κύνθια

προχτές μου είχε κολλήσει αυτή η λέξη : Geborgenheit. να νιώθεις geborgen.
αν ψάξεις σε ένα λεξικό θα βρεις στη μετάφραση της τη λέξη ασφάλεια. αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό .
είναι ένα αίσθημα ασφάλειας και οικειότητας και τρυφερότητας που δεν ερμηνεύεται στην ελληνική.
χάνει τη σημασία του στη μετάφραση.
το παθαίνω συχνά να μην μπορώ να εκφράσω ακριβώς το ίδιο πράγμα και στις δύο γλώσσες που ξέρω καλά, γιατί δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες έννοιες. μόνο στο περίπου μπορούν να αποδώσουν το νόημά τους.
θα ήταν ωραίο σκέφτομαι, να μιλούσαμε πολλές γλώσσες στο ανώτατό τους επίπεδο για να μπορούμε να εκφράζουμε όλες τις λεπτές αποχρώσεις της σκέψης και των συναισθημάτων μας.
πόσες λέξεις αμετάφραστες (στην ουσία τους) δεν υπάρχουν στα γαλλικά, τα ισπανικά ,τα ιταλικά ...?
από την  άλλη είναι η γνώση μιας γλώσσας που χρωματίζει το συναίσθημα ή το συναίσθημα που ψάχνει μέσο έκφρασης μέσω της λέξης ;

και τι είναι αυτό που κάνει την ύπαρξη μιας λέξης σε μια γλώσσα απαραίτητη και σε μια άλλη όχι. γιατί δεν μπορώ να νιώσω Geborgenheit στα ελληνικά. την έχουν οι Έλληνες λιγότερο ανάγκη και γι' αυτό δεν εμπνεύστηκαν μια λέξη γι'αυτήν ;

στη Φινλανδία έχουν 7 διαφορετικές λεξεις στο δελτίο καιρού για το χιονόνερο. και κάθε Φινλανδός γνωρίζει τις μεταξύ τους διαφορές

στη Γερμανία το ποτάμι Düssel πήρε το όνομά του από το αρχαίο γερμανικό τhusila που σημαίνει brausen, rauschen, tosen τρία ρήματα που φανερώνουν την ορμητική ροή του ποταμού.

αν ψάξετε για τη μετάφρασή τους θα ανακαλύψετε πως δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες λέξεις.

στα ελληνικά, τι κάνει ένα ποτάμι εκτός από το να κελαρύζει ; (κάτι που φυσικά είναι πολύ διαφορετικό)  

ειλικρινά δεν ξέρω. υπάρχουν ρήματα ;

μου αρέσει πολύ η ελληνική. είναι μια γλώσσα με πολλά ανοιχτά φωνήεντα που  μοιάζουν να δίνουν μια έκταση στις λέξεις. ειδικά στην αρχαία. σκεφτείτε μονάχα αυτά τα αιεν, εσαεί, αέναα.
λέξεις που μοιάζουν να μην έχουν αρχή και τέλος. ακριβώς σαν τα νοήματά τους.
μετά είναι αυτά τα λεπτά θ και δ που μπλέκουν με τα ανοιχτά φωνήεντα (όχι όπως στην αγγλική ή την ισπανική, όπου τα σύμφωνα ακολουθούν συχνά το ένα το άλλο και βαραίνουν τις λέξεις) :
λήκυθος, άδυτο,θύσανος, δώμα, θάλασσα
έχουμε μόνο δύο τελικά σύμφωνα, το ν και το ς. αλλά στην Ελλάδα του ήλιου και των ανέμων είναι εύκολο το στόμα να ανοίγει στα φωνηέντα.
μια φίλη μου της αγγλικής  μου εξηγούσε πόσο κλειστές από σύμφωνα είναι οι αγγλικές λέξεις λόγω του ψυχρού τους κλίματος, κάτι που εμείς ως Ελληνες μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε την ελληνική προφορά μας. "αν προσέξεις όμως τους  Άγγλους" μου έλεγε, "θα δεις πως ελάχιστα ανοίγουν το στόμα τους, είναι λόγω του κλίματος"

στη δε μεταφρασμένη λογοτεχνία έχουμε πάντα να κάνουμε με δύο διαφορετικά έργα. το πρωτότυπο και αυτό που προέκυψε από τη μετάφραση. μπορεί η δεύτερη να είναι πολύ καλή αλλά δε θα αποδώσει ποτέ το ύφος του συγγραφέα, ακόμη και τα νοήματα του πρωτότυπου.
κάτι πάντα θα μας διαφεύγει.