Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

τύποις μόνο

Η μεγάλη μου ανηψιά θα δώσει φέτος εξετάσεις για την εισαγωγή της στο Πανεπιστήμιο. Κι επειδή είναι ιδιαίτερα έξυπνη και ικανή όλοι περιμένουν να περάσει στην Ιατρική. Γιατί στην Ελλάδα όλοι οι καλοί μαθητές οφείλουν να περάσουν στην Ιατρική. De Facto.
Η επιτυχία σε εξετάσεις είναι σχεδόν η μόνη απαίτηση που έχει ένας γονιός από το παιδί του. Και η υπέρτατη καταξίωση.
Η μεγάλη μου ανηψιά μέχρι τα 15-16 της περίμενε, τα πρωινά που ξυπνούσε πριν από τους άλλους, να σηκωθεί κάποιος  ενήλικας να της ετοιμάσει το γάλα της -η ίδια δεν μπορούσε - ενώ παράλληλα περνούσε την ώρα της βλέποντας dvd ή τηλεόραση ή στέλνοντας sms. Κι όταν το παρατήρησα στη μητέρα μου , εκείνη μου απάντησε "έτσι έχουν μάθει αυτά τα παιδιά σήμερα". Ουδέν περαιτέρω σχόλιον.
Η μεγάλη μου ανηψιά έχει ένα λαμπρό μυαλό και πολλά πολλά ταλέντα. Μακάρι να είχα τα μισά.

Αλλά αυτήν τη συμπεριφορά της υπερπροστατευτικότητας  με την παράλληλη αφαίρεση κάθε υπευθυνότητας από τα νέα μέλη της κοινωνίας μας, την έχω διαπιστώσει δυστυχώς όχι μία...αλλά ν φορές. Είναι ο κανόνας.

Και παίρνω μετά την εφημερίδα και πέφτω σ'ένα κείμενο για μια  σχολή ιστιοπλοΐας για νέους και παιδιά στο Kiel που διευθύνεται, διοικείται αλλά και λειτουργεί αποκλειστικά με τη συμμετοχή των μελών της ! Των παιδιών - μελών της !...

Παιδιά που μαθαίνουν άλλα παιδιά ,που φροντίζουν τα πλοία τους, που τα επισκευάζουν, που οργανώνουν τα ταξίδια τους, παιδιά που μαθαίνουν στην ευθύνη να πραγματοποιούν μόνα τους τα όνειρα τους.
Μιλάμε για σκάφη κανονικά. Και μιλάμε για ταξίδια κανονικά.
Δεν υπάρχουν ενήλικες στη Σχολή, παρά μονάχα κάποια  παιδιά που "ξεμείνανε" λίγο παραπάνω,από αγάπη. Οι κύριες ηλικίες είναι μεταξύ 12 και 17.
Δεν υπάρχουν δάσκαλοι, δεν υπάρχουν προπονητές. Όλοι μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, διαλέγουν τα πληρώματα που τους ταιριάζουν, είναι μια παρέα, αυτοδιοικούνται. Δουλεύουν, επισκευάζουν, φροντίζουν, αναλαμβάνουν ευθύνες, οργανώνουν, θέτουν στόχους, μαθαίνουν στη συντροφικότητα, στη πειθαρχία και στην ομαδική εργασία (άντε να διαπλεύσεις αλλιώς τον Ατλαντικό)...μπορούμε να το πούμε και αλλιώς : ενηλικιώνονται. Με τον πιο όμορφο τρόπο. Ακολουθώντας ένα όνειρο. Παίζοντας ένα παιχνίδι.
Τα κοντινά τους ταξίδια τα πραγματοποιούν γύρω από τη Σκανδιναβία. Αλλά είναι και φορές που ξανοίγονται και φτάνουν μέχρι τις Αζόρες και τις Βερμούδες.
Η  Σχολή θα κλείσει φέτος τα 100 χρόνια λειτουργίας της . Όλοι τη θεωρούν επιτυχημένη.


