Mary Lou

Κρατώ την αλληλογραφία της δουλειάς στα χέρια, ενώ δέχομαι ευεργετικά τα λιγοστά σημάδια του ήλιου να φωτίσουν τις ξεθωριασμένες παραστάσεις της πραγματικότητας. Προτιμώ να την ανοίγω πάντα εκεί στη στάση ή στο λεωφορείο. Ό,τι νέο θέλει να με φτάσει, να έχει τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής. Στη συνέχεια θα απορροφηθεί από τις υποχρεώσεις της ημέρας και θα αμβλυνθεί η όποια επίδρασή του, αν είναι αρνητική.


Αν και το είδος μας τα καταφέρνει πάντα με την προσαρμογή, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ κάποιες στιγμές, πώς είναι δυνατόν να πάνε τόσα πράγματα στραβά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Πώς ήταν δυνατόν να συμβούν τόσες ανατροπές.
Κι αυτό το γκρίζο, το ατελείωτο γκρίζο και το σκοτάδι που θα ακολουθήσει απαιτούν καβάντζες, πολλές καβάντζες.

Δίπλα μου τρέχει βιαστικά ένα καστανόξανθο μικρό διαολάκι θηλυκού γένους με το ποδηλατάκι του, φωνάζοντας δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορεί :
"MARY LOU , WARTE*........WARTE MARY LOU"
Δεν την βλέπω την Mary Lou,σκόνη έχει γίνει, τρέχουν σαν διαόλια μ'αυτά τα ποδήλατά τους, αλλά ξαφνικά μια λάμψη έρχεται, έτσι, από το πουθενά.
Έτσι θα την έλεγαν. MARY LOU.
Θα είχε γκριζοπράσινα μάτια ή καστανά. Έχει σημασία ;
Αλλά θα την φώναζα Mary Lou .
Κι εκείνη θα έτρεχε με το ποδηλατάκι της.

Μια μέρα που χαζοφιλοσοφούσαμε με τον Β, μαζί έχουμε κάνει μερικές από τις πιο ωραίες συζητήσεις , ξέρετε είναι από κείνους τους τύπους που ξέρουν να σου κάνουν πάντα τις σωστές ερωτήσεις και μετά ψάχνεσαι και προβληματίζεσαι και αναρωτιέσαι πώς δεν το είχες σκεφτεί κι εσύ αυτό, ήταν τόσο απλό. Μα ....τυφλός ήσουνα ;
Γιατί απαντήσεις κανένας δεν μπορεί να σου δώσει και είναι τουλάχιστον ηλίθιο αν περιμένεις να σου δώσει κάποιος άλλος τις απαντήσεις. Όλη η δουλειά είναι οι ερωτήσεις
Μια μέρα, λοιπόν, που με πιάσανε τα πεσιμιστικά μου, δε χώραγα στη ζωή μου, δε χώραγα πουθενά, εκείνος για απάντηση πήρε να θυμάται την προσωπική του ιστορία . Και μέσα από τον  μονόλογό του έβγαινε ένα μεγάλο ευχαριστώ . Και μια αγωνία για το αν θα προλάβαινε και αν θα αποδεικνυόταν άξιος του δώρου που δέχτηκε.
Δε με αμφισβήτησε, δε με αντέκρουσε, αλλά ήταν σαν να άνοιξε ξαφνικά ένα μεγάλο παράθυρο στον ήλιο. Δεν ξέρω γιατί το είχα κλειστό τόσο καιρό. Ίσως και να μην ήξερα ότι υπάρχει. Το έχετε  πάθει να είναι κάτι μπροστά στα μάτια σας και  όμως να μην το βλέπετε; Ένα τέτοιο feeling

Μπορεί η ζωή, η θέλησή μου, να μη μου φέρανε ποτέ μια Mary Lou. Αλλά τουλάχιστον γνωρίζω πως θα της είχα κάνει ένα υπέροχο δώρο.
Πόσα χρόνια μου πήρε να το καταλάβω ;

Και τώρα ξέρω. Θα την λέγανε Mary Lou

*περίμενε