Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

πτήσεις

Όταν διάβαζα εκείνο το ατελείωτο Σιλμαρίλλιον, από τις μορφές που χαράχτηκαν στη μνήμη μου και στην ψυχή μου,  ήταν ο αστροταξιδευτής, ο Εαρέντιλ. Το όνομα του σήμαινε "εραστής της θάλασσας" και ήταν θαλασσοπόρος που για τα κατορθώματά του, οι θεοί τού χάρισαν την αιωνιότητα . Κι από τότε ταξιδεύει με το Σίλμαριλ στο μέτωπο  στον ουρανό. Πάνω στο πλοίο του φυσικά. Και με την αγαπημένη του. Είναι το άστρο που βλέπουμε πρώτο κάθε απόβραδο. Και τελευταίο κάθε αυγή. Ω, ναι το ξερω....το λέμε αποσπερίτη...ή αυγερινό...και φυσικά πλανήτη. Αφροδίτη.
Μα απ'όταν διάβασα το παραμύθι μού άρεσε να φαντάζομαι έναν ταξιδευτή εκεί πάνω, που κάθε μέρα κάνει τις βόλτες του ανάμεσα στ'αστέρια

Θυμάμαι παλιά που ο καλός μου ρωτούσε πώς θα βάφτιζε κανείς ένα πλοίο. Η εντελώς αυθόρμητη απάντηση ήταν " μα Εαρέντιλ φυσικά" δεν είναι μόνο που τα φωνήεντα χορεύουν τόσο όμορφα με τα δύο υγρά σε αυτό το όνομα...είναι η μαγεία....του αστροταξιδευτή.
Ο καλός μου θέλει να με ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Κι εγώ θα ήθελα να τον ταξίδεψω...εκεί πάνω. Την αγαπώ τη θάλασσα πολύ....μα ο ουρανός μού δίνει μιαν άλλη άπλα. Μιαν άλλη ελευθερία.

Προχτές  έπιασα στα χέρια μου ένα από τα λίγα βιβλία που έχω εδώ κοντά μου. Το έχω στη γερμανική του μετάφραση.
Είναι ενός ταξιδευτή που ένιωσε την πτήση όπως ίσως κανένας άλλος. Ή μάλλον όπως πολλοί σαν και τον ίδιο, που δεν είχαν όμως το χάρισμα να εκφράσουν τόσο όμορφα πώς είναι να ταξιδεύεις ανάμεσα στ'άστρα. Ή στα σύννεφα.
Πώς είναι να πετάς.....
Το παρακάτω απόσπασμα θέλω πολύ να το αφιερώσω σ'εκείνον που κουβαλά μια παρόμοια ψυχή.
(Από τη "Γη των ανθρώπων" του Exupery)


Um drei Uhr früh wurde ich geweckt. Ich schlug mit raschem Griff die Gardinen zurück, sah, dass es in der Stadt regnete, und zog mich in ernster Stimmung an.


Eine halbe Stunde später sass ich draussen auf meinem Kofferchen und wartete am regenglänzenden Bürgersteig auf den Autobus. So viele Kameraden hatten an ihrem Tauftag genau so gewartet, und auch ihnen war wohl ein wenig eng ums Herz gewesen. Endlich bog er um die Ecke, ein vorsintflutliches Fahrzeug, das wie eine Fuhre Alteisen klapperte, und ich verstaute mich auf der langen Bank zwischen den schlaftrunkenen Zollwärter und einige Schreiber aus der Verwaltung. Was roch dieser Autobus muffig nach Aktenstaub und Kanzlei, in denen das Leben eintrocknet! Alle halben Kilometer hielt er an, um einen weiteren Büromenschen oder einen Inspektor oder einen Zollbeamten aufzuladen. Die anderen schliefen schon wieder und beantworteten den Gruss jedes Neuankommlings mit einem undeutlichen Grunzen. Dann suchte sich dieser seinen Platz, so gut es ging, und schlief auch ein. Das war eine traurige Fahrt auf dem holprigen Pflaster von Toulouse. Und der Herr Verkehrsflieger unterschied sich anfangs gar nicht von allen den Beamten, unter die er gepackt war. Aber die Strassenlampen zogen vorbei, der Flugplatz kam immer näher, und der alte schüttelnde Autobus ähnelte einer Puppenhülle, der ein Schmetterling entsteigen soll: denn aus diesem Fahrzeug gingen Menschen verwandelt hervor.

So hatten an ähnlichen Morgen meine Kameraden vor mir die Neugeburt erlebt; mitten unter diesen leichtverletzten Beamtenseelen, im Banne der mürrischen Blicke des Herrn Inspektors war plötzlich der Mensch in ihnen gewachsen, der die volle Verantwortung fur die Post nach Spanien und Afrika trug, der drei Stunden später den Kampf mit den blitzesprühenden Drachen auf dem Bergkamm des Hospitalet aufnehmen würde und der vier Stunden später nach glücklichem Sieg uber dieses Ungeheuer mit uneingeschränkter Vollmacht beschliessen durfte, entweder den Bergstock von Alcoy unmittelbar anzugreifen oder ihn übers Meer hin zu umfliegen. Da stand mit einem Male der Herrscher, der sich nur noch mit den Gewitterstürmen, mit Bergriesen und Weltmeeren abgab. Fünf Stunden später gab er dem Winter den Abschied, liess Schnee und Regen des Nordens hinter sich und setzte mit leerlaufendem Motor im herrlichsten Sommer unter der strahlenden Sonne von Alicante zur Landung an.


Den alten Autobus gibt es nicht mehr. Aber seine Kahlheit und Unbequemlichkeit sind mir lebendig in der Erinnerung geblieben. So wie er war alles, was wir durchlebten, ehe wir die herben Freuden unseres Berufes geniessen durften. Alles bekam in diesem Fahrzeug eine geradezu packende Nüchternheit. So erinnere ich mich, wie ich drei Jahre später den Tod des Fliegers Lecrivain erfuhr. Er war einer der hundert Kameraden, die an einem nebligen Tage oder in einer nebligen Nacht ihren ewigen Abschied nahmen. Nicht zehn Worte wurden dabei gewechselt. Es war auch um drei Uhr morgens; es herrschte dasselbe Schweigen. Da tonte plötzlich aus dem Dunkeln die Stimme des Direktors, den wir selbst nicht sehen konnten. Er wandte sich an den Inspektor: „Lecrivain ist heute nacht nicht in Casablanca gelandet."

„So", sagte der Inspektor, „so!"

Und weil er nun einmal seinen Traumen entrissen war, raffte er sich zusammen, um Diensteifer zu zeigen, und bemühte sich aufzuwachen: „So? Nicht ? Da ist er nicht hinübergekommen ? Er ist wohl umgekehrt?"

Da kam aus dem Hintergrund des Autobus das eine Wort : „Nein."
Wir warteten, aber es kam nichts mehr. Und wie sich Sekunde an Sekunde reihte, wurde uns immer klarer, dass diesem Nein kein anderes Wort folgen wurde. Es war ein Nein ohne Widerruf. Lecrivain war nicht in Casablanca gelandet; er war nirgends gelandet und wurde auch nirgends mehr landen.


An jenem Morgen meines ersten Fluges machte ich diese unfeierliche Weihe durch wie alle anderen. Mir fehlte dabei das rechte Selbstvertrauen, wenn ich so durch die Scheiben hinaussah, wie sich die Strassenlampen auf nassem Asphalt spiegelten und auf den Pfiitzen kleine Wellen vom Winde hingejagt wurden. Ich sagte mir: „Für deinen ersten Postflug hast du wahrhaftig kein Glück!" Ich wandte mich an den Inspektor: „Schlechtes Wetter, was?" Er sah mechanisch zum Fenster hinaus und knurrte nach einer Weile: „Danach kann man nicht gehen." Und ich griibelte darüber nach, wonach man eigentlich gehen müsste, um schlechtes Wetter zu erkennen. Am Abend zuvor hatte Guillaumet mit einem Lächeln alles Geunke der Alten beiseite gewischt. Nun kam mir das ganze Gerede wieder, mit dem sie uns duckten: „Wenn einer nicht jeden Kieselstein auf der Strecke kennt und er gerät in einen Schneesturm, dann kann er mir leid tun. Ja, ja, dann kann er mir leid tun!" Natürlich, sie mussten ihr Ansehen wahren und sahen uns mit einem leichten Kopfschütteln und einer besonderen, etwas peinlichen Art von Mitleid an, als ob unsere kindliche Einfalt sie erbarmte.

Wie vielen von uns hatte dieser Autobus das letzte feste Dach geboten ? Sechzig, achtzig ? Alle hatte derselbe schweigsame Fahrer an einem trüben Morgen gefahren. Ich sah mich um. Wie kleine Glühwürmchen standen die Zigaretten in der Dunkelheit.Hinter jeder zogen unbedeutende Gedanken durch eine angegraute Beamtenstirn. Wie vielen von uns hatten diese Leute das letzte Geleit gegeben?


Ich erhaschte einige Bruchstücke von den Gesprächen, die leise geführt wurden. Da ging es um Krankheiten, Geldsorgen und allerlei häusliche Nöte. Jedes Wort liess die kalte Gefängnismauer ahnen, hinter der diese Leute sich selbst eingeschlossen hatten.

Mir war, als sahe ich das Antlitz des Schicksals plotzlich vor mir.

Du alte Beamtenseele, Kamerad an meiner Seite! Nie hat dir jemand den Weg ins Freie gezeigt, und du kannst nichts dafür. Du hast dir deinen Frieden gezimmert, indem du wie die Termiten alle Luken verschlossen hast, durch die das Licht zu dir drang und durch die du zum Licht schautest. Du hast dich eingerollt in bürgerliche Sicherheit, in Gepflogenheiten, in die erstickenden Brauche deines Provinzlebens. Du hast dies bescheidene Bollwerk aufgerichtet gegen Sturm und Flut und Gestirne. Du willst dich nicht mit grossen Fragen belasten; du hattest genug zu tun, dein Menschentum zu vergessen. Du fühlst dich nicht als Bewohner eines Sterns, der durch den Weltraum irrt, du stellst keine Fragen, auf die du keine Antwort bekommst; nein, du bist ein braver kleiner Bürger von Toulouse. Als es noch Zeit war, hat keiner dich mitzureissen versucht; nun ist der Lehm, aus dem du gemacht bist, eingetrocknet und hart, das verborgene göttliche Spiel in dir wird nie zum Klingen erwachen: tot ist der Dichter, der Musiker, der Sternenforscher, die vielleicht auch in dir einst gewohnt haben.

