το παζλ

Όλο και περισσότερο γυρίζω πίσω. Όλο και συχνότερα αναζητώ εικόνες ενός άλλου χρόνου. Ήρεμου. Γεμάτου αναπαυτικά και στέρεα πλατύσκαλα. Γαλήνιου.

Φορές φορές θυμάμαι εκείνη την τελευταία φράση στην αέναη γιορτή του Χέμινγουει , για το Παρίσι των νεανικών του χρόνων ,τότε που ήταν πολύ νέοι εκείνος και η γυναίκα του και πολύ φτωχοί μα και πολύ ευτυχισμένοι. Έτσι έκλεινε το βιβλίο . Μ'αυτή τη φράση.

Και υπήρξαμε όλοι κάποτε πολύ νέοι, φτωχοί λιγότερο ή περισσότερο  και κάποιες στιγμές ακόμη κι αν τείνουμε να το ξεχάσουμε, πολύ ευτυχισμένοι.

Δεν είναι το Παρίσι για μένα το σημείο αναφοράς. Κυκλαδονήσι θα ήταν - είναι.  Η Σαντορίνη, η Ίος, η Σίφνος, η Σέριφος, το Πάνω Κουφονήσι.
Ονόματα-Ανάσες.

Όταν μελαγχολώ εκεί γυρίζω. Να μαζέψω το παζλ των χαμένων μου κομματιών .
Σαν από ανάγκη να ακουμπήσω σε κάτι τόσο στέρεο όσο μια ανάμνηση.
Να με βρω ακόμη και μέσα από κομμάτια που απαρνήθηκα.
Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν είναι η νιότη το ζητούμενο αυτών των αναδρομών , αλλά η σιγουριά που έδινε το μέλλον.

Ίσως γι'αυτό να μου λείπουν εκείνα τα στέρεα πλατύσκαλα