβλημα είναι ότι πολλαπλασιάζονται πολύ γρήγορα

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

κύνθια

προχτές μου είχε κολλήσει αυτή η λέξη : Geborgenheit. να νιώθεις geborgen.
αν ψάξεις σε ένα λεξικό θα βρεις στη μετάφραση της τη λέξη ασφάλεια. αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό .
είναι ένα αίσθημα ασφάλειας και οικειότητας και τρυφερότητας που δεν ερμηνεύεται στην ελληνική.
χάνει τη σημασία του στη μετάφραση.
το παθαίνω συχνά να μην μπορώ να εκφράσω ακριβώς το ίδιο πράγμα και στις δύο γλώσσες που ξέρω καλά, γιατί δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες έννοιες. μόνο στο περίπου μπορούν να αποδώσουν το νόημά τους.
θα ήταν ωραίο σκέφτομαι, να μιλούσαμε πολλές γλώσσες στο ανώτατό τους επίπεδο για να μπορούμε να εκφράζουμε όλες τις λεπτές αποχρώσεις της σκέψης και των συναισθημάτων μας.
πόσες λέξεις αμετάφραστες (στην ουσία τους) δεν υπάρχουν στα γαλλικά, τα ισπανικά ,τα ιταλικά ...?
από την  άλλη είναι η γνώση μιας γλώσσας που χρωματίζει το συναίσθημα ή το συναίσθημα που ψάχνει μέσο έκφρασης μέσω της λέξης ;

και τι είναι αυτό που κάνει την ύπαρξη μιας λέξης σε μια γλώσσα απαραίτητη και σε μια άλλη όχι. γιατί δεν μπορώ να νιώσω Geborgenheit στα ελληνικά. την έχουν οι Έλληνες λιγότερο ανάγκη και γι' αυτό δεν εμπνεύστηκαν μια λέξη γι'αυτήν ;

στη Φινλανδία έχουν 7 διαφορετικές λεξεις στο δελτίο καιρού για το χιονόνερο. και κάθε Φινλανδός γνωρίζει τις μεταξύ τους διαφορές
στη Γερμανία το ποτάμι Düssel πήρε το όνομά του από το αρχαίο γερμανικό τhusila που σημαίνει brausen, rauschen, tosen τρία ρήματα που φανερώνουν την ορμητική ροή του ποταμού.
αν ψάξετε για τη μετάφρασή τους θα ανακαλύψετε πως δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες λέξεις.
στα ελληνικά, τι κάνει ένα ποτάμι εκτός από το να κελαρύζει ; (κάτι που φυσικά είναι πολύ διαφορετικό)  
ειλικρινά δεν ξέρω. υπάρχουν ρήματα ;


μου αρέσει πολύ η ελληνική. είναι μια γλώσσα με πολλά ανοιχτά φωνήεντα που  μοιάζουν να δίνουν μια έκταση στις λέξεις. ειδικά στην αρχαία. σκεφτείτε μονάχα αυτά τα αιεν, εσαεί, αέναα.
λέξεις που μοιάζουν να μην έχουν αρχή και τέλος. ακριβώς σαν τα νοήματά τους.
μετά είναι αυτά τα λεπτά θ και δ που μπλέκουν με τα ανοιχτά φωνήεντα (όχι όπως στην αγγλική ή την ισπανική, όπου τα σύμφωνα ακολουθούν συχνά το ένα το άλλο και βαραίνουν τις λέξεις) :
λήκυθος, άδυτο,θύσανος, δώμα, θάλασσα
έχουμε μόνο δύο τελικά σύμφωνα, το ν και το ς. αλλά στην Ελλάδα του ήλιου και των ανέμων είναι εύκολο το στόμα να ανοίγει στα φωνηέντα.
μια φίλη μου της αγγλικής  μου εξηγούσε πόσο κλειστές από σύμφωνα είναι οι αγγλικές λέξεις λόγω του ψυχρού τους κλίματος, κάτι που εμείς ως Ελληνες μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε την ελληνική προφορά μας. "αν προσέξεις όμως τους  Άγγλους" μου έλεγε, "θα δεις πως ελάχιστα ανοίγουν το στόμα τους, είναι λόγω του κλίματος"

στη δε μεταφρασμένη λογοτεχνία έχουμε πάντα να κάνουμε με δύο διαφορετικά έργα. το πρωτότυπο και αυτό που προέκυψε από τη μετάφραση. μπορεί η δεύτερη να είναι πολύ καλή αλλά δε θα αποδώσει ποτέ το ύφος του συγγραφέα, ακόμη και τα νοήματα του πρωτότυπου.
κάτι πάντα θα μας διαφεύγει.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

τρυφερότητες



θέλουμε τρυφερότητες (εμείς οι γυναίκες);
τότε θα πρέπει να ξέρουμε και να τις κερδίζουμε.
αυτά διαβάζω στο γυναικείο περιοδικό που μέχρι πριν λίγο είχα στα χέρια μου.

τις παρακάτω μάλιστα σημειώσεις του Michel Birbaek, λέω να τις καρφιτσώσω κάπου, για να μην ξεχνιέμαι.

αν λοιπόν θέλουμε τρυφερότητες..... ξέρετε,  ένα χάδι την ώρα που δεν το περιμένουμε, ένα ξαφνικό φιλί στον αυχένα, μια γλυκιά κουβέντα, τότε σύμφωνα με τον παραπάνω κύριο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την αληθινή φύση του άντρα. δλδ:

1) ότι  ένας άντρας αγαπά τον έπαινο (ειδικά για τις σεξουαλικές του επιδόσεις)
2) ότι ένας άντρας αγαπά το σεξ (και στη συνέχεια τον έπαινο για τις σεξουαλικές του επιδόσεις)
3) ότι ένας άντρας αγαπά να του δείχνουν θαυμασμό ( κάτι βέβαια που μας παραπέμπει και πάλι στο 1 ή στο 2, αλλά μία επανάληψη , κατά τον συγγραφέα, ποτέ δεν βλάπτει)

 οκ. τα κατάλαβα.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

delicate

αυτές οι διαδρομές που κάνω καθημερινά με το λεωφορείο , είναι μέρες που θα 'θελα να μην τελειώνουν.κι άλλες που βιάζομαι,πνίγομαι, θέλω να φτάσω , να κατέβω, να ανασάνω.
αυτές τις μέρες θέλω να κρατάνε, να κρατάνε...

σήμερα πήρα την πρώτη μου χριστουγεννιάτικη κάρτα (και πιθανόν την τελευταία). από την κοπέλα που μου έφτιαξε το PC όταν κόλλησε ιό. θυμάμαι πόσο είχε ερωτευτεί το σπίτι μου. κι εγώ της είπα, κι εγώ τ'αγαπάω, αλλά ούτε έναν πίνακα μπορώ να κρεμάσω, ούτε στην όμορφη σοφίτα να βάλω μία μπερζέρα, ένα ανάκλιντρο, κάτι να γέρνω και να βλέπω τ'άστρα.  το πότε θα με πάρουν από εδώ ούτε το ξέρω, αλλά αυτά δεν της τα είπα.
αυτά που ζεις δεν τα λες. ποτέ δε λες αυτά που ζεις

και μόνο ακολουθείς την ίδια διαδρομή. και βλέπεις -5, έχεις βάλει τα σημάδια σου τώρα που ξέρεις. και σκέφτεσαι να! γι'αυτό κρύωνα. αλλά και χτες είχε -5, γιατί σήμερα παραπάνω ;
αλλά δεν έχει σημασία.

σημασία έχει πως το πήρες απόφαση. ποτέ δε θα μάθεις να πετάς.

"θα έχω δυο γλάστρες με βασιλικό και λίγα γεράνια /κι ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα στο λευκό πεζούλι/
πιο πίσω θα 'χω λίγες ντοματιές κι εποχικά λουλούδια/φρέζιες την άνοιξη
δωμάτια γεμάτα φως κι όλα μας τα βιβλία/ και μια καλή μπερζέρα/και στους διαδρόμους πίνακες σύγχρονους και παλιούς/ασπρόμαυρες εικόνες /
λευκές κουρτίνες κι ένα κόκκινο κρασί πάντοτε στο κελάρι/θα μου διαβάζεις Διγενή κι εφημερίδες Κυριακής "πώς χάλασε ο κόσμος?"
/τις νύχτες θα κρύβομαι στη σιωπή της αγκαλιάς και θα 'χω μάθει να κοιμάμαι"

και να μη ζητάω το ανέφικτο


κι όπως λέει και το αγαπημένο τρολ- πού χάθηκε αυτό το κορίτσι ;- δεν μπορείς να γράφεις ελεύθερα όταν σε ξέρουν .γιατι μετά ανησυχούν. αλλά είμαι καλά.όσοι με ξέρετε : είμαι καλά. και ούτε είναι μια μανιέρα.

θα βάλω την κάρτα μου στο περβάζι, εκεί δίπλα στη γιρλάντα.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

χιόνι; ποιο χιόνι;


πάμε μια βόλτα εκεί ;
σήμερα που χιονίζει. μετά θα δούμε τη μέρα της Μαρμότας ξανά και ξανά και ξανά όπως εκείνος ζούσε την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά. μέχρι να κάνει την τέλεια μέρα. γιατί  αυτός ήταν ο σκοπός, ο στόχος , το δώρο. μια ατελή μέρα να την κάνεις τέλεια.
την τέλεια δεν μπορείς να την πειράξεις. αν το κάνεις θα την χαλάσεις .