Η μεγάλη μου ανηψιά έχει ένα θαυμάσιο μυαλό, αλλά στα 18 της χρόνια είναι τύποις μόνο ενήλικη. Και δε φταίει εκείνη.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τύποις είναι ενήλικη όπως τύποις ενηλικιωνόμασταν στα 21. Δεν διαφωνώ μαζί σου αλλά στην Ελλάδα σχεδόν πότε η οικογένεια δεν προετοίμασε τα παιδιά για να αντιμετωπίσουν την πραγματική ζωή ή να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Σχέδον πάντα τα απέτρεπαν, ίσως περισσότερο από ότι τώρα.
Γενικότερα οι ελληνες γονείς είχαν και έχουν μια τάση να "ευνουχίζουν" τα παιδιά τους.
Το Πανεπιστήμιο για μερικούς από εμάς δεν είναι καταξίωση αλλά ο δρόμος ίσως για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Μην είσαι τόσο αυστηρή, είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός, ειδικά στην εποχή μας.
Ας περιμένουμε καλύτερα μερικά χρόνια πριν την τελική μας κρίση για αυτή τη γενιά αλλά και τους γονείς.

Jolly Roger είπε...

Δεν ειναι μονο οτι "ακολουθουν ενα ονειρο, παιζοντας ενα παιχνιδι" οπως γραφεις.
Ειναι οτι ο σημερινος 16χρονος που επισκευαζει πλοια, θα γινει αυριο ο καλυτερος 20χρονος ναυπηγος / μηχανικος. Η πειρα δεν αντικαθισταται με τιποτα.

Οποιος μαθαινει στα 17 του να αναλαμβανει ενα εργο και να το φερνει υπευθυνα σε περας (αλλιως θα την κατσουν την βαρκα), δεν μπορει παρα να γινει αξιος επαγγελματιας αργοτερα.

Ειχα γραψει ενα προεκλογικο ποστ τον περασμενο Οκτωβρη - μου φαινεται οτι εχουν περασει αιωνες απο τοτε. Εκει ελεγα οτι θα επρεπε να επιλεξουμε θαλασσινους για κυβερνηση. Επειδη ξερουν να αναλαμβανουν ευθυνες.

Σαν θαλασσινος, δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο με το ποστ σου.

Διαφωνω μονο λιγακι για τον ρολο των γονιων. Αμα ο εφηβος ειναι πραγματικα ανησυχη φυση και οχι βολεψιας, θα φτιαξει πλοια (η οτιδηποτε αλλο ονειρευεται).
Ακομα και αν ολο το περιβαλλον του προσπαθει να τον εμποδισει.

Ποσο μαλλον που στα περισσοτερα σημερινα παιδια δεν μιλαμε για εμποδια, αλλα για νταντεμα.

Εχουμε απειρα παραδειγματα απο κορυφαιους επιστημονες + καλλιτεχνες που εγιναν οτι εγιναν *εναντια* στην θεληση των δικων τους.
Οταν υπαρχουν τοσοι ανθρωποι που νικησαν τοσες αντιξοοτητες, δεν μπορω να φανταστω οτι για τους σημερινους νεους αρκει λιγο νταντεμα για να τους καθηλωσει επι 5 χρονια στο κρεβατι να γραφουν σμσ.

Δεν ειναι λοιπον το οτι οι γονεις νταντευουν τα παιδια τους. Ειναι οτι και τα παιδια δεν ενδιαφερονται να ακολουθησουν ενα ονειρο.
Υποτιθεται οτι νεος = το αιμα βραζει.
Οποιος γραφει σμσ στο κρεβατι του, δεν μπορει να ειναι νεος.

scarlett είπε...

Ανωνυμε/η
θα έλεγα πως μπορεί και παλιότερα ο Ελληνας γονιός να μην προετοίμαζε το παιδί του για τη ζωή, αλλά δεν είχαμε τα σημερινά (όχι και τοσο σημερινα, ειναι τουλαχιστον 20ετίας) παραδείγματα της υπερπροστατευτικοτητας, της υπαρξης "παιδιών δυναστών" και της ικανοποίησης σχεδόν κάθε επιθυμίας τους.
Υπήρχαν όρια. Ίσως λογω της φτωχειας (από αυτην την άποψη μπορει η οικονομικη κριση να ειναι και χρήσιμη) είτε λόγω νοοτροπίας. Αλλά υπήρχαν όρια.

