Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Είχα ένα παράθυρο που κοιτούσε τη δύση. Εκεί καθόμουν απέναντι από τα ψηλά δέντρα , που αργότερα τα κόψανε , και άκουγα  ραδιόφωνο στον υπολογιστή.
Την τηλεόραση μπορεί να έκανα και τρεις μήνες να τη συνδέσω.
Σ'ένα χαρτόκουτο στο χολ, είχαν μείνει κάποια κασκόλ, φουλάρια κι άλλα μικροπράγματα που δεν χωρούσαν στην ντουλάπα. Τα έπαιρνα από το χαρτόκουτο και τα ξαναάφηνα εκεί.
Ίσως εκείνο το χαρτόκουτο στο χολ να ήταν το πιο αγαπημένο έπιπλό μου.




Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Δεν είναι πάντα η θλίψη διαχειρίσιμη. Μερικές φορές , όσο κι αν θέλεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα με τη λογική, το σώμα σου έχει υποστεί τέτοια φθορά , που τελικά υποκύπτεις σε 'κείνη και τελικά βρίσκεσαι να πολεμάς πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου.
Κρυώνεις και πολεμάς. Πονάς και πολεμάς.

Ανατρέχω στο παρελθόν κάτι τέτοιες μέρες. Άθελα μου γεννιούνται περίεργοι συνειρμοί από μια άσχετη κουβέντα συνήθως ή από κάτι άλλο εξίσου ασήμαντο. Κι όλες οι μνήμες κουβαλούν κάτι από απώλεια.
Όμως καμιά τους δεν με τρομάζει. Μόνο εκείνες του μέλλοντος. Μόνο εκείνες με τρομάζουν. 

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

άνοιξη

Νομίζω πως φέτος περιμένω την άνοιξη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί είναι το μόνο αισιόδοξο που μπορεί να περιμένει πια κάποιος σε αυτόν τον τόπο, ίσως γιατί ο χειμώνας ήταν βαρύς και κράτησε πολύ, ίσως γιατί ταλαιπωρούμαι εδώ και καιρό με κάποια  θέματα.
Γεγονός είναι πως η μιζέρια που ανακοινώνει ο bloomberg δεν είναι φανταστική ή μια λέξη στα χαρτιά. Είναι απτή και σε περικυκλώνει από παντού.

Μέρες σαν τη σημερινή, που ο ουρανός είναι καταγάλανος και ο ήλιος υπέροχα λαμπερός, βγαίνω και ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι, χαζεύω το χορτάρι απέναντι που θέριεψε μέσα σε έναν μήνα και προσπαθώ να νιώσω λίγη από την ευφορία που φέρνει η αναγέννηση της φύσης και οι ζεστές ακτίνες του ήλιου.