Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

χρώματα













Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως αυτές οι χώρες του Βορρά, που δεν είναι ευνοημένες από μια μεγάλης διάρκειας παρουσία του ήλιου και του φωτός, είναι γεμάτες χρώματα.
Με κάποιον τρόπο πρέπει να σπάσεις, βρε αδερφέ, τη μονοτονία του γκρίζου. Με κάποιον τρόπο πρέπει να αναπληρώσεις το κενό που αφήνει η έλλειψη του Άμωνα Ρα.



Κάπως έτσι βρίσκουν εξήγηση τα κατακόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου και οι τηλεφωνικοί τους θάλαμοι, τα πολύχρωμα σπίτια στη Κοπεγχάγη, οι ζωηρά βαμμένες καλύβες στα νορβηγικά φιορδ.
Τα πορτοκαλί παλάτια και τα απανταχού παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια.





Στην Ελλάδα του Αιγαίου , όπου νιώθεις τις ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν παντού και να κόβουν τις εικόνες σε πολλά μικρά καρέ, με εκείνη τη διαφάνεια που συχνά τρομάζει με τη σκληράδα της (κι ίσως γι' αυτό την ερωτεύεσαι),  το λευκό είναι ήδη υπερβολή

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

κάπως έτσι

διαλέγεις να είναι Απρίλης. ένας γλυκός,ηλιόφωτος, ζεστός Απρίλης.
δυο βήματα από το καλοκαίρι
και διαλέγεις το Μοναστηράκι. να χαθείς στον κόσμο.
μπορεί να είναι Παρασκευή, σαν σήμερα ας πούμε (αν και ο μήνας είναι λάθος)
και θα διαβάζεις λίγο νευρικά μια εφημερίδα
ενώ θα φοράς το αγαπημένο σου τζην


και θα'ναι Απρίλης. με τα κοτσύφια τρελαμένα
...............
γιατί τον Μάη πρέπει να πας στο Koblenz
σ'εκείνο το δωμάτιο με τα εννιά παράθυρα και τον ήλιο να δύει στο ποτάμι

ο Μάης είναι πιασμένος

....................
και...
θα είναι απόγευμα και θα κοιτάει ανήσυχος το κινητό του και θα φοράει μπλε. εκείνη την ημέρα θα φοράει μπλε. και θα μυρίζει ωραία.
και θα έχει εκείνο το απερίγραπτο χαμόγελο.
ein armer Wicht, wer das nie erlebt hat... που λέει και η heidenreich
die Welt steht still
και θα σε σφίξει στην αγκαλιά του. όπως ποτέ κανείς δε σ'έσφιξε
και θα σ'αγαπήσει όπως ποτέ κανείς δε σε αγάπησε
ναι....κάπως έτσι....κάπως έτσι

...................
και θα τον αγαπήσεις όπως ποτέ κανέναν δεν αγάπησες

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

windmills of your mind

ωραίο το do you play ? λατρεμένοι οι δυο σταρ στο απόγειο της δόξας και της ομορφιάς τους, αλλά η αλήθεια είναι πως έπεσα πάνω του ψάχνοντας  να ακούσω εκείνο το περίφημο windmills of your mind (του Michel Legrand στο The Thomas Crown Affair).

και κάπου εκεί.....συνάντησα και την παρακάτω εκδοχή ....και στο κάτω κάτω, γιατί όχι?
είναι ευχάριστο να ανακαλύπτεις ότι τα πράγματα δεν έχουν ποτέ μόνο μία όψη

do you play ?

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Mary Lou

Κρατώ την αλληλογραφία της δουλειάς στα χέρια, ενώ δέχομαι ευεργετικά τα λιγοστά σημάδια του ήλιου να φωτίσουν τις ξεθωριασμένες παραστάσεις της πραγματικότητας. Προτιμώ να την ανοίγω πάντα εκεί στη στάση ή στο λεωφορείο. Ό,τι νέο θέλει να με φτάσει, να έχει τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής. Στη συνέχεια θα απορροφηθεί από τις υποχρεώσεις της ημέρας και θα αμβλυνθεί η όποια επίδρασή του, αν είναι αρνητική.


Αν και το είδος μας τα καταφέρνει πάντα με την προσαρμογή, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ κάποιες στιγμές, πώς είναι δυνατόν να πάνε τόσα πράγματα στραβά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Πώς ήταν δυνατόν να συμβούν τόσες ανατροπές.
Κι αυτό το γκρίζο, το ατελείωτο γκρίζο και το σκοτάδι που θα ακολουθήσει απαιτούν καβάντζες, πολλές καβάντζες.

Δίπλα μου τρέχει βιαστικά ένα καστανόξανθο μικρό διαολάκι θηλυκού γένους με το ποδηλατάκι του, φωνάζοντας δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορεί :
"MARY LOU , WARTE*........WARTE MARY LOU"
Δεν την βλέπω την Mary Lou,σκόνη έχει γίνει, τρέχουν σαν διαόλια μ'αυτά τα ποδήλατά τους, αλλά ξαφνικά μια λάμψη έρχεται, έτσι, από το πουθενά.
Έτσι θα την έλεγαν. MARY LOU.
Θα είχε γκριζοπράσινα μάτια ή καστανά. Έχει σημασία ;
Αλλά θα την φώναζα Mary Lou .
Κι εκείνη θα έτρεχε με το ποδηλατάκι της.