και βέβαια χιονίζει. τι νόμιζες ; επειδη πάθανε πανικό από πέρσι τα δελτία και φοβούνται να πούνε τη λέξη ; ακούς τώρα εσύ τα συνθηματικά "η θερμοκρασία θα είναι γύρω στους 0 και πυκνές νεφώσεις" και καταλαβαίνεις. σε λίγο θα μιλάνε όπως στον Πότερ :" θα πέσει  [ξέρεις ποιο]"
βρε, αν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να πέσει μισή νιφάδα στην Αθήνα , θα είχε βγει έκτακτο δελτίο

πίνω αυτό το απαίσιο τσάι αλλά πριν έφαγα δύο mon cheri . ποια neuhaus και godiva και άλλες τέτοιες δηθενιές ! τα πιο ωραία σοκολατάκια είναι τα mon cheri , άντε και οι ωραίες τρουφίτσες με το κακάο της neuhaus

κι ύστερα....στόλισα το  παράθυρό μου με μια  ωραία φωτεινή γιρλάντα με χιονονιφάδες. ε, τι...μόνο έξω να έχει  χιόνι ;

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

blues

μια ζωή δική μου...
κάποια μέρα ήταν εκείνο το τελευταίο ταξίδι προς τη θάλασσα.
τη δική μου θάλασσα. των μοναχικών μου βημάτων.
και κάποια μέρα ήταν εκείνη η τελευταία βόλτα στο δρόμο με τα πεσμένα φύλλα.
με τα μαύρα πουλιά.

πέρασαν.

θα ήθελα τόσο να σιωπήσω. να μη μιλώ. να μην ενοχλώ.
να εναλλάσσω τους ρόλους ανάμεσα στο ασήμαντο τίποτα και το αγέρωχο εγώ. και να μη με νοιάζει.
να μου ανήκει η μοναξιά μου χωρίς να ρεζιλεύομαι.

"αύριο είναι μια καινούρια μέρα " έλεγε εκείνη που της έκλεψα το όνομα. μα μερικές φορές οι μέρες είναι όλες ίδιες. και μόνο τις διαγράφεις.

και περιμένεις την άνοιξη. τι άλλο ;

σήμερα ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. ο κυνηγός σημαδεύει την ανατολή. ενώ αριστερά του ένα ζωηρό φεγγάρι ξαπλώνει σε ένα θαμπό πέπλο.
υπέροχη εικόνα!
με -10 έχεις αυτές τις εικόνες

ωραία θα ήταν να είχα ένα κρεβάτι στη σοφίτα. και να ονειρευτώ το δρόμο με τις νεραντζιές. τίποτ'άλλο. μόνο το δρόμο με τις νεραντζιές

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

pippi

Ξέρω κάποιον που όταν διαβάζει ένα ωραίο βιβλίο ή βλέπει μια καλή ταινία , του αρέσει να ταυτίζεται με τον κεντρικό ήρωα και  να βιώνει στο πετσί του το ρόλο.
Δε νομίζω να ταυτίζομαι με τους ήρωες των βιβλίων ή των αγαπημένων ταινιών μου  αλλά η μνεία της Goοgle στην Pippi Langstrump μου έφερε μαζί μ'ένα χαμόγελο,  την ανάμνηση εκείνου του ατρόμητου κοριτσιού , την ζωή του οποίου ζήλευα.

Βλέπετε, μπορεί να είσαι  παιδί, αλλά η ζωή ακόμη και τότε είναι γεμάτη υποχρεώσεις , προγράμματα, κανόνες και αρχές.
Υπάρχουν οι ώρες που πρέπει να κοιμηθείς και οι ώρες που πρέπει να ξυπνήσεις, εκείνες που πρέπει να πας στο σχολείο και εκείνες που πρέπει να διαβάσεις...Και το σπίτι σου είναι  θλιβερά ενήλικο, χωρίς φαντασία  και οι περιπέτειες και τα αληθινά ταξίδια, τα γεμάτα κινδύνους, υπάρχουν μόνο στα βιβλία

Η Pippi  ενσάρκωνε το πιο τρελό όνειρο .
Δεν είχε γονείς,
ζούσε σ'ένα εξωφρενικό σαν την ίδια σπίτι  παρέα με ένα άλογο κι ένα μαϊμουδάκι,
δεν πήγαινε σχολείο,
δεν υπήρχαν κανόνες για να υπακούσει,
είχε πάντα διάθεση για περιπέτειες
και δεν την τρόμαζε τίποτα.

Ήταν η ηρωίδα μου.

Καθώς τα γράφω  αυτά, αναλογίζομαι, μήπως  η δυσπροσαρμοστικότητά μου σήμερα, οφείλεται στο ότι είχα λάθος ινδάλματα από μικρή  ;

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

δευτέρα

λυσσομανά σήμερα έξω. ίσα που πρόλαβα να μπω στο σπίτι. τα τζάμια μου μοιάζουν με φινιστρίνια στο πέλαγος. τόσο νερό.
(υπάρχει ένα εκκλησάκι στη Σίφνο. "η Παναγιά το τόσο νερό". το διανοείσαι ; "τόσο νερό"....στη Σίφνο!)

ήθελα να γράψω σήμερα. διαγώνιες σκέψεις.

...........

αλλά κάπου έχασα την άκρη τους. το γαϊτανάκι. και τώρα μόνο μπερδεμένα νήματα.
και ήλιος. μαγικός.

προσπαθώ να δράττομαι από τα μικρά. τα ασήμαντα.
να ξυπνήσω ένα πρωί , και να'ναι το "άλλο" πρωί
γίνεται ;
και οι έγνοιες να είναι καθημερινές και ανώδυνες


και να μου μιλάς τρυφερά όταν φεύγεις . κυρίως όταν φεύγεις .

είναι το κρίσιμο σημείο ξέρεις. εκείνου που φεύγει. κι εκείνου που επιθυμεί να επιστρέψει.

να !....είδες ; δεν είπα "λαχταρά"

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

δεν είναι κούκλες ;











οκ. οφείλω να το ομολογήσω : είναι όλες τους πιο όμορφες από μένα. η μεσαία μόνο θέλει λίγο αδυνάτισμα

τι; έχουμε εκλογές ;  
θυμάμαι εκείνο το λαζοπουλικό :
- μας πήγαν, μας έφεραν, μας πήγαν, μας έφεραν μέχρι να τους πετύχουμε.

αυτό είναι το κακό. ότι στο τέλος πάντα τους πετυχαίνουμε, ακόμη κι αν έχουμε σκοπίμως αστοχήσει

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ζωές που δύουν

Είναι δύο. Τους παρακολουθώ ενώ βγάζουν τα εισιτήριά τους στον οδηγό. Ο ένας , ελαφρά ασταθής λόγω της προχωρημένης του ηλικίας, ταλαντεύεται ελαφρά καθώς προχωρά μπροστά. Ο άλλος, λίγο νεότερος, προσπαθεί να τον βοηθήσει να καθίσει , πριν το απότομο ξεκίνημα.
Παρατηρώ τις γραμμές των προσώπων τους , τα θολά μάτια, τα καλοξυρισμένα  πρόσωπα, τα καθαρά και περιποιημένα ρούχα, τα αληθινά μαντήλια που χρησιμοποιούν για να σκουπιστούν.
Παρατηρώ τα ήσυχα, δίχως εξάρσεις βλέμματα, τα ανέκφραστα χείλη, τις χαμηλές φωνές.
Δεν αναζητούν με κανέναν τρόπο. Είναι "εκεί"

-Δύο και εβδομήντα, σχολιάζει ο νεότερος .  Κουνά το κεφάλι αποδοκιμαστικά και στρέφει το κεφάλι του  προς το παράθυρο. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Σκοτάδι. Το ποτάμι.
Δεν κατορθώνω να ξεχωρίσω την απάντηση του άλλου , αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία.
Το εισιτήριο είναι όντως ακριβό για μια τόσο μικρή απόσταση.

...........................

Δεν ανήκω στις γυναίκες που βγάζουν άναρθρες κραυγές και επιφωνήματα  στο αντίκρισμα ενός μωρού ή ενός μικρού χαριτωμένου παιδιού. Το πολύ πολύ να σκεφτώ : Τι όμορφο που είναι! Όπως θα σκεφτώ "τι όμορφη κοπέλα, αγόρι, πίνακας, τοπίο, βιβλίο....τι όμορφο φθινοπωρινό φύλλο!"
Μια διαπίστωση. Δίχως συναισθηματική εμπλοκή.

Αλλά στους ηλικιωμένους πάντα στέκομαι. Όχι τώρα. Που απομακρύνθηκα από την πρώτη νιότη μου. Από παλιά. Από πολύ παλιά. Τους παρατηρώ. Πάντα τους παρατηρούσα. Συνήθως τους δικαιολογώ για τις ιδιοτροπίες τους. Αναγνωρίζω το δύστροπο του χαρακτήρα τους. Και θαυμάζω την καλοσύνη  και τη γλυκύτητα που καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Την αγαθοσύνη και παιδική αφέλεια ενίοτε. Την απίστευτη υπομονή  και τη βαθιά σοφία τους.
Απορώ μερικές φορές με την καρτερικότητά τους και τη δύναμη τους να συγχωρούν και να κατανοούν και αναλογίζομαι "εγώ..... θα μπορούσα ?"
Πιο πολύ με συγκινεί όταν βλέπω στα μάτια τους ακόμη την παιδική λαχτάρα για ζωή, που εκδηλώνεται σε μικρά ασήμαντα καθημερινά. Αγέραστη.
Αγέραστοι.
Τους βλέπω και βλέπω τη ζωή που πέρασε. Δεν είναι λίγο πράγμα. Δεν φτάνεις εύκολα ως εκεί. Δε μεγαλώνεις δίχως πόνο, δίχως απώλειες, δίχως απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Ένας οδοστρωτήρας είναι η ζωή. Μας λειαίνει.
Κι εκεί που είχαμε αιχμές και κοφτερές γωνίες και μοιάζαμε άκαμπτοι σαν το ατσάλι, γεμίζουμε στρογγυλάδες και μαθαίνουμε να λυγίζουμε. Γιατί έτσι πρέπει
Κι είναι κι εκείνο το άλλο ερώτημα που πάντα με βασανίζει : Τι τους έμεινε να περιμένουν;  Έμεινε κάτι....; Πώς είναι η ζωή δίχως τις μεγάλες προσμονές ;

Θυμάμαι τον πατέρα μου που μέχρι τα τελευταία του φρόντιζε πάντα να είναι ξυρισμένος, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα και τα ρούχα του φροντισμένα. Θυμάμαι τα πουκάμισα με τα μανικετόκουμπα. Θυμάμαι που μύριζε σαπούνι.  Η ευπρέπεια έπαιζε μεγάλο ρόλο  στη ζωή του. Όπως και οι σταθερές αρχές και η ηθική.