Δε λέω πως και σήμερα δεν υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με μια σωστή αγωγή. Αλλά τα περισσότερα παραδείγματα όσων βλέπω τριγυρω μου ανηκουν είτε στην κατηγορία "παραμελημένα οι γονεις δεν έχουν όρεξη και χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους" ειτε "υπερπροστατευμένα, ανικανα να χειριστουν και το πιο απλο θεμα της ζωής τους, αφου πάντα κάποιος άλλος θα το αναλάβει"

Στο θεμα του Πανεπιστημιου δε θα διαφωνησω, μπορει καποιες φορές οι σπουδες να συνδεονται με μια καλυτερη επαγγελματική αποκατασταση*, αλλά ειναι μαλλον λιγες κι από την άλλη θα επιθυμουσα όσοι επισκεπτονται το Πανεπιστημιο να το κανουν από δική τους δίψα και διαθεση και όχι επειδή εξυπηρετουν τα όνειρα των γονιων τους

*ποιος θα διαφωνήσει οτι ενας υδραυλικος ή ηλεκτρολογος έχει μεγαλυτερες πιθανοτητες να βρει δουλεια και μαλιστα με πολυ καλες αποδοχες, απ'ότι ένας αρχιτεκτονας ή δικηγορος ;Αλλά ειπαμε είναι θέμα prestige. Και στην Ελλάδα δε θεωρουμε σωστο τα βλασταρια μας να κανουν χειρωνακτικες εργασιες. Ας τα αφησουμε να καταστρεφουν τις Σχολες τους λοιπον και τις περιουσιες του κοσμου. Δεν εμαθαν ποτέ να "φτιάχνουν" αυτα τα παιδιά, πώς να εκτιμησουν τον κοπο που θελει να φτιαχτει κατι ;

scarlett είπε...

Jolly Roger

οι ανησυχες και δυναμικες φυσεις που θα ακολουθησουν τα όνειρα τους παρα τις αντιξοοτητες ειναι η εξαιρεση.Ειναι οι άνθρωποι που όλοι θαυμάζουμε και θα θελαμε να τους μοιάσουμε αλλα οι περισσοτεροι δεν έχουμε τα κότσια να το κανουμε.
Δεν ειναι όλοι οι νεοι γεννημένοι επαναστατες. Όχι επειδη τους λειπει το IQ για να κανουν σπουδαια πράγματα, αλλα γιατι δίνουν εξισου μεγαλο βαρος στην αποδοχή τους από το συνολο των ανθρωπων που τους επηρεάζουν και το οποιο θέλουν να έχουν ευχαριστημενο.
Είναι αυτο που γραφει και ο/η ανωνυμος, οτι ο Ελληνας "ευνουχίζει" το παιδί του. Κυρια το κανει συναισθηματικα αυτό.

Και μην αδικείς τη νεολαια ότι δεν ενδιαφερεται να ακολουθησει τα όνειρά της.Από μωρά τους καρφώνουν στο μυαλό την ιδεα του Πανεπιστημιου (που δεν ειναι κακή....κακη ειναι οταν γινεται μονομανία).Και να'σου τα φροντιστηρια. Και να σου τα ατελειωτα διαβασματα.Και οι γονεις -ταξιτζηδες να τα πηγαινοφερνουν από φροντιστηριο σε φροντιστηριο και από μπαλέτο σε κολυμβητηριο. Δεν ειναι τυχαιο αυτο που πολλάκις γραφτηκε για τα παιδια της Ελλάδας "οτι ειναι οι πιο σκληρα εργαζομενοι". Ποια όνειρα ; Τα όνειρα των παιδιων τους, ειναι το όνειρο των ιδίων. Δεν τους αφησαμε χρόνο αλλα και ελευθερια για άλλα
Και μεσα σε όλα αυτα δυστυχως καταπνιξαμε την ικανοτητα τους να γινουν υπευθυνα και ανεξαρτητα και να έχουν ελευθερη βουληση.

Αυτα που προαγει μια σχολη σαν αυτη στο Kiel. Γι' αυτό τη ζήλεψα.

Τζων Μπόης είπε...

