Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

τελικά ναι. από τη μια μέρα στην άλλη χάσαμε (κάποιοι από μας....ειδικά όσοι δεν είχαμε άγκυρες)  όλα εκείνα που μας επέτρεπαν να ονειρευόμαστε. να ζούμε χωρίς περιορισμούς, με αξιοπρέπεια  και με ελπίδα.
να διαμορφώνουμε το μέλλον μας λίγο πολύ όπως το θέλουμε.
μπορεί να μην ήταν πολλά αυτά που είχαμε, υλικά και μη,  αλλά αρκούσαν για να προσθέτεις χρώματα στις μουντές μέρες και να τις γεμίζεις με νοήματα.
...τις νύχτες ξυπνώ από εφιάλτες και τα χέρια μου πονούν και πιάνονται από το σφίξιμο.
άλλοτε νιώθω σαν επαίτης που παρακαλά για λίγη συμπάθεια......αλλά η μοίρα των επαιτών είναι γνωστή
κι άλλοτε σαν κατηγορούμενος που πρέπει να δικαιολογήσει την ανικανότητα και την αποτυχία του
και καθε μέρα νιώθω πως πρέπει να σηκώσω μόνη μου το βάρος αυτού του κόσμου
και μερικές φορές λυγίζω

4 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

Μα δεν μοιάζεις όμως με επαίτης συμπάθειας, είναι κάτι που το έχεις κερδίσει με την αξία σου.

Οι Αιγόκεροι φημίζονται για την υπερβολή τους, αλλά μην το βλέπεις ως αρνητικό, μέρος της γοητείας τους είναι :)

scarlett είπε...

Λες , ε ; ;)

Ως Αιγόκερως θα πρεπει να γνωριζεις οτι θελουμε να δειχνουμε πολυ πιο δυνατοι και αυταρκεις απ'ότι ειμαστε.

fieryfairy είπε...

Ως τρίτη Αιγόκερως, έχω να πω ότι θα λυγίσουμε αλλά δε θα σπάσουμε. Φαινόμαστε μεν πιο αυτάρκεις αλλά είμαστε κ της αντοχής.

Κουράγιο Σκαρλετάκι, ο άνεμος κάποτε θα κοπάσει.

scarlett είπε...

Α...γιναμε μια ωραια παρεα εδω!
:)
Από σενα εχω να διαβασω και κατι.

Καλες γιορτες, νεραϊδουλα!