- αεροδρόμιο, αναμονή στα καθίσματα μπροστά στο gate
νεαρό ζευγάρι, συνηθισμένη εμφάνιση, ηλικία φοιτητές.
εκείνη διαβάζει εφημερίδα, εκείνος κρατά ένα περιοδικό ενώ ταυτόχρονα της χαιδεύει τα μαλλιά. από πάνω μέχρι κάτω και ξανά. και πάλι. ασταμάτητα
- σταθμός μετρό
εκείνος στην απέναντι απόβαθρα, 60 φεύγα, εκείνη στην αποδώ μεριά, απροσδιόριστα 40-50, μεγάλα μαύρα γυαλιά , λευκό στενό τζην και ασορτί μπουφάν. θα ήθελε να είναι μικρότερη
- έλα ήρθε το δικό σου, βαριά μάγκικη προφορά όταν ο συρμός πλησιάζει.
τον χαιρετά. μόλις μπαίνει στο μετρό αρχίζει και βάφεται
-εστιατόριο
κάθονται αντικριστά. εβδομηντάρης, κουστουμαρισμένος, ομιλητικός. εκείνη απλή, γυναίκα επαρχίας, 50αρα Ινδή, δε μιλάει σχεδόν καθόλου. πού και πού εκείνος της χαιδεύει το μάγουλο και της χαμογελά. καμία ανταπόκριση
- διάβαση πεζών
υπερήλικες και οι δύο. εκείνη βαδίζει με δυσκολία βήμα σημειωτόν. εκείνος έχει στο ένα χέρι την τσάντα της και με το άλλο την κρατά από το χέρι
- υπαίθριο μπαρ - μέσα ζωντανή μουσική.
μεσήλικες, κάθονται αντικριστά σιωπηλοί. εκείνη απόμακρύνεται λίγο και αγοράζει κόσμημα από υπαίθρια πωλήτρια. στην επιστροφή χαρούμενη του δείχνει το περιεχόμενο της μικρής σακουλίτσας. δεν το βλέπει. το βλέμμα του είναι εστιασμένο στο αραχνούφαντο παντελόνι της κοπέλας που κάθεται πίσω από εκείνη.
εκείνη ξαναβάζει το κόσμημα μέσα στη σακούλα.
νεαρό ζευγάρι, συνηθισμένη εμφάνιση, ηλικία φοιτητές.
εκείνη διαβάζει εφημερίδα, εκείνος κρατά ένα περιοδικό ενώ ταυτόχρονα της χαιδεύει τα μαλλιά. από πάνω μέχρι κάτω και ξανά. και πάλι. ασταμάτητα
- σταθμός μετρό
εκείνος στην απέναντι απόβαθρα, 60 φεύγα, εκείνη στην αποδώ μεριά, απροσδιόριστα 40-50, μεγάλα μαύρα γυαλιά , λευκό στενό τζην και ασορτί μπουφάν. θα ήθελε να είναι μικρότερη
- έλα ήρθε το δικό σου, βαριά μάγκικη προφορά όταν ο συρμός πλησιάζει.
τον χαιρετά. μόλις μπαίνει στο μετρό αρχίζει και βάφεται
-εστιατόριο
κάθονται αντικριστά. εβδομηντάρης, κουστουμαρισμένος, ομιλητικός. εκείνη απλή, γυναίκα επαρχίας, 50αρα Ινδή, δε μιλάει σχεδόν καθόλου. πού και πού εκείνος της χαιδεύει το μάγουλο και της χαμογελά. καμία ανταπόκριση
- διάβαση πεζών
υπερήλικες και οι δύο. εκείνη βαδίζει με δυσκολία βήμα σημειωτόν. εκείνος έχει στο ένα χέρι την τσάντα της και με το άλλο την κρατά από το χέρι
- υπαίθριο μπαρ - μέσα ζωντανή μουσική.
μεσήλικες, κάθονται αντικριστά σιωπηλοί. εκείνη απόμακρύνεται λίγο και αγοράζει κόσμημα από υπαίθρια πωλήτρια. στην επιστροφή χαρούμενη του δείχνει το περιεχόμενο της μικρής σακουλίτσας. δεν το βλέπει. το βλέμμα του είναι εστιασμένο στο αραχνούφαντο παντελόνι της κοπέλας που κάθεται πίσω από εκείνη.
εκείνη ξαναβάζει το κόσμημα μέσα στη σακούλα.
8 σχόλια:
Είναι το λογοτεχνικό αντίστοιχο μαυρόασπρων φωτογραφιών του Καρτιέ-Μπρεσσόν.
