ο εκσκαφέας διαλύει αργά το μεγάλο σπίτι απέναντί μου και αλλάζει τη γεωγραφία.
"ήμουν εδώ, όταν συντελέστηκε η αλλαγή"...θα λέω
αλλά δεν έχω την εικόνα του. θύμα αισθητικής.
το μόνο που θα μείνει θα είναι αυτή η τομή.
το σημείο που διασταυρώθηκε η δική μου ζωή μ'αυτό.
μερικές ρυτίδες παραπάνω.
φωνές και ανάσες και όνειρα
βάζω το χέρι στην τσέπη και βρίσκω μια σοκολατένια καρδιά και ένα ακυρωμένο εισιτήριο.
απολαμβάνω τα εύρετρά μου.
ξετυλίγω τη σοκολάτα, αν και γάλακτος, ενώ κοιτώ την ημερομηνία στο εισιτήριο και σκέφτομαι πως η χρονική απόσταση αποκτά μία εντελώς υποκειμενική υπόσταση όταν βρίσκεσαι πολύ μακριά.στον τόπο ή στο συναίσθημα.
πως αυτό το νοητικό παιχνίδι - αν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι - υποβοηθείται ή υφίσταται μόνο με τις παρούσες ή παρόμοιες συντεταγμένες.
το σπίτι αύριο δεν θα είναι εκεί. κάτι αλλάζει.
άλλοτε είμαστε παρόντες στις αλλαγές, άλλοτε καταλαβαίνουμε την απουσία μας , αντικρίζοντας τις ξαφνικά.
σε ένα πρόσωπο, σε ένα σκυφτό βάδισμα, στην πόλη που αφήσαμε πίσω μας.
2 σχόλια:
Πανεμορφη η μουσικη αφιερωση.
Και το καινουργιο τεμπλεητ - που μοιαζει με ραγισμενο καθρεφτη - ταιριαζει καλα στο κειμενο. Κι ας δυσκολευει στο διαβασμα.
Ελπιζω η σοκολατα να ηταν γλυκια, αν και γαλακτος.
Το γκρεμισμα του παλιου σπιτιου σηματοδοτει μια αλλαγη. Η αλλαγη απο μονη της δεν ειναι αξιολογησιμη. Δεν ξερουμε αν θα λυπηθουμε η θα χαρουμε, μεχρι να ολοκληρωθει η αλλαγη και να δουμε το καινουργιο που ερχεται.
Ισως η τελευταια μιση φραση ( " ... στην πολη που αφησαμε πισω μας" ) να δειχνει οτι η αλλαγη ολοληρωθηκε ηδη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω πειρατή, δεν έφυγαν σχεδόν ποτέ πολύ μακριά από τον τόπο τους. Άντε να πήγαν για σπουδες σε μια δυο πόλεις στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό και μετά επέστρεψαν στις ρίζες τους ή έμειναν εκεί που τακτοποίηθηκαν επαγγελματικά.
Γι'αυτούς οι αλλαγές βιώνονται ανεπαίσθητα θα έλεγα, όπως ακριβώς μεγαλώνουν και οι ίδιοι και απλά κάποια μέρα αντικρίζουν κάποιον ξένο στον καθρέφτη ή στις παλιές φωτογραφίες, ανάλογα με την κατεύθυνση της αλλαγής.
Ένα καινούριο κτίριο που χτίζεται, οι δρόμοι, οι πλατείες, τα καταστήματα,οι γειτονιές αλλάζουν με ρυθμούς "εύπεπτους" θα χαρακτήριζα ,όπως ακριβως μεγαλωνουμε και αντικριζουμε τις ρυτιδες μας και τα γκριζα μας μαλλια.
Όχι όμως και για τον μακρινό επισκέπτη
Προσωπικά μέτρησα (μόλις τώρα) έξι διαφορετικούς τόπους διαμονής. Όταν επιστρέφω τυχαία ή από επιθυμία σε κάποιον απο αυτούς, είναι ένα παραξενο feeling. Οι τόποι είναι "ξένοι"
Γιατί ο δεσμός μου μαζί τους έγινε σε έναν συγκεκριμένο "χρόνο". Κι όταν χωρίζουμε οι τόποι κι εμείς, όπως και οι άνθρωποι κι εμείς αλλάζουμε πάντα προς διαφορετικές και άγνωστες κατευθύνσεις.
Γι'αυτό και το γκρέμισμα ενός σπιτιού απέναντι μου, αποκτά μια διαφορετική σημασία. Νιώθω πως για λίγο οι ζωές μας διασταυρωθηκαν.
Η μουσική (σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια)....Όταν μου έστειλε πριν χρόνια ο N σε μειλ, τo link αυτου του αλμπουμ, θυμάμαι πώς χαθηκα για ωρα σ'αυτο το βλέμμα του Tiersen.
Χρονια μετά είδα ένα παρομοιο βλέμμα σε μια παλια φωτό.
Γάλακτος? ..Ποτέ
μόνο σ'ανάγκη :)
Δημοσίευση σχολίου