Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

πού να κοιτάξεις για λίγο φως ;

ήταν μια φορτωμένη εβδομάδα με πολλές έγνοιες και υποχρεώσεις που έληξε χτες  με μια σύντομη βόλτα στου Φιλοπάππου
τη μόνη στιγμή ανάπαυλας.
ανάσας
ξέρετε πώς είναι μια συννεφιαμένη μέρα στου Φιλοπάππου ;
ησυχία ανάμεσα σε φρέσκα αλλά και γέρικα πευκάκια, χώμα και κουκουνάρια και γκρίζες πέτρες.
 από την μεριά των Πετραλώνων, τα Πέτρινα με τα κεραμίδια στις στέγες.


μετά είδαμε τα πλοία. όχι αυτά που φεύγουν . τα δεμένα.
μια φορά σ'ένα από αυτά είχα δει μια γνωστή κυρία, γερασμένη κι άσχημη.
δεν έφευγε ποτέ. μόνο καθόταν σε μια άσχημη μαρίνα. ο διάσημος σύζυγος που της χάρισε το σκάφος μαζί με το διαζύγιο δεν της εξασφάλισε και τα χρήματα για τον καπετάνιο ή τη βενζίνη.
θλιβερό...δεν βρίσκετε ;
να κρατάς ένα πλοίο από πείσμα και να το χρησιμοποιείς σαν κακής ποιότητας ξενοδοχείο ;
και τα αυτονόητα χάνουν καμιά φορά το νόημά τους


μερικές φορές όταν η κατάθλιψη της χώρας χτυπά επικίνδυνα  τον προσωπικό μου ψυχισμό, επικεντρώνομαι σε τρόπους απόδρασης
ένα καράβι, ένα μικρό σπιτάκι
ένα χωράφι  κερασιές.
όσο γίνεται πιο μακριά από τον κόσμο
όλα είναι δυνατότητες .
"εμείς". είμαστε όλο δυνατότητες.


προσπαθώ να μη γράψω για την απελπισία που μεταφέρουν οι ειδήσεις κι ας είναι αυτή που κυριαρχεί στο μυαλό μου. προσπαθώ να μη γράψω για το αίσθημα αδικίας και ανασφάλειας που σου δημιουργούν οι νόμιμοι και μη κλέφτες που κατέκλυσαν τη χώρα. προσπαθώ να μην με θλιβεί βαθιά κι αγιάτρευτα ένα πρόβλημα οικογενειακό υγείας, σοβαρό πολύ

θέλω να γράψω για τη βόλτα στου Φιλοπάππου , ίσως και για το μουσείο της Ακροπόλεως που επιτέλους αξιώθηκα να επισκεφτώ. είναι όντως εντυπωσιακό όμως κατά κάποιον τρόπο το βρήκα άταιρο σε σχέση μη τη σημερινή Αθήνα των σκουπιδιών, των απεργιών, του διαλυμένου κράτους
όπως και με τους Ολυμπιακούς που κανένας δε θυμάται πια, δίνει την εικόνα μιας Ελλάδας που ποτέ δεν υπήρξε και δεν έχει την ανάγκη να υπάρξει. άσκοποι εντυπωσιασμοί που πληρώνονται με τη δυστυχία ενός λαού
δε θέλω να πω πως δεν είναι ωραίο. θέλω να πω πως δεν το σήκωνε η τσέπη μας. όπως και πολλά άλλα. θέλω να πω πως (οι Έλληνες)  κοιτάμε διαρκώς μεμονωμένα αλλα και ως σύνολο κοινωνικό πώς θα εντυπωσιάσουμε και όχι πώς θα πετύχουμε στόχους πρακτικούς. μερικές φορές απαραίτητους για την επιβίωσή μας
(τα μάρμαρά μας είναι όμορφα ακόμη και στον πιο λιτό αλλά καλόγουστο χώρο. όπως ακριβώς μια ωραία κοπέλα δε χρειάζεται περιττά φτιασίδια για να αναδείξει το προφανές)

στο Βήμα σήμερα, βρήκα αυτό του Εμπειρίκου :
(όμορφο δεν είναι ;)


