Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

χρόνος


All we have to decide is what to do with the time that is given to us
(J.R.R.Tolkien)

κάθε που χάνω τις ισορροπίες μου, που εξωτερικά συμβάντα - πάντα εξωτερικά είναι- αλλάζουν, αναιρούν , θέτουν υπό αμφισβήτηση , καταργούν σχέδια και αξίες και σταθερές και όνειρα και ελπίδες...

θυμάμαι αυτή τη φράση.

η πυξίδα μου.

( γίνονται όλα πολύ πιο απλά, όταν γνωρίζεις πως η μόνη σου περιουσία είναι ο χρόνος σου)

update : πολύ με έθλιψε αυτή η είδηση χτες. ήταν σα να το ήξερα αυτό το γατί μέσα από τις ιστορίες του κ Δήμου

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

με αφορμή

 ένα όνομα που είχα εντελώς ξεχάσει και ξανασυνάντησα τυχαία εδώ....χαμογελώ ακόμη με την ανάμνηση

Καλοκαίρι μερικά  χρόνια πριν, και περιμένω σ'έναν σταθμό του ηλεκτρικού.
Όχι το τρένο.
Τη σειρά  μου στην τράπεζα απέναντι.
Το νουμεράκι που κρατώ στα χέρια μου, δείχνει πολλή ώρα αναμονής και προτιμώ να βγω έξω από το κατάστημα. Είναι καλύτερα στο σταθμό.
Λίγο πιο πέρα από το μεταλλικό μου κάθισμα κάθεται ένας ηλικιωμένος κύριος .
Βλέπουμε τα τρένα να περνούν αλλά κανείς από τους δυο μας δεν επιβιβάζεται.
Μετά από 2-3 συρμούς που παρακολουθούμε αδιάφορα την κίνηση μου απευθύνει το λόγο :
- Περιμένετε κι εσείς κάποιον;
Του απαντώ ευγενικά εξηγώντας την παρουσία μου εκεί και κάπως έτσι πιάνουμε την κουβέντα.
Εκείνος περίμενε τη γυναίκα του που κάτι ξέχασε και ξανακατέβηκε στο κέντρο, ενώ ο ίδιος κατέβηκε στον σταθμό που συναντηθήκαμε για να τακτοποιήσει μία άλλη δουλειά.
Ραντεβού εκεί, για να κάνουν μερικά ψώνια ακόμη και να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι.
Κι όπως ανοίγεσαι όταν βλέπεις την ευγένεια του άλλου και τους καλούς του τρόπους, βρεθήκαμε σε λίγο να συζητάμε σαν δυο παλιοί καλοί γνωστοί.
Για την Αθήνα, για τα τότε τρέχοντα πολτικά και κοινωνικά ζητήματα, για τους τόπους της καταγωγής μας (κάτι κοινό βρέθηκε εκεί, όπως συμβαίνει συχνά σε όλους εμάς τους "Αθηναίους"), για τις δουλειές μας,όλα με μια τρομερή απλότητα, ειλικρινή χαμόγελα και την ευγένεια δυο ξένων που βρέθηκαν τυχαία σ'έναν σταθμό να περιμένουν.
Όταν μετά από κάποια ώρα σηκώθηκα για να μη χάσω τη σειρά μου στην τράπεζα, λυπήθηκε πολύ που δεν είχε προλάβει να επιστρέψει η σύζυγός του για να μου τη γνωρίσει. Με απέραντη τρυφερότητα μου μιλούσε για εκείνη, μια σχεδόν άγνωστη τρυφερότητα σε μια Ελλάδα που δεν είναι συνηθισμένο να μιλάς τρυφερά για την/τον σύντροφό  σου μετά από κάποια χρόνια κοινής συμβίωσης.
 Είμαι σίγουρη πως θα επρόκειτο για μια εξαιρετική κυρία .
Χαιρετηθήκαμε ευγενικά.
end of story.

