μου πάει η απαισιοδοξία αυτού του τραγουδιού, ακόμη κι αν δεν το θέλω.
εδώ και καιρό όλα μου μοιάζουν θλιβερά, δεν μπορώ να δω χρώματα εκεί έξω. δεν μπορώ να νιώσω χαρά.
τα χτυπήματα τα δέχομαι στωικά στρέφοντας και το αριστερό μάγουλο κατά τας γραφάς, ανίκανη να αντιδράσω
οι καθημερινές εικόνες είναι στην πλειοψηφία τους αποκαρδιωτικές. προχτές μια κοπέλα στο τρένο, βρόμικη, έμοιαζε άστεγη, με μια σακούλα αποφάγια στα πόδια είχε γείρει να κοιμηθεί
όλα μοιάζουν να καταρρέουν, κι ο καθένας αγκιστρώνεται απ' ό,τι έχει.
τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μου μοιάζουν πολύ παράταιρα τόσο με την πόλη όσο και με τον καιρό...μια κραυγαλέα παραφωνία.
......
δεν ξέρω τι θα ήθελα.
σε περιόδους μεγάλης πίεσης, όπως η τωρινή, συνήθως σκέφτομαι μία αόριστη φυγή.
να ξέρω πως υπάρχει κάπου μια έξοδος κινδύνου
μόνο που δεν ξέρω πού
για πού
....
ακούω αυτούς τους στίχους
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
και ταράζομαι...όχι, δεν είναι δίκιο....μπορεί να είναι ποιητικό, αλλά δεν είναι δίκιο
4 σχόλια:
Όταν πριν από περίπου 2 χρόνια - μια μέρα που ένιωθα πολύ όμορφα κατά τα άλλα - έστειλα με e-mail αυτό το βιντεάκι σε κάποιον φίλο, μου απάντησε ότι ανησυχεί για μένα, γιατί δεν είναι δυνατόν να ακούω τέτοια στενάχωρα τραγούδια.
Αν προσέξεις αυτό το βιντεάκι όμως, η αισιοδοξία είναι διάχυτη, κατά τη γνώμη μου.
Η δε διασκευή του Gary Jules είναι εξαιρετική και μετατρέπει ένα αδιάφορο pop τραγούδι από τους Τears for Fears (που ακούγαμε στα νιάτα μας) σε κάτι πολύ όμορφο.
Όσα όνειρα πεθαίνουν είναι ίσως τα καλύτερα μέχρι τα επόμενα. Σιγά μην βάλουμε διατίμηση και στα όνειρα. Μωρέ βουρ, πάνω τους :)
Καλη εβδομάδα Scarlett!
Σε χαιρομαι και ενιοτε σε ζηλευω για την αισιοδοξια σου Τζων Μποη!
Και σ'ευχαριστω για την παντα καλη σου διαθεση να μου τη μεταδωσεις.
Το βιντεακι το βρισκω κι εγω αισιοδοξο, αλλα το τραγουδι το ιδιο ειναι βαρυ και θα εξεφραζε πολλους συγχρονους συμπολιτες μας...
Δεν ηξερα οτι ειναι διασκευη, σ'ευχαριστω για την πληροφορια
Καλη εβδομαδα Τζων Μποη!
η μουσική σκηνοθετεί τη ζωή μας,μας οδηγεί όταν μάς συνοδεύει,όπως όταν περπατάμε σε γεμάτους δρόμους με τη συντροφιά της και νιώθουμε ότι είμαστε αόρατοι παρατηρητές κι απαρνούμαστε για λίγο τη συμμετοχή στον κόσμο μας και γινόμαστε απλοί θεατές πράξεων...
καλησπέρα σου!
ακριβώς έτσι, katabran!
...και ποσες φορες δε ξυπνά μνημες , δεν επηρεαζει τον τροπο που αισθανομαστε, δε μας μεταμορφώνει...
Καλό μήνα να εχεις!
Δημοσίευση σχολίου