Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

παράθυρο στην ανατολή

τον πρώτο καιρό , χωρίς στόρια και κουρτίνες, μόνο ένα στρώμα στη μέση στο πάτωμα, εκεί που πιο καλά μπορούσα να βλέπω τη νύχτα το φεγγάρι

ξυπνούσα ενδιάμεσα κι έβλεπα τα αστέρια να έχουν αλλάξει θέσεις

δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα εκείνων των ημερών
μόνο θυμάμαι την αφέλεια (πάντα), την ηρεμία (παράξενη), την σταδιακή προσαρμογή (αναγκαία)
αλλού απογοητευόμουν κι αλλού ξαφνιαζόμουν ευχάριστα

δεν παραπονιόμουν
ήταν μετά από καιρό, μια αληθινή ζωή
μέσα από άπειρες ελλείψεις, μια πλήρης ζωή. ίσως γιατί οι μόνες ελλείψεις είναι εκείνες που η καρδιά μας αντιλαμβάνεται
 .....
χτες όλη η μέρα ήταν συννεφιασμένη. η νύχτα όμως έδιωξε τα σύννεφα και φάνηκε στον ουρανό ένα μοναδικό, τεράστιο, πανέμορφο φεγγάρι. παραμέρισα την κουρτίνα, να το αφήσω να μου κρατήσει για άλλη μια φορά συντροφιά

2 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

Τι όμορφη και ήρεμη αίσθηση!

Χτες το βράδυ εξηγούσα τη Μεγάλη Άρκτο, με μοναδικό φως εκείνο του φεγγαριού, κάπου ανάμεσα σε κάτι χορτάρια σαν να διέκρινα μια πυγολαμπίδα...

Να ΄σαι καλά Scarlett ;)

scarlett είπε...

Εγω νιωθω την αναγκη να πω ευχαριστω, Τζων Μποη

Πρεπει να ήταν όμορφη νυχτα η χτεσινη...

We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars.

O. Wilde