Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

μια φράση ένα βιβλίο

" Η Μέτσα Ινθούνθα ανήκε σ'εκείνο το είδος γυναικών, φαινομενικά απρόσιτων, που γίνονται αντικείμενα ονειροπολήσεων στις κουβέρτες των καραβιών και στα ορύγματα των μετώπων της μάχης. Επί χιλιάδες χρόνια οι άντρες είχαν πολεμήσει, πυρπολήσει πόλεις και σκοτώσει για να κατακτήσουν γυναίκες σαν κι αυτήν."

(κι ο Αρτούρο Πέρεθ- Ρεβέρτε ξέρει να πλάθει ιστορίες και ήρωες που θα θυμάται ο αναγνώστης.... στο Ταγκό της Παλιάς Φρουράς)

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

τα μικρά και ασήμαντα

Εκείνο το καλοκαίρι όλα ήταν δύσκολα. Δύσκολος ο αποχωρισμός, δύσκολη η επανεγκατάσταση στη χρεοκοπημένη χώρα, που  δεν έμοιαζε καθόλου μ'αυτήν που είχα αφήσει πίσω, πολλές αβεβαιότητες, ακόμη πιο θολό και δυσοίωνο το μέλλον.

Μέσα σε κείνη την αναμπουμπούλα, οι ημέρες είχαν περάσει γρήγορα, σπίτι δεν είχα βρει, σε λίγο θα έρχονταν τα πράγματά  απ'έξω και δεν είχα πού να τα βάλω κι εκείνος έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά του. 
Το θερμόμετρο έδειχνε καθημερινά 40 βαθμούς  λες και είχε κολλήσει και οι περισσότεροι σπιτονοικοκυραίοι ήθελαν να σου δείξουν τα διαμερίσματα ντάλα μεσημέρι την ώρα που γύριζαν από τη δουλειά, άλλωστε το σούρουπο δεν είχαν ρεύμα. 

Θα έφευγε νωρίς το απόγευμα εκείνης της  μέρας, κι εγώ την επομένη, για να ξαναγυρίσω μετά από λίγες μέρες .

Είχα μπει στο μπάνιο του ξενοδοχείου για λίγη δροσιά, Σάββατο ήταν, μεσημέρι ήταν, μερικές μέρες τις θυμάσαι με ξεχωριστή διαύγεια, όπως άλλες σαν να μην τις έζησες ποτέ. Κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης.  Πήρα ένα από τα δείγματα σαμπουάν που φύλαγα για  περιπτώσεις σύντομων ταξιδιών , να μην πηγαίνουν εντελώς χαμένα, αν και σε εκτίμηση δεν τα είχα ποτέ..

Τα μαλλιά μου εκείνο το καλοκαίρι, και την άνοιξη, και τον χειμώνα που πέρασε, ήταν βαριά, αφυδατωμένα, ασυνήθιστα σκληρά.Δεν έβρισκαν γιατρειά με τίποτε. Παρά τις θεραπείες παρά τις ακριβές μάσκες. Θες το βαρύ σε μέταλλα νερό, θες ο καυτός ελληνικός ήλιος, θες το στρες...
Αλλά όταν σέρνεσαι κάτω από το αθηναϊκό λιοπύρι κι έχεις τα χίλια δυο στο κεφαλάκι σου, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι οι τρίχες που κουβαλάει.

Και τότε, ενώ είσαι στο ντους και αφήνεις το νερό να τρέχει και όλα βαραίνουν αλλόκοτα αυτό το καλοκαίρι, χιλιάδες προβλήματα που ζητούν επιτακτικά μια λύση, νιώθεις μετάξι στο χέρι σου .Στην αρχή δεν το συνειδητοποιείς , αλλά στο τέλος είναι μια παράξενη αίσθηση. Κάποιοι σε κάποιο εργαστήρι κάνανε ένα θαύμα που μπορεί να θεραπεύει τουλάχιστον τα μαλλιά και  είναι από εκείνες τις στιγμές που αρκεί κάτι πολύ μικρό κάτι εντελώς δευτερεύον για να χαράξει μια φωτεινή ακτίνα, να ανοίξει έναν φεγγίτη.

