Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

γίνε ουσιώδης (ή...πάντοτε η γυναίκα?)

Ναι, ναι...γελάστε εσείς νεαρέ μου. Δεν το ζήσατε εσείς. Δεν την γνωρίζετε την ευγνωμοσύνη να έχεις διαφύγει ένα σχεδόν βέβαιο θάνατο. Δεν θα γνωρίζετε υποθέτω την ώθηση που δίνει σε ψυχή και σώμα. Πώς από ένα αίσθημα εγνωμοσύνης απέναντι στη ζωή που σου χαρίστηκε, αντιμετωπίζεις τις μέρες σου πιο υπεύθυνα και πιο παραγωγικά και καταφέρνεις τελικά να γίνεις στ'αλήθεια ευτυχισμένος κι ευχαριστημένος.
Ευτυχισμένος παρά τις βόμβες και τα λιγοστά τρόφιμα και τις δυσκολίες. Η λέξη  "δυσκολίες"   είναι ευφημισμός για την καθημερινότητα στο Βερολίνο της εποχής του πολέμου.
Ξέρετε...όταν κουραζόμουν πάνω στα καλώδια και τα κυκλώματα τα ατελείωτα βράδια του Σαββάτου κι έβριζα για τα ανύπαρκτα υλικά, τότε θυμόμουν τις αναγγελίες θανάτου στις στήλες της εφημερίδας. Ή σκεφτόμουν τους συντρόφους , κάπου...πολύ μακριά από το σπίτι τους, να πρέπει να κρατήσουν τις θέσεις τους. Στο χιόνι, στη λάσπη, πολύ πιο κουρασμένοι από μένα, πεινασμένοι, μερικοί τραυματισμένοι, με ανύπαρκτες ελπίδες, πέρα από την μία, να φτάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στη Μόσχα, ή την ακόμη πιο απίθανη , στο σπίτι. Σήμερα μπορείτε να έχετε εικόνα για όλα αυτά. Ας είναι καλά ο κινηματογράφος και η τηλεόραση και τα βιβλία. Αλλά τότε...τότε μόνο τα διαισθανόσουν και σκεφτόσουν :
 "Εκμεταλλεύσου το μοναδικό σου προνόμιο ! Γίνε ουσιώδης! Κάνε κάτι...."

Σε ελεύθερη μετάφραση από το "Η γυναίκα για την οποία κατασκεύασα τον υπολογιστή" του F.C. Delius, μια μυθιστορηματική βιογραφία του Konrad Zuse , "πατέρα" του πρώτου υπολογιστή.
Πολύ αληθινή, γλυκόπικρη με αρκετό κυνισμό, ενός ανθρώπου που μάζευε στα σκουπίδια πεταμένες λαμαρίνες και καλώδια για να φτιάξει κάτι την λάθος εποχή στο λάθος μέρος, που θα άλλαζε  τον κόσμο και τη ζωή όπως σήμερα τη γνωρίζουμε.

"Das Ewig-Weibliche zieht uns hinan" (The Eternal-Feminine draws us upward), η τελευταία φράση από τον Faust του Goethe υπήρξε η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία πλέχτηκε με μαεστρία η ζωή και ο χαρακτήρας του κεντρικού ήρωα.

..............

Υπάρχουν βιβλία που προσφέρουν μια πρόσκαιρη απόλαυση κατά την ανάγνωσή τους και μετά τα τοποθετείς στο ράφι ευχαριστώντας τα για την συντροφιά τους. Άλλα, που θα θυμάσαι για πάντα , και ξέρεις πάντα πού θα τα βρεις, γιατί οδήγησαν τη σκέψη σου ένα βήμα πιο πέρα, ενδεχομένως να άλλαξαν και τη γεωγραφία μέσα σου. Και υπάρχουν κι εκείνα που επανατοποθετούν τα δομικά στοιχεία της σκέψης και της κοσμοαντίληψής σου στις σωστές τους θέσεις ή σου τις υπενθυμίζουν.
Το βιβλίο του Delius θα το κατέτασσα σ'αυτήν την τελευταία κατηγορία.
Εντελώς υποκειμενικά, φυσικά.


7 σχόλια:

Καρτέσιος είπε...

"Εκμεταλλεύσου το μοναδικό σου προνόμιο ! Γίνε ουσιώδης! Κάνε κάτι...."
Το σύνθημα που λείπει από το σήμερα. Ίσως επειδή δεν υπάρχουν πολλοί που αντιλαμβάνονται το προνόμιο να κάνουν κάτι ουσιαστικό,κάτι που να μην εκπορεύεται και προβάλει τον εαυτό τους. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο Εγώ που καταπίνει λαίμαργα την ουσία του κάθε τι.

scarlett είπε...