Αλλάζουμε. Αλλά συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

βιτρίνες


μου αρέσει η φαντασία που έχουν κάποιοι καταστηματάρχες. άλλωστε ο τρόπος που προβάλλεις κάτι, έχει μερικές φορές μεγαλύτερο ενδιαφέρον και από το ίδιο το εμπόρευμα

τι θα....

"θα ζούσα στον χρόνο τον χωρίς μνήμη"...αυτή είναι η απάντηση


θα ανέπνεα...μισή
θα γελούσα...μισή
θα ζούσα...μισή

μέχρι η μνήμη να θάμπωνε την εικόνα σου και τη δύναμή της

(θυμάσαι στο τσίρκο του ήλιου που ένιωθες να σου ξεριζώνουν το αριστερό σου χέρι , επειδή σου έλειπε εκείνη ;.....γιατί εσύ έχεις το δικαίωμα ;)

μια μέρα ο δ μου είπε. πήγαινα κάθε σ/κ στο σπίτι περιμένοντας να μου τηλεφωνήσεις.
είκοσι χρόνια μου πήρε
(να ξεχάσω...και μαζι με τη μνήμη χάθηκε και η ανάμνηση του γέλιου. εκείνη η χαρά που έδινε νόημα στα πιο ασήμαντα πράγματα. δεν ξέρω τι ήταν πιο σκληρό. η μνήμη ή η απώλειά της;)
και μια άλλη ο α μου είπε δεν περίμενα να βγεις εκείνη την ημέρα ζωντανή.
ένα βλέμμα μου πήρε

δεν είναι όσα δεν ζεις. είναι ο λειψός εαυτός μας όταν δεν έχεις ολόκληρο το γέλιο σου.
αυτό που σε πλησιάζει με καμπύλες

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Εικόνες του Φθινοπώρου


Αλέες με φυλλοβόλα. Τα πουλιά- κατά δεκάδες- εξαφανίζονται μόλις τα πλησιάσεις, ενώ οι σκίουροι τρέχουν  από κλαδί σε κλαδί και από δέντρο σε δέντρο. Κάπως έτσι θα εμπνεύστηκε ο Καλβίνο τον Αναρριχώμενο Βαρόνο 


Μπαλκόνια την ώρα του σούρουπου, μόλις που ανάβουνε τα πρώτα φώτα. Ποια ιστορία να παίζεται από πίσω τους ; Πόσο κοινότοπη είναι ; Πόσο μοιάζει με κάτι που ξέρουμε ;



Γραφικά ποδήλατα έξω από το μουσείο παιδικού θεάτρου ( με φαρδιά ξύλινη σέλα)



Μεγάλοι και τρομακτικοί δράκοι εξαιρετικά αφιερωμένοι.



Παντού σε διάφορες συνθέσεις τεράστιες κολοκύθες. Πάει πέρασε και η χτεσινη 31...
Τώρα πια Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστούγεννα



Φύλλα που στροβιλίζονται, πέφτουν, ταξιδεύουν στο ποτάμι. Συχνά γέρνω λίγο πάνω από τις γέφυρες και αφήνω το βλέμμα να παρασυρθεί στο ταξίδι τους. Μικρές ασήμαντες στιγμές που μ'αρέσει να χάνομαι.  



Τα κοράκια ...


Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

κρύο και χρώματα

Αν έχετε διαβάσει το ενδιαφέρον μυθιστόρημα "Η δεσποινίς Σμίλα διαβάζει το χιόνι" του Δανού  Πέτερ Χόε, τότε ίσως να θυμάστε πως κάπου  στην αρχή ο συγγραφέας προσπαθεί δια στόματος της πρωταγωνίστριάς του να εξηγήσει την διαφορά του κρύου, όπως το αντιλαμβάνεται κανείς στην Κοπεγχάγη και στη Γροιλανδία. Η Γροιλανδία αν και πολύ βορειότερα και με ένα στάνταρ αρνητικών θερμοκρασιών θα περίμενε κανείς να είναι ψυχρότερη. Και με βάση μετρήσιμα μεγέθη, είναι. Αλλά στην Κοπεγχάγη είναι πιο έντονη η αίσθηση του κρύου.
Όσοι έχετε παρακολουθήσει αμερικάνικο δελτίο καιρού θα έχετε προσέξει πως παράλληλα με τις πληροφορίες για ηλιοφάνεια, ανέμους και θερμοκρασία υπάρχει κι εκείνο το περίφημο feels like.
E! ...Στην Κοπεγχάγη το θερμόμετρο μπορεί να δείχνει 5 βαθμούς, but you feel it like -3 or -5 , κάτι που οφείλεται  στο είδος των  ανέμων και στην ποιότητα του αέρα απ'όσο γνωρίζω.

Η πρωτεύουσα της Δανίας, λοιπόν, δεν είναι για πολλές βόλτες αυτήν την εποχή.
Γοητευτική, όμως, αριστοκρατική, πολύχρωμη,  μοντέρνα, καθαρή (πλην των καναλιών της) και οργανωμένη είναι.


Το περίφημο Nyhavn, είναι κάτι σαν το Μοναστηράκι μας για τους τουρίστες. Ένα κανάλι με πολύχρωμα κτίρια και από τις δύο μεριές και μερικά παλιά ιστιοφόρα.


Χρώμα και γούστο  ακόμη και στις πειρατικές σημαίες των παλιών πλοίων που στέκονται ακίνητα στο λιμάνι.



Ή στα κατακόκκινα παραθυρόφυλλα



Ανεξήγητο παρέμεινε, πώς σε μια κατά τα άλλα πεντακάθαρη πόλη, τα κανάλια λειτουργούν ως χωματερές.

Πληροφοριακά επίσης στη Δανία δεν ισχύει το ευρώ, έχουν τις δικές τους δανέζικες κορόνες, η "γοργόνα"  απουσιάζει ακόμη στη Σαγκάη μέχρι το τέλος του χρόνου ...και δεν βρήκα πουθενά αξιόλογα danish pastry. Χαλάσανε κι αυτά με την παγκοσμιοποίηση.


Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

βηματίζοντας

δεν είναι που δεν έχω λέξεις. λέξεις έχω πολλές, αλλά τα νοήματά τους χάνονται και μπερδεύονται μέσα στα βήματα, στις αποστάσεις, στο χρόνο και βαριέμαι μετά να τα συνδέσω.
να βγάλουν ένα νόημα. να το καταλάβετε. να το καταλάβω.

κάθε μέρα γεμίζω από εικόνες. μια γέφυρα, κανό σε σειρά, ένα αντρόγυνο που σκουπίζει το δρόμο, η κοπέλα με το άσπρο καλσόν και το κόκκινο παλτό, ο παππούς που προχωρά αργά στο πράσινο σπίτι, ένα σκιουράκι που τρέχει και εξαφανίζεται.

πριν  λίγες μέρες ήταν ένας φάρος. φάρος κανονικός στρογγυλός και με ρίγες κι ένα μικρό σπιτάκι δίπλα του. τότε θυμάμαι την "αστραδενή".
που ήθελε να παντρευτεί φαροφύλακα και να ζει μαζί του στο μικρό σπιτάκι του φάρου και να περνάνε τα καράβια να τους πετάνε τρόφιμα


μερικές φορές θέλω να γράφω έτσι. σαν παραμύθι. γιατί η ζωή δίπλα στα ποτάμια κυλάει σε μια κοίτη. ήρεμα, σιγανά. μουρμουρίζει λέξεις που σιγά-σιγά μαθαίνεις. κι όπως προχωράς δίπλα ,κουμπώνεις το παλτό σου, γιατί το κρύο έχει σφίξει, ψάχνεις τον άδειο ουρανό. δεν βρίσκεις τίποτα και βρίσκεις τα πάντα.

έτσι είναι η ζωή. τίποτα και τα πάντα

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

τα πανιά του Σαν Τροπέ


Με την ιστιοπλοΐα δεν είχα ποτέ καμία σχέση, ούτε και ταξίδεψα ποτέ με πλοίο διαφορετικό πέρα από αυτά των πλοίων της γραμμής. Με αυτά τα τελευταία βέβαια,  έχω κάνει πολλά ταξίδια -καλοκαίρι και ελληνικό νησί είναι στο μυαλό μου έννοιες αλληλένδετες - αλλά το πλοίο , όπως κι ένα λεωφορείο, ήταν πάντα το μέσο. Αυτό που ενδιέφερε ήταν αποκλειστικά ο προορισμός , όχι το ταξίδι.
Κι ύστερα ήρθαν τα τελευταία χρόνια και  κυριάρχησαν στις θάλασσές μας τα διάφορα σούπερ φαστ και το ταξίδι έγινε ακόμη πιο στεγνό και αδιάφορο. Δε λέω, έχει τα πλεονεκτήματά του να είσαι με το αυτοκίνητό σου στη Σαντορίνη σε 6 ώρες, αλλά το ταξίδι, το ίδιο το ταξίδι, δεν έχει πια βόλτες στο κατάστρωμα, ούτε  ανέμους να σε φυσούν με μανία στην πλώρη με τη γεύση και τη μυρωδιά της αλμύρας, ούτε και γλάρους να ακολουθούν από πίσω.
Τώρα, διαβάζεις το βιβλίο σου σε έναν σχεδόν αποστειρωμένο χώρο , με τον κλιματισμό στο φουλ και τεχνητό φωτισμό και απλά περιμένεις να φτάσεις.