Έδωσες ένα στίγμα για τα δεινά αυτής της ανάπηρης κοινωνίας μας.
Η κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική, βαθύτατα, δεν δίνει ευκαιρίες, δεν χρησιμοποιεί τα δημιουργικά μυαλά, δεν εκπαιδεύει, φοβάται και φοβάται γιατί σε τούτη τη γωνιά μάθαμε να ζούμε με τον φόβο για το αύριο και την αμάθεια. Η οικογένεια είναι εσωστρεφής, δεν παίρνει ρίσκα, είναι όμως κι ένα μέσο επιβίωσης, η υπερπροστασία βοηθά στη μάχη με το χάος, παροδικά μόνο.
Δεν είμαι αισιόδοξος για την Ελλάδα, λίγο με απασχολεί εάν θα βγούμε από την οικονομική κρίση, η οικονομική διάσταση είναι απλά το άλλοθι, είναι το ένα συμπαγές παραπέτασμα που κρύβει την πραγματική διάσταση της κρίσης, η οποία σε αυτή τη χώρα είναι βαθιά κοινωνική, είναι κρίση παιδείας, είναι κρίση οραμάτων, είναι κρίση φρέσκων ιδεών.
Νομίζω ότι αφήνουμε μια πολύ κακή παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, η παγκοσμιοποίηση αποστερεί από αυτή τη χώρα τα φωτεινότερα και πιο ανήσυχα μυαλά της, το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε εξαγωγή στο μέλλον θα είναι ανήσυχα βλέμματα, ρηξικέλευθα μυαλά, δυστυχώς όμως αυτή θα είναι μια μπίζνα που μόνο όφελος στους έξω από ΄δω θα δίνει, εμείς θα αιμορραγούμε δικαιολογημένα...
Είμαι γονιός και δεν μπορώ να βρω πολλές δικαιολογίες για τέτοιους, κατά τα άλλα ενάρετους και καλούς, γονείς, ένα από τα σημαντικότερα προσόντα που πρέπει να έχει κανείς ως γονιός είναι να αφιερώνει χρόνο, η εκπαίδευση ενός παιδιού απαιτεί χρόνο, αφοσίωση, πείσμα και μεγάλο μόχθο, αυτό δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να δαπανήσουμε, χρόνο, τον προσωπικό μας χρόνο, κατά βάθος είμαστε ράθυμοι και βολεμένοι, να λοιπόν το πρόβλημα.

Τζων Μπόης είπε...

...και για να προχωρήσω λίγο πιο πέρα τον προβληματισμό μου, θα αναφέρω ότι η Ταϊβάν, μία από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές χώρες στον κόσμο σήμερα, κατάφερε με την πολιτική της από το 1980 και μετά να επαναπατρίσει αποφοίτους από ξένα πανεπιστήμια, ιδρύοντας επιχειρηματικές θερμοκοιτίδες (όπως λέγονται) οι οποίες ειδικεύονται στην έρευνα. Ο αριθμό αυτών που επαναπατρίστηκαν υπερβαίνει τις 30 χιλ.
Στη Ελλάδα, όταν η οικογένεια δε σε βοηθά να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, να μην συμμετέχεις, τότε εφόσον έχεις όρεξη θα διαβάσεις μεν για να μπεις σε κάποιο ΑΕΙ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι μετά θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αναμετρηθείς με άλλα, λιγότερο μεν φωτεινά μυαλά στον παγκοσμιοποιημένο τούτο κόσμο, αλλά μυαλά που ακονίστηκαν από νωρίς, που έλαβαν μια εκπαίδευση που σε βοηθά να σκέφτεσαι και να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, να παίρνεις τα ρίσκα σου, να προχωράς ένα βήμα παραπέρα...

scarlett είπε...

"μαθαμε να ζουμε με τον φοβο για το αυριο και την αμάθεια"
συμφωνω Τζων Μποη.
όμως εκτός από αυτό,δεν είμαστε και πολυ συναισθηματικος λαός που αρέσκεται να δημιουργει εξαρτήσεις σε όλων των ειδων τις σχέσεις του ;
(όπως όλοι οι μεσογειακοι λαοι).
σχεδόν δε θέλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να πετάξουν με τα δικά τους φτερά. είναι ένας λόγος αυτός που δεν τους καλλιεργουμε την ανεξαρτησια και την αυτονομία.
(αυτό το έχω ζησει και προσωπικα)
καθως όμως κουβαλώ δύο κουλτουρες, αν και κυρια με διαμορφωσε η ελληνικη, βλέπω τις διαφορές.

