Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

επειδή


είναι παραξενες οι νυχτες. ευαλωτες. βρισκουν ευκαιρια οι αδυναμιες και σουλατσάρουν στο μυαλό σου
{χάνεσαι σ'ένα απρόσμενο βλεμμα,
θυμασαι πως ....δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό απο κεινο το καλεσμα.
το απλωμενο χερι, το γυμνο δερμα
"έλα κοντά μου" , κουρνιαζεις το κεφαλι σου στον ώμο του, κι ας ξερεις πως δεν μπορεις να κοιμηθεις ουτε λεπτο,
ακριβη υποθεση ο υπνος...αλλά η άλλη πιο ακριβή}

τα πρωινά όμως είναι αυτάρκη, δυναμικά , συνηθως σκληρά  στον ρεαλισμό τους
συνειδητοποιεις για νιοστη φορα το λαθος των τοπων ...

διαβαζεις τα νεα, μηπως τυχον σε προλαβουν και σε πιασουν αδιαβαστο.
καθε μερα. σα να δινεις εξετασεις.
θυμωνεις με τα φαλαινοειδη τερατα που πληγωνουν την αισθητικη σου.
θα μου πεις "αυτο σ'ενοχλεί;"
"ε, ναι, ρε φίλε, ΚΑΙ αυτό μ'ενοχλει."

....
και η μερα προχωρει με προβληματα που αξιολογεις αναλογα τη σοβαροτητα τους. και σημερα φτασανε πολλα στ'αυτια σου
μπορει το μελλον να δειξει τοση δυσμένεια απέναντί μας ;
ειναι τρομακτικη η απαντηση
.......

update : κι επειδη μια μερα που ξεκινα στραβα, ειναι νομοτελεια πως ετσι θα συνεχισει. παλι απιστευτα προβληματα σημερα με την DB (γερμανικος σιδηροδρομος).
οι μετακινησεις στη Γερμανια εχουν γινει πια τυχερο παιχνιδι. μπαινεις στο τρενο (αν σ'αφησουν και να μπεις) ή στο αυτοκινητο σου και δεν ξερεις ποτε θα φτασεις. σας θυμιζει κατι ;

αυτο, για επιδοξους μεταναστες

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

αέναα

η μνήμη μου έχει γίνει μικρότερη κι από αυτήν του χρυσόψαρου, από το καθημερινό άγχος και την αγωνία. θυμάμαι μόνο ό,τι συμπτωματικά βρίσκεται μέσα στο οπτικό μου πεδίο.
τότε βλέπω ότι υπάρχει. ότι πρέπει να διεκπεραιωθεί. κι ότι την ίδια σκέψη την έκανα και χτες.

δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ μια μέρα που κάποιος θα μου πει, θυμάσαι τότε που όλα τα χρώματά σου περιορίζονταν σε μια γκρίζα κλίμακα και που σε όλα αντιδρούσες αρνητικά?
θα είναι η μέρα- μετά. λαχταρώ αυτή τη μέρα. αυτήν τη σκέψη μπορώ ακόμη να την κάνω. γιατί στην κατάθλιψη δεν την κάνεις. στην κατάθλιψη δεν υπάρχει η μέρα-μετά.

το άγχος λέει, είναι μια κατάσταση φόβου για έναν κίνδυνο συχνά ανύπαρκτο ή και υπερεκτιμημένο, αλλά όποια κι αν είναι η ερμηνεία του δεν παύει να κρατά το κορμί σου τσιτωμένο, όπως αν θα αντίκριζες ένα άγριο θηρίο στη ζούγκλα.
σε διάρκεια είναι εξαντλητικό. πόσα άγρια θηρία αντέχεις να αντιμετωπίσεις ?
το κορμί μου απαντά πια ανησυχητικά, το ίδιο και το μυαλό μου

