Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

με τον τρόπο που θυμάμαι

 εδώ και καιρό οι αναμνήσεις τείνουν να απομακρύνονται ιδιαίτερα γοργά σ'ένα παρελθόν που μοιάζει απίστευτα μακριά, ενώ μπορεί να είναι μόλις λίγους μήνες πίσω.
"τ'αστέρια" μου σ'αυτό το "χάσιμο", οι φάροι που με οδηγούν σε μια ακτή, είναι οι μικρές στιγμές , οι για κάθε  ξένο ασήμαντες.... ένα βλέμμα, μια πρόθεση, μία κίνηση

κι απ'όλες τις στιγμές, τις όμορφες και τις δύσκολες, από έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας κολλάω  πάντα στις πιο θετικές θέλοντας να ξεχάσω κάθε άγχος, κάθε αίσθημα άρνησης και αποκλεισμού
θυμάμαι...
 το βράδυ που με περίμενες ενώ έφτιαχνες συνεχώς καινούρια προβλήματα μαθηματικών που μου ήταν δύσκολο να συλλάβω. δεν μπορώ να περιγράψω το ύφος σου εκείνη τη στιγμή, ξέρω μόνο πόσο ερωτευμένη ένιωσα
το άλλο ,  που ήθελες ντε και καλά να μαγειρέψεις, ενώ ήσουνα πτώμα από τη δουλειά κι εγώ σε λυπόμουνα.
ο δύσκολος αποχαιρετισμός όταν πια αφήσαμε τη Μ και το πιο όμορφο σπίτι που έμεινα ποτέ. τι απαρηγόρητο κλάμα !
η αγκαλιά σου εκείνη την κουραστική μέρα στο πλοίο, την ώρα που περνούσε ο Christian και τον χαιρετήσαμε
τα πουλιά που πέταγαν κόντρα στον δυνατό άνεμο μια γκρίζα μέρα δίπλα σε μια αγριεμένη θάλασσα

υπάρχουν και στιγμές στις οποίες δεν είσαι μέσα.
η βόλτα με τον Τζ και το εγγόνια του στο W.
μια σοκολάτα που μου χάρισε η μητέρα τη Μ εβδομάδα.
........
στο τέλος τέλος για όλους μας μένουν μόνο στιγμές.



Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

τελικά ναι. από τη μια μέρα στην άλλη χάσαμε (κάποιοι από μας....ειδικά όσοι δεν είχαμε άγκυρες)  όλα εκείνα που μας επέτρεπαν να ονειρευόμαστε. να ζούμε χωρίς περιορισμούς, με αξιοπρέπεια  και με ελπίδα.
να διαμορφώνουμε το μέλλον μας λίγο πολύ όπως το θέλουμε.
μπορεί να μην ήταν πολλά αυτά που είχαμε, υλικά και μη,  αλλά αρκούσαν για να προσθέτεις χρώματα στις μουντές μέρες και να τις γεμίζεις με νοήματα.
...τις νύχτες ξυπνώ από εφιάλτες και τα χέρια μου πονούν και πιάνονται από το σφίξιμο.
άλλοτε νιώθω σαν επαίτης που παρακαλά για λίγη συμπάθεια......αλλά η μοίρα των επαιτών είναι γνωστή
κι άλλοτε σαν κατηγορούμενος που πρέπει να δικαιολογήσει την ανικανότητα και την αποτυχία του
και καθε μέρα νιώθω πως πρέπει να σηκώσω μόνη μου το βάρος αυτού του κόσμου
και μερικές φορές λυγίζω

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ζηλεύω

" ...όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάταν, εγώ σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μόνο να δω όλες τις χώρες του κόσμου και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη, εκστατικά ευτυχισμένη μαζί και δίπλα κι απέναντι σε ένα αγόρι. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να είναι πλούσιος- ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ'αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει κι αυτός να δει τον κόσμο. Κι όλα αυτά ήταν δυσκολότερα από το να κατακτήσει κανείς το Μανχάταν - όμως τότε δεν το ήξερα . Δεν είχα ιδέα. "

Σώτη Τριανταφύλλου, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης

κάπως έτσι....
όταν μαθαίνω, βλέπω, διαβάζω για ανθρώπους που μοιράζονται την ομορφιά της ζωής χαίρομαι  γι'αυτούς.... και ταυτόχρονα ζηλεύω
τι νόημα να δώσεις στη ζωή σου, αν ποτέ δεν στόχευες να κατακτήσεις το Μανχάταν ;

κοιτώ το ορφανό μου χέρι...πέρασε και σήμερα...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

