Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ανάσταση

βρίσκομαι σε έναν μικρό ναό, όλος κόκκινο τούβλο, στρογγυλός με πολλές αψίδες, χωρίς τοιχογραφίες μόνο με εικόνες στους τοίχους μικρές και μεγάλες.
δεν υπάρχει εδώ η μυσταγωγία που έζησα αλλού ούτε και η κατάνυξη
το στριμωξίδι για την αναστάσιμη λειτουργία είναι έντονο, βρίσκω μια γωνιά να το αποφύγω όσο γίνεται και να μην ενοχλώ
λίγο πριν το Δεύτε λάβετε φως,μια γνώριμη φωνή πίσω μου ρωτάει :
"πού είναι ο μπαμπάς ; μπήκε μέσα ;"
"ψάξε για έναν φαλακρό. κάπου θα τη δεις τη φαλάκρα του. να εκεί βλέπω κάποιον"
κάνω λίγο στο πλάι να αναγνωρίσω από τη φωνή την γυναίκα του Ν, και ξαφνικά νιώθω κάτι πολύ αρνητικό για τους ανθρώπους και για τα μάτια τους.
πώς είναι δυνατόν να βλέπεις έτσι το σύντροφό σου και να μεταφέρεις αυτήν την εικόνα και στο παιδί σου  !
λυπάμαι για εκείνη, λυπάμαι για τη μικρή Μ, λυπάμαι για το Ν....ξέρω πως στις μακρόχρονες σχέσεις μπορεί να χάνεται με τον καιρό ο έρωτας, αλλά νομίζω πως οφείλει κανείς πρώτα στον εαυτό του να σέβεται τον άλλον.
μπορεί ένα γυμνό κεφάλι να είναι ένα χαρακτηριστικό. όπως και το πάχος σε έναν παχύσαρκο. αλλά να αναφέρεσαι στον άλλον με βάση αυτό , σημαίνει για μένα προσωπικά ότι αφ'ενός δεν κυριαρχούν μέσα σου άλλα χαρακτηριστικά του και αφ'ετέρου πως είσαι τρομερά αναίσθητος, όταν εκφράζεσαι έτσι δημόσια

η λειτουργία πλησιάζει στο τέλος της. ανταλάσσω ευχές με όσους γνωρίζω και αποχωρώ σιγά σιγά. η βραδιά είναι όμορφη αν και μοναχική και δροσερή. χαζεύω τους ψηλούς πύργους του μεσαιωνικού νοσοκομείου λίγο πιο πέρα....ενώ από τον τεράστιο ναό του αγίου Ιακώβου φτάνουν οι ήχοι από το εκκλησιαστικό όργανο. να, εκεί θέλω να μπω...αλλά η λειτουργία ξεκινά αργά
ναι, είναι όμορφη αυτή η πόλη. απ'όπου και να τη δεις είναι όμορφη.



αργότερα οι καμπάνες χτυπούν χτυπούν χτυπούν μέσα στη νύχτα. κοιτώ το ρολόι : Ανάσταση

6 σχόλια:

sirena είπε...

χαχαχαχχα κιεγώ αναφέρομαι πολλές φορές έτσι, αλλά πάντα με ένα πολύ ιδιαίτερο είδους χιούμορ το οποίο ευτυχώς αναπτύσσεται μετά από μακροχρόνιες σχέσεις χοχοχοοχ.
Μην ανησυχείς είναι το πιο φυσιολογικό και υπέροχο πράγμα στον κόσμο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σκηνή από τον Ελληνικό κινηματογράφο όπου η υπέροχη Ρένα Βλαχοπούλου είναι γυναίκα στρατηγού (Παπαγιαννόπουλος) και τον κοιτάει που πάει να κοιμηθεί ξίνοντας την καράφλα του και φορώντας ένα από εκείνα τα μεγάλα σώβρακα της εποχής και του λέει:"Δεν μου λες...σε έχουν δεί ποτέ οι φαντάροι σου έτσι?" υπονοώντας όλα αυτά που είπες κι εσύ πιο πάνω, πως αν σε έβλεπαν δεν θα υπήρχε πια κανένας σεβασμός και δέος προς τον ανώτερό τους.

scarlett είπε...

Καλώς ήρθες sirena

Τι να πω ; Προοσωπικά το βρήκα άγαρμπο το σχόλιο που προανέφερα.

Theorema είπε...

Κι εμένα άκομψο και βάναυσο μου φάνηκε το σχόλιο αυτό... Πολύ σκληρό για κάποιον που, στην τελική, κάποτε ερωτεύτηκε και έκανε ένα παιδί μαζί του.
Δεν αξίζουν τόση σκληρότητα και τέτοια έχθρα οι άνθρωποι. Ακόμη κι όταν τελειώνει κάτι, οφείλουμε να το τελειώνουμε με σεβασμό και αξιοπρέπεια στις μέρες που έλαμπε στα μάτια μας και όχι ζητωκραυγάζοντας τα προβλήματα ή τα μίση και πάθη που φέρνει ο καιρός, κάποιες φορές.

Μα τι όμορφη η περιγραφή της Ανάστασης, γλυκιά μου Πορφυροκόκκινη... Σε ευχαριστώ για τις υπέροχες εικόνες.

scarlett είπε...

Καλό μήνα, Theorema. Tο "ευχαριστώ" δικό μου φυσικά που πάντα αφήνεις εδώ τον καλό σου λόγο.

Επιφανειακοί άνθρωποι...επιφανειακές σχέσεις.Τι να πει κανείς ; Το κακό είναι ότι τις μεταφέρουν και στα παιδιά τους

Τζων Μπόης είπε...

Ανάσταση;

Ανάταση!

Εύχομαι να πέρασες καλά Scarlett.

scarlett είπε...

ας πούμε οτι έχω περάσει και καλύτερα ( όπως και χειρότερα)

Σ'ευχαριστω για την ευχή, Τζων Μπόη :)

ελπίζω κι εσύ να πέρασες καλά