Όταν μου μίλησε κάποια στιγμή εντελώς αβίαστα για το πώς βρέθηκε στην Αθήνα, για την μικρή πόλη της Β. Ελλάδας που χρειάστηκε να εγκαταλείψει εξαιτίας της δουλειάς του και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο μου φανέρωσε και το όνομά του. Δεν το έκανε με καμία διάθεση εντυπωσιασμού , ήταν απλά μέρος της κουβέντας, για να μου δικαιολογήσει πώς βρέθηκε στην Αθήνα (τον πήρε μια ομάδα...ποια ομάδα; )  Άλλωστε ποτέ δε με εντυπωσιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες στους άλλους.
Το ποιος είσαι, φαίνεται από το πώς μου μιλάς, σε μένα την άγνωστη. Και από το τι έκανες στη ζωή σου.
Δυστυχώς με το ποδόσφαιρο δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις.Πόσο μάλλον με αυτό εποχών πολύ μακρινών από εμένα. Δεν γνώριζα το όνομά του. Κι αισθάνθηκα λίγο άσχημα κι αμήχανα που ίσως να τον απογοήτευσα με την άγνοιά μου
Εκ των υστέρων θαύμασα την απλότητα, την ευγένεια, το καλοσυνάτο του χαρακτήρα του και την ικανότητα να διατηρεί αυτά τα χαρακτηριστικά παρά τη φήμη, παρά τη δόξα, παρά τη δύσκολη παιδική ηλίκια.
Ούτε σε έναν λόγο του διέκρινα κομπασμό, υπεροψία ή παράπονο.
Τίποτα .
Δυο τυχαίοι ξένοι σε μια αποβάθρα τρένου, με έναν υπέροχο καλοκαιρινό ήλιο (αττικό...μετράει αυτό, ακούστε με)
κι η ανάμνηση μιας ωραίας γνωριμίας

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

κι ύστερα

ο ήλιος. όταν εμφανίζεται εδώ. τόσο κοντά στα σύνορα του βόρειου κόσμου. (τα Χριστούγεννα η Σ πήρε έναν χάρακα και μετρούσε την Υδρόγειο. "κοίτα είσαι πιο κοντά εκεί παρά εδώ".)
έρχεται δειλά πολύ δειλά. και για λίγο. πολύ λίγο. αρκετό λίγο όμως, για να τον αναζητήσω ανήσυχα και βεβιασμένα πίσω από το ένοχο σύννεφο.κι εκείνη την τρύπα του γαλάζιου.
ναι. κάπως έτσι.

κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρι ...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

αλλαγές

ο εκσκαφέας διαλύει αργά το μεγάλο σπίτι απέναντί μου και αλλάζει τη γεωγραφία.
"ήμουν εδώ, όταν συντελέστηκε η αλλαγή"...θα λέω
αλλά δεν έχω την εικόνα του. θύμα αισθητικής.
το μόνο που θα μείνει θα είναι αυτή η τομή.
το σημείο που διασταυρώθηκε η δική μου ζωή μ'αυτό.
μερικές ρυτίδες παραπάνω.
φωνές και ανάσες και όνειρα

βάζω το χέρι στην τσέπη και βρίσκω μια σοκολατένια καρδιά  και ένα ακυρωμένο εισιτήριο.
απολαμβάνω τα εύρετρά μου.
ξετυλίγω τη σοκολάτα, αν και γάλακτος, ενώ κοιτώ την ημερομηνία στο εισιτήριο και σκέφτομαι πως η χρονική απόσταση αποκτά μία εντελώς υποκειμενική υπόσταση όταν βρίσκεσαι πολύ μακριά.στον τόπο ή στο συναίσθημα.
 πως αυτό το νοητικό παιχνίδι - αν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι - υποβοηθείται ή υφίσταται μόνο με τις παρούσες ή παρόμοιες συντεταγμένες.