παρατηρήσεις

Η Αθήνα φορά σκουφιά και κασκόλ γιατί κρυώνει και κόβει τις λίγες ελιές που της έχουν απομείνει
Σ'ένα χωριό στο Βορρά τρία παιδιά καίγονται από την αναμμένη ξυλόσομπα.
Στην Ελλάδα το πετρέλαιο είναι ακριβό γιατί πρέπει να υποστηρίξουμε τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Τα ίδια που δεν πληρώνουν φόρους σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Σε πείσμα των κατασκευασμένων δελτίων τα Mall γεμίζουν, ο κόσμος κάνει ουρές μπροστά στα ταμεία. Όπως πριν 5 χρόνια.
Γύρω μου όλοι μιλούν για κρίση και μετά αφήνουν κατοστάρικα στα ταμεία των σούπερ μάρκετ για να την γλυκάνουν.
Ζω μια τεράστια αντίφαση και δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια.
Στην Ελλάδα δεν μαθαίνεις ποτέ την αλήθεια. Ζεις μόνο τη δική σου, όπως και το δικό σου μύθο.
Από το να διαβάζω blog ξεχνώ τη σωστή ορθογραφία των λέξεων. Από το να ακούω τους wannabe ακορντεονίστες στον ηλεκτρικό , ξεχνώ τις σωστές νότες των τραγουδιών.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

για περισσότερη σύνεση

κρατώ στα πόδια μου το λάπτοπ, ενώ απέναντι παίζει αδιάφορα η τηλεόραση τους Illuminati. στη μια γωνία του σαλονιού έχω ένα επιδαπέδιο φωτιστικό, ενώ ταυτόχρονα καίνε και τα σποτάκια της κουζίνας. αραιά και πού ανάβει το φωτάκι της αυτόνομης θέρμανσης, ώστε η θερμοκρασία του χώρου να είναι σταθερή.
πριν λίγο σιδέρωσα, έβαλα πλυντήριο, μαγείρεψα.
και φυσικά έκανα μπάνιο. με καθαρό, τρεχούμενο, ζεστό νερό.

δεν περιγράφω το σπίτι μου, ούτε τη μέρα μου. σκέφτομαι - το ερέθισμα μού το έδωσε ένα βιβλίο που διάβασα τελευταία- πως αν την ίδια προνομιούχα ζωή ήθελαν να την κάνουν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, απλά δεν θα έφταναν οι ενεργειακές πηγές της γης.
το να μιλάει κανείς για κρίση κάνοντας την παραπάνω απλή σκέψη ή συγκρίνοντας τη ζωή του σήμερα με αυτήν πριν από δύο αιώνες, είναι τουλάχιστον πολυτέλεια.
φυσικά και έχουμε κρίση... έχουμε μάθει  τόσο πολύ στην σπατάλη και στον καταναλωτισμό που τις θεωρούμε δεδομένες καταστάσεις. στο κάτω κάτω κανείς δεν αισθάνεται καλά όταν χάνει όσα είχε συνηθίσει

πριν δυο αιώνες ή και σήμερα σε χώρες του τρίτου κόσμου, ο κόσμος πέθαινε από το μολυσμένο νερό, ο μόνος τρόπος φωτισμού ήταν αυτός με κεριά , οι περισσότερες αρρώστιες έφερναν και τον θάνατο , τα παιδιά εργάζονταν από την ηλικία των πέντε χρόνων, ο μέσος όρος ζωής ήταν γύρω στα 20-30 χρόνια και η τροφή ελάχιστη και μονότονα ίδια.
πριν δύο αιώνες δεν υπήρχε σύστημα ύδρευσης, δεν υπήρχε ρεύμα, οι μετακινήσεις γινόταν μόνο με άμαξες που έσερναν ζώα ή με άλογα, οι εγχειρίσεις γίνονταν χωρίς αναισθησία και απολύμανση με πολλές πιθανότητες να πεθάνει ο ασθενής, οι τάξεις στις οποίες ήταν χωρισμένοι οι άνθρωποι ήταν αυστηρά καθορισμένες και όσοι ανήκαν στις κατώτερες από αυτές, δλδ οι περισσότεροι, είχαν δικαιώματα λιγότερα κι από αυτά των ζώων.
δε μιλάμε για 1000 χρόνια πριν. μιλάμε για 100-200 χρόνια πριν. δλδ για 4-5 γενιές μόλις νωρίτερα.
κάναμε πολλά βήματα να φτάσουμε εδώ που είμαστε και θα είναι κρίμα να μην το διαφυλάξουμε

το παρόν ποστ δε θέλει να υποτιμήσει τη σημερινή κρίση, στην οποία άλλωστε δεν αναφέρεται.
ο προβληματισμός μου μετά την ανάγνωση του βιβλίου επικεντρώθηκε στην τελευταία του φράση, η οποία επίσης δεν είναι άγνωστη στους περισσότερους από εμάς, απλά προτιμούμε να την προσπερνούμε με κάποια αδιαφορία.
ότι ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής εξαντλεί τόσο γρήγορα τα αποθέματα της γης, που όχι μόνο δεν επαρκούν για όλους τους κατοίκους του πλανήτη, αλλά σύντομα δεν θα  είναι αρκετά ούτε για εμάς, τους λίγους και προνομιούχους που τα ξοδεύουμε αλόγιστα.

ίσως τελικά η κρίση να πρέπει να μας συνετίσει ακριβώς σε αυτόν τον τομέα πριν είναι αργά και βλέπουμε στις τιμές του σημερινού πετρελαίου να πουλιέται το νερό.