Χτες η Welt am Sonntag είχε ένα μικρό αφιέρωμα σε έναν από τους τελευταίους μεγάλους ιστιοπλοϊκούς αγώνες για φέτος, που γίνονται το φετινό φθινόπωρο στο Saint -Tropez, "Les Voiles de Saint -Tropez"
Οι αγώνες τελείωσαν χτες, αλλά οι εικόνες ήταν από αυτές με τις οποίες ταξιδεύεις νοερά, όταν ας πούμε το σκοτάδι πέφτει νωρίς ή το θερμόμετρο δείχνει -11 ή απλά θέλεις για λίγο να ξεφύγεις σε έναν ορίζοντα δίχως όρια ,σε μια ζωή δίχως όρια .
Φυσικά τα συγκεκριμένα σκάφη ήταν αγωνιστικά και οι συμμετέχοντες δεν κάνανε διακοπές ...αλλά αυτά δεν τα κοιτάς εσύ ο απ'έξω. Εσύ κοιτάς αυτά τα θαύματα της αισθητικής, τη δύναμη και την ομορφιά τους και στο βάθος το άλλοτε γραφικό ψαροχώρι του Saint-Tropez, αυτό που τόσο επαίνεσε η Francoise Sagan πριν κατακλυστεί από τις ορδές των τουριστών και στο ακόμη πιο βάθος τη θάλασσα. Τη Θάλασσα.....

Αλλά ας επανέλθω στον αγώνα αυτό καθ΄αυτό
Δεν πρόκειται για μικρά σκαφάκια που αγωνίζονται για το ποιο θα φτάσει πρώτο. Όχι. Πρόκειται για μεγάλα πλοία, πραγματικά θηρία με πανιά, πολλά από αυτά σε παλιές κλασσικές φόρμες, αυτά είναι και τα πιο εντυπωσιακά, με πολυμελή πληρώματα, και η όλη οργάνωση είναι περισσότερο μια φιέστα, μια γιορτή και λιγότερο ένας καθαρόαιμος αγώνας που έχει μοναδικό σκοπό την πρωτιά και την κατάκτηση μιας καλής θέσης

                                                                    Mari Cha III

Velsheda


                                                                       Shamrock

Τα πλοία, με τις φόρμες, το στυλ, τις ανέσεις ή την έλλειψή τους αντικατοπτρίζουν φυσικά το χαρακτήρα του κατόχου τους (όπως καθετί δικό μας). Υπάρχουν πάντα αυτά που φωνάζουν "νεόπλουτος", αλλά υπάρχουν και τα άλλα τα πιο φινετσάτα, συνήθως παλαιότερα σκαριά και υπάρχουν και τα καθαρά αγωνιστικά

Μ'αυτά και  μ'αυτά μου φαίνεται πολυ ενδιαφέρον το Σαν Τροπέ στα τέλη του Σεπτέμβρη.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

εικόνες

μια νεαρή γυναίκα στριμώχνεται με το καροτσάκι της στο υπερπλήρες λεωφορείο - σπάνια είναι τόσο γεμάτο - και χαμογελά αμήχανα.
είναι μελαψή και ξένη, ίσως να μη μιλά και τη γλώσσα, γι΄αυτό και πιθανόν να μην καταλαβαίνει τις αγενείς συστάσεις . μόνο χαμογελά αμήχανα.
κοιτά με τρυφερότητα το  μωρό της, προσπαθεί να καταλάβει όσο λιγότερο χώρο γίνεται η ίδια....ζητά μόνο μια μικρή θεσούλα στον κόσμο

και χαμογελά αμήχανα

ωωω.....αυτό το χαμόγελο! πόση γλύκα βγάζει!

μόνο που πρέπει να είσαι ξένος για να το καταλάβεις

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

χρώματα













Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως αυτές οι χώρες του Βορρά, που δεν είναι ευνοημένες από μια μεγάλης διάρκειας παρουσία του ήλιου και του φωτός, είναι γεμάτες χρώματα.
Με κάποιον τρόπο πρέπει να σπάσεις, βρε αδερφέ, τη μονοτονία του γκρίζου. Με κάποιον τρόπο πρέπει να αναπληρώσεις το κενό που αφήνει η έλλειψη του Άμωνα Ρα.



Κάπως έτσι βρίσκουν εξήγηση τα κατακόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου και οι τηλεφωνικοί τους θάλαμοι, τα πολύχρωμα σπίτια στη Κοπεγχάγη, οι ζωηρά βαμμένες καλύβες στα νορβηγικά φιορδ.
Τα πορτοκαλί παλάτια και τα απανταχού παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια.





Στην Ελλάδα του Αιγαίου , όπου νιώθεις τις ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν παντού και να κόβουν τις εικόνες σε πολλά μικρά καρέ, με εκείνη τη διαφάνεια που συχνά τρομάζει με τη σκληράδα της (κι ίσως γι' αυτό την ερωτεύεσαι),  το λευκό είναι ήδη υπερβολή

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

κάπως έτσι

διαλέγεις να είναι Απρίλης. ένας γλυκός,ηλιόφωτος, ζεστός Απρίλης.
δυο βήματα από το καλοκαίρι
και διαλέγεις το Μοναστηράκι. να χαθείς στον κόσμο.
μπορεί να είναι Παρασκευή, σαν σήμερα ας πούμε (αν και ο μήνας είναι λάθος)
και θα διαβάζεις λίγο νευρικά μια εφημερίδα
ενώ θα φοράς το αγαπημένο σου τζην


και θα'ναι Απρίλης. με τα κοτσύφια τρελαμένα
...............
γιατί τον Μάη πρέπει να πας στο Koblenz
σ'εκείνο το δωμάτιο με τα εννιά παράθυρα και τον ήλιο να δύει στο ποτάμι

ο Μάης είναι πιασμένος

....................
και...
θα είναι απόγευμα και θα κοιτάει ανήσυχος το κινητό του και θα φοράει μπλε. εκείνη την ημέρα θα φοράει μπλε. και θα μυρίζει ωραία.
και θα έχει εκείνο το απερίγραπτο χαμόγελο.
ein armer Wicht, wer das nie erlebt hat... που λέει και η heidenreich
die Welt steht still
και θα σε σφίξει στην αγκαλιά του. όπως ποτέ κανείς δε σ'έσφιξε
και θα σ'αγαπήσει όπως ποτέ κανείς δε σε αγάπησε
ναι....κάπως έτσι....κάπως έτσι

...................
και θα τον αγαπήσεις όπως ποτέ κανέναν δεν αγάπησες

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

windmills of your mind

ωραίο το do you play ? λατρεμένοι οι δυο σταρ στο απόγειο της δόξας και της ομορφιάς τους, αλλά η αλήθεια είναι πως έπεσα πάνω του ψάχνοντας  να ακούσω εκείνο το περίφημο windmills of your mind (του Michel Legrand στο The Thomas Crown Affair).

και κάπου εκεί.....συνάντησα και την παρακάτω εκδοχή ....και στο κάτω κάτω, γιατί όχι?
είναι ευχάριστο να ανακαλύπτεις ότι τα πράγματα δεν έχουν ποτέ μόνο μία όψη

do you play ?

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Mary Lou

Κρατώ την αλληλογραφία της δουλειάς στα χέρια, ενώ δέχομαι ευεργετικά τα λιγοστά σημάδια του ήλιου να φωτίσουν τις ξεθωριασμένες παραστάσεις της πραγματικότητας. Προτιμώ να την ανοίγω πάντα εκεί στη στάση ή στο λεωφορείο. Ό,τι νέο θέλει να με φτάσει, να έχει τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής. Στη συνέχεια θα απορροφηθεί από τις υποχρεώσεις της ημέρας και θα αμβλυνθεί η όποια επίδρασή του, αν είναι αρνητική.


Αν και το είδος μας τα καταφέρνει πάντα με την προσαρμογή, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ κάποιες στιγμές, πώς είναι δυνατόν να πάνε τόσα πράγματα στραβά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Πώς ήταν δυνατόν να συμβούν τόσες ανατροπές.
Κι αυτό το γκρίζο, το ατελείωτο γκρίζο και το σκοτάδι που θα ακολουθήσει απαιτούν καβάντζες, πολλές καβάντζες.

Δίπλα μου τρέχει βιαστικά ένα καστανόξανθο μικρό διαολάκι θηλυκού γένους με το ποδηλατάκι του, φωνάζοντας δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορεί :
"MARY LOU , WARTE*........WARTE MARY LOU"
Δεν την βλέπω την Mary Lou,σκόνη έχει γίνει, τρέχουν σαν διαόλια μ'αυτά τα ποδήλατά τους, αλλά ξαφνικά μια λάμψη έρχεται, έτσι, από το πουθενά.
Έτσι θα την έλεγαν. MARY LOU.
Θα είχε γκριζοπράσινα μάτια ή καστανά. Έχει σημασία ;
Αλλά θα την φώναζα Mary Lou .
Κι εκείνη θα έτρεχε με το ποδηλατάκι της.

