Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

οσμές

μυρίζω ολόκληρη το ιταλικό αφρόλουτρο που έμαθα απ'τη Φανή, όπως έμαθα από τον Χ τη μαγική δύναμη της όσφρησης.
δεν είναι που  μένω πιστή στο συγκεκριμένο άρωμα  τόσα χρόνια - άλλωστε στο μεταξύ έχουν αλλάξει τα γούστα μου - αλλά μένει πάνω σου. για ώρες. και το μυρίζεις μαζί με την καθαριότητα που νιώθεις. όταν δεν βρίσκω κανένα από τα αγαπημένα μου αρώματα,όπως λεβάντα, βιολέτα ή γιασεμί, καταλήγω πάντα σε αυτό.

θυμάμαι που όλο το σπίτι ανέδυε το συγκεκριμένο άρωμα.όπως και το αντρικό σαμπουάν που χρησιμοποιούσε η Φανή για τα μαλλιά της- κρίμα που δεν υπάρχει πια . αυτό το δεύτερο. ήταν μεθυστικό.

από τις τρεις μας ήταν η πιο εκκεντρική. η πιο σίγουρη για τον εαυτό της. η πιο ετοιμόλογη.
και είχε ένα μοναδικό ταλέντο  να χειρίζεται τους άλλους .
και  ένα μοναδικό ταλέντο να μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, σχεδόν χαρισματικά.

την παρακολουθούσα από κάποια απόσταση σαν ένα παράξενο πουλί. μερικές φορές τη ζήλευα λίγο. όλη της η ζωή ήταν μια παράσταση  της οποίας τη σκηνοθεσία ουδέποτε παραμελούσε.ακόμη κι όταν ήταν μόνη. ω! εμένα θα με κούραζε αυτό .

η διαφάνειά μου, που τόσο εκτιμούσαν οι άλλοι - κάθως οδηγούσε σε ασφαλείς έως και προβλέψιμες συμπεριφορές και φάνταζε εύκολα χειραγωγήσιμη (φάνταζε!) - ίσως να οφειλόταν σε τεμπελιά. ή έλλειψη φαντασίας, γνωρίσματα για τα οποία κάθε άλλο παρά περήφανη είμαι.
οκ....ισως και σε μια λανθάνουσα αίσθηση ηθικής και τιμιότητας, αποτέλεσμα υπερσυντηρητικής αγωγής...αλλά who cares really όταν είσαι μια γεννημένη  Holly Golightly

ανάμεσα στους κοινούς γνωστούς μας ελάχιστοι συμπαθούσαν τη Φανή. κι αυτό ήταν κάτι αδιευκρίνιστο για μένα. Οκ ήταν fake....αλλά έλαμπε τόσο πολύ. μόνο εγώ το έβλεπα ; ή μόνο σ'εμένα είχε επίδραση η λάμψη της ;

θυμάμαι που είχε στοίβες στοίβες τα αμερικάνικα περιοδικά στο πάτωμα. παμπάλαια. δεν καταλάβαινα τι τους έβρισκε και τα ξεφύλλιζε ξανά και ξανά πίνοντας τον καφέ της με τις ώρες σ'εκείνο το μικρό τραπεζάκι καφενείου με τη βιεννέζικη καρέκλα.ήταν γεμάτα κραγιόν, σκιες ματιών και μάσκαρα. και χρωματιστούς φακούς επαφής.

από την άλλη καθώς δε θυμάμαι τίποτα από το "άτομο και κοινωνία" που διάβαζα την ίδια εποχή ή από το βασιλιά Ληρ, αναρωτιέμαι μήπως τελικά ο χρόνος που ξοδεύει κανείς στο διάβασμα, είναι χρόνος μιας πρόσκαιρης απόλαυσης ; όχι επένδυση....απόλαυση. όπως τρως ένα πετυχημένο σουφλέ σοκολάτας ή όπως πίνεις ένα διαλεγμένο Merlot
από αυτήν την άποψη η Φανή απολάμβανε τη δική της Sacher

κι εγώ τη δική μου

 και τελικά ίσως να μη μένουν παρά μονάχα αυτές οι οσμές και η αίσθηση που άφησαν κάποια από τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα πάνω σου. και να'ναι αυτά που χαράζουν τα πιο βαθιά αυλάκια σ'εκείνους τους πολύπλοκους διαδρόμους που βρίσκονται κάπου πίσω από τα μάτια

4 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

ωραίο κείμενο.
Η μόνη για μένα επένδυση είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, το διάβασμα είναι απόλαυση, όπως ένα μπάνιο σε αιθέρια έλαια.
Η Sacher δε μου αρέσει όμως, της λείπει αυτή η αίσθηση της έκπληξης, μοιάζει σχεδόν τέλεια, λαμπερή αλλά προβλέψιμη.

Τόσο χιόνι εκεί πάνω; ξέρεις, μέσα στην χρονιά μπορεί να βρεθώ στο Lübeck, θα το ήθελα, τώρα εάν θα τα καταφέρω, άλλη ιστορία...

scarlett είπε...

Σ'ευχαριστώ Τζων Μπόη.
Συμφωνουμε όσον αφορα επενδυσεις (πωπω! μου θυμιζει χρηματιστηριο)και απολαυσεις.
Όπως και για τη Sacher. Ενα απλο σοκολατένιο κέικ , υπερτιμημένο για άγνωστους λόγους

Ο καιρός άστα....χάλια.
Εννοείται ότι κερνάω καφέ αν βρεθείς κατά δω

Ανώνυμος είπε...

felce di paglieri ?
είναι το μόνο που μπορώ να θυμηθώ..

Κ.Κ.Μ.

scarlett είπε...

δε χρειάζεται να θυμηθείτε άλλο. στο κλασικό του πάντα άρωμα.
..αλλά εκείνος ο Ντεμέλο σας!!!!