Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

χώμα

O αέρας γεμίζει χώμα αιωρούμενο απ΄τους σκαμμένους δρόμους. Φυσά. Πολύ.
Έτσι θα με αποχαιρετήσει αυτή η πόλη;
Μ' αυτό το χώμα να πλανάται στην ατμόσφαιρα ; Στη σκέψη ;

Χτες πέταξα τόσα πολλά ¨ πράγματά μου" που στο τέλος ένιωθα να έχω χάσει τον εαυτό μου. Αντικείμενα που κάποτε είχαν μια ιδιαίτερη αξία , χάρτινες σκέψεις, συλλογές αναμνήσεων...δεν ήξερα πού να τα χωρέσω. Στο μυαλό μου είχα κάνει μόνο έναν διαχωρισμό "τι χρειάζομαι άμεσα", "τι θα ξαναβρώ μετά από χρόνια" . Δε σκέφτηκα την ενότητα "δεν το χρειάζεσαι καθόλου.....αλλά είσαι εσύ....αν κάποτε αξιωθείς να το ξαναγγίξεις θα βρεις το κομμάτι που άφησες πίσω"

Μερικές φορές η ελαττωματική μου σκέψη με εγκλωβίζει τόσο στο παρόν που ενεργώ σα να έχω καταργήσει το μέλλον

Χαζεύω τον ουρανό από εδώ που κάθομαι κι έχει αυτό το απίστευτο μπλε χρώμα σαν εκείνη την πρώτη φορά στο Ζάππειο πριν χρόνια, Γενάρη μήνα.

Είναι η γωνιά μου αυτή. Κι ήταν η αιτία για να πω το "ναι" γι' αυτό το σπίτι. Ήξερα από την αρχή ότι θα γινόταν η γωνιά μου. Δεν ήξερα πόσο μοναχική θα ήταν.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Groß Miltzow


Μια μικρή, σύντομη στάση με το αυτοκίνητο για να ξεπιαστεί λίγο ο σκύλος, μας οδηγεί σε έναν μικρό οικισμό από αγροτόσπιτα .
Παχιά πρόβατα μέσα σε πλούσια λιβάδια είναι μέρος του σκηνικού, ενώ στη διπλανή αγροικία δυο άλογα μασουλούν χαλαρά την πρασινάδα.
Λίγο πιο πέρα μια μικρή πλατεία με έναν ροδώνα στη μέση προδίδει την αγάπη των κατοίκων για τον μικρό, αλλά φροντισμένο τόπο τους
Παίζουμε, φωνάζουμε, γελάμε...διαταράσσουμε την ησυχία που μέχρι τώρα μόνο τα πουλιά μοιάζανε να έχουν δικαίωμα πάνω της. Θα μπορούσαμε να είμαστε μέρος μιας διαφήμισης, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και καθόλου στημένη
Μου κάνω την κλασική ερώτηση που κάνω κάθε φορά στον εαυτό μου, όταν η εξωτερική ομορφιά έρχεται και με πλημμυρίζει.
Και η απάντηση μοιάζει αναπάντεχα θετική.
(αν σας αρέσει η εικόνα...παρακαλώ μεγαλώστε την....με ένα απλό κλικ)