Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

με αφορμή

 ένα όνομα που είχα εντελώς ξεχάσει και ξανασυνάντησα τυχαία εδώ....χαμογελώ ακόμη με την ανάμνηση

Καλοκαίρι μερικά  χρόνια πριν, και περιμένω σ'έναν σταθμό του ηλεκτρικού.
Όχι το τρένο.
Τη σειρά  μου στην τράπεζα απέναντι.
Το νουμεράκι που κρατώ στα χέρια μου, δείχνει πολλή ώρα αναμονής και προτιμώ να βγω έξω από το κατάστημα. Είναι καλύτερα στο σταθμό.
Λίγο πιο πέρα από το μεταλλικό μου κάθισμα κάθεται ένας ηλικιωμένος κύριος .
Βλέπουμε τα τρένα να περνούν αλλά κανείς από τους δυο μας δεν επιβιβάζεται.
Μετά από 2-3 συρμούς που παρακολουθούμε αδιάφορα την κίνηση μου απευθύνει το λόγο :
- Περιμένετε κι εσείς κάποιον;
Του απαντώ ευγενικά εξηγώντας την παρουσία μου εκεί και κάπως έτσι πιάνουμε την κουβέντα.
Εκείνος περίμενε τη γυναίκα του που κάτι ξέχασε και ξανακατέβηκε στο κέντρο, ενώ ο ίδιος κατέβηκε στον σταθμό που συναντηθήκαμε για να τακτοποιήσει μία άλλη δουλειά.
Ραντεβού εκεί, για να κάνουν μερικά ψώνια ακόμη και να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι.
Κι όπως ανοίγεσαι όταν βλέπεις την ευγένεια του άλλου και τους καλούς του τρόπους, βρεθήκαμε σε λίγο να συζητάμε σαν δυο παλιοί καλοί γνωστοί.
Για την Αθήνα, για τα τότε τρέχοντα πολτικά και κοινωνικά ζητήματα, για τους τόπους της καταγωγής μας (κάτι κοινό βρέθηκε εκεί, όπως συμβαίνει συχνά σε όλους εμάς τους "Αθηναίους"), για τις δουλειές μας,όλα με μια τρομερή απλότητα, ειλικρινή χαμόγελα και την ευγένεια δυο ξένων που βρέθηκαν τυχαία σ'έναν σταθμό να περιμένουν.
Όταν μετά από κάποια ώρα σηκώθηκα για να μη χάσω τη σειρά μου στην τράπεζα, λυπήθηκε πολύ που δεν είχε προλάβει να επιστρέψει η σύζυγός του για να μου τη γνωρίσει. Με απέραντη τρυφερότητα μου μιλούσε για εκείνη, μια σχεδόν άγνωστη τρυφερότητα σε μια Ελλάδα που δεν είναι συνηθισμένο να μιλάς τρυφερά για την/τον σύντροφό  σου μετά από κάποια χρόνια κοινής συμβίωσης.
 Είμαι σίγουρη πως θα επρόκειτο για μια εξαιρετική κυρία .
Χαιρετηθήκαμε ευγενικά.
end of story.

Όταν μου μίλησε κάποια στιγμή εντελώς αβίαστα για το πώς βρέθηκε στην Αθήνα, για την μικρή πόλη της Β. Ελλάδας που χρειάστηκε να εγκαταλείψει εξαιτίας της δουλειάς του και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο μου φανέρωσε και το όνομά του. Δεν το έκανε με καμία διάθεση εντυπωσιασμού , ήταν απλά μέρος της κουβέντας, για να μου δικαιολογήσει πώς βρέθηκε στην Αθήνα (τον πήρε μια ομάδα...ποια ομάδα; )  Άλλωστε ποτέ δε με εντυπωσιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες στους άλλους.
Το ποιος είσαι, φαίνεται από το πώς μου μιλάς, σε μένα την άγνωστη. Και από το τι έκανες στη ζωή σου.
Δυστυχώς με το ποδόσφαιρο δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις.Πόσο μάλλον με αυτό εποχών πολύ μακρινών από εμένα. Δεν γνώριζα το όνομά του. Κι αισθάνθηκα λίγο άσχημα κι αμήχανα που ίσως να τον απογοήτευσα με την άγνοιά μου
Εκ των υστέρων θαύμασα την απλότητα, την ευγένεια, το καλοσυνάτο του χαρακτήρα του και την ικανότητα να διατηρεί αυτά τα χαρακτηριστικά παρά τη φήμη, παρά τη δόξα, παρά τη δύσκολη παιδική ηλίκια.
Ούτε σε έναν λόγο του διέκρινα κομπασμό, υπεροψία ή παράπονο.
Τίποτα .
Δυο τυχαίοι ξένοι σε μια αποβάθρα τρένου, με έναν υπέροχο καλοκαιρινό ήλιο (αττικό...μετράει αυτό, ακούστε με)
κι η ανάμνηση μιας ωραίας γνωριμίας

4 σχόλια:

Καρτέσιος είπε...

Υπέροχες στιγμές. Η "εξ όψεως" απλότητά τους κρύβει πολύ καλά την αξία τους, κι έτσι κάποιοι θα τις είχαν αποφύγει χάνοντας τη γεύση που κερδίσατε εσείς από ωραίους ανθρώπους.

scarlett είπε...

Ax! Καρτέσιε....ο πιο αξιόλογοι άνθρωποι που γνωρίζω χαρακτηρίζονται για την απλότητά τους.
Οι ψεύτικοι εντυπωσιασμοί ποτέ δεν με προσέλκυσαν και άλλωστε εκείνοι που στ'αλήθεια ξεχωρίζουν δεν τους χρειάζονται.

Ανώνυμος είπε...

η ευγένεια - και καλοσύνη, γιατί όχι ; - των ξένων

Κ.Κ.Μ.

scarlett είπε...

μου αρέσουν αυτές οι γνωριμίες αγαπητε Κ.Κ.Μ. που δίχως να αποσκοπούν πουθενά, ταράζουν λίγο τη στασιμότητα και τη ρουτίνα της κάθε μέρας