κάθε μέρα κοιτώ το νησί με νέα ματιά. θαυμάζοντας την απλή περιπλοκότητά του και ακουμπώντας το συναίσθημα και τη μέσα μου τάξη.
(άλλοτε σε μια πινακίδα, άλλοτε σ'ένα στενό δρομάκι και συχνότερα στις φωνές των πουλιών πάνω στα δέντρα)
για το φευγαλέο και μη οριστικό η ματιά μας είναι πάντα διαφορετική. επιεικής και με μια πρόωρη νοσταλγία. ξέρουμε πως θα χαθεί.
(φυσικά τα πάντα είναι φευγαλέα και μη οριστικά, αλλά "η διάρκεια" που πλέκουμε αυθαίρετα μεσ' το μυαλό μας, ξεγελά καμιά φορά)
σήμερα θα αγοράσω εκείνες τις μοβ τουλίπες. το σπίτι τις ζητάει.
όταν το έλεγα σχεδόν με κορόιδευες . με ευτυχία ποτέ δεν προκαλείς. θυμώνουν οι θεοί και εκδικούνται.
κοιτώντας στα μάτια όλους αυτούς τους ξανθούς αγγέλους θυμάμαι καμιά φορά πως πέρασε πολύς καιρός που έπαψα να σκηνοθετώ την παρουσία μου . ίσως γιατί κάθε παράσταση θέλει το κοινό της. κι αυτό είναι φορές που δεν το βλέπουμε ή το αγνοούμε αδιάφορα. συνήθως επιλεκτικά.
κενότητες που αραδιάζω πρωί πρωί !
( αν έπρεπε κάτι να θυμηθώ από κείνη που δε γνώρισα θα ήταν μια μίξη από εικόνες του μικρού κοριτσιού και της νέας κοπέλας τότε που η ζωή ανοίγονταν μπροστά της ,της ώριμης γυναίκας αργότερα που αποδέχτηκε τη μοίρα της .κι αυτό δεν είναι κενότητα. η ζωή ποτέ δεν ήταν)
(άλλοτε σε μια πινακίδα, άλλοτε σ'ένα στενό δρομάκι και συχνότερα στις φωνές των πουλιών πάνω στα δέντρα)
για το φευγαλέο και μη οριστικό η ματιά μας είναι πάντα διαφορετική. επιεικής και με μια πρόωρη νοσταλγία. ξέρουμε πως θα χαθεί.
(φυσικά τα πάντα είναι φευγαλέα και μη οριστικά, αλλά "η διάρκεια" που πλέκουμε αυθαίρετα μεσ' το μυαλό μας, ξεγελά καμιά φορά)
σήμερα θα αγοράσω εκείνες τις μοβ τουλίπες. το σπίτι τις ζητάει.
όταν το έλεγα σχεδόν με κορόιδευες . με ευτυχία ποτέ δεν προκαλείς. θυμώνουν οι θεοί και εκδικούνται.
κοιτώντας στα μάτια όλους αυτούς τους ξανθούς αγγέλους θυμάμαι καμιά φορά πως πέρασε πολύς καιρός που έπαψα να σκηνοθετώ την παρουσία μου . ίσως γιατί κάθε παράσταση θέλει το κοινό της. κι αυτό είναι φορές που δεν το βλέπουμε ή το αγνοούμε αδιάφορα. συνήθως επιλεκτικά.
κενότητες που αραδιάζω πρωί πρωί !
( αν έπρεπε κάτι να θυμηθώ από κείνη που δε γνώρισα θα ήταν μια μίξη από εικόνες του μικρού κοριτσιού και της νέας κοπέλας τότε που η ζωή ανοίγονταν μπροστά της ,της ώριμης γυναίκας αργότερα που αποδέχτηκε τη μοίρα της .κι αυτό δεν είναι κενότητα. η ζωή ποτέ δεν ήταν)
6 σχόλια:
οι τελευταίες λέξεις συμπικνώνουν πολλά κι ανατρέπουν την μάλλον πικρή γεύση που αφήνει το άρθρο.
Όσο για την μοίρα, σε αυτην δεν πίστεψα ποτέ.
και μένα δεν μου ταιριάζει,Τζων Μπόη ,η μοίρα με την έννοια του προκαθορισμένου....αλλά μήπως αν την ονομάσουμε τύχη ή φυσικό φαινόμενο, αλλάζει το αποτέλεσμα ?
ξεφεύγω λίγο από το ποστ.ξέρεις...
αυτός ο σεισμός στην Ιαπωνία, μου θύμισε τον δικό μας το '99, τότε που ένιωσα στο πετσί μου πόσο εύθραστα και ευμετάβλητα είναι όλα .
(φυσικά το ποστ γράφτηκε νωρίτερα και με άλλη αφορμή)
Ούτε γω πιστέυω στη μοίρα. Νομίζωπως τίποτε δεν είναι τυχαίο ή μοιραίο στη ζωή...
Πολύ συγκινητικό ποστ.
πάντα με τον καλό το λόγο, theorema.
σ'ευχαριστώ.
Ευχαριστώ !
Αν και δεν καταλαβαίνω, να είσαι καλά πειρατή!
Δημοσίευση σχολίου