Μια μέρα που χαζοφιλοσοφούσαμε με τον Β, μαζί έχουμε κάνει μερικές από τις πιο ωραίες συζητήσεις , ξέρετε είναι από κείνους τους τύπους που ξέρουν να σου κάνουν πάντα τις σωστές ερωτήσεις και μετά ψάχνεσαι και προβληματίζεσαι και αναρωτιέσαι πώς δεν το είχες σκεφτεί κι εσύ αυτό, ήταν τόσο απλό. Μα ....τυφλός ήσουνα ;
Γιατί απαντήσεις κανένας δεν μπορεί να σου δώσει και είναι τουλάχιστον ηλίθιο αν περιμένεις να σου δώσει κάποιος άλλος τις απαντήσεις. Όλη η δουλειά είναι οι ερωτήσεις
Μια μέρα, λοιπόν, που με πιάσανε τα πεσιμιστικά μου, δε χώραγα στη ζωή μου, δε χώραγα πουθενά, εκείνος για απάντηση πήρε να θυμάται την προσωπική του ιστορία . Και μέσα από τον  μονόλογό του έβγαινε ένα μεγάλο ευχαριστώ . Και μια αγωνία για το αν θα προλάβαινε και αν θα αποδεικνυόταν άξιος του δώρου που δέχτηκε.
Δε με αμφισβήτησε, δε με αντέκρουσε, αλλά ήταν σαν να άνοιξε ξαφνικά ένα μεγάλο παράθυρο στον ήλιο. Δεν ξέρω γιατί το είχα κλειστό τόσο καιρό. Ίσως και να μην ήξερα ότι υπάρχει. Το έχετε  πάθει να είναι κάτι μπροστά στα μάτια σας και  όμως να μην το βλέπετε; Ένα τέτοιο feeling

Μπορεί η ζωή, η θέλησή μου, να μη μου φέρανε ποτέ μια Mary Lou. Αλλά τουλάχιστον γνωρίζω πως θα της είχα κάνει ένα υπέροχο δώρο.
Πόσα χρόνια μου πήρε να το καταλάβω ;

Και τώρα ξέρω. Θα την λέγανε Mary Lou

*περίμενε

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

αλλαγή εποχής



δεν ξέρω αν θαυμάσια έτρεχε σήμερα ο ουρανός μέσα από τα σύννεφα, αλλά είναι γεγονός πως ο ήλιος κρυβόταν συνεχώς ανάμεσά τους
φως-σκια, κρύο- ζέστη κι ίσως γι' αυτό να μου λείπει εκείνη η εσάρπα

δεν ξέρω τι με έκανε να την αναπολήσω. παλιά ήταν, φθαρμένη ήταν, εντελώς ντεμοντέ

με ζέσταινε όμως τα κρύα βράδια.



υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα και κάθε τρόπος γεννά κι ένα συναίσθημα, διαφορετικό κάθε φορά.
στην επιστροφή κρατούσα τη μικρή μου φωτογραφική...




Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

λατρεύω


Μμμμ...λατρεύω τα σοκολατάκια με brandy φρούτων.
τα βατόμουρα, που βρίσκω στην αγορά αυτήν την εποχή.
τα γλυκά που γίνονται με φρούτα του δάσους.
το να ξυπνώ με ήλιο (τόσο σπάνιο πια!)

Λατρεύω τις άγριες ακτές.
τους γλάρους με τις εκκωφαντικές φωνές τους.
τις κάργιες ,στα τοπία της ηρεμίας, που βαδίζουν νωχελικά δίπλα σου με κουνιστό περπάτημα.
(γι'αυτό και ο Hans Rabe)
τα ουράνια τόξα μετά από ώρες - μέρες βροχής κι ενώ αναρωτιόσουν αν συμμετέχεις σε ένα καινούριο σενάριο καταστροφής του κόσμου

Λατρεύω τους ανθρώπους με καλή διάθεση
που βρίσκουν σχεδόν πάντα έναν λόγο να χαμογελάσουν
μια καλή κουβέντα να σου πουν
που συνειδητά αντιλαμβάνονται πως οι καθημερινές έγνοιες δεν είναι τίποτα μπροστά στο "μεγάλο θαύμα"
(όταν αυτή η στάση δεν είναι ένα εκ γενετής χάρισμα, θέλει πολύ μεγάλη τέχνη να την κατακτήσεις)

Μμμμμ....λατρεύω τις ώρες της σιωπής.
το μοναχικό άκουσμα αγαπημένης μελωδίας.
το τρίψιμο πάνω στο κορμί του.
το να κοιτάμε φωτογραφίες  και να μου λέει "δεν είσαι εσύ"
λες κι έπαψα ποτέ να είμαι μια Η.G.


(δεν κατέχω την τέχνη της απροβλημάτιστης αποδοχής δύσκολων καταστάσεων, ούτε καν αυτή της εύκολης αισιοδοξίας.....αλλά μισώ, μισώ, μισώ τη μιζέρια.τη δική μου ή των άλλων)

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

στιγμές

Από το Πέραμα στη Σαλαμίνα παραμονή Πρωτομαγιάς, ένα ταξί σταματά σ'ένα βεζινάδικο. Προμήθειες και η μεγάλη πύλη του ναυπηγείου .
Έκπληξη.


Στον σταθμό του μετρό Ακρόπολη μία καθαρίστρια σταματά τη δουλειά της και χαμογελά. Το βράδυ θα'χει μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί. Καμιά φορά ο κινηματογράφος μεταφέρεται  στους δρόμους


Αγροτικό ιατρείο στο νησί. Πρέπει να κάνει 40 βαθμούς υπό σκιάν. ΔΕ θέλω να κάθεσαι εκεί.
Πάει. Πέρασε. Οι μνήμες είναι γεμάτες τρυφερότητα


Γεύμα πέντε αστέρων με την καλύτερη θέα της πόλης και την μοναδική συντροφιά για την οποία αξίζει να υπάρχει αυτή η θέα

....................

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

πίσω πάλι

Δυο μέρες ακόμη. Κι αφήνω πίσω μου το καλοκαίρι .Και την ανόθευτη αγάπη.


Σκεφτόμουν σήμερα, πως είμαστε χαμελαίοντες. «Αλλάζουμε χρώματα» σύμφωνα με το περιβάλλον. Φοράμε κοστούμια ή φτερά, σοβαρότητα ή κυνισμό, υπομονή ή αδιαλλαξία. Όσο πιο πλούσιο το μυαλό μας τόσο πιο πολλές οι μάσκες.
Ίσως να επιδιώκουμε ένα συνταίριασμα ακόμη κι όταν αυτό δεν υπάρχει από καθαρό, «πούρο» ένστικτο. Επιβίωσης θα το έλεγα
Είναι αυτή η Anpassungsfähigkeit. Όχι δεν σημαίνει ακριβώς « ικανότητα προσαρμογής».Γι’αυτό και προτιμώ την πρώτη. Νομίζω πως έχει μια δυναμική που δεν έχει η δεύτερη
..................


Ο Χατζιδάκις έλεγε πως δε θα μπορούσε να ζήσει για καιρό έξω από την Ελλάδα γιατί σε καμιά γλώσσα δεν θα μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις τα συναισθήματά του με την ακρίβεια και την άνεση που το έκανε στην ελληνική. Τα ‘χε πει πάνω κάτω και ο Σεφέρης. Λίγο διαφορετικά.

((Να μπορείς να εκφράζεις τις πιο λεπτές αποχρώσεις της σκέψης σου με τα σχήματα που επιλέγεις. Νιώθεις φτωχός, χωρίς…)


Επιστροφή λοιπόν. Εκεί που το φθινόπωρο έχει ήδη φτάσει.
(άλλωστε ...κουρέλια γίνανε τα νεύρα μας μ'αυτή τη ζέστη )

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

θάλασσα

Σήμερα θέλω να θυμηθώ λίγη γλωσσολογία για μια από τις πιο αγαπημένες μου λέξεις με τη βοήθεια του Robert Flaceliere
Η ελληνική γλώσσα ανήκει γλωσσολογικά στην ινδοευρωπαϊκή ομάδα μαζί με τη σανσκριτική, τη γερμανική , τη λατινική και τις περισσότερες γλώσσες από αυτές που μιλιούνται σήμερα στην Ευρώπη. Όλοι οι λαοί που μιλούν ένα ιδίωμα της ινδοευρωπαϊκής ομάδας, ζούσαν μαζί τα παλιά χρόνια, ίσως την τέταρτη χιλιετία π.Χ., πιθανόν στις περιοχές που αντιστοιχούν σήμερα στη νότιο Ρωσία και την κεντρική Ευρώπη.
Όταν οι Αχαιοί (οι κατοπινοί Έλληνες) κατέκτησαν τις περιοχές που σήμερα αποτελούν την Ελλάδα, διαδέχτηκαν εκεί έναν λαό για τους οποίους ελάχιστα γνωρίζουμε, τους Πελασγούς. Οι Πελασγοί κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν ινδοευρωπαίοι.
Από τους Πελασγούς οι Αχαιοί δανείστηκαν αρκετές λέξεις για να εμπλουτίσουν τη γλώσσα τους, ανάμεσά τους και τη λέξη "θάλασσα" μια και οι ίδιοι ζούσαν για πολύ καιρό σε χώρα ηπειρωτική και είχαν ξεχάσει τη λέξη που αντιστοιχούσε στο υδάτινο στοιχείο, αφού δεν τη χρησιμοποιούσαν.
Η ινδοευρωπαική λέξη για τη θάλασσα ήταν το γνωστό λατινικό "mare" που υπάρχει με μικρές παραλλαγές στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες
Αλλά τα φύλα του Βορρά που εδώ επέλεξαν να κατοικήσουν ευτυχώς την είχανε ξεχάσει και μας έμεινε η "θάλασσα"
Δοκιμάστε να την ψιθυρίσετε δυο-τρεις φορές και θα ακούσετε το σιγανό κυματισμό της

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

κατανάλωση

Αν δεν ήξερα πόσο παλιό είναι το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, θα έλεγα πως το παρακάτω κείμενο γράφτηκε την τελευταία δεκαετία. Ωστόσο η "Ελληνική Λαογραφία Κοινωνική Συγκρότηση" του Μ. Μερακλή εκδόθηκε το 1984, οι δε απόψεις που παρακάτω αντιγράφω στηρίζονται σε ακόμη παλιότερες αναλύσεις (αρχές '70) του Γάλλου οικονομολόγου Gaument :

"Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν σημειώθηκε μαζικότερη είσοδος στα πανεπιστήμια, δεν κυκλοφόρησαν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια ιδιωτικά αυτοκίνητα, δεν αποκτήθηκαν τόσες δεύτερες κατοικίες, ποτέ άλλοτε δεν ταξίδεψε ο ελληνικός πληθυσμός τόσο πολύ, για ψυχαγωγικούς λόγους, μέσα κι έξω από τον τόπο του. Ωστόσο πρέπει να παρατηρηθεί, ότι ποτέ άλλοτε δεν αγοράστηκαν όλα αυτά τόσο ακριβά, όσο αγοράζονται τώρα. Κι αυτό ας μη μας οδηγήσει στην εύκολη σκέψη, ότι, ακριβώς η αθρόα αγορά ακριβών καταναλωτικών αγαθών αποδεικνύει την εντυπωσιακή άνοδο του κατά κεφαλήν εισοδήματος του πληθυσμού. Τα χρήματα, με τα οποία αγοράζει τα ακριβά προϊόντα της αγοράς, διόλου δεν του χαρίζονται. Απεναντίας τα κερδίζει μ'ένα πρωτοφανές, επίσης, ξόδεμα της ζωής του σώματός του και της ψυχής του. Έχει σημάνει η ώρα της αλλοτρίωσης. Του πιο δραματικού γνωρίσματος της εποχής μας. Καθώς οι περίτεχνες μεθοδεύσεις της αγοράς φροντίζουν, ώστε οι σύγχρονες, καταναλωτικές ανάγκες του αστού να είναι ακόρεστες. Σε κοινωνίες του αστικού τύπου έχει ανεπανόρθωτα διαταραχθεί η εναρμονισμένη- όπως θα έπρεπε να είναι- σχέση παραγωγής-κατανάλωσης. Όσο κι φαίνεται αλλόκοτο, ο καταναλωτής τώρα δεν προμηθεύεται για να ξεδιψάσει. Οι προμήθειες του περιέχουν κάτι αφροδισιακό, που τον αναγκάζουν να διψάει, να ποθεί ολοένα περισσότερο."