το σπίτι αύριο δεν θα είναι εκεί. κάτι αλλάζει.
άλλοτε είμαστε παρόντες στις αλλαγές, άλλοτε καταλαβαίνουμε την απουσία μας , αντικρίζοντας τις ξαφνικά.
σε ένα πρόσωπο, σε ένα σκυφτό βάδισμα, στην πόλη που αφήσαμε πίσω μας.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

αμνησία

η μνήμη είναι μια εξίσου χρήσιμη ιδιότητα με την αμνησία.
και οι δύο σε ορίζουν.
αλλά η δεύτερη σε σπρώχνει απαλά στις αλλαγές σου



γλυκό το ημίφως εκείνης της μέρας

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

σκόρπιες σκέψεις

ξυπνάς σε ένα απίστευτα γκρίζο νεφέλωμα.πριν ακόμα ανοίξεις τα μάτια.
πέρασε ο καιρός που ένα κύμα γεννιόταν πίσω από τα μάτια σου για να σκάσει λεύτερο στην ακτή του αύριο.
πόση ελπίδα!
και μετά ένα σενάριο...τόσο απρόσμενο. τόσο διαφορετικό.
χάθηκε η ακτή .

θα την ξαναβρώ. πρέπει. για μένα.
είμαστε στιγμές.
η θλίψη μας, η χαρά μας είναι στιγμές.
δεν είναι τυχαίο που ερωτεύομαι ήλιους


το κοτσυφάκι περιμένει τροφή. κάθε μέρα
να, ένας ευγενής σκοπός.
νομίζω πως έχει καταλάβει πια την αδυναμία που του έχω

ένας χαρούμενος νεαρός  προχωρά κορδωμένος, αληθινά ευτυχισμένος,ενώ κρατά ένα παγωτό στο δεξί του χέρι. με -2 δεν κινδυνεύει  να του λιώσει .
ζηλεύεις αυτήν τη χαρά. την πηγαία.
ενώ σκέφτεσαι πως οι περισσότεροι που περνιούνται για ευφυείς στον κόσμο μας πάσχουν από κάποια μορφή κατάθλιψης. δε βγάζει λογική.

αχ! με τους γλάρους σήμερα. σκηνικό για κινηματογράφηση. ολόκληρο σμήνος

αν κάτι δεν μπορώ να συγχωρήσω στους άλλους, είναι την αγνωμοσύνη. με κατακλύζει τότε ένα αίσθημα κενότητας, απογοήτευσης, μέχρι να χωνέψω τη διαφορετικότητα εκείνων.
μετά συνεχίζω την προσωπική μου πορεία.
πιστεύοντας ακόμη σε αρετές.
έτσι.
από πείσμα.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

έμπνευση

σε αυτά τα ημερολόγια που στη βάση τους είναι προσωπικά , καμιά φορά θέλω να θυμάμαι ένα μικρό απόσπασμα , δυο φράσεις, έναν διάλογο, ίσα ίσα για να τον βρίσκω πιο εύκολα

από την αλληλογραφία του  Ελύτη προς τον Εμπειρίκο:

Έτσι , τον Ιούλιο του 1954 στην Πάρο (σαν να την ξαναβλέπω τη σκήνη), εκεί που προχωρούσαμε το καταμεσήμερο μες στα στενά, είδαμε να μας έρχεται απ'αντίκρυ μ'ελάχιστο ρούχο - κι εκείνο στον αέρα - μια ξανθή παιδούλα, θα'λεγες μόλις βγαλμένη από τον Όμηρο, μια σωστή "Ίρις Αγγελέουσα", που τσακίστηκες να τη φωτογραφίσεις αλλά σου ξέφυγε. "Είναι σαν την έμπνευση " μου είπες "δεν την προλαβαίνεις δυστυχώς πάντοτε." Και μείναμε, συνεχίζοντας με τη φαντασία μας πάνω στους ασβεστωμένους τοίχους το όραμα. Που ίσως αυτό να'χει και μεγαλύτερη σημασία. Επειδή η φαντασία είναι αυτάρκης, θέλω να πω , πραγματοποιείται με την αυτοκατανάλωσή της μέσα μας.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ξύπνημα

