Λέω μια Καλημέρα δεν παίρνω απάντηση, για λίγη ώρα αναρωτιέμαι το λόγο.... Δεν με άκουσε; δεν ήθελε να απαντήσει ; πρέπει να την επαναλάβω για να βεβαιωθώ για την αντίδραση ;
Αλλά ουσιαστικά δε με ενδιαφέρει η αντίδραση και συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου.
Η ευγένεια με υποχρεώνει στην τήρηση ορισμένων κανόνων. Η αδιαφορία μου με βοηθά να προσπερνώ εύκολα τις αντιδράσεις που, αν και ανερμήνευτες, δε με ακουμπούν.
Είμαι εδώ, ζω, υπάρχω σε αυτό που θεωρείται το ανεπτυγμένο τμήμα του πλανήτη, μόνο που αυτή η ανάπτυξη κατέληξε πολύ μονομερής και μονοδιάστατη και δεν με ικανοποιεί. Νομίζω πως καταπατά τα αρχέγονα ένστικτά μας, πως εθελοτυφλεί μπροστά στην αληθινή μας φύση, πως κόβει τα φτερά του νου μας και μας εμποδίζει να πετάξουμε.
Όλα μπαίνουν σε καλούπια. Σε καλούπια πολυεθνικών. Σε καλούπια πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε καλούπια μιας γενικότερα κατευθυνόμενης σκέψης. Πόθοι, επιθυμίες, ανάγκες. Όλα εξυπηρετούν σκοπούς ξένους προς το είναι μας. Νιώθω την ελευθερία μου να καταργείται. Όχι η ελευθερία της δράσης -αν και μερικές φορές εμποδίζεται και αυτή- αλλά εκείνη η άλλη ελευθερία, η πιο βαθιά και πιο ουσιαστική, της ανεμπόδιστης σκέψης.
Και δε σκέφτομαι την Καλημέρα . Αυτή πέρασε, χάθηκε. Ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε. Είμαι στο παρακάτω. Είμαι στο γιατί είναι όλοι τόσο πολύ ο ρόλος τους. Και τόσο λίγο ο εαυτός τους.
Παρακολουθώ τα βήματα. Τα δικά μου. Των άλλων. Αίτιο- αποτέλεσμα, δράση- αντίδραση. Αποφεύγω την επιτήδευση. Όσο μπορώ. Αλλά οι ρόλοι είναι ρόλοι. Και κανείς δεν ξεφεύγει.
Δε θέλω την ανάγκη που μου επιβάλλεται απ' έξω δίχως να εξυπηρετεί ουσιαστικά την ύπαρξή μου. Κι όμως την υπακούω. Και η μόνη μου παρηγοριά είναι η συνειδητότητα αυτής της υπακοής, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ανυπακοή.
Αν ζούσα στη Ζάμπια ο ρόλος μου θα ήταν εντελώς διαφορετικός. Το όραμά μου για τη ζωή επίσης. Θα ήμουν τυχερή αν δεν είχα φυματίωση ή λέπρα. Οι προτεραιότητες μου θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο τρόπος σκέψης μου, η ζωή μου. Θα μου πει κάποιος, τι βλακείες σκέφτεσαι ; Δε ζεις στη Ζάμπια . Αλλά εγώ το μόνο που θέλω να πω, είναι πως είμαι το τώρα μου και το εδώ μου. Κι αν ζούσα εκεί ο ρόλος μου θα ήταν κάτι εντελώς ξένο από αυτό που τώρα γνωρίζω. Κι όμως δε θα είχα χάσει την ταυτότητά μου και το γεννετικό υλικό που κουβαλώ.
Όπως δε θα την είχα χάσει αν ζούσα 1000 χρόνια πριν στη γαλλική εξοχή ή σε μια επαρχία της Κίνας ή στα υψίπεδα του Περού. Κι όμως όλα θα ήταν διαφορετικά.