Μια μέρα που χαζοφιλοσοφούσαμε με τον Β, μαζί έχουμε κάνει μερικές από τις πιο ωραίες συζητήσεις , ξέρετε είναι από κείνους τους τύπους που ξέρουν να σου κάνουν πάντα τις σωστές ερωτήσεις και μετά ψάχνεσαι και προβληματίζεσαι και αναρωτιέσαι πώς δεν το είχες σκεφτεί κι εσύ αυτό, ήταν τόσο απλό. Μα ....τυφλός ήσουνα ;
Γιατί απαντήσεις κανένας δεν μπορεί να σου δώσει και είναι τουλάχιστον ηλίθιο αν περιμένεις να σου δώσει κάποιος άλλος τις απαντήσεις. Όλη η δουλειά είναι οι ερωτήσεις
Μια μέρα, λοιπόν, που με πιάσανε τα πεσιμιστικά μου, δε χώραγα στη ζωή μου, δε χώραγα πουθενά, εκείνος για απάντηση πήρε να θυμάται την προσωπική του ιστορία . Και μέσα από τον  μονόλογό του έβγαινε ένα μεγάλο ευχαριστώ . Και μια αγωνία για το αν θα προλάβαινε και αν θα αποδεικνυόταν άξιος του δώρου που δέχτηκε.
Δε με αμφισβήτησε, δε με αντέκρουσε, αλλά ήταν σαν να άνοιξε ξαφνικά ένα μεγάλο παράθυρο στον ήλιο. Δεν ξέρω γιατί το είχα κλειστό τόσο καιρό. Ίσως και να μην ήξερα ότι υπάρχει. Το έχετε  πάθει να είναι κάτι μπροστά στα μάτια σας και  όμως να μην το βλέπετε; Ένα τέτοιο feeling

Μπορεί η ζωή, η θέλησή μου, να μη μου φέρανε ποτέ μια Mary Lou. Αλλά τουλάχιστον γνωρίζω πως θα της είχα κάνει ένα υπέροχο δώρο.
Πόσα χρόνια μου πήρε να το καταλάβω ;

Και τώρα ξέρω. Θα την λέγανε Mary Lou

*περίμενε

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

αλλαγή εποχής



δεν ξέρω αν θαυμάσια έτρεχε σήμερα ο ουρανός μέσα από τα σύννεφα, αλλά είναι γεγονός πως ο ήλιος κρυβόταν συνεχώς ανάμεσά τους
φως-σκια, κρύο- ζέστη κι ίσως γι' αυτό να μου λείπει εκείνη η εσάρπα

δεν ξέρω τι με έκανε να την αναπολήσω. παλιά ήταν, φθαρμένη ήταν, εντελώς ντεμοντέ

με ζέσταινε όμως τα κρύα βράδια.



υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα και κάθε τρόπος γεννά κι ένα συναίσθημα, διαφορετικό κάθε φορά.
στην επιστροφή κρατούσα τη μικρή μου φωτογραφική...




Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

λατρεύω


Μμμμ...λατρεύω τα σοκολατάκια με brandy φρούτων.
τα βατόμουρα, που βρίσκω στην αγορά αυτήν την εποχή.
τα γλυκά που γίνονται με φρούτα του δάσους.
το να ξυπνώ με ήλιο (τόσο σπάνιο πια!)

Λατρεύω τις άγριες ακτές.
τους γλάρους με τις εκκωφαντικές φωνές τους.
τις κάργιες ,στα τοπία της ηρεμίας, που βαδίζουν νωχελικά δίπλα σου με κουνιστό περπάτημα.
(γι'αυτό και ο Hans Rabe)
τα ουράνια τόξα μετά από ώρες - μέρες βροχής κι ενώ αναρωτιόσουν αν συμμετέχεις σε ένα καινούριο σενάριο καταστροφής του κόσμου

Λατρεύω τους ανθρώπους με καλή διάθεση
που βρίσκουν σχεδόν πάντα έναν λόγο να χαμογελάσουν
μια καλή κουβέντα να σου πουν
που συνειδητά αντιλαμβάνονται πως οι καθημερινές έγνοιες δεν είναι τίποτα μπροστά στο "μεγάλο θαύμα"
(όταν αυτή η στάση δεν είναι ένα εκ γενετής χάρισμα, θέλει πολύ μεγάλη τέχνη να την κατακτήσεις)

Μμμμμ....λατρεύω τις ώρες της σιωπής.
το μοναχικό άκουσμα αγαπημένης μελωδίας.
το τρίψιμο πάνω στο κορμί του.
το να κοιτάμε φωτογραφίες  και να μου λέει "δεν είσαι εσύ"
λες κι έπαψα ποτέ να είμαι μια Η.G.


(δεν κατέχω την τέχνη της απροβλημάτιστης αποδοχής δύσκολων καταστάσεων, ούτε καν αυτή της εύκολης αισιοδοξίας.....αλλά μισώ, μισώ, μισώ τη μιζέρια.τη δική μου ή των άλλων)