θυμάμαι εκείνη την συζήτηση που είχαμε στο μπλογκ σας, αγαπητέ Καρτέσιε, ότι σήμερα λείπουν εκείνοι οι "άλλοι" από την Ελλάδα. Οι φορείς των οραμάτων , οι μαχητές, οι ρομαντικοί ιδεολόγοι.
Ίσως πράγματι ο άνθρωπος να πρέπει να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να ξυπνήσει η δημιουργικότητα και η αγωνιστικότητα μέσα του.
Θεωρώ πως η καλοπέραση και η ευκολία μας έχουν κάνει μαλθακούς (κι αυτή δεν είναι μια καθόλου ευχάριστη διαπίστωση).

Ελπίζω σύντομα να γίνετε καλά. Περαστικά σας!
Η καλή διάθεση ξέρετε, μαζί με τα φάρμακα βοηθάει πάντα στην ανάρρωση.

Καρτέσιος είπε...

Εγωισμός! Όταν η στρέβλωση γίνεται κανόνας, τότε νοσούμε όλοι μαζί. Κι ο εγωισμός είναι στρέβλωση. Τον μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια κι έτσι γινόμαστε ελάχιστοι κι αναξιοπρεπείς, μεγαλειώδεις εγωιστές και φανφαρόνοι. Είναι μεγάλη συζήτηση, θα γινόμουν κουραστικός και ξέρετε ότι πολύ το φοβάμαι αυτό.
Σας ευχαριστώ για τις ευχές.

scarlett είπε...

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σας, Καρτέσιε.
Οι μεγαλύτερες μου τύψεις, ήταν πάντα γι'αυτό το στοιχείο του εγωισμού, που πάντα με ντροπιάζει απέναντι στη συνείδησή μου.

Το έχω πει χιλιάδες φορές. Είναι πολύ εύκολο να είσαι ευγενικός και αξιοπρεπής. Το δύσκολο είναι να παραμερίζεις τον εαυτό σου. Να βάζεις κάτι, κάποιον πάνω από σένα. Κι αυτό να το κάνεις με συνέπεια και σταθερά

Η συζήτηση είναι όντως μεγάλη κι αλίμονο αν εξαντλούνταν σε δυο κουβέντες.
Σας εύχομαι αύριο να ξυπνήσετε υγιής ή έστω πολύ καλύτερα από σήμερα

Καρτέσιος είπε...

Οι τύψεις για άλλους είναι δικαίωμα και για κάποιους υποχρέωση. Εσείς μπορείτε να έχετε τύψεις μόνο ως επιλογή για τους δικούς σας λόγους. Κάτι σαν συνειδησιακό αξεσουάρ. Απ' όσο μου έχουν επιτρέψει τα κείμενά σας να σας γνωρίσω, η νοσηρότητα του εγωισμού δε σας έχει προσβάλει. Πιθανόν το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής σας είναι αρκετά ισχυρό.
Είμαι κάπως καλύτερα, σας ευχαριστώ.

scarlett είπε...

Συνειδησιακό αξεσουάρ ;
Να, ενας πρωτότυπος χαρακτηρισμός για τις τύψεις!:)
Μιλώντας εντελώς προσωπικά θα έλεγα πως δεν επιλέγει κανείς να έχει τύψεις, όπως εσείς δεν επιλέξατε να αρρωστήσετε (δεν είναι όμορφο συναίσθημα οι τύψεις για να τις επιλέξεις).
Οι τύψεις έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία μας. Αλλοι δεν έχουν γιατί δε χρειάζεται να έχουν, πράττουν πάντα στη ζωή τους το σωστό. Κι άλλοι δεν έχουν επειδή είναι αρκετά "χοντρόπετσοι" για να το πω απλά.
Στην ενδιάμεση κατηγορία ανήκουν όσοι έχουν συνειδησιακές συγκρούσεις

Καρτέσιος είπε...

Συγχωρέστε με, είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στο αντικειμενικά "σωστό". Άλλωστε και οι "χοντρόπετσοι" αν τους ρωτήσετε πως και δε νιώθουν τύψεις, θα σας απαντήσουν έκπληκτοι "γιατί να νιώθω;" θεωρώντας φυσικά ότι έχουν πράξει το "σωστό".