(Το μόνο ίσως κοινό στοιχείο θα ήταν η αίσθηση της απόλαυσής μου στο χάδι του ανέμου)
Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι γιατί ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πως η ζωή πρέπει να κάνει έναν συγκεκριμένο κύκλο για να κλείσει. Η ζωή κλείνει όποτε θέλει. Και ξεκινά όποτε θέλει. Κάθε κύκλος της είναι ολοκληρωμένος στην προσωπική μου αντίληψη. Οι μέσοι όροι αφορούν τις στατιστικές και οι θεωρητικά απαραίτητες εμπειρίες για να θεωρηθεί ο κύκλος της ζωής ολοκληρωμένος, τους κοινωνιολόγους και τους ανθρωπολόγους. Η ίδια η ζωή δεν ξέρει από κανόνες. Ή μάλλον έχει τους δικούς της. Και στους δικούς της κανόνες το απροσδόκητο παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Παλαιότερα ήταν ένα άγριο ζώο. Ή μία από τις πολλές μεταδοτικές ασθένειες. Και ο θάνατος επέρχονταν. Κι ο κύκλος έκλεινε. Έτσι απλά.
Το απροσδόκητο.
Ποτέ δε θρήνησα το θάνατο. Μόνο την προσωπική απώλεια.
Πολλές φορές θρήνησα τη ζωή. Τη ζωή που δε βιώνεται σωστά. Τη ζωή που καταντά μαρτύριο. Τη ζωή που κουβαλά τόση ελπίδα μέσα της....τόση ανέλπιδη ελπίδα μερικές φορές....Να θέλει κάποιος και να μην μπορεί. Αυτός είναι για μένα ο θάνατος. Κι αυτό το θρήνησα. Και αυτό το θρηνώ. Και με αγγίζει πολύ βαθιά. Να ζεις με την ελπίδα νεκρή.
Το άλλο είναι μια μετάβαση. Από την ύπαρξη στην ανυπαρξία.
Θεωρώ πως κάποιος που θρηνεί έναν νεκρό, θρηνεί την απουσία στη δική του ζωή. Θρηνεί την ανθρώπινη μοίρα , που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. Θρηνεί τη μοναξιά του.
Αλλά ο ίδιος ο θάνατος είναι πάντα εκεί. Δίπλα μας. Να μας θυμίζει την τρωτή μας φύση.
Και το πόσο πολύτιμη είναι η κάθε ανάσα μας.
Αλλά ουσιαστικά δε με ενδιαφέρει η αντίδραση και συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου.
Η ευγένεια με υποχρεώνει στην τήρηση ορισμένων κανόνων. Η αδιαφορία μου με βοηθά να προσπερνώ εύκολα τις αντιδράσεις που, αν και ανερμήνευτες, δε με ακουμπούν.
Είμαι εδώ, ζω, υπάρχω σε αυτό που θεωρείται το ανεπτυγμένο τμήμα του πλανήτη, μόνο που αυτή η ανάπτυξη κατέληξε πολύ μονομερής και μονοδιάστατη και δεν με ικανοποιεί. Νομίζω πως καταπατά τα αρχέγονα ένστικτά μας, πως εθελοτυφλεί μπροστά στην αληθινή μας φύση, πως κόβει τα φτερά του νου μας και μας εμποδίζει να πετάξουμε.
Όλα μπαίνουν σε καλούπια. Σε καλούπια πολυεθνικών. Σε καλούπια πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε καλούπια μιας γενικότερα κατευθυνόμενης σκέψης. Πόθοι, επιθυμίες, ανάγκες. Όλα εξυπηρετούν σκοπούς ξένους προς το είναι μας. Νιώθω την ελευθερία μου να καταργείται. Όχι η ελευθερία της δράσης -αν και μερικές φορές εμποδίζεται και αυτή- αλλά εκείνη η άλλη ελευθερία, η πιο βαθιά και πιο ουσιαστική, της ανεμπόδιστης σκέψης.
Και δε σκέφτομαι την Καλημέρα . Αυτή πέρασε, χάθηκε. Ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε. Είμαι στο παρακάτω. Είμαι στο γιατί είναι όλοι τόσο πολύ ο ρόλος τους. Και τόσο λίγο ο εαυτός τους.