αν έπρεπε να φτιάξω μια εικόνα απόδρασης αυτή θα ήταν σε ένα ακίνητο σημείο κάπου στην Αμοργό ή στην Ανάφη με το χρόνο στάσιμο. αέναα στάσιμο.
μόνο ο άνεμος θα κινείται. απ'όλες τις δυνάμεις μόνο ο άνεμος.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

για όνειρα και φεγγάρια

χτες το φεγγάρι έτρεχε τρελαμένο ανάμεσα στα  σύννεφα. μου θύμισε τα δέντρα που τρέχανε έξω από τ'αυτοκίνητο όταν ήμουνα μικρή. πάντα αυτά ήταν που τρέχανε και με ζάλιζε το τρέξιμό τους.
αποκοιμιόμουνα.... ήταν εύκολος ο ύπνος τότε. παιχνιδάκι. βάραιναν τα βλέφαρα, έγερνες λίγο το κεφάλι και ούτε οι θόρυβοι σε ενοχλούσαν ούτε οι συνομιλίες των μεγάλων.
σήμερα το είδα να μπαίνει κλεφτά από τη χαραμάδα της κουρτίνας. άφησε μια λευκή γραμμή στο σαλόνι .δεν την έσβησα
μ'αρέσουν τα σπίτια με φεγγάρια

εδώ και καιρό ζω  φθινόπωρο. ήρθα καλά προετοιμασμένη αυτή τη φορά. χωρίς αυταπάτες ανέλπιδων καλοκαιριών. αυτά τα έκρυψα κάπου μες στο μυαλό μου.
ακόμη τα φύλλα δεν έχουν κιτρινίσει, αλλά όταν ξεκινά αυτή η διαδικασία, προχωρά τόσο γοργά, που αν είσαι λίγο αφηρημένος, μπορεί να τη χάσεις χωρίς να το καταλάβεις.
και είναι κρίμα !

φυσά όμως . φυσά πολύ κάθε μέρα. με βροχή, με τον λίγο ελάχιστο ήλιο και κυρίως με σύννεφα. αυτά που κυνηγά το φεγγάρι

διάβαζα κάπου πως αν θέλεις να κοιμηθείς καλά το βράδυ, λίγο πριν πέσεις να μπεις σε ωραίο όνειρο.
το δοκίμασα. δεν βρήκα  όνειρο διαθέσιμο να παίξει στην φαντασίωση. μια διεστραμμένη εικόνα  ξεφύτρωσε στιγμιαία μονάχα, που έψαχνε μάταια για δικαιοσύνη.



Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

το peak

ναι. είμαστε η γενιά που έζησε το peak.
αγοράσαμε, ξοδέψαμε, καταναλώσαμε μέχρι που γέμισαν όλες οι ντουλάπες και τα συρτάρια και τα ψυγεία και οι αποθήκες μας και μετά οι κάδοι των σκουπιδιών.
ταξιδέψαμε σε όλα τα μήκη και πλάτη που έπρεπε να ταξιδέψουμε (σύμφωνα με τους μοδάτους οδηγούς), ίσα ίσα για να ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλος (δίχως να είναι και μικρός), ούτε τόσο εξωτικός, ούτε καν τόσο διαφορετικός. αντίθετα συχνά το πιο ωραίο ταξίδι το κάναμε  λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.
δοκιμάσαμε όλα τα εξωτικά φαγητά και φρούτα και όμως  το μόνο που αναπολούμε όλο και πιο συχνά είναι εκείνη την ξεχασμένη γεύση της ντομάτας ή του φρέσκου ψωμιού από φούρνο με ξύλα
επενδύσαμε σε μετοχές και repos σε ελληνικά και ξένα χρηματιστήρια, και μετά χάσαμε τα κέρδη, χάσαμε και το κεφάλαιο
ικανοποίησαμε  τις πιο πολλές από τις επιθυμίες μας, και μερικές φορές καταλήξαμε στους ψυχιάτρους, γιατί ενώ τα είχαμε φαινομενικά όλα, κάτι έλειπε
(μπορεί η Monroe να διατυμπάνιζε πως τα διαμάντια ειναι ο καλύτερος φίλος των κοριτσιών, αλλά κι αυτή μ' ένα μπουκαλάκι χάπια βρέθηκε ένα πρωί)
μπερδέψαμε την ευχαρίστηση με την κατανάλωση, αλλά τουλάχιστον δεν μας έμεινε το αίσθημα ανικανοποίητων επιθυμιών

