η άνοιξη είναι πάντα εκείνο το ανοιχτό πουκάμισο, τα μαλλιά που τα μπερδεύει το βραδινό αεράκι, την ώρα που βλέπεις τα πλοία να μπαίνουν στο λιμάνι, να βγαίνουν από το λιμάνι, στολισμένα με φωτάκια σα γιρλάντα
ψηλά από την ταβέρνα του Λίλη
(απέναντι,  οι όγκοι των  νησιών, ο μακρύς χαμηλός με τους καμπυλωτούς λόφους της Μυκόνου, πιο πίσω ο ψηλότερος της Τήνου, θολοί από την υγρασία, κάποιες σπάνιες φορές διακρίνεις το λευκό των σπιτιών
πιο κάτω η Πάρος, ψηλός κώνος,  θεόρατο βουνό που φύτρωσε μέσα στο πέλαγο)

η άνοιξη συμβαίνει πάντα στον περίβολο του Αη-Δημήτρη
μικρές μελισσούλες βουίζουν ανάμεσα σε φρέσκα αγριολούλουδα
πιο κάτω σκάνε τα κύματα στα απότομα βράχια

...
η άνοιξη συμβαίνει παντού

αλλά κάθε που προσπαθείς να την ορίσεις, ξεπηδούν στο μυαλό σου εικόνες του Αιγαίου