.....
Υ.Γ. Το να βρω το παραπάνω σαμπουάν θα ήταν ιστορία για ένα άλλο ποστ, που δεν νομίζω όμως πως θα ενδιέφερε κανέναν. Σημασία έχει πως μπορεί να παραμένει δύσκολο να θεραπεύσω την ψυχή  από όλα τα μετά, από όλα τα τώρα, αλλά τουλάχιστον τα μαλλιά...αυτά βρήκαν τη γιατρειά τους.
Από τα μικρά και τα ασήμαντα φτιάχνονται συχνά οι μέρες

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

ελεημοσύνες

έχουμε πάντως ψυχοπονιάρικο κράτος (μιας και δεν έχουμε κράτος δικαίου ή κάτι παρεμφερές)
μπορεί να μην προσφέρει υγεία, παιδεία, δυνατότητες ενός κάποιου μέλλοντος στους νέους....
μπορεί να πάγωσε τον κοσμάκη στα σπίτια τους τελευταίους χειμώνες...
μπορεί κάποιοι να μείνανε άνεργοι ή άστεγοι....
μπορεί να πληρώνουμε φόρους και πάλι φόρους δίχως να ξέρουμε πού πηγαίνουν...

αλλά όλα και όλα ...κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την φιλευσπλαχνία του προς τους αναξιοπαθούντες...
τη μια επίδομα θέρμανσης τώρα επίδομα αλληλεγγύης

κάτι σαν "να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι"
...
τι είπες ;
έχουμε κι εκλογές οσονούπω ;;; α, μααάλιστα

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

με αφορμή έναν φάκελο

Προχτές έπεσε στα χέρια μου ένας φάκελος του οποίου το περιεχόμενο αγνοούσα.
Όχι γιατί η ίδια δεν το αποθήκευσα εκεί, αλλά επειδή η μνήμη τελευταία αποφασίζει -ίσως και σαν αυτοπροστασία- να μην συγκρατεί τα πάντα. Να τα απωθεί.
Σαν να΄βλεπα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έγγραφο.
Γιατί να θυμάσαι ένα μέλλον, όπως αυτό έπαιρνε υπόσταση στο μυαλό σου, κάτι εντελώς ρεαλιστικό,  όταν αυτό έχει καταργηθεί ;
(στην ανάγνωση των ημερομηνιών που ακόμη δεν έχουν περάσει, μειδίασα ειρωνικά)
Δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα το ίδιο το εύρημά μου, πιο πολύ δικαιολόγησε  την μελαγχολία μου
με πραγματικά στοιχεία, που ενώ είχαν απωθηθεί, άφησαν πίσω το συναίσθημα.
....

Ο Χ μου λέει οκ από αύριο θα είσαι πιο χαλαρά. Δύσκολο να εξηγήσεις πως αυτό το "χαλαρά" δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν πιο δύσκολες εκ των πραγμάτων μέρες και άλλες πιο φυσιολογικές, αλλά το αίσθημα μιας διαρκούς ανατροπής δεν αποβάλλεται, γιατί η ανατροπή έχει γίνει καθημερινότητα.
Και γιατί οι απαιτήσεις των γύρω συνεχώς αυξάνονται. Δίχως αντάλλαγμα ή προοπτική πέραν αυτής της απλής επιβίωσης.


....
.....
Σήμερα το πρωί όμως- όπως πολύ συχνά τα τελευταία πρωινά την ώρα που πηγαίνω στη δουλειά μου με τη συγκοινωνία- άφησα το ραδιόφωνο του κινητού μου να με ταξιδέψει και μ'ένα από αυτά τα τραγούδια, θέλω να κλείσω το όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο παραπάνω ποστ (γιατί η ζωή δεν έχει ποτέ μία όψη).
 Ένα τραγούδι από τα παλιά

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

τρίτο

Μ'αυτό το τραγούδι ξαναβρήκα σήμερα το Τρίτο

)

...το άφησα να παίξει κι έμοιαζε με μια κάποιου είδους επιστροφή...
σε κάτι γνώριμο κι αγαπημένο
...παρά τη μελαγχολία του
...