ο Αρ.

Είναι μέρες που οι γραφές είναι εύκολες. Κυλάνε όπως το σαπούνι σε βρεγμένη επιφάνεια.

Κι είναι άλλες που νιώθεις τις σκέψεις να συνωστίζονται στο μυαλό σου και διάφοροι μηχανισμοί να τις εμποδίζουν να κάνουν σύνολα προτάσεων που θα γίνουν κατανοητά σε κάποιον πέρα από τον εαυτό σου.

Τελευταία διανύω πολλές τέτοιες μέρες.
Ένα σωρό "πρέπει" και "μη" εμποδίζουν την αβίαστη ροή του λόγου

Όμως σήμερα ένα βορειοδυτικό αεράκι έδιωξε κάθε ίχνος σκόνης . Κι ένας λαμπρός ήλιος φώτισε τόσο βαθιά το είναι μου που ένα χαμόγελο ήρθε κι εγκαταστάθηκε στο πρόσωπό μου, καθώς εικόνες νοσταλγικές μπλέχτηκαν με αυτές μιας άνοιξης που ολοένα γίνεται περισσότερο βίωμα.

.....................................................

Όλα αυτά χτες. Γιατί σήμερα η μέρα γέμισε σύννεφα και η διάθεση βάρυνε ανάλογα.
Μέχρι που μια συζήτηση μου θύμισε τον Αρ.

Ο Αρ. είναι ένα εννιάχρονο φουσκομάγουλο αγοράκι. Έχει ανοιχτοκάστανα σγουρά μαλλάκια και το μυαλό του είναι συχνά στο φαγητό. Ακόμη και τις πιο άσχετες ώρες.
Ίσως γι'αυτό να είναι τόσο στρουμπουλό.
Χαίρεται όμως με τα πιο απλά πράγματα. Χαρίζει το όμορφο χαμόγελό του δίχως κανέναν ενδοιασμό. Και κυρίως...Κυρίως....Έχει μια ακλόνητη πίστη ότι στα βουνά κατοικούν αγγέλοι και ότι στα δάση κυκλοφορούν ιπποπόταμοι.