Nein, ich will mich über den peitschenden Regen nicht beklagen. Der Zauber meines Berufes erschliesst mir eine Welt, in der ich schon in zwei Stunden die schwarzen Drachen bekämpfen und gegen die Berge anrennen darf, die blaue Blitze umwallen, wo ich, wenn die Nacht gekommen ist, frei bin und meinen Weg in den Sternen lese.


So verlief unsere Berufsweihe, und dann stiegen wir auf. Die meisten Flüge hatten keine Geschichte. Friedlich versenkten wir uns in die Tiefen unseres Reiches, wie die Berufstaucher ruhig ins Meer hinabsteigen. Heute ist ja alles gut erschlossen. Flugzeugführer, Mechaniker und Funker versuchen keine Abenteuer mehr, sondern verschliessen sichin ein förmliches Laboratorium. Sie gehorchen dem Spiel ihrer Instrumente, nicht mehr dem Lauf der Landschaft. Gewiss lauern auch heute noch draussen Berge in der Dunkelheit. Aber es sind keine Berge mehr, es sind unsichtbare Kräfte, deren Nahen man errechnen muss. Der Funker schreibt brav im Schein seines Lämpchens Zahlen auf, der Mechaniker steckt die Ergebnisse auf der Karte ab und der Flieger gleicht den Kurs aus. Denn die Peilungen verraten, wenn die Berge nicht dort sind, wo er sie vermutete, wenn der Gipfel, den er links liegen lassen wollte, sich heimlich und leise vor ihm aufbaut wie ein gutgetarnter feindlicher Aufmarsch.

Die Funkstationen, die auf der festen Erde wachen, buchen alle ebenso treu zur gleichen Sekunde den gleichen Funkspruch: „0 24., Kurs auf Strich 230. An Bord alles in Ordnung "

So reist die Besatzung heute. Sie merkt nicht, dass sie fliegt. Weit ist sie von jeder Steuermarke wie ein Schiff nachts aufhoher See. Und doch: die Motoren füllen dies helle Zimmer mit einem Zittern, das alle Dinge bis ins tiefste umgestaltet; ein unsichtbares Zauberwesen wirkt in den Zifferblättern, den Funkröhren, den Instrumenten. Von Sekunde zu Sekunde erneuern kleine Gebärden, halberstickte Worte, ununterbrocheneAufmerksamkeit das Wunder. Und wenn die Stunde gekommen ist, kann der Flugzeugführer mit vertrauensvoller Sicherheit seine Stirn an die Scheiben legen, um hinauszusehen. Gold ist aus dem Nichts geboren und strahlt in den Feuern des Flughafens.

Aber wir alle haben noch jene Flüge gekannt, in denen man sich plötzlich, nur zwei Stunden vom Flugplatz entfernt, durch irgend etwas beunruhigt, so unsagbar einsam fühlte, dass man mitten in Indien nicht verlassener sein konnte; jede Hoffnung auf Rückkehr schien geschwunden.

So kam einst Mermoz auf seinem ersten Flug im Wasserflugzeug über den Südatlantik gegen Abendgrauen in die Gegend des „Schwarzen Topfes". Da sah er, wie sich die langen Schwanze der Windhosen vor ihm immer enger zusammenschlossen, als ob eine Mauer gefügt würde. Und auf diese angenehme Vorbereitung legte sich die Nacht, so dass er nichts mehr sah. Als er eine Stunde später unter diese Wolke kam, geriet er in ein sinnenbetorendes Zauberreich.

Da standen die Wasserhosen dicht beieinander und scheinbar unbeweglich wie die schwarzen Säulen eines Domes. Auf ihren ausladenden Kapitellen trugen sie das düstere, niedrig lastende Gewölbe des Sturmes. Aber Lichtfelder brachen durch die Lücken dieser dunklen Himmelsdecke, und zwischen den grausigen Pfeilern schien der Mond auf die kalten Fliesen des Meeres hinab. Vier Stunden lang flog Mermoz seinen Weg durch diese unbewohnten Ruinen. Er kreuzte von Lichtfleck zu Lichtfleck, er umflog die Riesensäulen, in denen das Meer seine tobende Himmelfahrt feierte, er folgte den hellen Streifen, in denen das Mondlicht in den Tempel einbrach, bis er das Tempeltor erreichte. Und so gewaltig war der Anblick, dass Mermoz, als er endlich den Schwarzen Topf hinter sich liess, mit Staunen bemerkte, dass er gar nicht dazu gekommen war, Angst zu haben.


Auch ich erinnere mich an eine der Stunden, in denen man die Grenzen der wirklichen Welt überschreitet. Eines Nachts hatten uns die Peilungen, die uns von den Flugplatzen um die Sahara zukamen, ständig irregeleitet. Wir hatten uns weit verflogen, der Funker Neri und ich, bis ich plötzlich durch einen Riss im Nebel tief unten Wasser leuchten sah. Natürlich wendete ich hastig in der Richtung auf die Küste. Aber wir konnten nicht wissen, wie lange wir schon meerein geflogen waren. Wir mussten damit rechnen, die Küste nicht mehr zu erreichen, da der Treibstoff dem Ende zuging. Und wenn wir schon bis zur Küste kamen, mussten wir noch den Flughafen ansteuern. Nun rüstete sich aber der Mond zum Untergehen; ohne Peilungen waren wir schon taub, nun sollten wir auch noch blind werden. Es wurde immer durrkler, und schliesslich war der Mond wie eine mattglühende Kohle in einer Nebelwand erloschen, die wie ein Schneeball wirkte. Auch über uns bedeckten Wolken den Himmel, und so zogen wir zwischen den Wolken und dem Nebel hin in einer lichtlosen, ja geradezu körperlosen Welt.

Die Flughafen, von denen wir Antwort erhielten, gaben es auf, uns über unsere Stellung zu unterrichten. „Keine Ortsbestimmung möglich. - Keine Ortsbestimmung möglich." Denn unsere Stimme kam zu ihnen von überall und nirgendwo.

Plötzlich, als wir schon alle Hoffnung aufgeben wollten, erschien links vorn im Blickfeld ein leuchtender Punkt. Ich fühlte, wie mich die Freude durchbrauste; Neri beugte sich zu mir herüber,und ich hörte, dass er sang! Es konnte ja nur der Flughafen mit seinen Leuchtbaken sein. Die Sahara zeigt nämlich nachts kein einziges Licht und ist ein riesenhaftes totes Gebiet. Da aber zuckte das Licht ein wenig und erlosch gleich darauf. Wir hatten einen Stern angesteuert, der kurz vor dem Untergehen für einige Minuten am Blickrande zwischen den Wolken und der Nebelschicht sichtbar wurde. Nun aber sahen wir andere Lichter und steuerten sie in dumpfer Hoffnung eins nach dem anderen an. Wenn einmal eines nicht beim Nahen entschwand, machten wir den Versuch, der über unser Leben entscheiden konnte: „Wir sehen Leuchtfeuer", meldete Neri dem Flughafen Cisneros und befahl: „Löscht euer Leuchtfeuer dreimal hintereinander!" Dreimal löschte Cisneros sein Feuer und zündete es dreimal wieder an. Das einsame Licht aber, das wir scharf beobachteten, zwinkerte nicht einmal; es blieb ein menschenunzugänglicher Stern.

Wenn auch der Betriebsstoff zu Ende ging, wir schnappten doch jedesmal nach dem leuchtenden Koder. Jedesmal schien es das unverkennbare Licht eines Leuchtfeuers, jedesmal sahen wir zweifellos den Flughafen und das Leben - und jedesmal mussten wir den Stern wechseln.

Wir fühlten uns verloren im Raum zwischen den Welten, unter lauter unerreichbaren Planeten, auf der Suche nach dem einzigen wahren Stern, nach dem einen, der unsere vertrauten Gegenden beherbergt, freundliche Häuser und alles, woran unser Herz hing.

Der einzige wahre Stern, der eine, der ... Ich will euch von dem Bilde berichten, das mir erschien und das ihr vielleicht kindisch finden werdet. Aber man bleibt sehr menschlich, auch inmitten der Gefahr. Und ich hatte Durst, und ich hatte Hunger. Wenn wir Cisneros fänden, dann wollten wir gleich weiterfliegen, sobald wir frisch getankt hatten. In Casablanca wollten wir im kählen Morgengrauen landen - Feierabend ! Neri und ich wollten dann in die Stadt gehen; da findet man schon so kleine Wirtschaften, die beim ersten Tageslicht aufmachen. Wir wollten uns dann an einen Tisch setzen und in aller Sicherheit iiber die vergangene Nacht lachen, vor uns frisches Weissbrot und warmen Milchkaffee. Wir wurden dieses morgenfrische Geschenk des Lebens in vollen Zügen geniessen.


Die alte Bäuerin kann ihren Gott nur durch ein gemaltes Bildnis, eine kindliche Schaumünze, einen Rosenkranz erreichen. Genau so sammelte sich alle Lebensfreude fur mich in dem ersten Schluck des duftenden und warmen Getränkes, gemischt aus Kaffee, Milch und Korn, durch den man mit friedlichen Weiden, überseeischen Pflanzungen und heimischen Ernten, kurz mit der ganzen Welt in Verbindung kam. Unter allen Sternen gab es nur einen, der diese duftende Schale des morgendlichen Mahles in Reichweite fur uns bereithielt.

Aber unüberwindbare Fernen türmten sich zwischen unserem Raumschiff und der bewohnten Erde. Alle Reichtümer der Welt wohnten in einem Sandkorn, das unter den Gestirnen verloren schien. Neri, der Sternforscher, suchte es zu erkennen und beschwor die Sterne.

Plötzlich fiel seine Faust schwer auf meine Schulter. Auf dem Zettel, den dieses Zeichen ankündigte, las ich : „Alles macht sich. Empfange eine prächtige Meldung." Mit klopfendem Herzen wartete ich ab, bis er die fünf oder sechs Worte umgeschrieben hatte, die uns retteten. Und endlich hielt ich das Geschenk des Himmels vor mir.

