μια ζωή δική μου...
κάποια μέρα ήταν εκείνο το τελευταίο ταξίδι προς τη θάλασσα.
τη δική μου θάλασσα. των μοναχικών μου βημάτων.
και κάποια μέρα ήταν εκείνη η τελευταία βόλτα στο δρόμο με τα πεσμένα φύλλα.
με τα μαύρα πουλιά.
πέρασαν.
θα ήθελα τόσο να σιωπήσω. να μη μιλώ. να μην ενοχλώ.
να εναλλάσσω τους ρόλους ανάμεσα στο ασήμαντο τίποτα και το αγέρωχο εγώ. και να μη με νοιάζει.
να μου ανήκει η μοναξιά μου χωρίς να ρεζιλεύομαι.
"αύριο είναι μια καινούρια μέρα " έλεγε εκείνη που της έκλεψα το όνομα. μα μερικές φορές οι μέρες είναι όλες ίδιες. και μόνο τις διαγράφεις.
και περιμένεις την άνοιξη. τι άλλο ;
σήμερα ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. ο κυνηγός σημαδεύει την ανατολή. ενώ αριστερά του ένα ζωηρό φεγγάρι ξαπλώνει σε ένα θαμπό πέπλο.
υπέροχη εικόνα!
με -10 έχεις αυτές τις εικόνες
ωραία θα ήταν να είχα ένα κρεβάτι στη σοφίτα. και να ονειρευτώ το δρόμο με τις νεραντζιές. τίποτ'άλλο. μόνο το δρόμο με τις νεραντζιές
4 σχόλια:
"να μου ανήκει η μοναξιά μου χωρίς να ρεζιλεύομαι"
είστε μεσ' το μυαλό μου - δεν μπορεί..
γι' αυτην την φράση, θα προτιμουσα για το δικο σας καλό, να μην ειμαι
:)
να εχετε μια χαρουμενη μερα!
Πρόσεξε τι εύχεσαι (και τι ονειρεύεσαι) γιατί μπορεί να σου συμβεί.
Τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ και τώρα δεν μου ανήκει καν η μοναξιά μου.
Στιγμιαία μόνο, όταν το φεγγάρι λάμπει δυνατά και το αλκοόλ ξεπλένει τις ήττες.
αγαπητη μου theorema, πώς να σας εξηγησω τωρα ;
το παραπανω κειμενο γραφτηκε μια μαλλον "μαυρη" μερα.
το προβλημα με τη μοναξια δεν ειναι να μας ανηκει. αλλα να μη τη νιωθουμε. αν τη νιωθουμε μας ανηκει θελουμε δε θελουμε
(προσωπικα ειχα επικεντρωθει παντως στην "έκφρασή" της)
Δημοσίευση σχολίου