Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ομολογώ

είναι από αυτές τις ωραίες Κυριακές του Σεπτέμβρη σήμερα. αυτές που ακόμη νιώθεις καλοκαίρι, αν και ξέρεις πως δεν θα κρατήσει πολύ ακόμη.
ένα νοτιοδυτικό αεράκι φυσά τα φύλλα της λεύκας μας και τα κάνει να ψιθυρίζουν ένα σιγανό τραγούδι.
αν ήσουν εδώ σήμερα θα πηγαίναμε στην Αίγινα. δεν ξέρω γιατί στην Αίγινα.... έτσι απλά....αυτό μου ήρθε.

χτες τελείωσα το Confiteor. τι βιβλίο!
τι αριστουργηματική γραφή ! να μπλέκουν οι εποχές και τα πρόσωπα και τα γεγονότα, από τρίτο πρόσωπο η αφήγηση να περνά σε πρώτο μέσα στην ίδια πρόταση και να εναλλάσσονται οι πρωταγωνιστές όπως και οι ιστορικές περίοδοι με κινηματογραφική ταχύτητα. ένα Cloud Atlas λογοτεχνικό, αν μπορεί να γίνει αυτή η σύγκριση. αλλά πιο σπουδαίο. πιο δύσκολο. πιο απαιτητικό σαν σύλληψη και δημιουργία.
δε μιλώ για την υπόθεση η οποία από μόνη της δεν κάνει ποτέ ένα βιβλίο αριστούργημα. μιλώ για την μαεστρία της γραφής.
σαν να ενώθηκαν πολλές τέχνες μαζί και να έδωσαν αυτό το αποτέλεσμα.
ο δε χαρακτηρισμός του έργου ως ημιτελούς, στο τέλος, από τον ίδιο τον συγγραφέα, απόλυτα ταιριαστός με το συναίσθημα που σου αφήνει, παρά το κανονικό τέλος.

είναι η ώρα που οι σκιές μεγαλώνουν εκεί έξω. ίσως να μην ήταν η Αίγινα, ίσως να ήταν οι Σπέτσες. αλλά δεν έχει τελικά και πολλή σημασία.



Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

ηρεμία μέσα από το διαρκές νταπ νταπ νταπ


Τον Πλανήτη τον βλέπαμε κάθε μέρα από τα παράθυρα και το βόρειο μπαλκονάκι. Αυτόν αντίκριζα πρώτο πρώτο τα πρωινά εκτιμώντας την ένταση του αέρα. Ακόμη και ανεμοδαρμένος πρόσφερε ένα είδους γαλήνης. Mια μέρα που να μην τον θαλασσόδερνε το κύμα δε βρήκαμε να τον περπατήσουμε, να ανέβουμε πάνω του, στον φάρο. Τις νύχτες  ξύπναγα από το διαρκές χτύπημα του βοριά στα παραθυρόφυλλα. Τότε άκουγα και τα βελάσματα των προβάτων χαμηλά κάτω στην πεδιάδα δίπλα στα λιόδεντρα. 

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016