ρωγμή

μερικές μοναξιές πονάνε.
δεν έχουν σχέση με τα άδεια σπίτια και τα μοναχικά σου βήματα .
είναι αυτό το  "άσε με μόνο " το "δε θα με βρεις", είναι το "δεν θέλω να σου εξηγήσω"
(είναι το "παράτα με").
σιωπή κι αγωνία. μερικές φορές η ζωή μου γίνεται σιωπή κι αγωνία.
είναι τότε που μου περνά ο θυμός, το παράπονο, η θλίψη και σκέφτομαι μόνο τα δικά μου λάθη, τη δική μου παράνοια, τις δικές μου λάθος λέξεις.
είναι όταν ικετεύεις "μίλα μου" κι ο άλλος δεν το ακούει και τελικά του λες "δε με λογαριάζεις". με θυμό που μετανιώνεις

έξω ο κόσμος βγαίνει για ψώνια , χώνομαι ανάμεσά του, ψάχνω δήθεν για κάτι, ασήμαντο, επουσιώδες, ζαλίζομαι, γυρίζω πίσω
μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να ανασάνεις
πήρε ;

θυμάμαι μια νοεμβριάτικη νύχτα, έτσι για να γράψω κάτι, δεν υπάρχει πια ούτε η νύχτα, ούτε το " εγώ" εκείνης της νύχτας, το παλτό μου είχε γίνει μούσκεμα μέχρι τη φόδρα και οι μπότες μου τράβηξαν νερό, το πρόσωπό μου έκαιγε, δε θυμάμαι πόσο περπάτησα, ούτε καν τη διαδρομή, την επομένη πήγα πολύ αργά στο σπίτι, να μη με δει να μη με καταλάβει, εκείνη άκουσε το κλειδί "είσαι καλά;" δίχως να με δει και ξανά με αγωνία "είσαι καλά;"
πώς το ήξερε ; πώς το μυρίστηκε τόσα χιλιόμετρα μακριά ;

φυλάκισα εκείνο το όνειρο κάπου πολύ βαθιά , ή αυτό θα ζούσε ή εγώ, ήταν θέμα επιβίωσης.
καταλάβαινα βέβαια  ενστικτωδώς πως καταργώντας το με καταργούσα
δεν έχεις πάντα επιλογές
όταν πολλά χρόνια αργότερα, είκοσι χρόνια είναι αρκετά για να ξεχάσεις, δεν μπόρεσα να το βρω πουθενά, το είχε σβήσει η μνήμη , δεν ένιωσα την απαλλαγή από το βάρος του

μόνο μία κενότητα
όλη η ζωή είχε γεμίσει από αυτήν


ίσως γι'αυτό ταξίδευα πολύ , τρέχοντας πάνω κάτω τον πλανήτη έψαχνα ασυνείδητα να βρω εκείνο το νόημα που δε θυμόμουν καν, αν και περισσότερο τείνω να πιστεύω πως η κίνηση με κρατούσε  απασχολημένη.
ήταν ωστόσο ένας ξεθωριασμένος κόσμος αυτό που έβλεπα .

χρόνια μετά με ρώτησε "γιατί ήρθες ; "
τι να απαντήσεις ;
πως εκείνο το γρασίδι στην απέναντι όχθη ήταν επιτέλους πράσινο ;
ήταν η πρώτη ρωγμή