Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως, την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί, μία ή δύο φορές στη ζωή τους, να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο. Και να 'φταιγε μόνον η έλλειψη παιδείας; Εδω, κι ένας αμπελουργός ή ένας ψαράς, εαν είναι αυθεντικοί φτάνουν απο την άποψη της συνειδητοποίησης των δρώμενων, στον ίδιο βαθμό που φτάνει ο ποιητής.
Οδ. Ελύτης,
Εν λευκώ
4 σχόλια:
συχνά μάλιστα, ο αμπελουργός και ο ψαράς καλύτερα από τον ποιητή...
γιατι φοβαμαι πως σημερα ουτε ψαραδες μας μεινανε ουτε αμπελουργοι;
να μη μιλησω για ποιητες...
Αυτό που έχει μέσα του ο καθένας θα βγει σαν νερό από βρύση του βουνού με κάποιο τρόπο. Η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο. Βέβαια το νερό θέλει και προσεγμένο έδαφος και σπόρους να κάνει να βλαστήσουν.
Βρύσες υπάρχουν πάντα, και θα υπάρχουν όπως και τα βουνά, και η βροχή. Έδαφος και σπόρους μέσα του να το περιμένουν μας λείπουν αυτές τις εποχές που περνάμε, αλλά το νερό θα βρει, και η ζωή θα ξεπεταχτεί, έστω κι αν είναι αγριόχορτα κι αγκάθια. Φτάνει να τα δούμε κι αυτά και να τα γνωρίσουμε σα ζωή κι όχι σα παράσιτα...
Καλό βράδυ!
Ειναι μια διαφορετικη προσεγγιση αυτη, Δημητρη.
Εχεις σκεφτει ομως ,εσυ που μια ζωή ακολουθησες τον εντελως δικο σου δρομο, ποσοι ανθρωποι δεν τολμουν να το κανουν αυτο ειτε απο φοβο, ειτε απο συνηθεια, ειτε απο συμφερον, ειτε απο απλη ανθρωπινη αδυναμια ?
Θέλει πολλα κοτσια, Δημητρη και κατι ακομη πιο δυσκολο : να εισαι απολυτα συνειδητοποιημενος.
Δημοσίευση σχολίου