Der Funkspruch war gegeben zu Casablanca, von wo wir am Abend vorher abgeflogen waren. Seine Weitergabe hatte sich verzögert, so dass er uns nun, 2000 Kilometer weiter, erreichte, zwischen Wolken und Nebel, verloren über dem Weltmeere. Er kam von der Flugpolizei in Casablanca und ich las: „Herr de Saint-Exupery. Sehe mich genötigt, Strafmassnahmen in Paris gegen Sie zu beantragen. Sie haben bei Ihrem Abflug von Casablanca zu nahe am Flugzeugschuppen gewendet." Natürlich hatte ich das getan, und natürlich tat der Mann nur seine Pflicht, wenn er sich aufregte. In der Dienststube des Flughafens hatte ich den Verweis auch mit Demut eingesteckt. Aber hier suchte er uns, wo er uns nicht zu suchen hatte; mitten unter den wenigen zerstreuten Sternen in diesem Nebelnest, im drohenden Bannkreise des Meeres. Wir trugen in unseren Händen unser eigenes Los, das der Post und des Flugzeuges. Mühsam steuerten wir um Tod und Leben. Und dieser Mensch liess seinen kleinlichen Hass an uns aus. Aber statt uns zu ärgern, fühlten wir beide, Neri und ich, eine Welle jubelnder Heiterkeit: hier waren wir ja Herren, und er zeigte es uns. Hatte dieser Korporal nicht an unseren Aufschlagen gesehen, dass wir Hauptleute waren ? Was störte er unsere Träume, wo wir doch zwischen dem Grossen Bären und dem Sternbild des Schutzen pendelten, wo die einzige Frage, die an uns uberhaupt herankam und uns beschäftigen konnte, die war, dass uns der Mond verraten hatte ?

Die dringendste Pflicht, die einzige Pflicht des Planeten, von dem dieser Mann sich äusserte, war doch, uns Zahlen fur unsere Berechnungen im Weltenraum zu liefern. Sonst hatte er vorläufig den Mund zu halten. Und Neri schrieb mir: „Statt sich mit solchem Quatsch abzugeben, könnten sie uns lieber den Weg zeigen." ,Sie" das waren fur ihn alle Völker des Erdenrunds mit ihren Ober- und Unterhäusern, Kriegsflotten und Landheeren und allen ihren Fürsten. Nochmals lasen wir these Botschaft eines Verrückten, der meinte, uns erreichen zu können, und richteten unseren Kurs auf den Merkur.


Der merkwürdigste Zufall rettete uns. Der Augenblick war gekommen, wo ich die Hoffnung aufgab, Cisneros zu erreichen. Ich nahm den Kurs senkrecht auf die Küste und beschloss diesen beizubehalten, bis der Brennstoff ausging. So behielt ich wenigstens eine kleine Aussicht, nicht auf See niedergehen zu müssen. Leider befand ich mich Gott weiss wo, da ich den trügerischen Lichtern gefolgt war, und leider liess uns der dichte Nebel, in den wir auch im günstigsten Falle in dunkler Nacht hinabsanken, wenig Hoffnung, ohne Bruch zu landen. Aber mir blieb keine andere Wahl.

Die Lage war so eindeutig, daB ich trübe mit den Achseln zuckte, als mir Neri eine Botschaft zusteckte, die unsere Rettung bedeutet hatte, wenn sie nur eine Stunde früher gekommen ware: „Cisneros will uns auspeilen. Cisneros meldet 216." So war Cisneros nicht mehr in Nacht versunken, es zeigte sich greifbar zu unserer Linken. Aber wie weit ? Neri und ich wechselten einige Worte. Es war zu spät, darüber waren wir uns einig. Wenn wir Cisneros ansteuerten, sank die Wahrscheinlichkeit, dass wir die Küste erreichten. Neri funkte deshalb zurück: „Da nur noch für eine Stunde Betriebsstoff, halten wir Kurs auf Strich 93."

Inzwischen erwachten die Flughafen einer um den anderen. In unsere Zwiesprache mit Cisneros mischten sich die Stimmen von Agadir, Casablanca, Dakar. Die Sendestationen aller dieser Städte hatten die Flughafen alarmiert. Deren Vorstände hatten wiederum die Kameraden wachgetrommelt. Allmählich versammelten sich these Funkstimmen um uns wie um ein Krankenbett. Gewiss, es war verlorene Liebesmüh. Aber es tat doch wohl. Die Ratschlage nützten nichts, aber sie waren alle gut gemeint.

Plützlich meldete sich Toulouse, der Endpunkt der Strecke, dort drüben, hinter viertausend Kilometern. Es gesellte sich mit einem Schlage zu uns und begann ohne Umschweife: „Fliegen Sie die Maschine F (und da folgte die Nummer) ?" - Wir: „Ja." - Toulouse: „Dann haben Sie noch fur zwei Stunden Betriebsstofl: Ihr Tank ist kein Normtank. Fliegen Sie Cisneros an!"

So bereichern und verwandeln die Notwendigkeiten eines Berufes die Welt. Ein Verkehrsflieger braucht nicht einmal eine solche Nacht, um neuen Sinn im alten Schauspiel zu entdecken. Die eintönige Landschaft, die den Fluggast ermüdet, spricht zu der Besatzung des Flugzeuges auf vielfältige Weise. Die wolkige Masse, die in der Ferne die Blickgrenze abschliesst, bedeutet für den Flieger nicht mehr nur eine schöne Kulisse. Er weiss ja, dass er bald mit Muskelkraft und Geisteskraft gegen sie zu ringen hat. Schon jetzt setzt er sie in seine Rechnung ein. Er misst sie. Er ist ihr in einer wirklichen Zwiesprache verbunden. Dort ragt, noch in weitem Abstand, ein Berggipfel. Wie wird er sich heute zeigen ? Scheint der Mond, dann ist er als Steuermarke willkommen. Aber wenn man blind fliegen muss und die Kursabweichungen nur mit Miihe ausgleicht und nie ganz sicher ist, wo man sich befindet, dann wird der Gipfel plötzlich zum Sprengkörper, der das ganze nächtliche Luftmeer mit seiner drohenden Nähe vergallt, so wie eine einzige Mine, die unter der Wasseroberflache nach Laune der Strömung umhertreibt, das ganze Meer vergiftet.

Auch die Meere sind so unsagbar verschieden. Der Fluggast kann freilich den Sturm nicht sehen; denn aus solcher Höhe erscheinen die Wellen eingeebnet und die Schaumkronen unbeweglich. Nur weisse Palmen entfalten unter der Sturmboe ihre gerippelten und geränderten Fächer, die wie gefroren wirken. Die Besatzung aber weiss, dass an solchen Stellen jedes Niedergehen verboten ist. Für sie gleichen die Palmwedel den riesigen Blüten giftiger Tropenblumen.


Selbst bei ruhigstem Wetter erlebt der Verkehrsflieger, der irgendwo seinen Streckenabschnitt befliegt, kein gewöhnliches Schauspiel. Die Farben von Erde und Himmel, die Spuren des Windes auf dem Meere, die Wolken, die das Abendrot vergoldet, das alles sind far ihn nicht Gegenstände der Bewunderung, sondern des Nachdenkens. Der Bauer, der über sein Land hinschreitet, spürt aus tausend Anzeichen den Anmarsch des Frühlings, die Drohung des Spätfrostes und die Verheissung des Regens. Der Berufsflieger erkennt ebenso die Zeichen des Schnees, die Zeichen des Nebels, die Zeichen einer friedlichen Nacht. Die Maschine scheint uns von der Natur zu entfernen. Und gerade sie unterwirft uns mit ganz besonderer Strenge den ewigen Naturgesetzen. Mutterseelenallein vor dem gewaltigen Gerichtshof, den ein stürmischer Himmel eingesetzt hat, verteidigt der Flieger seine Post gegen drei Naturgottheiten: Berg, Meer und Sturm.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

χτες



ο ορίζοντας μου βάφεται ροζ-κόκκινο-πορτοκαλής. πίσω από τα έλατα.
με μικρές ασήμαντες κουβεντούλες. είναι της αγάπης αυτό το γέλιο. είναι που πλάθει την εικόνα να ταιριάζει μέσα στο κάδρο.
κρυώνω.

αυτό ανήκει μέσα στο πλαίσιο.

η συγκίνησή του έρχεται , με διαπερνά, γίνεται δική μου...
παίρνεις  το συναίσθημα. δεν το αναλύεις. δεν προσπαθείς να το εξηγήσεις. απλά το παίρνεις. το κάνεις βίωμα δικό σου.
ποτέ συνειδητά.

το δωμάτιο σκοτεινιάζει.
μπορείς να αγαπήσεις το όμοιό σου ;
όχι...ποτέ...
αγαπώ μόνο ό,τι θαυμάζω. θαυμάζω μόνο ό,τι δε μου μοιάζει.
το άλλο.... είμαι.


ο καλός μου γελάει που δε με θεωρώ τουρίστρια. μα τι περισσότερο είναι σπίτι, από αυτό εδώ που κοιμάμαι τα βράδια. και που αγαπώ να κοιμάμαι.
νιώθω σα λουλουδι κάθε φορά. που απλώνει ρίζες. άλλοτε το κλίμα μου πηγαίνει περισσότερο, άλλοτε όχι. αλλά πάντα ριζώνω
τρένο δεν ήμουνα ποτέ. τα τρένα κάθονται πολύ λίγο στους σταθμούς.

πώς αλλιώς να εναρμονίσω το είναι μου με το έξω που συνεχώς αλλάζει, αν δε δώσω στις εικόνες μια ευκαιρία να μείνουν στατικές ;
αν ο κόσμος γυρίζει προς μία κατεύθυνση κι εγώ προς μία άλλη , στο τέλος θα μου μείνει μόνο η κίνηση.
ωραία, ενδιαφέρουσα δε λέω....κάποτε την αναζητώ...αλλά μ'αρέσει και να ριζώνω και να απολαμβάνω τις εποχές
είναι τότε που μπορώ να προσέχω τις λεπτομέρειες και να διεισδύω στο βάθος των πραγμάτων.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

seamless




3.30 ξυπνάω με το ραδιόφωνο.απαλά σίξτις. ανάβω το σποτάκι με το χαμηλό φωτισμό και χουζουρεύω λίγο ακόμη.έχω χρόνο.
νιώθω καλά. μετα από καιρό νιώθω καλά. στέκομαι πάλι.
οκ..ανόρεχτα....ανέλπιδα....αδιάφορα. απλά στέκομαι.
ισορροπια στο κενό. δε φοβάμαι.σαν τότε.
4.30.και τα καλοριφέρ καίνε ήδη. ντύνομαι χοντρά , το κρύο είναι διαπεραστικό
μπαίνω στο διπλό λεωφορείο φυσαρμόνικα. είμαι μόνη .ελάχιστοι εργάτες.
ούτε εισιτήριο δεν πληρώνω
ο σταθμός είναι κρύος και γκρίζος και τεράστιος.
5.30 και σκέφτομαι είναι τώρα.τώρα.

