Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

μια εβδομάδα μετά

Όταν πριν από μια εβδομάδα ξημέρωσε μια συνηθισμένη Παρασκευή, με ένα συνηθισμένο πρόγραμμα ημέρας κι όλα τα του κόσμου μου νόμιζα πως ήταν στη θέση τους, τα πολλά δυσάρεστα μαζί με τα λιγοστά πολύτιμα κι αγαπημένα, η πρωινή είδηση στον pepper- πριν ακόμη προλάβω να πιω την πρώτη γουλιά από το τσάι μου - ότι πέθανε ο Cohen , με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη.
Το κύμα της θλίψης που με κατέλαβε ήταν εντελώς ανεξήγητο για μια τόσο μακρινή από τη ζωή μου είδηση και μάλιστα για έναν άνθρωπο που εντελώς ρεαλιστικά είχε ζήσει πάνω από τον συνηθισμένο μέσο όρο.
Θέλω να πω γιατί να θρηνήσεις για κάποιον που δεν γνώρισες, δεν αγάπησες, δεν ακούμπησαν οι ζωές σας.
Τις μέρες που ακολούθησαν ήθελα - όπως και τώρα ακόμη προσπαθώ - να εκλογικεύσω το συναίσθημα. Να το εξηγήσω. Να το καταλάβω.
Να βρω γιατί αυτός ο θάνατος μπόρεσε και τρύπωσε μέσα μου, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό, ενώ άλλες ειδήσεις τις προσπερνώ δίχως ιδιαίτερη συναισθηματική εμπλοκή . Είναι μία περίοδος αυξημένης προσωπικής ευαισθησίας ή θα τη βίωνα αυτή τη θλίψη, σε αυτό το μέγεθος όπως και να είχαν τα πράγματα ;

Δεν κατέληξα σε κάτι οριστικό, ούτε και ήθελα πραγματικά. Τα συναισθήματα είναι για να τα βιώνουμε και όχι για να τα εξηγούμε. Ξέρω μόνο πως ο Cohen, αντιπροσώπευε κάτι που ολοένα χάνεται.
Σεμνός, ταπεινός, πράος, σε διαρκή αναζήτηση αυτού του "κάτι" που πάντα μας διαφεύγει. 'Ήταν κομμάτι μιας άλλης εποχής και κομμάτι της δικής μας νεότητας κι ίσως αυτό να είναι που βαραίνει τόσο πολύ και μας φέρνει θλίψη. Το σημείο τομής της δικής του δημιουργίας με τη δική μας "χρυσή εποχή".
Έζησε όπως θα θέλαμε να ζήσουμε - μποέμικα με την αληθινή σημασία της λέξης -, δημιούργησε όπως θα θέλαμε να δημιουργήσουμε, οι άντρες τον ζήλεψαν για τις κατακτήσεις του και για τον έρωτα που γεννούσε, οι γυναίκες θα ήθελαν να είναι οι μούσες του.
Κι όταν πλησίασε το τέλος είχε το θράσος να παραδοθεί στον θάνατο σαν έτοιμος από καιρό, είχε το θράσος να φύγει δίχως να ρωτήσει αν κι εμείς ήμασταν έτοιμοι.

Απ'όσα διάβασα τις επόμενες μέρες σε ελληνικό και διεθνή τύπο, δεν ήμασταν. Και ίσως να μην είμαστε ποτέ.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

11/11

ήθελα να της πω : σκάσε μη μιλάς. πέθανε ο Cohen.
...
και όλη τη μέρα, ανάμεσα  στα σημαντικά και τα ασήμαντα, που σήμερα όλα φαίνονταν ασήμαντα, όλα εκτός από τον έρωτά μου για σένα...πέθανε ο Cohen.

σε κάθε διάλειμμα του νου από τη δουλειά, σε κάθε κενό λεπτό...

πέθανε ο Cohen...

και μαζί του κάτι δικό μας, χιλιοτραγουδισμένο από τα χείλη του, κάτι πολύ δικό μας

πέθανε

για μας που μεγαλώσαμε με Sisters of Mercy και Suzanne

....ήμασταν τελικά μια τυχερή γενιά, που ανδρωθήκαμε κι ερωτευτήκαμε με στίχους του Cohen

ενός λεπτού σιγή. μιας μέρας σιγή. η ελάχιστη τιμή για έναν ποιητή που μας έδειξε τη ρωγμή που αφήνει το φως να περάσει

There is a crack in everything.
That΄s how the light gets in.

αν ένα μόνο τραγούδι από τα τόσα αγαπημένα, τότε ίσως το παρακάτω



κι όπως συμβαίνει πάντα...όταν συμβαίνει μια τέτοια απώλεια εύχομαι να υπάρχει εκείνος ο άλλος τόπος, όπου άνθρωποι σαν τον Cohen θα συνεχίσουν να υπάρχουν




Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

γλυκός Νοέμβρης

Είναι τόσο γλυκιά η μέρα, πάλι, σήμερα. Σαν τέλη Σεπτέμβρη κι ας είναι περίπου ενάμισης μήνας μετά. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μαγαζιά μοιάζουν εντελώς ξένα με το κλίμα με τον τόπο...
Δε μου αρέσει ο χειμώνας. Το έχω ξαναγράψει.
Αυτή η εποχή η μεσοβέζικη, μαζί με το καλοκαίρι, μακάρι να κρατούσε για πάντα.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Μου άρεσε ο χειμώνας παλιά. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου μοιάζει μάλλον αταίριαστος. Όμως αλλάζουμε. Αποκτούμε ευαισθησίες, φόβους, αγωνίες που δεν γνωρίζαμε νέοι.
Και είναι μια σκληρή ομολογία αυτή, της αντιστοίχισης των εποχών με τη ζωή σου.

Μπαινοβγαίνω στο νότιο μπαλκόνι μου, απολαμβάνω ένα -μάλλον- νοτιοδυτικό αεράκι και παρακολουθώ τους ελάχιστους περαστικούς στον πεζόδρομο. Μια γριά σέρνει σκυφτή το τροχήλατο πι της, είναι το δεύτερο άτομο μέσα στην εβδομάδα που βλέπω με αυτό το χρήσιμο εργαλείο, αν δεν θέλεις να περάσεις τα χρόνια μετά τα εβδομήντα σου φυλακισμένος στο σπίτι. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι έχει βγάλει βόλτα την εγγονούλα του. Και τρεις γάτες τρέχουν πίσω από μια κοπέλα που τους έβγαλε φαγητό.

Χτες στο τρένο μπήκαν πάλι οι αγαπημένοι μου μουσικοί. Ένα ζευγάρι ξένων, που όταν τους βλέπω στο βαγόνι εύχομαι να παίζουν συνέχεια, να μην κατέβουν στην επόμενη στάση, μόνο να συνεχίζουν ασταμάτητα.  Στεναχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω, με τη σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Ο τρόπος που παίζουν δείχνει πως έχουν ξοδέψει χρόνια και χρόνια σπουδών και εξάσκησης. Για να καταντήσουν πλανόδιοι μουζικάντηδες, εξαρτώμενοι της δικής μας φιλανθρωπίας.