με βλέμμα μελαγχολικό

κουράστηκα να ξυπνώ μ'αυτήν την ανασφάλεια του να μη ξέρεις από πού θα σε βρει το επόμενο κακό.
απομυθοποιήσεις και διαψεύσεις και σβήσιμο από τον χάρτη του μυαλού κάθε ονείρου. μικρού ή μεγάλου είναι άνευ σημασίας.
προσπαθώ σαν μια άμυνα προς τον εαυτό μου να ελαχιστοποιώ τις προσδοκίες. δεν μπορούν να σε χτυπήσουν αν δεν περιμένεις τίποτα.
μπορείς  όμως να ζήσεις χωρίς να περιμένεις τίποτα ;

.........

από χτες παίζουν και ξαναπαίζουν οι νότες του μια "φυλακή ". δεν έχω τα cd μου εδώ και δεν το βρήκα στην εκτέλεση που επιθυμούσα, έπεσα όμως στα "δακρυσμένα μάτια". αν και όχι σε ερμηνεία του Λέκκα.
εκείνον τον χειμώνα - πόσα χρόνια να περάσανε;..... 15 ;... - ξανά και ξανά στην diva ....τα "μάτια", ο Κεμάλ, η Περιμπανού.... ο Λέκκας έμοιαζε να μας παίρνει από το χέρι και να μας οδηγεί σε μια εξωπραγματική διάσταση , όπου οι στίχοι αποκτούσαν  ξεχωριστή οντότητα. μια μυστικιστική σχεδόν επικοινωνία που αν και είχε τη βάση ενός κοινού βιώματος, απογείωνε τον καθένα στο δικό του συναισθηματικό σύμπαν.
μετά από κάθε παράσταση , έβγαινε ξεθεωμένος, ενώ όλοι εμείς οι συνταξιδευτές παραπαίαμε ανάμεσα στη μελαγχολία, το ανεκπλήρωτο των στίχων όπου για λίγο είχαμε βρεθεί και στην πραγματικότητα.

τον ξαναείδα και τον ξαναάκουσα από τότε και σε άλλους χώρους. κλειστούς- ανοιχτούς δεν έχει σημασία. εκείνη η μυσταγωγία στη diva έμεινε ανεπανάληπτη