άλμα.
ρωτάει :"γιατί με πίστεψες;"...τι να πω;
δεν είναι θέμα πίστης, ποτέ δεν ήταν θέμα πίστης.ισορροπούσα στο κενό. μπορεί να έπεφτα, αλλά δε χάνεις κάτι που δεν έχεις

σ'εκεινον τον ψηλό τοίχο, μου είπε μια μέρα, έγραψε ένας πολύ ψηλός άνθρωπος. ναι, απάντησα σοβαρά

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ευτυχία




- είσαι ευτυχισμένος Εντ ; ρώτησε ο Έκτορ.
ο Έντ γέλασε, αλλά όχι εκείνο το γέλιο της ευτυχίας. ήταν ένα γέλιο αμήχανο, αβέβαιο.
- η αλήθεια είναι πως δουλεύω τόσο πολύ, 80 ώρες την εβδομάδα, που δε μου μένει ποτέ καιρός να κάνω τέτοιες σκέψεις. γι' αυτό και θέλω να μαζέψω αρκετά χρήματα και να φύγω από τη δουλειά.
o Έκτορ τον κοίταξε σκεφτικός. 80 ώρες ήταν σχεδόν το διπλάσιο απ'όσο δούλευε ο ίδιος. βέβαια όταν έμαθε πως ο φίλος του έπαιρνε τα εφταπλάσια, δεν του φάνηκαν και τόσο πολλές
- έχεις υπολογίσει πόσα είναι αυτά τα χρήματα ;
- 3 εκατ. δολλάρια. αυτό κάνουν όλοι όσοι κάνουν τη δουλειά μου. δουλεύουν του σκοτωμού κάποια χρόνια, μαζεύουν λεφτά και μετά την εγκαταλείπουν για να μπορέσουν επιτέλους να κάνουν κάτι άλλο ή να μην κάνουν τίποτα
- και είναι μετά ευτυχισμένοι ;
σ' αυτήν την ερώτηση ο Εντ έπρεπε να σκεφτεί.
- εεε, όχι ακριβώς. μερικοί από αυτούς έχουν συνηθίσει τόσο στα χάπια που τους έδιναν την παραπανήσια ενέργεια, που όταν τα κόβουν γίνονται ανήσυχοι και χάνουν τον ύπνο τους και καταλήγουν σε άλλα χάπια. άλλοι νιώθουν ξαφνικά άχρηστοι και ασήμαντοι. άλλοι  τρομερά μόνοι γιατί τόσα χρόνια που ασχολούνταν μόνο με τη δουλειά χώρισαν ή παραμέλησαν την οικογένειά τους ή δεν έκαναν καθόλου. άλλοι φοβούνται πως τα λεφτά τους θα τελειώσουν πολύ γρήγορα και δε θα τους φτάσουν...αλλά είναι και μερικοί που πραγματικά τα καταφέρνουν
- και ποιοι είναι αυτοί ;
ο Εντ χαμογέλασε πικρά
- αυτοί που συνεχίζουν τη δουλειά

ωστόσο ο Εντ, δεν έμοιαζε δυστυχισμένος. φορούσε πάντα ακριβά- στα μέτρα του κομμένα- κοστούμια και μεταξωτές γραβάτες, έπαιζε γκολφ κάθε εβδομάδα και ήξερε όλα τα ακριβά κρασιά απ'έξω.
ήταν ο δικός του τρόπος να νιώθει ευχαριστημένος από τη ζωή
.......................
η παραπάνω ιστορία είναι ένα απόσπασμα σε ελεύθερη και από μνήμης μετάφραση, από το βιβλίο του Francois Lelord , Le voyage d'Hector ou la recherche du bonheur
δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που μας μαθαίνει κάτι καινούργιο ή που ρίχνει φως σε άγνωστες πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
ένας ψυχίατρος - απογοητευμένος από την ανικανότητά του να βοηθήσει τους ασθενείς του να γίνουν ευτυχισμένοι , αναζητά ανάμεσα στους ανθρώπους που μοιάζουν ευχαριστημένοι το μυστικό της ευτυχίας τους. και βρίσκει πως δεν είναι ένα. ούτε κοινό.
μπορεί να είναι η επαγγελματική επιτυχία και αναγνώριση,ο πλούτος, μπορεί να είναι η προσφορά προς το συνάνθρωπο ή προς έναν ανιδιοτελή σκοπό, μπορεί να είναι η ήρεμη και ισορροπημένη οικογενειακή ζωή, μπορεί να είναι ένα σπίτι με κήπο
σε κάθε περίπτωση η ευτυχία είναι μια μάλλον προσωπική υπόθεση ..
καμιά φορά είναι και μια απλή χημική αντίδραση του εγκεφάλου.

όπως και να έχει, εδώ και αιώνες οι άνθρωποι ζούσαν δίχως ποτέ να αναρωτηθούν αν είναι  ευτυχισμένοι. απλά ζούσαν. ακολουθούσαν τους κανόνες της κοινωνίας που ήταν ενταγμένοι κι αυτή ήταν η ζωή τους. συχνά και η ευτυχία τους. οι ελάχιστοι που τους αμφισβητούσαν και  τους καταπατούσαν, σύντομα ετίθεντο εκτός κοινωνικού συνόλου. ένας σίγουρος δρόμος για να γίνεις πολύ γρήγορα δυστυχισμένος, ειδικά εκείνες τις εποχές.
σήμερα όμως - ειδικά αν ανήκεις στους προνομιούχους του δυτ. βόρειου ημισφαιρίου- μπορείς να διαλέξεις πολλές ζωές. και όλες να είναι αποδεκτές. μπορείς να διαλέξεις τον τόπο της κατοικίας σου,το επάγγελμά σου, τον τρόπο της ζωής σου, τη μόρφωσή σου, το να κάνεις οικογένεια ή όχι, τους συντρόφους σου. κι όλα αυτά μπορείς επιπλέον να τα αλλάξεις πολλές φορές στη ζωή σου. και κάπου εκεί  αναρωτιέσαι : είμαι ευτυχισμένος με την επιλογή μου;
δε θεωρώ μάταιο το ερώτημα καθαυτό. θεωρώ όμως αρρωστημένο το ανελέητο κυνήγι ενός στόχου τόσο ανεδαφικού όπως μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας,καθώς και την εμμονή, ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου επειδή δεν πλέεις καθημερινά σε πελάγη ευτυχίας

κάπου είχα διαβάσει πως η ευτυχία στις μέρες μας είναι μια πολύ υπερεκτιμημένη υπόθεση. θα έλεγα και μια πολύ εγωιστική υπόθεση.

δεν είμαι κατά των επιλογών. το αντίθετο. σήμερα είμαι ευτυχισμένη ακριβώς επειδή τις είχα. αλλά είμαι κατά της αντίληψης μιας ζωής με συνεχή highlights και διαρκών εναλλαγών για να τα πετύχω.

αγχολυτικά, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά....οι φαρμακοβιομηχανίες τρίβουν τα χέρια τους. σε γενιές που δε γνώρισαν πείνα, κρύο,στέρηση, πόλεμο.
τι μας λείπει ;
μήπως η σύγκριση με την πραγματική δυστυχία;
ή μήπως αυτή η ζωή των πολλαπλών επιλογών είναι τελικά κάτι που μας γύρισε σε μπούμεραγκ και δεν ξέρουμε πια τι θέλουμε;

προσωπικά  έχω σαν γνώμονα την ιδέα της αιώνιας επανάληψης του Νίτσε:  αυτή η ζωή έτσι όπως τη ζεις τώρα, σκέψου πως θα τη ζεις συνεχώς σε μια αιώνια επανάληψη. σου αρέσει η ιδέα ή τη μισείς ;

εδώ και σχεδόν δύο χρόνια η απάντηση είναι , ΝΑΙ, μου αρέσει. όχι γιατί ήταν δυο εύκολα χρόνια - εδώ είναι και η αντιδιαστολή μου στον τρόπο που πολλοί αντιλαμβάνονται την ευτυχία- αλλά γιατί περιείχαν στιγμές που ήταν "όλα τα λεφτά"

όλα τα λεφτά

και αν μπορούσα να τις ζήσω αυτες τις στιγμές, όλες, μία προς μία...έτσι είναι ο παράδεισος....από στιγμές αποτελείται





Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Die Klappbrücke in Wieck





Αργά στο Β. Τα πρώτα αναγνωριστικά φιλιά. Σώματα σχεδόν λησμονημένα. Διστακτικό κι όμως οικείο άγγιγμα. Λατρεμένο.

Πύργος σαν μέσα από παραμύθι. Βρέχει. Και αυτό το καλοκαίρι. Δε μας νοιάζει. Δέντρα, ροδώνες και κούνιες και ο σκύλος τρέχει δίπλα  και το χαμόγελο φωτίζει όσο χιλιοι ήλιοι τη μέρα.

Πρέπει να φύγουμε .Η γάτα κάθεται πάνω στο λογαριασμό.  Ή δίπλα. Δεν έχει σημασία. Ατάραχη δειχνει ποιος είναι το αφεντικό. Παρείσακτοι!

Πελεκημένες από ξύλο φιγούρες. Κρυώνω. Με αγκαλιάζεις. Η γέφυρα. Το εκπληκτικό εστιατόριο. Λάθος παραγγελία. Καλύτερα να ρωτάω άλλη φορά. Ο σκύλος στα πόδια μας. Του έφερες το κουβερτάκι. Ένα πλοίο περνά, η γέφυρα σηκώνεται, μου χαρίζεις την πιο όμορφη φράση της ημέρας.