ο χρόνος που αναφερεις Τζων Μποη ειναι σημαντικος, πολυ σημαντικος, αλλά είναι και άλλα πράγματα εξισου σημαντικά. μερικά από αυτά είναι η ηρεμία στις σχέσεις, η ισοτιμια αναμεσα στα μελη μιας οικογενειας, η ενθαρρυνση στην αναληψη πρωτοβουλιων

προτιμω όμως να μιλησω με παραδειγματα. μου ειναι πιο ευκολο για να μην παρεξηγηθω κιολας.
μητερα Ελληνιδα μου εξομολογειται
"εγω μπορει να μην πηγα ουτε μια φορα στο εξωτερικό, και ξερεις ποσο ηθελα να πάω...?, αλλα από τα παιδια μου δεν έχω στερησει τιποτα. τους ειχα από μικρα με τα πιανα τους, τις ξενες γλωσσες, τα καλα ιδιωτικα σχολεια"

τα είχα γνωρισει τα παιδια της. δεν ηταν κακά. απλά είχαν μάθει σε όλη τους τη ζωή να ζητάνε. "μαμα αφου περασα στο Πανεπιστημιο, πρεπει να μου παρεις αυτοκινητο. μαμα θελω να παω διακοπες στη Μυκονο. μαμα θελω να κανω μαστερ στην Αγγλία. μαμα οταν θα παντρευτω θελω να μου κοιτας τα παιδια"
ναι, όλα αυτα τα ακουσα. και από τον γιο της και από την κορη της. και όλες τους οι απαιτησεις ικανοποιουνταν.

ε, αυτου του ειδους οι σχεσεις δεν υπαρχουν στη Γερμανια. αν ενας νεαρος πει στον πατερα του πως θελει να παει στη Μυκονο, θα παρει την απαντηση : "δουλεψε και πηγαινε"

θα μας μεινουν αραγε ανησυχα μυαλά στην Ελλαδα, Τζων Μποη;;;
ή θα ακολουθησουν τους ευκολους δρομους που αλλοι τους χαραξαν ;
(μολις πηρα το άλλο σχολιο σου...παω να το δω)

scarlett είπε...

Τζων Μποη,
"ιδρύοντας επιχειρηματικές θερμοκοιτίδες (όπως λέγονται) οι οποίες ειδικεύονται στην έρευνα".....αυτο που γράφεις είναι πολυ ενδιαφέρον και θα ήθελα να είμαι πολυ πολυ αισιοδοξη για να φανταστω κατι τετοιο για τη χωρα μας....αλλα έλα, που δεν μπορώ !
Στειρα η εκπαιδευση μας, συντηρητική κα απαρχαιωμενη δυστυχώς.
Δεν ξερω την ηλικια του παιδιού σου, αλλα -και λυπαμαι που το λεω- αν επιθυμησει να νιωσει χαρα και δημιουργικοτητα στη δουλεια του οι μεγαλυτερες πιθανοτητες θα ειναι να αναζητησει την τυχη του μακρια από την τοσο ομορφη πατριδα μας..

Τζων Μπόης είπε...

έγραφα κάτι, αλλά τα είπες όλα με το τελευταίο σου σχόλιο.
Ο Έλληνας γονιός είναι στερημένος και σαν καλός (σε γενικές γραμμές) γονιός θέλει να προσφέρει τα πάντα στο παιδί του και του τα δίνει όλα, ακόμα κι αυτά για τα οποία πρέπει να μοχθήσει το ίδιο.
Το μέλλον του παιδιού μου ελπίζω να μην είναι στην Ελλάδα, για αυτήν την χώρα δεν ελπίζω στο παραμικρό, βέβαια, αυτό θα το αποφασίσει το ίδιο όταν θα έρθει η ώρα του, οι γονείς οφείλουν να σέβονται τις αποφάσεις των παιδιών, η ζωή είναι δική τους.

scarlett είπε...

κι εσυ τα ειπες όλα Τζων Μποη (και πολυ σωστα).τα τελευταια σου λογια μου θυμισαν εντονα Χαλιλ Γκιμπραν στο αποσπασμα για τα παιδια.
νομιζω πως το παιδι σου μεγαλωνει ηρεμα, χαρούμενα και ισορροπημενα και αυτες οι ιδιοτητες σε συνδυασμό με τις δικες του προσωπικες ικανοτητες θα το βοηθησουν αργοτερα να χαράξει το δικό του δρόμο.
στην Ελλαδα ή αλλου σημασια έχει να νιωθει σε αρμονια με τον κοσμο