Ένας φωτογράφος ξέρει πότε μια φωτογραφία είναι έγχρωμη και πότε μαυρόασπρη :-)
Καλή σου νύχτα, Scarlett.
Κατι παρομοιο σκεφτομουν κι εγω , ενω αποτυπωνα με λεξεις τις εικονες που μου ειχαν εντυπωθει. Κριμα που πρωτον ντρεπομαι να φωτογραφιζω ανθρωπους ξενους, απο την αλλη δεν εχω παντα μια φωτογραφικη μαζι :(
Μ'εβαλες ομως σε σκεψη...ποιες εικονες σου κανουν για εγχρωμες και ποιες για ασπρομαυρες;
:)
Καλη σου μερα, Δημητρη και παλι Χρονια Πολλα!!!
χμμμ... κάθε θέμα μπορεί να φωτογραφηθεί και σαν έγχρωμο και σαν μαυρόασπρο, ανάλογα με την αίσθηση όπως την αποδίδει η σύνθεση και το μάτι του φωτογράφου... "Μαυρόασπρο" σίγουρα δεν εννοεί απαραίτητα "λυπημένο" ή "σοβαρό" -πάει περισσότερο στην έμφαση που δίνεται από την οπτική. Πάντως έμεινα με εντύπωση έκθεσης μαυρόασπρων φωτογραφιών από την ανάρτηση γενικά :-)
Σ' ευχαριστώ για τις ευχές!
:-)
Ασπρόμαυρη θα προτιμούσα την σκηνή στο εστιατόριο, με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.
Τη σκηνή στο μετρό θα ήθελα πολύ να την είχε σκηνοθετήσει ο Αλμοντοβάρ (την ψηφίζω χωρίς δεύτερη σκέψη!).
Τη σκηνή στο υπαίθριο μπαρ την φαντάζομαι με τη σκηνοθετική ματιά του Γούντι Άλλεν.
Η πρώτη σκηνή στο αεροδρόμιο μου κάνει σε ταινία από Έλληνα σκηνοθέτη τη δεκαετία του '80...σιωπηλή, αργή και με υποτίθεται κρυμένα, βαθιά νοήματα, αν το νεαρό ζευγάρι ήταν και παιδιά επαναπατρισθέντων από το σιδηρούν παραπέτασμα, ακόμα καλύτερα :)
Η σκηνή στη διάβαση μου "έβγαλε" κάτι σε πρωινό με τον Αυτιά!
Καλημέρα Scarlett!
Το προτελευταιο ζευγαρι μου αρεσει περισσοτερο απο τα υπολοιπα
Jolly Roger
συμφωνω. εντελως ανθρωπινα αυτο μου αρεσει. τα υπολοιπα ισως δινουν υλικο για ταινιες οπως προτεινει και ο Τζων Μποη
Γεια σου Δημητρη
ουτε κι εγω ταυτιζω το μαυροασπρο με λυπημενο ή σοβαρο, απλα δεν ειχα σκεφτει αν αποτυπωνα τις παραπανω σκηνες φωτογραφικα, πώς θα τις προτιμουσα.
η αληθεια ειναι πως ουτε και τωρα ξερω :)
μ'αρεσει η παρομοιωση των ιστοριων μου με φωτογραφιες...:)
αλλα ενω μια φωτογραφια αποτυπωνει μια στιγμη και αφηνει απο κει και περα ελευθερη τη φαντασια να πλασει την ιστορια που εκεινη επιθυμει, η αφηγηση ειναι πιο περιοριστικη, σου θετει ορια.
πιστευω πως το καθετι εχει τα συν και τα πλην του
Τζων Μποη, Καλησπέρα!
Πώς φαινονται τα σκηνοθετικα ταλεντα ή τελος παντων οι σινεφιλ...!
Αδικησες ομως κατα τη γνωμη μου τα γεροντακια που περναγανε αργα τη διαβαση πεζων. Ο Αυτιας παραειναι λαικιστης και ενιοτε γλοιωδης για να τον συσχετισω με οποιονδηποτε τροπο με δυο αληθινους ανθρωπους που περνουσαν σιωπηλα και σοβαρα το δρομο, ενω ο ενας στηριζε τον αλλο .
Οσο για παιδια στο αεροδρομιο, η σκηνη που εχω στο μυαλο μου ειναι πολυ διαφορετικη ...δεν ειδα επαναπατρισθεντες, ουτε σιδηρουν παραπετασμα :) ειδα μονο ενα αγορι να χαιδευει τα μαλλια της κοπελας του
Δημοσίευση σχολίου