Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

delicate

αυτές οι διαδρομές που κάνω καθημερινά με το λεωφορείο , είναι μέρες που θα 'θελα να μην τελειώνουν.κι άλλες που βιάζομαι,πνίγομαι, θέλω να φτάσω , να κατέβω, να ανασάνω.
αυτές τις μέρες θέλω να κρατάνε, να κρατάνε...

σήμερα πήρα την πρώτη μου χριστουγεννιάτικη κάρτα (και πιθανόν την τελευταία). από την κοπέλα που μου έφτιαξε το PC όταν κόλλησε ιό. θυμάμαι πόσο είχε ερωτευτεί το σπίτι μου. κι εγώ της είπα, κι εγώ τ'αγαπάω, αλλά ούτε έναν πίνακα μπορώ να κρεμάσω, ούτε στην όμορφη σοφίτα να βάλω μία μπερζέρα, ένα ανάκλιντρο, κάτι να γέρνω και να βλέπω τ'άστρα.  το πότε θα με πάρουν από εδώ ούτε το ξέρω, αλλά αυτά δεν της τα είπα.
αυτά που ζεις δεν τα λες. ποτέ δε λες αυτά που ζεις

και μόνο ακολουθείς την ίδια διαδρομή. και βλέπεις -5, έχεις βάλει τα σημάδια σου τώρα που ξέρεις. και σκέφτεσαι να! γι'αυτό κρύωνα. αλλά και χτες είχε -5, γιατί σήμερα παραπάνω ;
αλλά δεν έχει σημασία.

σημασία έχει πως το πήρες απόφαση. ποτέ δε θα μάθεις να πετάς.

"θα έχω δυο γλάστρες με βασιλικό και λίγα γεράνια /κι ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα στο λευκό πεζούλι/
πιο πίσω θα 'χω λίγες ντοματιές κι εποχικά λουλούδια/φρέζιες την άνοιξη
δωμάτια γεμάτα φως κι όλα μας τα βιβλία/ και μια καλή μπερζέρα/και στους διαδρόμους πίνακες σύγχρονους και παλιούς/ασπρόμαυρες εικόνες /
λευκές κουρτίνες κι ένα κόκκινο κρασί πάντοτε στο κελάρι/θα μου διαβάζεις Διγενή κι εφημερίδες Κυριακής "πώς χάλασε ο κόσμος?"
/τις νύχτες θα κρύβομαι στη σιωπή της αγκαλιάς και θα 'χω μάθει να κοιμάμαι"

και να μη ζητάω το ανέφικτο


κι όπως λέει και το αγαπημένο τρολ- πού χάθηκε αυτό το κορίτσι ;- δεν μπορείς να γράφεις ελεύθερα όταν σε ξέρουν .γιατι μετά ανησυχούν. αλλά είμαι καλά.όσοι με ξέρετε : είμαι καλά. και ούτε είναι μια μανιέρα.

θα βάλω την κάρτα μου στο περβάζι, εκεί δίπλα στη γιρλάντα.

10 σχόλια:

Theorema είπε...

Ακόμα κι αν ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις να πετάς έχεις σκεφτεί πως μπορείς πάντοτε να περπατάς με φτερωτό βήμα; :)

scarlett είπε...

σ'ευχαριστώ Theorema...νομιζω πως τον ξερω αυτον τον βηματισμο :)

(αν και ακόμη ελπίζω...μάλλον πάντα θα ελπίζω)

Ανώνυμος είπε...

εγώ λοιπόν εύκολα μπορώ να σας φανταστώ με ένα ζευγάρι φτερά ..

:)

scarlett είπε...

είστε τόσο γλυκιά, holly !


πάντως εγώ θα επιθυμούσα μηχανική υποστήριξη ;)

Jolly Roger είπε...

Αντι για μηχανικη υποστηριξη, προτεινω την παρακατω (αν και η μηχανικη δεν αποκλειεται)

http://www.youtube.com/watch?v=GrmjqupNNHI

* * *
Who knows what tomorrow brings
In a world where few hearts survive
All I know is the way I feel
When its real I leep it alive
The road is long there are mountains in the way
But we climb a step every day

Love lift us up where we belong
Where the eagles fly on a mountan high
Love lift us up where we belong
Far from the world below
Where the clear winds blow

scarlett είπε...

σ'ευχαριστώ πειρατη!

η πτήση ξέρεις είναι ένα μοναχικό όνειρο ελευθερίας

στιγμαίο, δυνατό, συγκλονιστικό (πιστεύω)

αλλά δεν παύω να γνωρίζω πως οι μόνες πτήσεις που κάνουν τελικά τη διαφορά στη ζωή μας,είναι εκείνες του μυαλού που μοιράζεσαι με κάποιον που αγαπάς

Ανώνυμος είπε...

Αν πάντως καταφέρετε να μη ζητάτε το ανέφικτο πείτε και σε εμάς τον τρόπο...
Τις καλησπέρες μου

scarlett είπε...

Καλως ήρθες travellirious!

Νομίζω πως ανέφικτα είναι μόνο τα πράγματα για τα οποία δεν προσπαθούμε αρκετά.

Αλλά γενικότερα είναι ωραίο να ονειρεύεσαι απίθανα πράγματα

(μια σκέψη έκανα...)

Παπαρούνα είπε...

"ποτέ δε λες αυτά που ζεις"

σωστό..σχεδόν πάντα δυστυχώς μιλάμε για αυτά που δεν ζούμε

είναι καθαρή η γραφή σου και μ' αρέσει

scarlett είπε...

καλημερα Παπαρουνα!

ας κρατησουμε και κατι για τον εαυτο μας , θα ελεγα.ό,τι πιο πολύ μας ακουμπά. η υπερέκθεση ποτε δεν βοηθησε κανενα.

και η δική σου γραφη μου αρέσει :) αλλα ανηκεις κι εσυ στις πολυ σιωπηλες παρουσίες.
γεγονος που πολυ σέβομαι!