ζήσαμε το peak. ο καθένας με τον τρόπο του.
στην "μετά" εποχή που τώρα αρχίζουμε να βιώνουμε, και πιστεύω ότι είμαστε στην πολλή αρχή (αν σκεφτώ πού ήταν ο δείκτης του χρηματιστηρίου το καλοκαίρι του 1999 και πού είναι τώρα, παίρνω μια πολύ καλή ιδέα για το είδος της κατρακύλας που μας περιμένει) πάλι θα βρούμε ο καθένας τον δρόμο του. ίσως μάλιστα κάποιοι δρόμοι να αποδειχθούν πιο ουσιώδεις, πιο παραγωγικοί, πιο χρήσιμοι.

δε μ'ενοχλεί τόσο, η "μετά την κορυφή" που ζήσαμε, εποχή.
αυτό που βρίσκω πολύ ενοχλητικό είναι το αίσθημα ανασφάλειας που τόσο μεθοδικά μας καλλιεργούν ...
και η γελοιότητά τους

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Είναι ό,τι θυμάται κάποιος;


ή ό,τι παρατηρεί ;

ή για τους πιο ρεαλιστές... ό,τι αντιλαμβάνεται ;

τα γυμνά πόδια των κοριτσιών...ένα φωτεινό βλέμμα...τη γωνία που σκύβει το κεφάλι προς τα δεξιά... ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο...την καμπύλη μιας κίνησης
......................
ελληνικό ρεπερτόριο ακούω σπάνια στην Ελλάδα. είναι που μου επιβάλλεται παντού. και συνήθως με τον πιο χυδαίο τρόπο.
εδώ μου λείπει.
.....................
μια μέρα λέει, παίρνεις ένα μήνυμα παράξενο, σαν σε ξένη γλώσσα, το κοιτάς και το ξανακοιτάς, δεν πολυκαταλαβαίνεις τη σημασία του, την καταλαβαίνεις μήνες,χρόνια μετά
αλλά εκείνη τη μία μέρα χαμογελάς, όπως είχες ξεχάσει

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

αλλαγή εποχής

το 2003 ήταν πάλι μια τέτοια χρονιά που ήμουν πολύ λαβωμένη. του 'χα ζητήσει τότε να πάμε στη Ναύπακτο στην αλλαγή της εποχής.
θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο Αιγαίο ή στο σίγουρο Ναύπλιο, για κείνον όλα τα χρώματα ήταν ίδια, αρκεί να μην επαναλαμβάνονταν συχνά

αλλά ήταν η Ναύπακτος.

κι έτσι έμαθα αυτό:
στους έρωτες που γεννιούνται κάτω από ορισμένες συγκυρίες δεν πρέπει να επιστρέφεις.
είναι ευάλωτοι.
δεν μοιάζουν με τις βαθιές αγάπες. αυτές  και τραυματισμένες και γερασμένες να τις βρεις , τις κοιτάς με κατανόηση κι επιείκια και τις δέχεσαι όπως και να'ναι.





Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

μα κάτι απορίες

αν θεωρήσουμε ότι στην οικ. κρίση του 2010 δεν φτάσαμε τυχαία, τότε όσοι είχαν κάποιο πολιτικό αξίωμα τα προηγούμενα χρόνια  μας οδήγησαν σε αυτήν είτε από ανικανότητα είτε υπηρετώντας προσωπικά -ή τέλος πάντων "δικά"- συμφέροντα.
πώς γίνεται η σημερινή κυβέρνηση και η βουλή να εκπροσωπείται κατά ένα μεγάλο μέρος από ακριβώς αυτά τα πρόσωπα ;