Πλευρίζει η βάρκα σε εποχήν ατόφια
Η πόρτα λύνεται
Και μέσα απ' το νέφος που σκορπιέται
Προβάλλει η πλώρη και η γοργόνα της
Λαχανιασμένη με στήθη ξέστηθη
Ποντίζοντας την άγκυρά της στο λιμάνι
Είναι ελαφριά τα φτερουγίσματα
Σαν τα τρεξίματα παιδιών που παίζουν
Είναι βαριά τα παλαμάρια
Μια μπαρούμα πέφτει στα νερά
Και αναταράζει την άμμο του πυθμένος

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο σε νιώθω νά' ξερες...
Η άσκηση (πολύ δύσκολη τελευταία)του να καταφέρεις να "μείνεις" σε μια βόλτα, μια εικόνα, μια στιγμή, είναι πια για μένα ζήτημα συναισθηματικής επιβίωσης.
Γίνε λοιπόν ο καπετάνιος και γράφε μας για του "Φιλοπάππου", τα χρειαζόμαστε πού και πού και αυτά τα ταξίδια με τη βάρκα σου...
Φιλιά

The Thieving Magpie είπε...

τα "θλιβερά" μας κάνουν να σκεφτόμαστε, να παρατηρούμε, να αναθεωρούμε...
δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό τα "ευχάριστα" άραγε;

Να'σαι καλά για τις στιγμές...

scarlett είπε...

σέυχαριστώ travellirious

νομιζω πως μια επαναληψη της συμφοράς σε τίποτα δεν βοηθά

αντιθετα όλοι εχουμε αναγκη απο αυτο το "κατι" το μικρο ή μεγαλο που θα αφησει λιγο το μυαλο μας να ξεφυγει

scarlett είπε...

thieving magpie, νομιζω πως απο εμας εξαρταται το τι παρατηρουμε κι όχι απο τις συνθηκες

θελω να πω μια κριτικη ματια αντλει συμπερασματα και στις μεν και στις δε καταστασεις

στα πρωτα μου ποστ πριν 5 χρονια αναρωτιομουν πού θα μας οδηγούσε όλη αυτή η υπερκατανάλωση...τωρα ξερω. και ο καπιταλισμος εχει τα όρια του

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Έχεις δίκιο, έχει γίνει πολύ κουβέντα για αυτό το μουσείο και είναι νομίζω γεγονός ότι κατασκευάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει. Προσωπικά, μου φαίνεται ένα αγχοτικό, προκλητικό, αρχοντοχωριάτικο και υπερφίαλο κατασκεύασμα, όπως πολλά άλλα πράγματα στην σημερινή Ελλάδα. Αυτά που εκτίθενται σε αυτό χάνονται μέσα στον άκομψο όγκο του. Στόχος τελικά δεν ήταν τα μάρμαρα, αλλά η πρόκληση κι αυτό με ενοχλεί.
Τέλος πάντων, μια βόλτα όπως λες κι εσύ σε αυτά τα μέρη είναι όντως αγχολυτική...
Όσο για τα σκουπίδια...εδώ έχουμε πλέον μάθει να ζούμε και με χειρότερα...

scarlett είπε...

Καλημερα Τζων Μποη και καλη εβδομαδα!

Χαιρομαι που συμφωνουμε για το Μουσειο. Ειχα φοβηθει πως θα προκαλουσα αρνητικες αντιδρασεις , μια που οι περισσοτεροι παρασυρονται απο την μεγαλοπρεπη εντυπωση που προκαλει και παραβλέπουν ή αγνοουν άλλα στοιχεια, οπως το δεσιμο του με την κουλτουρα που υπηρετει ή ακομη και αυτη τη λειτουργικοτητα του.
Π.χ. στο πρωτο επιπεδο, με όλα τα εκθεματα χυμα στο χωρο για να περνούν οι επισκεπτες αναμεσα τους, μπορει σαν ιδεα να μοιαζει εξυπνη ίσως και πρωτοποριακή, μπορει να είναι ακόμη και εντυπωσιακή στο ματι, αλλα δεν σου επιτρεπει να δεις με την ησυχια σου όλα τα εκθεματα, παρα μονο αν επιδοθεις σε αλλεπαλληλα ζιγκ ζαγκ.
Απο την αλλη η προβολη ενος συντομου βιντεο για την κατασκευη του Παρθενωνα, θεωρω πως ειναι μια ιδιαιτερα χρησιμη ιδεα,ειδικα για τους τουριστες που οσο να'ναι δεν ειναι υποχρεωτικο να γνωριζουν την ιστορια μας.
Αλλα οπως και να το κανουμε , παραμενει η γενικη εντυπωση του υπερφιαλου που λες κι εσυ (οπως έχει εξελιχθει κι αυτο το σχολιο δλδ :) ).
Φυσικα οι αποψεις αυτες ειναι προσωπικες και δεν περιμενω να συμφωνουν και οι υπολοιποι μαζι μου. Στο μυαλό μου θα παραμεινει ως πιο λειτουργικο, ευχαριστο και αγαπημενο μουσειο το ΜΕΤ στη Ν Υορκη, όπου οι αιθουσες βρισκονταν σε μια σοφη ακολουθια και οι εκπληξεις διαδεχονταν η μια την αλλη.