Και να φανταστεί κανείς πως οι παραπάνω διαπιστώσεις γράφτηκαν σε μια εποχή που δεν είχαν βγει ακόμη τα κινητά, τα pc και όλα τα σύγχρονα γκάτζετς που θεωρούνται ήδη αρχαία λίγους μήνες μετά την είσοδό τους στην αγορά και που η απόκτηση ή η ανανέωσή τους λίγη σχέση έχουν με πραγματικές ανάγκες.
( Κι ένα πρόσφατο περιστατικό : πριν ένα μήνα ήθελα  να αγοράσω μια επιπλέον μπαταρία για τη φωτ/κη μου μηχανή. Όταν ανέφερα στην πωλήτρια το μοντέλο, μου είπε πως δεν την είχαν γιατί η μηχανή μου ήταν παλιά. "Μα την πήρα πέρσι" της είπα. "Αυτό εννοούσα" αντιγύρισε εκείνη "είναι παλιό μοντέλο". )

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

καλοκαίρι


Βγαίνει για τη συνηθισμένη του βόλτα. Το τοπίο λιτό και άγριο.Δε σου χαρίζεται. Με τη στεγνή άνυδρη γη του, τον ήλιο που καίει και τους ανέμους που το χαράζουν καθημερινά.
Εδώ είσαι μακριά από παντού.

Ψάχνει τη θέση του σ’αυτό. Δεν τη βρίσκει.

Ίσως γιατί αυτή η θέση δεν υπάρχει. Πουθενά.

Θα μπορούσα να φιλοσοφώ για την λιτότητα του τοπίου, την αγριάδα των βράχων , τη μυσταγωγική επίδραση των οσμών και των χρωμάτων...

Αλλά ήμουν πάντα κατά των αναλύσεων και των πολλών εξηγήσεων σε θέματα που άπτονται συναισθηματικής αντίληψης

Άλλωστε το θέμα δεν είναι να ανήκεις.

Μπορείς να νιώσεις τη γαλήνη που προσφέρει το ανυπότακτο, κάτω από αυτό το διάφανο φως ;

Αν ναι..... θα νιώσεις κάποιες στιγμές ευλογημένος.
Αν  όχι...δεν πειράζει
----------------------------

Ένα ταλαίπωρο καλοκαίρι και το φετινό με ελάχιστες στιγμές ξενοιασιάς. Δεν γκρινιάζω όμως. Είμαι καλά, νιώθω καλά και ξέρω πως πρέπει να ξέρουμε να λέμε ευχαριστώ.


----------------------------


-Τι αγαπάς στη θάλασσα ;

Αμηχανία

Πώς να το εξηγήσεις; Ποια απάντηση θα ήταν πλήρης ; Υπάρχει;

---------------------------


Jallupacha, vasara, olameyu, fahavaratra, raumati, lato, estate, poletje, yaz, arahaku, ljeto, zomer, summer, ete..

Ήθελα να ξέρω τη σημασία του στην κάθε γλώσσα

Στα ελληνικά είναι πολύ ακριβές : καλο- καίρι

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

σκέψεις ρουμπινί

Ρουμπινί ; Ω! δεν ξέρω. Δεν είχα σχέση ποτέ με τα ρουμπίνια. Μέχρι κι ένα δαχτυλίδι που είχα, μέχρι κι εκείνο το έχασα. Θυμάμαι τον υπάλληλο στο Χονγκ Κονγκ που παίνευε το χρώμα και την καθαρότητα του - μια όμορφη ορθογώνια πέτρα σε φωτεινό κόκκινο, ‘φωτιά’ το έλεγε - μα για κάποιον λόγο ποτέ δεν το εκτίμησα ιδιαίτερα. Ίσως να έφταιγε το μέρος, ίσως η εποχή, ίσως που δεν ήταν δώρο καρδιάς.
 Μέχρι που το έχασα. Δεν ξέρω πού. Δεν ξέρω πώς


Ξέρω πως δε με πείραξε. Σα να’τανε για να χαθεί

Κάποια πράγματα δεν μας ανήκουν ποτέ.

Χτες με τον τρόπο που οι συνειρμοί ανακατεύουν μνήμες του παρελθόντος  βρέθηκα να θυμάμαι εκείνο το απόγευμα με την Κάλλη . Δε θέλαμε εκείνη την ημέρα να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα. Ο Α πήγε με τους υπόλοιπους στο παραδοσιακό χωριό, η Έλενα προτίμησε να πλέξει τα μαλλιά της σε λεπτά λεπτά κοτσίδακια, ίδια η θεϊκή εκείνη Μπο, κι εμείς με την Κάλλη αράξαμε στους ίσκιους από τους φοίνικες δίπλα στην πισίνα. Ο Ινδικός παραήταν γκρίζος και θολός.Κι είχε και όλους εκείνους τους ντόπιους μικροπωλητές στην παραλία που δε σε αφήνανε σε ησυχία. Όχι, η πισίνα ήταν καλύτερη. Από πάνω μας τα πιθηκάκια τρέχανε συνεχώς από δέντρο σε δέντρο και πάνω στις σκεπές και ξανά. Και για πρώτη φορά ίσως σ’ εκείνη την κουβέντα να ένιωσα το ράγισμα, έτσι νομίζω, μια μικρή ρωγμή που διέλυε μια ζωή αλλά σε άφηνε να μισοδείς την ύπαρξη μιας άλλης, σαν τον στίχο του ποιητή There is a crack in everything. That's how the light gets in.. Πρώτη φορά οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονταν ελεύθερα, δίχως φραγμούς και φόβους παρανόησης

Μετά βουτήξαμε στα χλιαρά νερά. Ο ήλιος είχε φύγει. Κι είναι παράξενο πως από κείνο το ταξίδι το γεμάτο περιπέτειες εμένα αυτή η σκηνή μου έμεινε πιο έντονη.


Από τότε περάσανε 8-10 χρόνια. Ούτε που ξέρω. Ο χρόνος μετράει αλλιώς

Γύρω μου πλήθος καδραρισμένες ζωές. Και κατάθλιψη.


Βροντάει πάλι.

Θυμάμαι την απορία του Α.

- Γιατί χρειάζεσαι πάντα ανοιχτά παράθυρα στη ζωή σου ;
- Γιατί πρέπει να βλέπω όλες αυτές τις διαφορετικές δυνατότητες.Πρέπει να ξέρω ότι όπου μένω, είναι από επιλογή μου.
  Νομίζω πως αν μου τα κλείσεις , θα πεθάνω την ίδια στιγμή

(αφορμή για τις ρουμπινί σκέψεις, ένας γλυκύτατος χαρακτηρισμός της αγαπητής Theorema)

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

βλέμματα καλοκαιρινά

Δεν είναι “μηχανικό” μάτια μου. Ποτέ δεν ήταν. Ώρες ώρες μοιάζει με παραλήρημα , σαν κάποιος που ψιθυρίζει στον πυρετό του την ίδια λέξη.
Αλλά μηχανικό δεν ήταν ποτέ.
Δε θυμάμαι τη ζωή μου πριν. Μοιάζει κρυμμένη πίσω από ένα πέπλο προστατευτικής αμνησίας.
Να τα’χεις όλα ,αλλά να μη νιώθεις
Και να προσπαθείς με τρόπους ψεύτικους, με τρόπους ξένους να βρεις ένα λόγο….
Κάποτε τον βρίσκεις στα μάτια μιας Στελίτσας ή ενός Φράνκο….αλλά δεν είναι αρκετός
Είναι μονάχα σταγόνες .
Πώς να ξεδιψάσεις με σταγόνες ;
Κι όλα εκείνα τα ταξίδια και οι καθώς πρέπει κύκλοι και τρόποι και τα πολυτελή ξενοδοχεία
Ω! αν ήξερες πόση κενότητα φιλοξενούν τα πολυτελή ξενοδοχεία!
19-7

…………..

Είμαι πάλι στη χώρα με τις ακριβές διαφημίσεις, τους κρατικούς λειτουργούς που κλειδώνουν τις πόρτες σε ώρες κοινού , τους κοιλαράδες προϊσταμένους Υπηρεσιών με τα ανοιχτά πουκάμισα που δεν ξέρουν να απαντήσουν ούτε σε μία βασική ερώτηση , τους αγενείς ελεύθερους επαγγελματίες. Χαζεύω ένα γυναικείο περιοδικό με προτάσεις ακριβών διακοπών, δεν ξέρω σε ποιους απευθύνεται, αυτήν την απορία την είχα πάντα .