Reetgedeckte Fischerhäuser, η νύστα που διώχνουμε, το σε θέλω.
Αχόρταγο.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

τα καλοκαίρια

τα καλοκαίρια ήταν πάντα Ελλάδα. γεμάτα ήλιο και αποχαυνωτική ζέστη και σκόνη και κάμπιγκ δίπλα στο κύμα και ζουμερά καρπούζια που κάνανε κραακ όταν τα έκοβες και αλλιώτικες μυρωδιές και παγωμένο νερό από τη βρύση και γρατσουνισμένα γόνατα και ανέμους που σηκώνανε τα αέρινα φορέματα και μπερδεύανε τα μαλλιά

τα καλοκαίρια ήταν η λευκή καυτή άμμος και η ανυπομονησία να φτάσουμε στο λιοντάρι, γιατί από εκεί μπορούσαμε πια να δούμε το μπλε νερό, το βλέπαμε με τις φατσούλες κολλημένες πάνω στο τζάμι, σαν μέσα από χαραμάδα και όμως ατελείωτο

ήταν τα κοχύλια που ξέβραζε το κύμα τις νύχτες με φουρτούνα και η μητέρα κρατώντας μου το χέρι να τα μαζέψουμε μέχρι τεεερμα τέρμα στην παραλία

ήταν το μπλουζακι που ζήλευα, εκείνο με την πλάτη έξω, που έδενε πίσω από το λαιμό, τα τελάρα με τα μοσχομυριστά ροδάκινα και οι βάρκες που βγαίνανε κάθε πρωί στην παραλία

τα παλιά λεωφορεία με τα πλαστικά καθίσματα και τα ανοιχτά παράθυρα που άφηναν την σκόνη να μπει μέσα, οι ατελείωτες διαδρομές σε δρόμους που όλο στρίβανε και δε μοιάζανε ποτέ να φτάνουν κάπου

μια μέρα εκείνος μου είπε πως καλοκαίρια ήταν και τα κορίτσια . εκείνα που κυνηγούσε αγόρι στις παραλίες.
και η σκηνή στο μυαλό μου πριν τόσα χρόνια στην Αντίπαρο ...απερίγραπτη!
ζήλεψα...για όσα δεν..
θέλω να του ζητήσω- έστω τώρα- αυτό....να μου χαρίσει το καλοκαίρι που δεν έζησα


................

δεν ξέρω τι με οδήγησε σ'αυτήν την παράξενη αναδρομή σ'εκείνα τα καλοκαίρια...ή μάλλον ξέρω...πάντα υπάρχει μία αφορμή...μια αναφορά στο ραδιόφωνο, μια μελωδία..

κοιτώ το άδειο μου δωμάτιο ,και μόνο μια σκέψη εδώ και μέρες....μια καθημερινή διαπραγμάτευση με τον π. τεσπα.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

sweet november

δε θυμάμαι τη χρονιά που έγινε χιτ, φυσικά μπορώ να τη βρω αλλά δεν έχει και τόση σημασία. το άκουγα παντού. στο ραδιόφωνο, στα σουπερ μάρκετ στα καταστήματα

στεκόμουνα τότε λίγο παραπάνω μπροστά στα ράφια, έπαιρνα λίγο πιο αργά το γάλα και άφηνα μόνο τις νότες και αυτήν την ιδιαίτερη φωνή να με απορροφήσουν

κάποτε έμαθα και την τραγουδίστρια και απέκτησα το cd . ξανά και ξανά....only time....μέχρι που έμαθα όλο το cd απ'έξω.

το sweet november ,όπου κυριαρχεί ως soundtrack το είδα πολύ αργότερα. με ξένισε στην αρχή, με απώθησε η αλλοπρόσαλη charlize theron. δεν την καταλάβαινα την ταινία, την βαριόμουνα. μέχρι που έγινε από τις αγαπημένες μου




μια μέρα - νομιζω στο margi.....το margi είναι καταπληκτικό, αφήνεις τη μουσική να παίζει στο cd player και βυθιζεσαι στο σκοτάδι του με τ' αστέρια στην οροφή - έπιασε εκείνος το cd στα χέρια του. του είχανε ήδη αφιερώσει το τραγούδι. κρίμα. η enya ήταν πολύ εγώ. όλοι το ξέρανε.

 τώρα πια ακούω την αιωνιότητα και μια μέρα. και τελικά όλα γίνονται εκείνη τη μία μέρα
θα μου χαρίσεις αυτό το βαλς ; έλα ....μη λες ότι δεν ξέρεις να χορεύεις...το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να με κρατάς από τη μέση...

το σπίτι μου έχει πάλι αστέρια στην οροφή. αυτή τη φορά και αληθινά


Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

τα πιο ακριβά

"Τις νύχτες μια δέσμη διάττοντες αναλογεί στα λόγια που θά 'θελες - αλλά δεν. Από τους ανέμους, προτιμάς εκείνον που πήρε τα μαλλιά της δεξιά. Ποιανής; Ω υπάρχει πάντοτε μία, η ανείπωτη. Το νυχτικό της μυρίζει λουίζα και το παράθυρο της ανάβει πότε ψηλά, πότε χαμηλά κι η ζωή μοιάζει εύκολη σα να κυκλοφορείς με σάνταλα."

Οδ. Ελύτης

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

θυμάμαι

την πρώτη φορά που άρχισα να ρίχνω τα τείχη στο μυαλό μου.να καταργώ όρια, περιορισμούς, πρέπει..... Θεέ μου τι απίστευτο συναίσθημα ήταν αυτό!

το θυμήθηκα καθώς κοιτούσα τη λευκή γραμμή που άφηνε ένα αεροπλάνο με κατεύθυνση προς το νότο.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

i know

και ο Τζούμας, νοσταλγώντας μια εποχή που για πάντα χάθηκε:
"...Ξέρεις δεν μπορείς πια να στήσεις έναν μύθο, μία παραμυθία και να το χαρείς. Να πάρ' η ευχή, να πάρει..."
.......................

πόσην ώρα έχει που ακούω αυτήν τη φωνή στο turn into να γρατσουνά εντελώς γατίσια τα ακουστικά μου νεύρα, αυτήν την deep blue μέρα ;

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

διαδρομές

το λεωφορείο ελίσσεται συνεχώς σε μια δαιδαλώδη διαδρομή ανάμεσα σε σπίτια από κόκκινα τούβλα με μικρούς κήπους και ξύλινους φράχτες. πιο κάτω βόσκουν παχουλές αγελάδες .
χαζεύω τα σπίτια με τις φτηνές τους κουρτίνες. ενώ το μυαλό μου ακολουθεί πολλά διαφορετικά μονοπάτια ανάμεσα σε εικόνες και μνήμες
είναι εκείνο το κείμενο του Τ. για το ταξίδι.το ταξίδι που δε σε οδηγεί στο αλλού, αλλά σε ένα πιο βαθύ εγώ
είναι εκείνη η αγκαλιά Νοέμβρη μήνα με νοτιά στη Βουλιαγμένη
-κάτι βρήκες εσύ
πράγματι κάτι είχα βρει ενώ σε περίμενα έξω από το ακριβό ξενοδοχείο.
ήταν η Πούλια. και ήξερα πως "εκείνος" δε θα ήταν πολύ μακριά της.
φορούσα το αγαπημένο μου παλτό...και μερικές φορές μου φαίνεται αστείο που όλα τα λές "παλτά", αλλά είναι επειδή εσύ δε κρυώνεις ποτέ
μια μέρα σκέφτηκα τι νόημα έχει να τα ονομάζω, ζακέτες και σακάκια και καμπαρντίνες και μπουφάν και παρκά....εσύ τα λες παλτά
κι έχεις δίκιο, αγάπη
αλλά θυμάμαι ποιο φορούσα εκείνη τη νύχτα με το νοτιά που με αγκάλιαζες δίπλα στη χλαπαταγή του κύματος και στο ανεμοδαρμένο αλμυρίκι

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

θα σας εξαφανίσωμεν



λατρεμένη σκηνή του παλιού ελληνικού κιν/φου

Αλλά δε θέλω να υπαινιχθώ τίποτα. Εύχομαι μόνο το καλύτερο για τον τόπο.
Και ξέρω πως γίνεται.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

χωρίς θέμα

Ξυπνώ σε μία Κυριακή χωρίς θέμα. Η σκέψη της Κυριακής "χωρίς θέμα" με μελαγχολεί.
Χτες κοιτούσα το μισό φεγγάρι πίσω από τα δέντρα, ενώ σκεφτόμουν το σπίτι.Το νέο μου σπίτι.
Και θυμήθηκα τη Μαλβίνα. Ποτέ δε μου πήγαινε σαν περσόνα. Παραήταν μαγκιόρα για τα γούστα μου . Παραήταν αθυρόστομη.
Τη σεβόταν όμως ο Στάθης T. Κι εγώ σεβόμουν το Στάθη. Και την κρίση του.
Στο μεταξύ άλλαξα κι εγώ. Και τα γούστα μου

Τη θυμήθηκα λόγω του σπιτιού.

Ψάχνοντας χτες λιγάκι στο δίκτυο έπεσα πάνω σε ένα από τα τελευταία κείμενά της .
Σκληρό, μελαγχολικό, ειρωνικό απέναντι στο θάνατο, με το φόβο αν και καμουφλαρισμένο ανίκανο να κρυφτεί πίσω από τις φτιασιδωμένες λέξεις....με την ελπίδα.....μια τόση δα ελπίδα....τόση δα.....
Μικρή και τεράστια. Πόσο μικρή μπορεί να είναι μια ελπίδα που κουβαλά από πίσω της μια ζωή ;
.............................

Δε μ'αρέσουν τα όνειρα που ακουμπούν σε ένα μέλλον που δεν μπορώ να δω. Θέλω τα όνειρά μου να αναφέρονται σε αυτά που τώρα μπορώ.... επιθυμώ να πραγματοποιήσω.
Νομίζω πως μόνο οι πολύ πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι -τυφλωμένοι από την ίδια τους την ευτυχία- τολμούν να θεωρούν την κατάσταση της ευτυχίας τους σαν εχέγγυο για μακρινά όνειρα
............................

Αρκετά. Βγαίνω. Πάω να δώσω θέμα στην Κυριακή μου.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

..αλλά σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη

Κουράζομαι.
Όχι από αυτά που πρέπει να γίνουν. Αλλά απ'όσα μου λείπουν.
Κάπου είχα διαβάσει (θυμάμαι πού και από ποιον, μα δεν έχει σημασία να αναφέρω βιβλία και λογοτέχνες) πως αν κλείσεις έναν Μασάι στη φυλακή, σύντομα θα πεθάνει. Ακόμη κι αν η ποινή δεν είναι ισόβια, αλλά περιορισμένης διάρκειας.
Όταν το διάβασα σκέφτηκα πως μάλλον τρέχει αφρικάνικο αίμα στις φλέβες μου

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

χώμα

O αέρας γεμίζει χώμα αιωρούμενο απ΄τους σκαμμένους δρόμους. Φυσά. Πολύ.
Έτσι θα με αποχαιρετήσει αυτή η πόλη;
Μ' αυτό το χώμα να πλανάται στην ατμόσφαιρα ; Στη σκέψη ;

Χτες πέταξα τόσα πολλά ¨ πράγματά μου" που στο τέλος ένιωθα να έχω χάσει τον εαυτό μου. Αντικείμενα που κάποτε είχαν μια ιδιαίτερη αξία , χάρτινες σκέψεις, συλλογές αναμνήσεων...δεν ήξερα πού να τα χωρέσω. Στο μυαλό μου είχα κάνει μόνο έναν διαχωρισμό "τι χρειάζομαι άμεσα", "τι θα ξαναβρώ μετά από χρόνια" . Δε σκέφτηκα την ενότητα "δεν το χρειάζεσαι καθόλου.....αλλά είσαι εσύ....αν κάποτε αξιωθείς να το ξαναγγίξεις θα βρεις το κομμάτι που άφησες πίσω"

Μερικές φορές η ελαττωματική μου σκέψη με εγκλωβίζει τόσο στο παρόν που ενεργώ σα να έχω καταργήσει το μέλλον

Χαζεύω τον ουρανό από εδώ που κάθομαι κι έχει αυτό το απίστευτο μπλε χρώμα σαν εκείνη την πρώτη φορά στο Ζάππειο πριν χρόνια, Γενάρη μήνα.

