Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

το σήμερα

Μελαγχολώ.
Όπου και να κοιτάξω συναντώ το παράλογο.....
Σιωπώ τότε....στρέφομαι εντός, μη έχοντας άλλη επιλογή.

Στις εφημερίδες τα πρωτοσέλιδα μιλούν για αδιάφορες λίστες...μέρες τώρα...μήνες τώρα...ίσως...χρόνια τώρα.
Τι αναίτια φλυαρία  ;

Στα λεωφορεία, στο τρένο, άγνωστοι πιάνουν μεταξύ τους κουβέντα, ανακυκλώνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά κι αριστερά ...αλλά ο φούρναρης της γειτονιάς ακόμη δεν μου κόβει απόδειξη...ούτε και ο γιατρός αν δεν του την ζητήσω με ιδιαίτερη επιμονή.
Μετά θα βρίσουνε κι αυτοί το ένοχο κράτος, την κατάντια του και την αδυναμία του.

Η Μ, η Σ, ο Κ  δεν καίνε πετρέλαιο στα σπίτια τους, αλλά κρατάνε τα τελευταία iphone στα χέρια τους, φοράνε πανάκριβα παπούτσια και τα παιδιά τους πάνε σε φιγουράτα ιδιωτικά.
.....

Μερικές φορές αναρωτιέμαι : μόνο τα δικά μου όνειρα πτώχευσαν; Πώς καταφέρνουν όλοι μια χαρά να επιπλέουν και να ζούνε όπως πριν ; Σε ελάχιστους απ'όσους προσωπικά γνωρίζω κάτι έχει αλλάξει στη ζωή τους.
.....

Νιώθω πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σ'αυτόν τον τόπο είναι να περιχαρακώσεις τον μικρόκοσμό σου και να μη βλέπεις τίποτ'άλλο, να μην ακούς, να μην προσπαθήσεις να καταλάβεις. Και να μην ρωτάς, φυσικά. Στο άδικο ποτέ να μην ρωτάς.

Ακουμπώ στα πρόσωπα και στα πράγματα του μικρόκοσμού μου.  Το κάθετί έχει αποκτήσει την αξία του, απ'ό, τι υλικό με πλαισιώνει και χαίρομαι που μπορώ να το εκτιμήσω . Τα φτηνά, τα της ανάγκης, τα μη του γούστου μου.
Παλιά ήταν όλα ακριβά και προσεχτικά διαλεγμένα....τώρα είναι λίγα, τα απαραίτητα,όσα χωράνε στην προσωρινότητα, και τελικά όλα είναι προσωρινά ..... αλλά είμαι ευγνώμων.
Για τις μικρές ελευθερίες, για τις μικρές απολαύσεις...πιο πολύ για τους ανθρώπους, αφού αυτοί κάνουν την διαφορά.

Μου λείπει όμως η προοπτική. Μου λείπει η αισιοδοξία του πρωινού , η γαλήνη της ασφάλειας.
Μου λείπει η ελαφράδα ενός τρελού ονείρου, που δεν είναι και τόσο τρελό.

6 σχόλια:

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

...και να είσαι μόνο εσύ που δεν βλέπεις προοπτική...
Σκέφτομαι όμως και τους γονείς μας, τους παππούδες μας, τι είδους προοπτική έβλεπαν μέσα στον πόλεμο, στην μετα-εμφυλιακή Ελλάδα, τότε που το "ακριβό" ήταν συνδεδεμένο απλά με την επιβίωση.
Όσα ακριβά πράγματα αγόρασα στη ζωή μου, για κάποιο λόγο δεν τα χάρηκα, βασικά τα βαρέθηκα γρήγορα κι έτσι έμεινα να χαίρομαι εκείνα τα φτηνά που είχαν μόνο ακριβή αξία, έτσι είχα τη δυνατότητα να τα αλλάζω γρήγορα, να μην συνδέομαι μαζί τους, μεγάλο βάρος να συνδέεσαι με κάτι άψυχο τελικά, αλλού είναι η ουσία, αλλού είναι η αξία.

Όσο για τις αποδείξεις που λες, δεν έχει ακόμα προλάβει ο πρώτος μήνας του έτους να βγει κι έκανα την πρώτη καταγγελία μου...που θα πάει; εκεί που πήγαν και οι άλλες. Αν πρέπει να γίνω "Ταλιμπάν" για να βρω το δίκιο μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το κάνω, ανοχή τέλος, αν είναι να πέσω σε αυτή τη μάχη θα πάρω μαζί μου και τον "εχθρό".

υ.γ.: πριν από λίγο στο ραδιόφωνο και αφού είχα διαβάσει την ανάρτησή σου, άκουσα ένα τραγούδι και το συνέδεσα μαζί σου:

http://www.youtube.com/watch?v=rqgGGqI_yVk

Καλή Κυριακή να έχεις...

scarlett είπε...

Καλημέρα Τζων Μποη!

Πόσο συχνα δεν έχω νιώσει αυτο το "μοναχα εγω" του τραγουδιου ;
Φυσικα δεν ισχυει ...ο καθενας δινει τις δικες του μαχες, απλα για τον καθενα ειναι προσωπικες.