Ένα δωμάτιο στη Φολέγανδρο για 250 ευρώ. Τα ξέρω αυτά τα δωμάτια. Μικρά και απλά είναι. Μόνο η θέα αξίζει…. μόνο για τη θέα…

Έχω μείνει στο Grand Stanford με πολύ λιγότερα χρήματα…και με θέα που έκοβε την ανάσα. Και το δωμάτιο μπορεί να ήταν ίσαμε 50 τετραγωνικά. Με δυο τεράστια κρεβάτια με μεταξωτά παπλώματα και μπάνιο όπου έστηνες χορό.
Αλλά σιγά! Τι είναι το Χονγκ-Κονγκ μπροστά στη Φολέγανδρο!

(για μένα είναι…ΕΙΝΑΙ ….η Φολέγανδρος πιο πάνω…αλλά μ’έναν τρόπο μυστικιστικό..που έχει να κάνει με τους ανέμους που με στοίχειωσαν και με τις μυρωδιές και με τα χρώματα και με στίχους από Μικρούς Ναυτίλους και Άξιον Εστί…αλλά αυτά όλα είναι πολύ προσωπικά και δεν έχουν σχέση με ό,τι αντικειμενικά κοστολογείται ακριβά)

……………

Κάπου διάβασα πως είναι καιρός να αφεθούμε σε χάδια και βλέμματα συνενοχής. Αυτά δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε μπορούν να μας τα πάρουν . Κι ας είναι τα πιο ακριβά

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Αν...

Αν σε ένα αντρόγυνο γονιμοποιούνταν όλα τα ωάρια με όλα τα σπερματοζωάρια θα προέκυπταν περίπου 283 τρισεκατομμύρια ανόμοια τέκνα (Εξελικτική Ψυχολογία, Παρασκευόπουλος)

…αυτά, από ΕΝΑ αντρόγυνο.

Η μοναδικότητα εξηγείται  επιστημονικά....και υπάρχουν κάποιοι που συνδυάζουν τα πιο απρόσμενα και φαινομενικά αντιφατικά  χαρακτηριστικά...κι ακόμη.... όσο κι αν η ζωή κυλά σε διαφορετικά  επίπεδα, το καμήλι με το άσπρο κεφάλι , ίσως να μην είναι μόνο παραμύθι

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

πριν το καλοκαίρι

παράξενη χώρα η Ελλάδα. το φως της ηχεί μ'έναν αλλόκοτο τρόπο μέσα μου.
όχι όλης . ενός πολύ μικρού κομματιού της.  φτωχού και λιτού.
( αλλά με τα σωστά χρώματα. και τις σωστές μυρωδιές.)
αυτού που θελω να περιηγηθώ ακτή-ακτή φέτος το καλοκαίρι
την υπόλοιπη την κουβαλώ σαν κατάρα. κάπως σαν τους συγγενείς που δε διαλέξαμε.

περνώ τις τελευταίες μου μέρες πριν το καλοκαίρι (ξέρω ότι ημερολογιακά είναι ήδη εδώ) στην πόλη με τα ποτάμια, τα κανάλια και τους πολίτες της που δεν έμαθαν πώς είναι σε βαραίνει η πατρίδα σου και να σε φορτώνει καθημερινά με έγνοιες.
τους βλέπω να ασχολούνται με τους κήπους τους. να γυαλίζουν τα ποδήλατά τους. να βγάζουν βόλτα το σκύλο τους. να κολυμπούν στο ποτάμι.
καμιά φορά η ζωή μπορεί να είναι απλή

συζήτηση σήμερα το πρωί με τη Σ. η αγαπημένη μου ανιψιά περνά μάλλον σε υψηλόβαθμη Πανεπιστημιακή Σχολή. το ερώτημα που  βασανίζει την  οικογένεια είναι ..... ποιο πτυχίο έχει πέραση "έξω" ;
αναλογίζομαι "τι ωραία χώρα είναι αυτή που διώχνει τα πιο λαμπρά μυαλά της ;"
όχι μόνο τώρα με την κρίση. από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. πάντα αναδείκνυε τη μετριότητα θάβοντας την ικανότητα ή το ταλέντο
αλλά κυρίως...είχε πάντα την ικανότητα να μην επιτρέπει τα όνειρα. ή να τα θάβει.


....................

καμμιά φορά ακούω φαντάσματα. τους ήχους που θα ήθελα να ακούσω. τότε κοιτάζω γύρω μου. αφουγκράζομαι τη βέβαιη σιωπή
-λάθος. έκανα λάθος

.....................

ένας συνειρμός μου'φερε στο νου το σπίτι με τα δέματα. πόσα δωμάτια είχε εκείνο το σπίτι ; άγνωστο.
ξέρω μόνο πόσο άδειο ήταν. και πόσο δε χωρούσα μέσα σε κείνη την αδειοσύνη

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

μια μέρα




Πρώτα η μουσική...την βάλατε ; οκ... τώρα η μέρα μπορεί να ξεκινήσει .
Και με καφέ στην αγαπημένη σας κούπα....μμμμ.... ωραία μυρίζει!


Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη σήμερα. Τίποτα το δύσκολο. Μην ανησυχείτε.

Χαρίστε στον εαυτό σας τη μέρα. Αυτό. Και προσπαθήστε να κάνετε μόνο θετικές σκέψεις.Και πράξεις. Ακόμη και αν δε σας φαίνεται ως η καλύτερη μέρα της ζωής σας (κάτι για το οποίο  κάποτε θα έχετε διαφορετική γνώμη ...) θυμηθείτε το σενάριο της μέρας της Μαρμότας. Ο πρωταγωνιστής φτιάχνει τη μέρα.

Ξεκινήστε με ένα χαμόγελο σε όσους στέκονται κακοδιάθετοι απέναντί σας. 'Η που θα τους μεταδώσετε το χαμόγελο ...ή - κατά το σλόγκαν- θα τους κάνετε να ανησυχήσουν.
( Κάπως πιο προχωρημένο είναι να τους πείτε  με το "Καλημέρα" ότι τους αγαπάτε .Κάποιοι θα γίνουν πολύ ευτυχισμένοι)
Βγάλτε το χιούμορ σας. Μην το κρατάτε κρυμμένο. Κάνει θαύματα. Τα πιο μεγάλα
Ακόμη και σε κάτι καφενεία που πάνε οι γέροι και τσακώνονται...μερικές φορές πάνε και οι γριές. Αλλά το χιούμορ πάντα νικάει

Δείξτε σ'αυτούς που αγαπάτε πόσο πολύτιμοι σας είναι.΄Οχι, δεν είναι αυτονόητο.

Κάντε κάτι το ιδιαίτερο που θα σας δώσει χαρά και θα ξεχωρίσει το σήμερα από το χθες ή το αύριο

Και ....(αυτό, ωιμέ! πρέπει να μου το επαναλαμβάνω σαν μάντρα)....πάψτε να ανησυχείτε με οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με ανεπίλυτο πρόβλημα. Αν το καλοσκεφτείτε , ελάχιστα προβλήματα εμπίπτουν σ'αυτην την κατηγορία.


το τραγούδι του βιντεακίου έρχεται κάθε καλοκαίρι , πιστό στα ραντεβού της μνήμης, να παίξει τις νότες του στο μυαλό μου
αφιερωμένο στις διακοπές όλων μας

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

με βλέμμα μελαγχολικό

κουράστηκα να ξυπνώ μ'αυτήν την ανασφάλεια του να μη ξέρεις από πού θα σε βρει το επόμενο κακό.
απομυθοποιήσεις και διαψεύσεις και σβήσιμο από τον χάρτη του μυαλού κάθε ονείρου. μικρού ή μεγάλου είναι άνευ σημασίας.
προσπαθώ σαν μια άμυνα προς τον εαυτό μου να ελαχιστοποιώ τις προσδοκίες. δεν μπορούν να σε χτυπήσουν αν δεν περιμένεις τίποτα.
μπορείς  όμως να ζήσεις χωρίς να περιμένεις τίποτα ;

.........

από χτες παίζουν και ξαναπαίζουν οι νότες του μια "φυλακή ". δεν έχω τα cd μου εδώ και δεν το βρήκα στην εκτέλεση που επιθυμούσα, έπεσα όμως στα "δακρυσμένα μάτια". αν και όχι σε ερμηνεία του Λέκκα.
εκείνον τον χειμώνα - πόσα χρόνια να περάσανε;..... 15 ;... - ξανά και ξανά στην diva ....τα "μάτια", ο Κεμάλ, η Περιμπανού.... ο Λέκκας έμοιαζε να μας παίρνει από το χέρι και να μας οδηγεί σε μια εξωπραγματική διάσταση , όπου οι στίχοι αποκτούσαν  ξεχωριστή οντότητα. μια μυστικιστική σχεδόν επικοινωνία που αν και είχε τη βάση ενός κοινού βιώματος, απογείωνε τον καθένα στο δικό του συναισθηματικό σύμπαν.
μετά από κάθε παράσταση , έβγαινε ξεθεωμένος, ενώ όλοι εμείς οι συνταξιδευτές παραπαίαμε ανάμεσα στη μελαγχολία, το ανεκπλήρωτο των στίχων όπου για λίγο είχαμε βρεθεί και στην πραγματικότητα.

τον ξαναείδα και τον ξαναάκουσα από τότε και σε άλλους χώρους. κλειστούς- ανοιχτούς δεν έχει σημασία. εκείνη η μυσταγωγία στη diva έμεινε ανεπανάληπτη

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

μέρες του Ιούνη

Μόλις μια μέρα βγάλει ήλιο, την επομένη πρέπει και πάλι να συννεφιάσει, να μας κρυώσει, να ρίξει πυκνές και αραιές σταγόνες. Το αντίτιμο μιας ηλιόλουστης μέρας πληρώνεται πάντα άμεσα και δίχως καθυστέρηση.
Σαν για να μην πρέπει να ξεχνιόμαστε πως πάντα το φως διαδέχεται από σκοτάδι, η λιακάδα από την καταιγίδα, η χαρά από θλίψη.
Σαν για να μην πρέπει να ξεχνιόμαστε πως πρέπει πάντα να πληρώνουμε το λογαριασμό. Άμεσα και χωρίς άτοκες δόσεις.

Ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που οι λαοί ετούτοι του Βορρά, είναι πιο πειθαρχημένοι, πιο μετρημένοι, πιο σοβαροί. Ξέρουν πως δεν υπάρχει καλοκαίρι διαρκείας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Ελλάδα ευνοεί τις αυταπάτες.

Χτες όμως ήταν μια λαμπερή μέρα, τα πάρκα γέμισαν από κόσμο, οι εξοχές, οι δρόμοι. Τα κορίτσια με τους ώμους ακάλυπτους και τα πόδια γυμνά, όταν είναι όμορφα σε τούτα τα μέρη, είναι εκθαμβωτικά όμορφα και είναι να στέκεσαι να τα θαυμάζεις. Δηλαδή...εγώ η μεσόγεια, στέκομαι. Οι εδώ, τα προσπερνούν αδιάφορα.
Θα μπορούσαν να κυκλοφορούν τα πιο πρωτοκλασάτα μοντέλα στους δρόμους, άλλωστε έχω δει κοπέλες ακόμη ωραιότερες. Κανείς δε γυρίζει να τα κοιτάξει
Είναι μια πολύ απελευθερωτική προσέγγιση της ομορφιάς, αυτή. Να ξέρεις ότι δε θα σε προσέξουν.

Στο μεταξύ παντού έχουν στήσει μικρά κόκκινα κιόσκια φράουλας. Και είναι οι φράουλές τους από τις πιο γνήσιες και αρωματικές. Απόλαυση.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

blue day

μου λείπει η θάλασσα.
η ιδέα της.

θέλω ν'ακουμπήσω πάνω του και να ξεχάσω...

να ζεις με χίλιους τρόπους και να'ναι ο ένας μόνο αληθινός

και να το ξέρεις

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

μυρωδιές (elementare)

το άγριο θυμάρι τα ξερά φρύγανα και η σκόνη που γεμίζουν τον αέρα και τρυπώνουν παντού μέσα σου ενώ είσαι πάνω στη μηχανή στην Ίο, ή στη Σίφνο ή στη Σύρο...

το φρεσκοπλυμένο καλοκαιρινό φόρεμα με άρωμα λεβάντας

ο φρέσκος ιδρώτας κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο λίγο μόλις έχεις βγει από το μπάνιο

το λιβάνι και το καμμένο κερί σε μικρό ελληνικό ξωκλήσι στην ερημιά

οι μικρές αρωματικές φράουλες Κερκύρας (τέτοιαν εποχή)

η παιδική ανάμνηση της λεπτής ζακέτας της μητέρας που κάποιες φορές έχωνες το προσωπάκι να γεμίσεις από τη μυρωδιά της όταν εκείνη έλειπε στη δουλειά

το ψωμί. το φρέσκο ψωμί από το φούρνο. ο φούρνος

το νοτισμένο γρασίδι και η μυρωδιά του ξύλου στο δάσος

η Tosca που έβαζε η μητέρα τα χρόνια που οι μέρες κρατούσαν ατελείωτα και κάθεμια ήταν η ανακάλυψη του κόσμου όλου

η κάπως πικρή και στυφή οσμή της πλαστικής της τσάντας, που όταν όμως επέστρεφε το καλοκαίρι από τη δουλειά έκρυβε μέσα παγωτά και καθόμασταν εκεί επιτόπου στα σκαλιά το μεσημέρι, καταπατούσαμε τον κανόνα που ήθελε το φαγητό να προηγείται, για να τα φάμε πριν λιώσουν, εγώ η μητέρα κι ο αδερφός.

ο βασιλικός. που τον χαϊδεύεις επίτηδες ή τυχαία και γεμίζει ο αέρας από το άρωμά του

οι παλιές εφημερίδες στο υπόγειο μαζί με τα ξερά ξύλα

το ιώδιο της θάλασσας

τα σεντούκια που μυρίζουν ναφθαλίνη μόλις τ'ανοίξεις

το κομμένο καρπούζι

το άρωμα από τις πορτοκαλόφλουδες που η γιαγιά ακουμπούσε πάνω στη σόμπα

τα τελάρα με τα ροδάκινα που αγόραζε ο πατέρας στη θάλασσα τότε που η σκηνή ήταν λίγα βήματα από το κύμα

ο δυόσμος που άφησες να ξεραθεί στον ήλιο και τον τρίβεις μετά για να τον φυλάξεις

το Azuree soleil που έβγαλε ο Tom Ford για την Estee Lauder λίγα καλοκαίρια πριν.και ποτέ ξανά.

το κέικ που ψήνεται στο φούρνο. η μηλόπιτα.

το άρωμα του καφέ στην καφετιέρα.

η αψιά μυρωδιά των παλιών πλοίων της γραμμής

οι νεραντζιές όταν ανθίζουν

το ούζο εκεί. δίπλα στο κύμα

η μυρουδιά του σαπουνιού. όχι του υγροσάπουνου. όχι του αφρόλουτρου. του σαπουνιού

................

τα φρύγανα και το άγριο θυμάρι

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

elementare geräusche - ήχοι

το σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις καλαμιές από
Ιούνη εως Αύγουστο σε οποιοδήποτε κυκλαδονήσι

το γρατσούνισμα της πένας σε λευκό χαρτί

το γουργούρισμα της γάτας πάνω στο μαξιλάρι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα

το τρίξιμο των ξύλων στο τζάκι

το στροβίλισμα των φθινοπωρινών φύλλων

το σιγανό, μονότονο βούισμα του υπολογιστή

οι δυνατές σταγόνες της καταιγίδας στα πλάγια παράθυρα της σοφίτας

το τίναγμα των αυτιών του σκύλου

το γλίστρημα του χιονιού από τις στέγες όταν παίρνει να λιώνει και ο υπόκωφος γδούπος που ακολουθεί

η ανάσα του στην άλλη άκρη του τηλεφώνου

το γύρισμα των σελίδων του περιοδικού ενώ περιμένεις το γιατρό

τα βήματα της μητέρας αχάραγα στο πατρικό

το ρούφηγμα της πρώτης γουλιάς ελληνικού καφέ στο καφενείο

οι κοφτές ανάσες και οι μικροί αναστεναγμοί τις στιγμές για τις οποίες γεννήθηκες να υπάρχεις

το κροτάλισμα από βότσαλα σε έρημη τρικυμισμένη ακτή και η δυνατή χλαπαταγή του κύματος

το ελαφρύ θρόισμα που αφήνουν τα μεταξωτά εσώρουχα

το με μικρές διακοπές τζι τζι τζι τζι τζι κάτω από το αρμυρίκι, με κενό μυαλό ενώ το βλέμμα εστιάζει σε εκείνη τη γαλάζια γραμμή στον ορίζοντα. και τίποτα

οι μεταλλικοί ήχοι νύχτα στο πλοίο από κρίκους, αλυσίδες, πανιά που ακουμπούν στο κατάρτι

το τσιτσίρισμα της φλόγας του καντηλιού λίγο πριν σβήσει

το σ'αγαπάω συναιρεμένο και ασυναίρετο και ψιθυριστό και κραυγαλέο και γελαστό και θλιμμένο

..............

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

illusion



- νομίζω πως κάποιες κινήσεις μου γίνονται τόσο μηχανικά ώστε δεν τις αντιλαμβάνομαι.
αλλιώς πώς μπορώ να εξηγήσω ότι μόλις τώρα είδα τα neuhaus σοκολατάκια  στο σωστό ντουλάπι, ενώ το θυμάμαι καλά ότι τα είχα χτες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι

να! γιατί δε συμφέρει να μετακομίζεις.
για αρκετό καιρό δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό ντουλάπι

...............................................................................................................

- βαριόμουν να κλικάρω στη σελίδα του. αλλά οι vintage του τελευταία αξίζουν....


..............................................................................................................
-Ένα ταξίδι είναι αγαπη μου. Θα ήθελα να σου πω "ταξίδεψέ με.... ταξίδεψέ με" αλλά δεν ξερω πάντα αν έχω το δικαιωμα

 Μερικες φορες...συχνα....δεν ξερω τις αποστασεις που πρεπει να κρατω...

 η πιο μεγαλη αφοσιωση ειναι να ξερεις να κρατας τις αποστασεις

254 είναι αγάπη. δεν μπορώ να τα διαβάσω όλα.
κάποτε θα τα διαβάσω όλα


.................................................................................................................

-το δύσκολο είναι όταν έχεις διαβάσει πολύ, στ'αλήθεια πολύ, να βρεις ακόμη ένα βιβλίο που να σε ξαφνιάσει, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα...


 βρήκα δύο. μέσα σε μία εβδομάδα!

.................................................................................................................

- για την περίπτωση που έχετε την απορία που είχα, αλλά δεν έχω πια.
το φαγητό στα αεροπλάνα μας φαίνεται άνοστο όχι γιατί είναι κακό, χαμηλής ποιότητας κτλ (δεν αποκλείονται κι αυτοί οι λόγοι...παιζει ρόλο και η εταιρεία), αλλά επειδή οι συνθήκες που επικρατούν στην καμπίνα εν πτήσει αλλοιώνουν την αίσθηση της γεύσης . Χαμηλά ποσοστά υγρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης  δεν επιτρέπουν να αντιληφθούμε ούτε τα αρώματα  ούτε το αλμυρό ή γλυκό στην κανονική τους ένταση


..................................................................................................................

- άφησα για το τέλος της ανάγνωσης της εφημερίδας του Σ/Κ το ταξιδιωτικό της ένθετο. προτάσεις για ακριβά όνειρα : στο Reethi Rah στις Μαλδίβες ή στο Four Seasons Resort Bora Bora ή μήπως προτιμάτε Μεξικό ;


ξέχασα....δεν έχουμε χρήματα

δε βαριέσαι....! ο  παράδεισος είναι πάντα δημιούργημα του νου