μικρά παραθυράκια

μερικές φορές ξυπνά μέσα μου η μνήμη ενός καλοκαιριού που το δέρμα μου έχει ξεχάσει. λέω το δέρμα, αν και η απουσία του είναι το ίδιο έντονη και από τις άλλες αισθήσεις.
εικόνες - άλλοτε ήχοι - που για λίγο ανοίγουν μικρά παραθυράκια μιας υπαρκτής διαφορετικότητας. μετά χάνονται. οι εικόνες. τα παράθυρα. και ο κόσμος είναι αυτός που αντικρίζω, τώρα εδώ
....
νιώθω τη χώρα σε μια παράξενη αναμονή. σαν όλοι να πάτησαν τη ζωή στο pause και περιμένουν τη μέρα μετά.
στο μεταξύ αυτό που συμβαίνει είναι το κύλισμα ενός χρόνου προσωπικού κι  ανεπανάληπτου.
το ξόδεμα ενός κεφαλαίου που δεν αναπληρώνεται ποτέ.
.....
.....
 στον εν Λευκώ ακούω τον Χορν να ψάχνει για μια λέξη, ενώ παρακολουθώ δυο σπουργιτάκια να ερωτοτροπούν στο μπαλκόνι μου