Παρακολουθώ τα βήματα. Τα δικά μου. Των άλλων. Αίτιο- αποτέλεσμα, δράση- αντίδραση. Αποφεύγω την επιτήδευση. Όσο μπορώ. Αλλά οι ρόλοι είναι ρόλοι. Και κανείς δεν ξεφεύγει.
Δε θέλω την ανάγκη που μου επιβάλλεται απ' έξω δίχως να εξυπηρετεί ουσιαστικά την ύπαρξή μου. Κι όμως την υπακούω. Και η μόνη μου παρηγοριά είναι η συνειδητότητα αυτής της υπακοής, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ανυπακοή.
Αν ζούσα στη Ζάμπια ο ρόλος μου θα ήταν εντελώς διαφορετικός. Το όραμά μου για τη ζωή επίσης. Θα ήμουν τυχερή αν δεν είχα φυματίωση ή λέπρα. Οι προτεραιότητες μου θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο τρόπος σκέψης μου, η ζωή μου. Θα μου πει κάποιος, τι βλακείες σκέφτεσαι ; Δε ζεις στη Ζάμπια . Αλλά εγώ το μόνο που θέλω να πω, είναι πως είμαι το τώρα μου και το εδώ μου. Κι αν ζούσα εκεί ο ρόλος μου θα ήταν κάτι εντελώς ξένο από αυτό που τώρα γνωρίζω. Κι όμως δε θα είχα χάσει την ταυτότητά μου και το γεννετικό υλικό που κουβαλώ.
Όπως δε θα την είχα χάσει αν ζούσα 1000 χρόνια πριν στη γαλλική εξοχή ή σε μια επαρχία της Κίνας ή στα υψίπεδα του Περού. Κι όμως όλα θα ήταν διαφορετικά.
(Το μόνο ίσως κοινό στοιχείο θα ήταν η αίσθηση της απόλαυσής μου στο χάδι του ανέμου)
Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι γιατί ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πως η ζωή πρέπει να κάνει έναν συγκεκριμένο κύκλο για να κλείσει. Η ζωή κλείνει όποτε θέλει. Και ξεκινά όποτε θέλει. Κάθε κύκλος της είναι ολοκληρωμένος στην προσωπική μου αντίληψη. Οι μέσοι όροι αφορούν τις στατιστικές και οι θεωρητικά απαραίτητες εμπειρίες για να θεωρηθεί ο κύκλος της ζωής ολοκληρωμένος, τους κοινωνιολόγους και τους ανθρωπολόγους. Η ίδια η ζωή δεν ξέρει από κανόνες. Ή μάλλον έχει τους δικούς της. Και στους δικούς της κανόνες το απροσδόκητο παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Παλαιότερα ήταν ένα άγριο ζώο. Ή μία από τις πολλές μεταδοτικές ασθένειες. Και ο θάνατος επέρχονταν. Κι ο κύκλος έκλεινε. Έτσι απλά.
Το απροσδόκητο.
Ποτέ δε θρήνησα το θάνατο. Μόνο την προσωπική απώλεια.
Πολλές φορές θρήνησα τη ζωή. Τη ζωή που δε βιώνεται σωστά. Τη ζωή που καταντά μαρτύριο. Τη ζωή που κουβαλά τόση ελπίδα μέσα της....τόση ανέλπιδη ελπίδα μερικές φορές....Να θέλει κάποιος και να μην μπορεί. Αυτός είναι για μένα ο θάνατος. Κι αυτό το θρήνησα. Και αυτό το θρηνώ. Και με αγγίζει πολύ βαθιά. Να ζεις με την ελπίδα νεκρή.
Το άλλο είναι μια μετάβαση. Από την ύπαρξη στην ανυπαρξία.
Θεωρώ πως κάποιος που θρηνεί έναν νεκρό, θρηνεί την απουσία στη δική του ζωή. Θρηνεί την ανθρώπινη μοίρα , που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. Θρηνεί τη μοναξιά του.
Αλλά ο ίδιος ο θάνατος είναι πάντα εκεί. Δίπλα μας. Να μας θυμίζει την τρωτή μας φύση.
Και το πόσο πολύτιμη είναι η κάθε ανάσα μας.
