πίσω πάλι

Δυο μέρες ακόμη. Κι αφήνω πίσω μου το καλοκαίρι .Και την ανόθευτη αγάπη.


Σκεφτόμουν σήμερα, πως είμαστε χαμελαίοντες. «Αλλάζουμε χρώματα» σύμφωνα με το περιβάλλον. Φοράμε κοστούμια ή φτερά, σοβαρότητα ή κυνισμό, υπομονή ή αδιαλλαξία. Όσο πιο πλούσιο το μυαλό μας τόσο πιο πολλές οι μάσκες.
Ίσως να επιδιώκουμε ένα συνταίριασμα ακόμη κι όταν αυτό δεν υπάρχει από καθαρό, «πούρο» ένστικτο. Επιβίωσης θα το έλεγα
Είναι αυτή η Anpassungsfähigkeit. Όχι δεν σημαίνει ακριβώς « ικανότητα προσαρμογής».Γι’αυτό και προτιμώ την πρώτη. Νομίζω πως έχει μια δυναμική που δεν έχει η δεύτερη
..................


Ο Χατζιδάκις έλεγε πως δε θα μπορούσε να ζήσει για καιρό έξω από την Ελλάδα γιατί σε καμιά γλώσσα δεν θα μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις τα συναισθήματά του με την ακρίβεια και την άνεση που το έκανε στην ελληνική. Τα ‘χε πει πάνω κάτω και ο Σεφέρης. Λίγο διαφορετικά.

((Να μπορείς να εκφράζεις τις πιο λεπτές αποχρώσεις της σκέψης σου με τα σχήματα που επιλέγεις. Νιώθεις φτωχός, χωρίς…)


Επιστροφή λοιπόν. Εκεί που το φθινόπωρο έχει ήδη φτάσει.
(άλλωστε ...κουρέλια γίνανε τα νεύρα μας μ'αυτή τη ζέστη )