Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ζωές που δύουν

Είναι δύο. Τους παρακολουθώ ενώ βγάζουν τα εισιτήριά τους στον οδηγό. Ο ένας , ελαφρά ασταθής λόγω της προχωρημένης του ηλικίας, ταλαντεύεται ελαφρά καθώς προχωρά μπροστά. Ο άλλος, λίγο νεότερος, προσπαθεί να τον βοηθήσει να καθίσει , πριν το απότομο ξεκίνημα.
Παρατηρώ τις γραμμές των προσώπων τους , τα θολά μάτια, τα καλοξυρισμένα  πρόσωπα, τα καθαρά και περιποιημένα ρούχα, τα αληθινά μαντήλια που χρησιμοποιούν για να σκουπιστούν.
Παρατηρώ τα ήσυχα, δίχως εξάρσεις βλέμματα, τα ανέκφραστα χείλη, τις χαμηλές φωνές.
Δεν αναζητούν με κανέναν τρόπο. Είναι "εκεί"

-Δύο και εβδομήντα, σχολιάζει ο νεότερος .  Κουνά το κεφάλι αποδοκιμαστικά και στρέφει το κεφάλι του  προς το παράθυρο. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Σκοτάδι. Το ποτάμι.
Δεν κατορθώνω να ξεχωρίσω την απάντηση του άλλου , αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία.
Το εισιτήριο είναι όντως ακριβό για μια τόσο μικρή απόσταση.

...........................

Δεν ανήκω στις γυναίκες που βγάζουν άναρθρες κραυγές και επιφωνήματα  στο αντίκρισμα ενός μωρού ή ενός μικρού χαριτωμένου παιδιού. Το πολύ πολύ να σκεφτώ : Τι όμορφο που είναι! Όπως θα σκεφτώ "τι όμορφη κοπέλα, αγόρι, πίνακας, τοπίο, βιβλίο....τι όμορφο φθινοπωρινό φύλλο!"
Μια διαπίστωση. Δίχως συναισθηματική εμπλοκή.

Αλλά στους ηλικιωμένους πάντα στέκομαι. Όχι τώρα. Που απομακρύνθηκα από την πρώτη νιότη μου. Από παλιά. Από πολύ παλιά. Τους παρατηρώ. Πάντα τους παρατηρούσα. Συνήθως τους δικαιολογώ για τις ιδιοτροπίες τους. Αναγνωρίζω το δύστροπο του χαρακτήρα τους. Και θαυμάζω την καλοσύνη  και τη γλυκύτητα που καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Την αγαθοσύνη και παιδική αφέλεια ενίοτε. Την απίστευτη υπομονή  και τη βαθιά σοφία τους.
Απορώ μερικές φορές με την καρτερικότητά τους και τη δύναμη τους να συγχωρούν και να κατανοούν και αναλογίζομαι "εγώ..... θα μπορούσα ?"
Πιο πολύ με συγκινεί όταν βλέπω στα μάτια τους ακόμη την παιδική λαχτάρα για ζωή, που εκδηλώνεται σε μικρά ασήμαντα καθημερινά. Αγέραστη.
Αγέραστοι.
Τους βλέπω και βλέπω τη ζωή που πέρασε. Δεν είναι λίγο πράγμα. Δεν φτάνεις εύκολα ως εκεί. Δε μεγαλώνεις δίχως πόνο, δίχως απώλειες, δίχως απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Ένας οδοστρωτήρας είναι η ζωή. Μας λειαίνει.
Κι εκεί που είχαμε αιχμές και κοφτερές γωνίες και μοιάζαμε άκαμπτοι σαν το ατσάλι, γεμίζουμε στρογγυλάδες και μαθαίνουμε να λυγίζουμε. Γιατί έτσι πρέπει
Κι είναι κι εκείνο το άλλο ερώτημα που πάντα με βασανίζει : Τι τους έμεινε να περιμένουν;  Έμεινε κάτι....; Πώς είναι η ζωή δίχως τις μεγάλες προσμονές ;

Θυμάμαι τον πατέρα μου που μέχρι τα τελευταία του φρόντιζε πάντα να είναι ξυρισμένος, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα και τα ρούχα του φροντισμένα. Θυμάμαι τα πουκάμισα με τα μανικετόκουμπα. Θυμάμαι που μύριζε σαπούνι.  Η ευπρέπεια έπαιζε μεγάλο ρόλο  στη ζωή του. Όπως και οι σταθερές αρχές και η ηθική.

Αλλάζουμε. Αλλά συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

οι πιο ενδιαφέροντες μου "φίλοι" ήταν πάντα μεγαλύτεροί μου.
φίλοι/δάσκαλοι για να ακριβολογώ.

έτσι με συγκινούν και με γοητεύουν κι' εμένα.

τώρα πια μου λείπουν.

Jolly Roger είπε...

Αυτο ειναι το πιο γλυκο και τρυφερο κειμενο που διαβασα εδω και πολυν καιρο (εξαιρω εκεινα που εχουν ερωτικο περιεχομενο).

Το θεμα ειναι ανεξαντλητο, αλλα δεν θελω να χαλασω στην ατμοσφαιρα του ποστ με σχοινοτενεις αναλυσεις.

Μια μονο μικρη απαντηση.
Γραφεις "Τι τους έμεινε να περιμένουν; Έμεινε κάτι....; Πώς είναι η ζωή δίχως τις μεγάλες προσμονές ;"

Πιστευω (καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος) οτι δεν χρειαζομαστε καποιες "μεγαλες προσμονες" για να ζησουμε ευτυχισμενοι.
Εγω δεν περιμενα τιποτα απο τον κοσμο ουτε οταν ημουν 16ρης. Πόσο μαλλον σημερα.

Ενας σκυλος, μια γατα δεν εχουν μεγαλες προσμονες. Κι ομως, ζουν σε μεγαλυτερη αρμονια συγκριτικα μ εμας.

Η ζωη τελειωνει με την τελευταια μας ανασα - οχι νωριτερα.
Σκοπευω να κυνηγησω το μεριδιο του κοσμου που μου αναλογει, μεχρι αυτην την τελευταια ανασα.

scarlett είπε...

το κακο ειναι οτι αλλαζει ολη η εποχη, holly.
ισως να φταιει που μεγαλωνω, αλλα καπου νιωθω να χανονται οι αξιες και οι σταθερες.
παραειναι γρηγορη και μεταβλητη η εποχη μας

κρατηστε οσους "φιλους" εχετε ακομη κοντα σας.
γιατι οι συγχρονες φιλιες φτιαχνονται και χαλανε στα φεισμπουκια κι αυτο εμενα μαλλον με μελαγχολει

scarlett είπε...

σ'ευχαριστω πειρατη!
δεν νομιζω ομως πως όταν ησουν νεοτερος ή και τωρα δεν περιμενες- περιμενεις τιποτα.
δεν εννοω απο τον κοσμο. απο εσενα.
περιμενες να φυγεις απο το πατρικο σου σπιτι, να γνωρισεις τον κοσμο, να σπουδασεις,να κανεις μια ενδιαφερουσα δουλεια, να χτισεις εκεινο το σπιτι που σχεδιαζατε με τον δ...

οσο πιο νεος εισαι, τοσο πιο πολλες οι προσδοκιες σου απο την ζωη. τα πλανα, τα ονειρα