Τα σκουπιδια δεν ειναι για να τα συνηθισει κανεις Τζων Μποη, ουτε και τα χειροτερα :(
Ευχομαι με καποιον τροπο η ζωη να ομαλοποιηθει και μαλιστα συντομα γιατι αλλιως η Αθηνα θα μας διωξει όλους (κι ας μην το επιθυμουμε). Για την ωρα χαιρομαι που συντομα θα γυρισω στο μικρο, καθαρο και ησυχο χωριουδακι μου.

thinks είπε...

Αιφνιδιάστηκα συνειδητοποιώντας το πόσο δίκιο είχες και πόσο πάντα συμφωνούσα χωρίς να το έχω σκεφτεί, όταν διάβασα πως το Μουσείο της Ακρόπολης δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική Ελλάδα. Πάρα πολύ σωστό. Και πόσα άλλα παρόμοια, όπου μερικοί προσπαθούν να δείξουν τι θα έπρεπε ή τι θα μπορούσαμε να ήμαστε, αλλά το περνάν σαν πραγματικότητα που κανείς δεν πιστεύει. Καλή βδομάδα Scarlet.

katabran είπε...

σοφή scarlett!
εξάλλου κανείς δε ζει μ' ένα ξερό μισθό!

katabran είπε...

και επίσης να προσθέσω πως νιώθω να στέκομαι άφαντη μπρος στις ομορφιές πια...
καλησπέρα!

scarlett είπε...

Καλησπέρα Δημητρη!

Δεν ειναι ευχαριστο να ομολογεις τα ελαττωματα σου, αλλα ακομη χειροτερο θεωρω να τα αγνοεις ή και να τα παρουσιαζεις ως προτερηματα.
Στην δευτερη περιπτωση δυστυχως δεν υπαρχει ελπιδα να απαλλαγεις απο αυτα ουτε να τα αλλαξεις.

Δυστυχως η φυλη μας, ο λαος μας ειναι πολυ του "φαινεσθαι" (κατι που παρατηρει κανεις εντονοτερα όταν έχει γνωρισει κι αλλους λαους και αλλες κουλτουρες ).Του αρεσει να δημιουργει εντυπωσεις, να τραβα τα βλεμματα θαυμασμου πανω του παραμεριζοντας συχνα την πρακτικοτητα, τη λειτουργικοτητα ή και τη χρηστικοτητα. Δες μονο πώς κυκλοφορουν στους δρομους οι περισσοτεροι Ελληνες και Ελληνιδες.
Δεν θα ειχα αντιρρηση γι'αυτην την ταση του (αν και προσωπικα το θεωρω κακογουστο) αν τουλαχιστον μπορουσε να την υποστηριξει οικονομικα. Αλλα αφου δεν μπορει, τι τις θελει τις πολυτελειας ?
ΚΑΙ το Μουσειο ειναι εκφραση ακριβως αυτης της τασης , τη στιγμη που στους δρομους δεν μπορεις να κυκλοφορησεις απο τη δυσωδια

scarlett είπε...

αν κατι μπορω να υποστηριξω katabran, ειναι αυτο για τον ξερο μισθό.

οι ομορφιες δεν παυουν ποτε να συνυπαρχουν διπλα μας. ειμαστε εμεις που άλλοτε μπορουμε να τις δουμε κι αλλοτε όχι

ειναι τρομοκρατια αυτο που μας κανουν. επισημη και "νομιμη".
αλλα δεν παυουμε ποτε να ειμαστε ελευθερα κι ανεξαρτητα πνευματα.

Theorema είπε...

Ο τρόπος που προσεγγίζεις αυτό το "εμείς" με συγκινεί πάντα, τόσο πολύ...

scarlett είπε...

Πόσο μα πόσο χαιρομαι να σε βλεπω εδω, γλυκια Theorema :)