Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

βηματίζοντας

δεν είναι που δεν έχω λέξεις. λέξεις έχω πολλές, αλλά τα νοήματά τους χάνονται και μπερδεύονται μέσα στα βήματα, στις αποστάσεις, στο χρόνο και βαριέμαι μετά να τα συνδέσω.
να βγάλουν ένα νόημα. να το καταλάβετε. να το καταλάβω.

κάθε μέρα γεμίζω από εικόνες. μια γέφυρα, κανό σε σειρά, ένα αντρόγυνο που σκουπίζει το δρόμο, η κοπέλα με το άσπρο καλσόν και το κόκκινο παλτό, ο παππούς που προχωρά αργά στο πράσινο σπίτι, ένα σκιουράκι που τρέχει και εξαφανίζεται.

πριν  λίγες μέρες ήταν ένας φάρος. φάρος κανονικός στρογγυλός και με ρίγες κι ένα μικρό σπιτάκι δίπλα του. τότε θυμάμαι την "αστραδενή".
που ήθελε να παντρευτεί φαροφύλακα και να ζει μαζί του στο μικρό σπιτάκι του φάρου και να περνάνε τα καράβια να τους πετάνε τρόφιμα


μερικές φορές θέλω να γράφω έτσι. σαν παραμύθι. γιατί η ζωή δίπλα στα ποτάμια κυλάει σε μια κοίτη. ήρεμα, σιγανά. μουρμουρίζει λέξεις που σιγά-σιγά μαθαίνεις. κι όπως προχωράς δίπλα ,κουμπώνεις το παλτό σου, γιατί το κρύο έχει σφίξει, ψάχνεις τον άδειο ουρανό. δεν βρίσκεις τίποτα και βρίσκεις τα πάντα.

έτσι είναι η ζωή. τίποτα και τα πάντα

4 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

πληθώρα λέξεων
αδυναμία στοίχισής τους

φαινόμενο των καιρών
της εποχής


καλό σου απόγευμα

scarlett είπε...

άλλοτε αδυναμία κι άλλοτε αποφυγή της γραπτής έκφρασής τους

ξέρετε
αποκτούν υπόσταση

καλώς ήλθατε !

Ανώνυμος είπε...

έτσι ειναι η ζωή - ακριβώς έτσι

(υπεροχες λεξεις έχετε)

scarlett είπε...

όταν μπορούμε και μοιραζόμαστε τις λέξεις μας είναι που γίνονται "υπέροχες"

να είστε πάντα καλά

σας ευχαριστώ