στα μαύρα βράχια της Σύρας γνώρισε τη στέγνια του τόπου. τη φτώχεια. την ερημιά.την  πιο απλοποιημένη μορφή της ύπαρξης . ίσως την πιο αληθινή - αν κάτι μπορεί να κουβαλά το βάρος μιας στάλας αλήθειας

τη   δ ι α φ ά ν ε ι α

(ακόμη κι οταν κινδυνεύεις να γίνεις αόρατος στα μάτια των άλλων)

υλικά που βάζεις κάτω από το προσκεφάλι ή στο βαλιτσάκι σου ή μαζί με το σελιδοδείκτη ανάμεσα στις σελίδες

στη δική σου ερμηνεία του κόσμου. ή των συναισθημάτων.

εκείνη που  δε ζητά βράχο να στηριχτεί. παρά γέρνει σαν τη καλαμιά.

κάποιες φορές.

ίσα να μην σπάσει.

είδε τη θάλασσα να κοχλάζει με το νοτιά.

κι έμαθε πως δεν μπορείς  να προχωράς με δεκάρι βοριά. όση κόντρα και να βάλεις


......................


ο Γιακουμής και ο Αη-Δημήτρης, η κάππαρη και το θυμάρι , ο Κλέαρχος και η Ιππολύτη

οι ζεστές βραδιές του Απρίλη, οι καμπάνες του Αη-Νικόλα

η θάλασσα παντού.

παντού.

παντού

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

μια από τα ίδια

είδαμε τα πυροτεχνήματα, ήπιαμε τις σαμπάνιες, αλλάξαμε την ατζέντα

και από αύριο δε θα δίνουμε πια φακελάκια στους γιατρούς για να μην πεθάνουμε άδοξα στα χέρια τους.
ούτε θα πληρώνουμε διαφορετική τιμή στον εργολάβο για την αγορά κατοικίας από αυτήν που θα δηλώνουμε στην εφορία.
ούτε θα αφήνουμε να μας εκβιάζει ο κάθε ηλεκτρολόγος, υδραυλικός κλπ τεχνίτης πως δεν θα μας κάνει την δουλειά αν θέλουμε ντε και καλά απόδειξη.
και θα πάψουμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στα ιδιαίτερα
κι ακόμη θα απορούμε μαζί με όλους  τους αθώους  δημοσιογράφους, για το ΠΟΙΟΙ να είναι τέλος πάντων αυτοί που φοροδιαφεύγουν

 κανείς δεν τους ξέρει.κοινό μυστικό.


κι επίσης....επειδή άλλαξε η χρονιά, ξαφνικά θα σεβόμαστε όλοι τους νόμους. και δε θα έχουμε την εντύπωση ότι όταν δε μας βολεύουν θα ισχύουν για όλους τους άλλους εκτός από μας.
ακόμη ηχούν οι αντιδράσεις  στ'αυτιά μου , όταν ψηφίστηκε  η απαγόρευση του καπνίσματος. "σιγά μην ισχύσει στην Ελλάδα" με ύφος απαξιωτικό.

αυτό το "σιγά μην ισχύσει στην Ελλάδα" είμαστε. κι αν όχι εσείς κι εγώ, αρκετοί που προσωπικά μου δυσκολεύουν καθημερινά τη ζωή σε χίλιες δυο εκφάνσεις της


είναι τραγικό ένας ολόκληρος λαός να βρίσκει έκφραση στην γελοιογραφία του ΚΥΡ " δεν ελπίζω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, είμαι Έλληνας"
από την άλλη η ατιμωρησία  σε μια λανθάνουσα ερμηνεία της Δημοκρατίας που περισσότερο με αναρχία μοιάζει - ή πιο σωστά, πρόκειται για μια  επιλεκτική εφαρμογή των νόμων της στα πιο ασθενή της μέλη, εκείνα που δεν μπορούν να αντιδράσουν - δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξη σε εθνικό επίπεδο.