Είναι η γωνιά μου αυτή. Κι ήταν η αιτία για να πω το "ναι" γι' αυτό το σπίτι. Ήξερα από την αρχή ότι θα γινόταν η γωνιά μου. Δεν ήξερα πόσο μοναχική θα ήταν.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Groß Miltzow


Μια μικρή, σύντομη στάση με το αυτοκίνητο για να ξεπιαστεί λίγο ο σκύλος, μας οδηγεί σε έναν μικρό οικισμό από αγροτόσπιτα .
Παχιά πρόβατα μέσα σε πλούσια λιβάδια είναι μέρος του σκηνικού, ενώ στη διπλανή αγροικία δυο άλογα μασουλούν χαλαρά την πρασινάδα.
Λίγο πιο πέρα μια μικρή πλατεία με έναν ροδώνα στη μέση προδίδει την αγάπη των κατοίκων για τον μικρό, αλλά φροντισμένο τόπο τους
Παίζουμε, φωνάζουμε, γελάμε...διαταράσσουμε την ησυχία που μέχρι τώρα μόνο τα πουλιά μοιάζανε να έχουν δικαίωμα πάνω της. Θα μπορούσαμε να είμαστε μέρος μιας διαφήμισης, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και καθόλου στημένη
Μου κάνω την κλασική ερώτηση που κάνω κάθε φορά στον εαυτό μου, όταν η εξωτερική ομορφιά έρχεται και με πλημμυρίζει.
Και η απάντηση μοιάζει αναπάντεχα θετική.
(αν σας αρέσει η εικόνα...παρακαλώ μεγαλώστε την....με ένα απλό κλικ)

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

ο Λαχειοπώλης τ' Ουρανού

Δε μου αρέσουν τα μνημόσυνα. Ούτε και οι επετειακές εκδηλώσεις.
Δε μου αρέσει η μνήμη να έχει ημερομηνία.
Το πρωί ωστόσο άκουσα τυχαία για τα 15 χρόνια που έκλεισαν χτες από το θάνατο του Χατζιδάκι και από τότε ακούω τη βαθιά φωνή του -έτσι όπως την άκουσα στο "Είδωλο στο καθρέφτη"- στο παρακάτω

(και είναι από τις λίγες φορές που ένα γραπτό κείμενο νιώθω να υστερεί τόσο πολύ σε σχέση με την απαγγελία από τον ίδιο το δημιουργό του) :

...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους.
Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό -που λεν- ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.

Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές.
Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα.
Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού...
Μάνος Χατζιδάκης «Tα σχόλια του Τρίτου»


Κάποια στιγμή πριν μερικούς μήνες είχα αναφερθεί στην προσωπική μου πεποίθηση πως όλοι μας κουβαλάμε μία ηλικία. Όχι πολλές. Μία. Πιστεύω πως ο Χατζιδάκις πέρασε τη ζωή του σ' αυτό το μεταίχμιο των εποχών που το παιδί περνά στην εφηβεία.
Ασυμβίβαστος, αδιάφορος προς τις κοινωνικές συμβάσεις, εγωιστής και πεισματάρης, με ισχυρά θέλω και πιστεύω....και μέσα σε όλα αυτά βαθιά ρομαντικός και ονειροπόλος.




Κάτι μου λέει πως η επένδυση του παραπάνω βίντεο με τη μουσική του Yann Tiersen μάλλον δε θα τον ενοχλούσε

Υ.Γ. Τα σχόλια για την παραπάνω ανάρτηση άλλοτε εμφανίζονται και άλλοτε όχι. Προφανώς προκειται για κάποια δυσλειτουργία του blogger.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

μικρά καθημερινά

Είναι κάποιες λίγες στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο γιγαντώνεται μέσα στο μυαλό μου ο μικρόκοσμός μου, τα μικρά καθημερινά, αυτά που είναι η ζωή μου και ίσως γι' αυτό να παίρνουν τεράστιες διαστάσεις.

Και οι πιο πολλοί άνθρωποι που ξέρω έτσι ζουν. Βουτηγμένοι στον προσωπικό τους μικρόκοσμο.

Ίσως γι' αυτό δεν μπορούν να δουν.

Ακόμη κι όταν ονειρεύονται, τα όνειρά τους είναι ξένα προς τους ίδιους. Μόνο που δεν το καταλαβαίνουν. Γι' αυτό καμιά φορά όταν κάποιο από αυτά πραγματοποιείται, σαστίζουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν ή γίνονται δυστυχισμένοι.

Κι όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες γεννήθηκαν από μία εικόνα

Ένα τρικάταρτο μπάρκο. Δεν είναι που μου λείπει ή αναζητώ ένα παρόμοιο ταξίδι ,είναι το άνοιγμα του νου που φέρνει μια τέτοια εικόνα. Είναι εκείνος ο άλλος κόσμος, ο έξω και πολύ μακριά από μας, που όμως είναι εκεί , υπάρχει, απλά δεν τον βλέπουμε.



Ήλπιζα να βρέξει σήμερα. Δεν....

Διαβάζω τις γραφές της καθιερωμένης πια κοινότητάς μας και σκέφτομαι πόσα πολλά λένε για μας οι λέξεις που εδώ καταθέτουμε . Κείμενα που βγάζουν δύναμη, ευαισθησία, αυτοπεποίθηση, μελαγχολία, κυνισμό, απογοήτευση, άλλα στραμμένα προς τον κόσμο, άλλα προς το εντός, ψίθυροι και δυνατές φωνές. Μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι ο δημιουργός τους βρίσκεται σε μια μόνιμη θλίψη ή σε μια εξίσου μόνιμη ονειροπόληση. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Είναι όμως ενδιαφέρον πώς όλοι εμείς πιαστήκαμε από αυτόν τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας και τον κάναμε μέρος της ζωής μας αναπόσπαστο.

Μα γιατί δεν βρέχει ;

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

η κανάτα

Είναι φτηνή και πλαστική. Μια κίτρινη κανάτα με λευκά πουά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κιτς.
Θυμάμαι το ξάφνιασμά μου όταν την είδα μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά σε ένα μικρό κατάστημα με διάφορα μικροαντικείμενα για το σπίτι. Δίχως δεύτερη σκέψη την πήγα στο ταμείο.
Θυμάμαι και την απορία της μητέρας, όταν την είδε και μου χαμογέλασε μισοσυνωμοτικά για τις χαζονοσταλγίες μου. Εκείνη υπήρξε πάντοτε ρεαλίστρια. Ποτέ δε γυρνούσε να κοιτάξει πίσω. Μόνο τώρα με τον χαμό του πατέρα...την πιάνω πού και πού να νοσταλγεί αυτά τα μικρά ασήμαντα της καθημερινότητας που όμως "έκαναν μια ζωή".
Μονολογεί τότε....Kι ενώ με κοιτά στα μάτια ....ξέρω πως βρίσκεται μακριά.



Ήταν ίδια με μια κανάτα που δεν ξέρω αν αγοράστηκε πριν αποκτήσω μνήμη ή μετά, αλλά εγώ την θυμάμαι από πάντα....
Στα πολύ μικράτα μου γέμιζε τα ποτήρια μας με νερό και λίγο αργότερα όταν αντικαταστάθηκε από άλλες πιο ωραίες και πρακτικές εκδιώχτηκε στον κήπο για να ποτίζουμε με τη γιαγιά "τα βασιλικά". Εκείνη με έστελνε να τη γεμίζω με νερό και μετά με περίσσια φροντίδα πότιζε κάθε απόγευμα όλες τις γλάστρες μία προς μία.
Γιαγιά και κανάτα με έναν περίεργο τρόπο είναι συνδεδεμένες στη μνήμη μου.
Τα χρόνια πέρασαν. Από το σπίτι το πατρικό έφυγα σχετικά νωρίς....Η γιαγιά , ήρθε η ώρα που μας άφησε....
Κι η κανάτα.... σα να έχασε κι αυτή το αφεντικό της.....ράγισε.
Και πετάχτηκε.


Μη με ρωτάτε το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι μνήμες.

Χαζονοσταλγίες.......

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

τ'αηδόνια

'Τ'αηδόνια δε σ'αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες"
έτσι ξεκινά η Ελένη του Σεφέρη.
Χρόνια και χρόνια με είχαν στοιχειώσει οι στίχοι αυτού του ποιήματος.....με κείνον τον τοξότη που ξαστόχησε....τα χαμένα στην άβυσσο κορμιά...και κείνο το ερώτημα :
"αηδόνι αηδόνι αηδόνι
τ'είναι θεός; τι μη θεός ; και τι τ'ανάμεσό τους"

.....και ακόμη δεν έχω ακούσει το κελάηδημα του αηδονιού.

Σήμερα εκεί θέλω να σταθώ. Όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Στ'αηδόνι. Ανάγκη, θλίψη, στεναχώρια
Πώς όταν γκρεμίζεται ένας ολόκληρος κόσμος κι εσύ κολλάς σε μία λεπτομέρεια; Κάπως έτσι.
Και όχι ...δεν γκρεμίστηκε κανένας κόσμος.


Μα ας γυρίσω στο ποίημα. Στην Ελένη του Σεφέρη ο ποιητής χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης το μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Πάρης ποτέ δεν έκλεψε την Ελένη. Την Ελένη την είχε μεταφέρει ο Ερμής στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Πρωτέα και όλος ο Τρωικός πόλεμος έγινε για ένα φάντασμα.
Όπως όλοι οι πόλεμοι
Τόσες ζωές χαμένες. Τόσα πολύτιμα χρόνια γι' αυτούς που κατάφεραν να επιζήσουν...για ποιον σκοπό αλήθεια;
Για "ένα πουκάμισο αδειανό..."
Λίγο τον νοιάζει τον ποιητή ο ίδιος ο Τρωικός πόλεμος έχοντας ζήσει δυο παγκόσμιους στη διάρκεια της ζωής του.

