Α, ρε πατέρα!
Που κάθε που έπαιρνες να μου ευχηθείς με ρώταγες και με ακρίβεια τα χρόνια, λες και δεν ήξερες, κι εγώ ναζιάρικα και κοκέτικα μα και θυμωμένα γι'αυτήν την άσπλαχνη πορεία στο χρόνο που δεν μπορείς να αποφύγεις
"τι ρωτάς πόσο γίνομαι...? πες μου πόσο δείχνω. τόσο αισθάνομαι"
 "Ω , μα τότε είσαι 18"
 και λίγο πολύ  χαμογελούσα  μέσα μου φιλάρεσκα και πονεμένα ...γιατί ήξερα το ψέμα που είχα προκαλέσει.
Α, ρε πατέρα...
 Ας ήσουν και μεθαύριο να μου τηλεφωνήσεις κι εγώ θα σου τα έλεγα όλα τα χρόνια, καθαρά και ολοστρόγγυλα να τα ακούσεις. Γιατί  ήμουν πάντα το κορίτσι για σένα και για τη μαμά ...κι ας έφευγα μακριά ,  πάντα οι ευχές από το τηλέφωνο, μόνο μια φορά στα 19 , το θυμάμαι, φόρτωσε εκείνη μια βαλίτσα δώρα και τα έφερε....χαράματα την ώρα που γεννήθηκα .
Ήξερε τον πόνο κι εκείνο το κενό και ήρθε να συμπληρώσει την αγάπη.
Ποτέ , κανείς, ξανά.

.....
Μερικές φορές η μάνα λέει, πως είναι καλύτερα που έφυγες πριν τις σημερινές τις μέρες. Εσύ όλα τα είχες τακτοποιήσει καλά και  τώρα θα στεναχωριόσουν
Κι εγώ θυμάμαι εκείνη την τελευταία λάμψη στα μάτια, την ύστατη αναγνώριση το καλοκαίρι που οι ρωγμές πληθύνανε πολύ.
.......
Όλα καλά είναι πατέρα.. Μόνο μερικές φορές φοβάμαι. Κι άλλες απελπίζομαι. Και όλο και πιο συχνά δακρύζω για λόγους ασήμαντους. Και μερικοί λένε πως αυτό είναι κατάθλιψη. Αλλά εγώ ακόμη κάνω τις δουλειές μου με κέφι και προσέχω και την εικόνα μου .
Ίσως να είναι σκέτη θλίψη.
Γιατί είχα τόσα στέρεα όνειρα πατέρα. Τόσο στέρεα όνειρα.
Και τώρα μόνο συντρίμμια. Και πρέπει να μάθω να πορεύομαι ανάμεσά τους .
....
Ας μου τηλεφωνήσεις μεθαύριο πατέρα κι εγώ θα σου απαντήσω. Και θα δεχτώ και το σχόλιο σου πως μεγάλωσα.
(αλλά μέσα μου θα είμαι πάντα 23 κι εσύ το ξέρεις αυτό)