η φτώχεια μας

 δεν είχαμε αυτοκίνητα,ξέρεις, τότε στο πρωτοξεκίνημα, ούτε  λεφτά και μυαλό για ταξί. είχαμε μόνο γλιστερά καλντερίμια και ανηφοριές και σ'αυτά γυμναζόμασταν καθημερινά να τα ανεβοκατεβαίνουμε. φτιάχναμε τα εργένικα σπίτια μας απλά, με τα τελείως απαραίτητα.
με τα σημερινά δεδομένα θα τα λέγαμε και φτωχικά, αλλά δεν αισθανόμασταν έτσι. δεν ήμασταν φτωχοί. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.

πού τηλέφωνα ;  όχι κινητό, ούτε σταθερό δεν είχες αν έφευγες από το σπίτι σου, αφού μια αίτηση στον ΟΤΕ κρατούσε χρόνια για να ικανοποιηθεί. χώρια που τα τηλέφωνα κόστιζαν και το να μιλάς με τις ώρες, μόδα άγνωστη

βγαίναμε έξω, βρίσκαμε τους άλλους, συχνά απλά περπατούσαμε άκρη άκρη την προκυμαία

κι όπως ήμασταν άδειοι από το χρόνο, μαζεύαμε καλοκαίρια και ανέμους
....
μετά οι ντουλάπες άρχισαν να γεμίζουν, μέχρι που δε μας χωρούσαν. και τα σπίτια γέμιζαν.
δεν ήμασταν πλούσιοι. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.
αλλά  όταν μια μέρα περάσαμε δίπλα απο τα σακιά με τα όσπρια , δίπλα από τις παράγκες από λαμαρίνα και χαρτί στα βάθη μιας ατελείωτης στέπας, σε σκοτεινές πόλεις με λάμπες κηροζίνης ,πάλι καταλάβαμε πως η ζωή παίζεται στο πιο απλό ταμπλό του κόσμου. ούτε κι εκείνοι ήταν φτωχοί. το έβλεπες στα μάτια τους. εσύ ήσουν η παραφωνία
...
 η φτώχεια συχνά ήταν μόνο μια λέξη. ένα αποτέλεσμα σύγκρισης. τι έχω, τι έχεις.

 τι είχα

πιο πολύ ίσως να είναι αυτό. μια αίσθηση απώλειας
(όχι πάντα υλικής....)