Δεν ξέρω γιατί σήμερα αυτό το ποίημα. Ίσως επειδή τελειώνω με τις μέρες του Σεφέρη και αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου

...κι ακόμη δεν έχω ακούσει αηδόνι....

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

μια μέρα μετά

Και σήμερα το φεγγάρι είναι μεγάλο και στρογγυλό. Και ας είναι μια μέρα μετά την πανσέληνο. Μα στην πραγματικότητα δε θέλω να μιλήσω για το φεγγάρι.
Θέλω να καταχραστώ αυτήν την ιδιαίτερη γωνιά μου και να την καταστήσω για άλλη μια φορά προσωπικό ημερολόγιο.


Γιατί καμιά φορά γυρίζεις απο την απογευματινή σου βόλτα σε ένα δωμάτιο που υποσχέθηκες να βάψεις στο χρώμα της ώχρας και βρίσκεις το τζάκι αναμμένο ενώ είναι Ιούλης μήνας. Και κει παρέα με το σκύλο σου πιάνεις μια μπύρα και οι ιστορίες ξετυλίγονται η μία πίσω από την άλλη δίπλα στις φλόγες. Και οι ψίθυροι ανακατεύονται με χαρούμενα γέλια ενώ ο σκύλος κοιμάται ήσυχος δίπλα στα πόδια σου.


Και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Το καλοκαίρι μόνο μοιάζει λίγο παράταιρα δροσερό, μα αυτο είναι από τα πράγματα που δεν πειράζουν. Είναι μια ευκαιρία να ανάψει το τζάκι και να ζεστάνει με τις φλόγες του τα λόγια της νύχτας

Λίγο αργότερα σε μία κάμαρα με δύο παράθυρα, το ένα στην ανατολή -πάντα στην ανατολή - ένα πελώριο φεγγάρι , όμοιο με το σημερινό, αρχίζει το ταξίδι του την ώρα που ένα παραμύθι σε βυθίζει σε έναν ήρεμο και γαλήνιο ύπνο.
Δεν ακούς το τέλος , ίσως γιατί τα πιο όμορφα παραμύθια δεν έχουν τέλος, μόνο το πρωί ρωτάς ανήσυχος τι συνέβει
..........................

-Μην ανησυχείς. Ήταν το τέλος μιας όμορφης μέρας. Το παραμύθι θα στο πω άλλη φορά.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

σημειώσεις

Στις 26 Του Γενάρη του '40 ο Σεφέρης σημείωνε στο ημερολόγιό του :

"Χτες μάθημα αντιαεροπορικής αμύνης στο Υπουργείο. Ο ομιλητής παραβάλλει τα συμπτώματα του υπερίτη με τα συμπτώματα της λέπρας. Λαμπρά : ο υπερίτης είναι ένα είδος βροχής λέπρας. Μόνο θα 'πρεπε να συλλογιστεί κανείς πως η ανθρωπότητα που γεννά τέτοια ευρύματα, δεν μπορεί να μη μοιάζει κάπως με τα ευρύματά της. Να έχει μια ψυχή λεπρή : όπως η ψυχή του Αχιλλέα μοιάζει με το δόρυ του και του Οδυσσέα με το καράβι του."

Από τις Γ' μέρες

Αν και βρίσκω την παραπάνω επαγωγή κάπως μονομερή και επιπόλαιη, δεν μπορώ να μην τη θεωρήσω έστω εν μέρει εύστοχη και οπωσδήποτε εντυπωσιακή.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

ο Αρ.

Είναι μέρες που οι γραφές είναι εύκολες. Κυλάνε όπως το σαπούνι σε βρεγμένη επιφάνεια.

Κι είναι άλλες που νιώθεις τις σκέψεις να συνωστίζονται στο μυαλό σου και διάφοροι μηχανισμοί να τις εμποδίζουν να κάνουν σύνολα προτάσεων που θα γίνουν κατανοητά σε κάποιον πέρα από τον εαυτό σου.

Τελευταία διανύω πολλές τέτοιες μέρες.
Ένα σωρό "πρέπει" και "μη" εμποδίζουν την αβίαστη ροή του λόγου

Όμως σήμερα ένα βορειοδυτικό αεράκι έδιωξε κάθε ίχνος σκόνης . Κι ένας λαμπρός ήλιος φώτισε τόσο βαθιά το είναι μου που ένα χαμόγελο ήρθε κι εγκαταστάθηκε στο πρόσωπό μου, καθώς εικόνες νοσταλγικές μπλέχτηκαν με αυτές μιας άνοιξης που ολοένα γίνεται περισσότερο βίωμα.

.....................................................

Όλα αυτά χτες. Γιατί σήμερα η μέρα γέμισε σύννεφα και η διάθεση βάρυνε ανάλογα.
Μέχρι που μια συζήτηση μου θύμισε τον Αρ.

Ο Αρ. είναι ένα εννιάχρονο φουσκομάγουλο αγοράκι. Έχει ανοιχτοκάστανα σγουρά μαλλάκια και το μυαλό του είναι συχνά στο φαγητό. Ακόμη και τις πιο άσχετες ώρες.
Ίσως γι'αυτό να είναι τόσο στρουμπουλό.
Χαίρεται όμως με τα πιο απλά πράγματα. Χαρίζει το όμορφο χαμόγελό του δίχως κανέναν ενδοιασμό. Και κυρίως...Κυρίως....Έχει μια ακλόνητη πίστη ότι στα βουνά κατοικούν αγγέλοι και ότι στα δάση κυκλοφορούν ιπποπόταμοι.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Εαρινή ισημερία

Εαρινή ισημερία αύριο και η μέρα θ' αρχίσει για άλλη μια φορά να κυριαρχεί πάνω στη νύχτα.

Δεν τη νιώθω την άνοιξη ακόμη, φέτος. Κάτι μία ίωση που με ταλαιπώρησε για πάνω από 2 βδομάδες, κάτι ο καιρός των τελευταίων ημερών που πιο πολύ με χειμώνα μοιάζει (το πρωί το θερμόμετρο έδειχνε 5 βαθμούς).....και η ηλιοφάνεια δεν μπορεί να με παρασύρει σε μια άνοιξη που ακόμη και επίσημα ημερολογιακά κάνει την είσοδό της αύριο.

Είναι κι αυτό το βορειοδυτικό αεράκι που κατορθώνει να τρυπώνει μέσα σου και να θυμίζει πως οι πιο κρύοι άνεμοι στην Ελλάδα έρχονται πάντα από τη στεριά. Ξεροί άνεμοι.

Συνειρμό το συνειρμό θυμάμαι το Ανεμολόγιο που καθόμουν και μελετούσα στο μικρό λιμανάκι στο Κουφονήσι. Κάθε που κατέβαινα να πάρω τη βάρκα για το Πορί και για την Ιταλίδα.... να'σου να μελετάω την Τραμουντάνα και το Γρέγο, το Λεβάντε και το Γαρμπή, το Σορόκο και την Όστρια. ...







Κάποιες φορές νιώθεις οι λέξεις να συνδέονται άμεσα με τις έννοιες που εκφράζουν και να ηχούν μέσα σου σα μελωδίες....και είναι αυτές οι λέξεις που θυμάσαι ακόμη κι αν ξεχνάς άλλα πράγματα πολύ πιο καθημερινά.


Κάπως έτσι σήμερα κι ίσως επειδή η μέρα να φορά λίγο τα blues της, μου έρχονται και οι στίχοι απο το Anthem του Cohen:

There is a crack in everything

That's how the light gets in.


Ίσως ο πιο αισιόδοξος μελαγχολικός στίχος..... Σχήμα οξύμωρον. Γνωρίζω.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

σπίτι

Κάποιος με ρώτησε τι είναι σπίτι. Δεν τα πάω καλά με τους ορισμούς. Θεωρώ δικτατορικό τον τρόπο που πολλές φορές μας επιβάλλονται. Μία δικτατορία, στο λάθος της οποίας συχνά υποπίπτω.Σε ερωτήματα σαν κι αυτό υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Δεν ειναι αξιώματα της Φυσικής .Κι ενώ πάντα μου πήγαινε ο υποκειμενισμός, εδώ και καιρό τον έχω κάνει σχεδόν μοναδική μου παντιέρα

Τι είναι σπίτι.

Σπίτι....είναι το μέρος όπου επιστρέφεις.
Είναι το μέρος όπου θέλεις να επιστρέψεις.
Είναι εκείνο το μοναδικό σημείο στο οποίο θέλεις να επιστρέψεις ακόμη και όταν κάνεις διακοπές στον Παράδεισο.
Δεν έχει σχέση με τους ανθρώπους. Έχει μια καθαρά υλική υπόσταση.

Κάποτε ένιωθα πως είχα ένα σπίτι.
Και το γεγονός αυτό με οδήγησε στον παραπάνω ορισμό
Μετά ήρθε ένα παράξενο καλοκαίρι, τα κοτσύφια κάνανε για άλλη μια φορά τις φωλιές τους, τα κυπαρίσσια γείρανε λίγο παραπάνω σα σε χαιρετισμό, ένα μικρό κουνελάκι άφησε την τελευταία του πνοή....
Και όλα χάθηκαν. Μαζί και το σπίτι και η έννοια του


Τώρα πια σπίτι, είναι το μέρος όπου θα ακουμπήσω πρόχειρα τις λιγοστές αποσκευές μου.Αν πριν έμοιαζε με δέντρο που άπλωνε ρίζες στο χώμα, τώρα μοιάζει με καράβι που αρμενίζει ανάλογα τη διάθεση και τον άνεμο

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

"μέρες" δικές μου...άλλων..

Μάρτης. Τον νιώθω στο μεγάλωμα της μέρας, στις ζεστές ακτίνες του ήλιου, στις μικρές λεπτομέρειες που ίσως έχω ανάγκη να δω. Δεν είναι πια άνοιξη παρά τέταρτο κατά τον ποιητή. Είναι άνοιξη ακριβώς.

Το πρωί ζαβλακωμένη ακόμη από την κούραση του τριημέρου και από μια ίωση που θέλησα να αγνοήσω, αλλά εκείνη δεν ήταν το ίδιο αδιάφορη προς εμένα, κουβαλώ πάρ' αυτά τις γ' μέρες του Σεφέρη - ημερολόγια που άφησα χρόνια πίσω μου - να χαθώ μέσα τους , όση ώρα κρατά η διαδρομή μου στον ηλεκτρικό.

Ποτέ δεν πρέπει όμως να λογαριάζουμε χωρίς τους άλλους. Και οι άλλοι αποφάσισαν νωρίς τα ξημερώματα να κάψουν τον τερματικό σταθμό.

"Δεν υπάρχουν τρένα πριν την Ειρήνη".

Κι εγώ που ήθελα να βυθιστώ στο ημερολόγιο , το τόσο κοντά στις σκέψεις μου ;

Που δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα άλλο μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου;

Συνεχίζοντας να βρίσκομαι σε μία κατάσταση που δυσκολεύομαι να προσδιορίσω, νιώθω πιο έντονα την απογοήτευση της πραγματοποίησης κάτι τόσο απλού, όπως το να διαβάσω κάτι που επιθυμώ αυτήν τη συγκεκριμένη ώρα..... από την ανάγκη να βρω το γρηγορότερο ένα μέσο να με μεταφέρει στην εργασία μου. Κάτι που τελικά δεν μπορώ να αποφύγω.

Κι έτσι βρίσκομαι στοιβαγμένη μαζί με άλλους τρεις επιβάτες σε ένα ταξί, με το συγγραφέα πάνω στα πόδια μου να ανανεώνει το ραντεβού μας για αργότερα...

...αργότερα...

εκεί που οι "μέρες" του ακουμπούν τις δικές μου...



"Κάποτε έχω την εντύπωση πως σε λίγο θα μου φανεί ότι ζω για πρώτη φορά, ότι όλα πέρασαν ως τώρα μέσα σε μια νάρκη, έξω από μένα. Κάποτε έχω την εντύπωση πως αυτό θα γίνει αύριο: να βλέπω τα πράγματα όπως ο ήλιος βλέπει την πέτρα.

Ας πούμε πως έζησα όλον αυτόν τον καιρό μέσα σ'ένα ακουάριο που δε μου έδωσε τίποτε άλλο εκτός από τη μυρουδιά και την αίσθηση στο λαρύγγι της ομίχλης, την πίεση της πρασινάδας της ατελείωτης καλοκαιρινής μέρας, και τη δίψα (που έγινε αργότερα αρρώστια) , την οδυνηρή δίψα μιας κατάστασης ακαθόριστης και απροσπέλαστης.

.....................

Φαντάζομαι πως ο αληθινός ρυθμός της ζωής μου είναι κάτι που θα ονόμαζα εναλλαγή των άκρων. Έτσι έγινε όσες φορές έκανα κάτι. Αντίθετα, εκείνο που με χάλασε πάντα είναι κάποιες μέσες καταστάσεις, τέλματα που μ'αρρώστησαν ίσαμε και τη μνήμη ακόμη. Την υποχώρηση, τη συγκατάβαση, τη συνδιαλλαγή, αυτό το τρυφερό γύρισμα στον εαυτό μας, αυτή τη συμπονετική άδεια στον εαυτό μας - κάποτε άργησα πολύ να τ'αποκρούσω.

Προσπάθησε κάθε μέρα να θυμάσαι και να πραγματοποιείς τι πιστεύεις. Κι αν χρειαστεί κάποτε για τη ζωή σου, να ξεχάσεις, να γυρίσεις πλευρό, ν'ανασάνεις, τότε δοκίμασε ν'αφεθείς ολότελα, να ζήσεις τυφλός για κάποιο διάστημα. Ίσως η γαλήνη που γυρεύεις να βρίσκεται ακριβώς στην ισορροπία μιας τέτοιας θέσης και μιας τέτοιας άρσης. Ζήσε ολόκληρος.

...........................

Αυτοδίδακτος. Σκέψου τα βιβλία που διάβασες, τους ανθρώπους που σ'επηρέασαν. Τις αλλοιώσεις του εαυτού σου μέσα στη ζωή. Σκέψου τις επιθυμίες σου, το βαθύτερο σκοπό σου.

Τι είναι εκείνο που άλλαξε από σένα ; Τι άλλο από την επιφάνεια ; Μήπως δεν είσαι ο ίδιος ; Ίδιος όπως όταν ήσουν παιδί ;

Αυτό που ήθελες ν'αλλάξει, δεν μπορεί ν'αλλάξει. Αυτό που γύρευες μήπως ήταν η φυγή από τον εαυτό σου, η αναίρεση του εαυτού σου ;

Μάθε το, μόνο την επιφάνεια μπορείς να αλλάξεις. Τα άλλα, τα βαθύτερα, μόνο να τα ξεχάσεις μπορείς- για λίγο καιρό. Θα είσαι αυτό που είσαι.

Αλλά τι είσαι ; Αισθάνεσαι τον εαυτό σου, τον διαισθάνεσαι. Δεν μπορείς να τον ξέρεις ολόκληρο, όπως δεν μπορείς να ξέρεις τους άλλους. Τον γνωρίζεις κάποτε έτσι, κάποτε αλλιώς, δοκιμάζοντας τον πάνω στους άλλους, μετατοπίζοντας τις απόψεις του, με τη δύναμη και την αδυναμία σου."



Συλλογίζομαι τα όσα διαβάζω. Μπορεί ο "σκληρός πυρήνας" μας να παραμένει ο ίδιος, αλλά δε μένουμε αμετάβλητοι. Η επίδραση εξωτερικών παραγόντων πάνω μας, κάποιες φορές μπορεί να είναι ιδιαίτερα καθοριστική. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά κι αυτό που εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε. Μια διαφορετική αντίληψη θα με γέμιζε μελαγχολία

Προχωρώ....

Εκεί που το"σήμερά" μου - και οι συζητήσεις που είχα πριν λίγες ώρες με πρόσωπο αγαπημένο - κάνουν αυτό που διαβάζω παρακάτω, να μοιάζει δυστυχώς (για άλλη μια φορά) επίκαιρο.



"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω εντονότερο το συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτο το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι- αδιάφορο, χαρακτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. (Όλοι τους βούλιαξαν...) "


Κλείνω το βιβλίο. Έχω δρόμο ακόμη για το σπίτι. Άλλωστε μέχρι εδώ είχα σκίσει τις σελίδες......

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

σαν σήμερα

Πέρσι ήταν δύο γεροντάκια. Φέτος δυο πουλάκια, το ένα να ακουμπά στο στήθος του άλλου. Το λογότυπο.
Ναι, είναι κιτς ο εορτασμός της σημερινής ημέρας. Δεν παύουν όμως να μας βομβαρδίζουν με σχετικές αναφορές ακόμη και αξιολογότατα έντυπα.
Λογικό. Πουλάει.
Από την άλλη....δίνει θέμα.
Κι έπειτα....άσχετα από το πώς εκμεταλλεύονται τη μέρα σήμερα διάφοροι επιτήδειοι, ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς ; Τον Έρωτα.


Ποιος, που δεν τον βιώνει.... δεν τον νοσταλγεί....δεν τον αποζητά.


Άνοιξα χτες τυχαία τα "Ανοιχτά χαρτιά" του Ελύτη, το μόνο ποιητή στον οποίο επιστρέφω ξανά και ξανά και όχι άδικα.

Κι ίσως εδώ να είναι η πεμπτουσία της ποίησής του :

"Έχω συλλάβει τη μορφή μου κάπου ανάμεσα σε μια θάλασσα, που ξεπροβάλλει από το ασβεστοχρισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς, και σ΄ ένα κορίτσι ξιπόλυτο, που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο, μια στιγμή τύχης που αγωνίζομαι να αιχμαλωτίσω και της στήνω καρτέρι με λόγια ελληνικά.

.....................

Αν εμίλησα στην αρχή για κορίτσι και για εκκλησία με κίνδυνο να φανώ ελάχιστα σοβαρός είχα το λόγο μου. Θα' θελα να τραβήξω το πρώτο μέσα στο δεύτερο και να το κάνω δικό μου, όχι διόλου για να σκανδαλίσω, αλλά για να ομολογήσω πως ο έρωτας είναι ένας, και μαζί για να κάνω πιο πυκνό το ποίημα, που θέλω, με τις ημέρες του βίου μου, ν'αποτελώ. "

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

σπιρτόκουτα


Όμορφα ξεκινά ο Φλεβάρης μ'αυτόν τον ήλιο στον γαλανό αττικό ουρανό. Εισβάλλει κρυφά μέσα από τις γρίλιες το πρωί και χαϊδεύει τη σκέψη με υποσχέσεις μιας άνοιξης που δεν αργεί.
Χτες σε μια προσπάθεια απαλλαγής από αντικείμενα που καταλαμβάνουν άσκοπα χώρο , βρήκα και τη συλλογή από τα σπιρτόκουτά μου. Όμορφες συσκευασίες με το διαφημιστικό λογότυπο επάνω τους. Αναμνήσεις από μέρη μακρινά.... κοντινά.
Δε μου αρέσει να μαζεύω πράγματα, δε μου αρέσει να περιστοιχίζομαι από αντικείμενα που ούτως ή άλλως ξεχνώ ότι υπάρχουν και που σε μια μετακόμιση αποτελούν περιττό βάρος....αυτά όμως αφ'ενός δεν καταλαμβάνουν πολύ χώρο και από την άλλη είναι γεμάτα από εικόνες.
Μικρά ενθυμήματα της βόλτας μου στη ζωή και στον κόσμο.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο εμπλουτισμός της συλλογής μου δυσχεραίνεται με την σχεδόν παντού απαγόρευση του καπνίσματος.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

λευκό



Υπάρχουν εικόνες που μπαίνουν κατ'ευθείαν μέσα στην καρδιά σου γιατί την αφήνεις ανοιχτή να τις δεχτεί και άλλες που παρά τη φαντασμαγορία τους σ'αφήνουν ψυχρό θεατή απέναντί τους.
Η αιτία βρίσκεται πάντα μέσα μας.
Τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να πω ότι είμαι φίλη των λευκών τοπίων. Φέτος όμως μου άρεσε που χιόνισε κατά τη διάρκεια των εορτών. Άλλωστε δεν ήταν το δύσκολο χιόνι που σε εγκλωβίζει, που στη συνέχεια παγώνει και δε σου επιτρέπει να κινηθείς. Ήταν ίσα ίσα ένα πασπάλισμα που μπορεί να μην αναβίωσε μνήμες, αλλά έδωσε ένα δικό του λευκό στο νέο έτος.