Αυτό που πολύ σωστα επισημαίνεις για τους γονείς και για τους παππουδες μας, το σκεφτομαι κι εγω πολλες φορες. Δεν μπορω να συγκρινω τη ζωη μας, ακομη και την σημερινη για την οποια ολοι γκρινιαζουμε, με οτιδηποτε περασαν εκεινοι.
Από την αλλη , η σημερινη μας μελαγχολια Τζων Μποη, δεν οφειλεται τοσο πολυ σε οσα χανουμε σιγα σιγα (φυσικα οφειλεται και σ'αυτο) αλλα στην ανασφαλεια του καθε αυριο (που καλως ή κακως καλλιεργηθηκε στην συνειδηση μας ) και στην ελλειψη προοπτικης που ανεφερα.

Παλιοτερα οι δουλειες επετρεπαν στους περισσοτερους απλα να επιβιωνουν. Αν μπορουσαν να κανουν και κατι περισσοτερο με τα λιγα που περισσευαν ηταν ευτυχισμενοι.

Συνηθισαμε αλλιως και νομιζαμε πως δικαιουμαστε κατι παραπανω στη ζωη απο μια απλη επιβιωση. Θα συνεχισουμε να πολεμαμε και να ελπιζουμε γι'αυτο το κατι παραπανω...αλλα πια ξερουμε πως μπορει αυτο να ειναι μια ουτοπια.

Για τις αποδειξεις ισως τελικα αυτος να ειναι ο μονος δρομος. Μονο που θυμωνω που πρεπει να υιοθετουμε συμπεριφορες που δεν μας πηγαινουν, με αγνωστο παντα αποτελεσμα

thinks είπε...

Καλημέρα σ' όλους! Εδώ είναι όλα χιονισμένα, σύννεφο κάθεται πάνω μας και δεν βλέπεις τίποτα, εκτός όταν καθώς κινείται νωχελικά το σύννεφο βλέπεις για μια στιγμή ένα μικρό κομμάτι μιας πλαγιάς απέναντι, μέσα από την ασπρίλα... Και μόλις άνοιξα τα βαριά πράσινα παντζούρια αισθάνθηκα μια γαλήνη και χαρά, για την φύση, για την στιγμή (σήμερα ξυπνήσαμε μεσημέρι). Αυτό είναι που λείπει στις πόλεις νομίζω: η στιγμή. Όλες οι στιγμές εκεί στην πόλη είναι μια αλυσίδα που εξαρτάται και αξιολογείται από τις προηγούμενες στιγμές, από τις τεχνηέντως εμφυτευμένες προσδοκίες... τους γύρω... Εδώ, για μένα τουλάχιστον, η κάθε στιγμή είναι δικιά της και ανήκει στον εαυτό της...

Ενδιαφέρον το πως, που λέει ο Τζων Μπόη, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, τι είδους προοπτική έβλεπαν μέσα στον πόλεμο, στην μετα-εμφυλιακή Ελλάδα. Και σκέφτηκα κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πριν: ότι οι άλλες γενιές, σε ότι μιζέρια και να ξυπνούσαν, ήξεραν ότι ήταν γιατί είχε γίνει πόλεμος, κάτι κακό και καταστρεπτικό που έφερε την μιζέρια, και ήξερε η ψυχή τους ότι αύριο μπορεί να έρθει η ειρήνη και η ευημερία, κι έτσι, με την θέληση για το αύριο, ξυπνούσαν με την αισιοδοξία, ίσως, να φέρουν το αντίθετο του πολέμου: την ειρήνη, και την ευημερία. Όμως, την σημερινή μιζέρια δεν την έφερε πόλεμος ή φυσική καταστροφή, απ΄όπου θα μπορούσαμε να ξαναχτίσουμε. Η σημερινή μιζέρια ήρθε ξαφνικά εν μέσω "ειρήνης και ευημερίας". Αυτό δεν έχει λογική, στην ψυχή. Και τώρα η ψυχή δεν έχει τον στόχο της ειρήνης για να ελπίζει στην ευημερία. Τώρα η ψυχή δεν γνωρίζει σε τι να ελπίσει, μια και η "ειρήνη και ευημερία" έφεραν κι αυτές καταστροφή ούτως ή άλλως... Τώρα υπάρχει αμηχανία... γιατί, αν δεν έφταιγε μόνο ο πόλεμος στο παρελθόν, και τα ίδια έφερε και η ειρήνη... το μόνο άλλο που μπορεί να φταίει είναι ο άνθρωπος ο ίδιος και ο τρόπος που χτίζει κοινωνίες -που βλέπει τους γύρω του, τις αξίες στις οποίες του έχουν πει να ελπίζει, και το πως βλέπει την κάθε υπέροχη στιγμή της ύπαρξης....

scarlett είπε...

Μακρια από την Ελλάδα, Δημητρη...και μακριά από την βιοπάλη στην Ελλάδα, ειναι ευκολοτερο να εκτιμησεις τη στιγμη και να αφεθεις στην απολαυση της.

Ο πολεμος , όπως λες κι εσυ ειναι ενα κακο που καποτε τελειωνει. Υπαρχει η καθημερινη ελπίδα οτι μια μερα θα ξυπνησεις και ολα θα ειναι διαφορετικα και η ζωή θα συνεχισει γαληνια την πορεία της.

Αυτο που ζουμε σημερα στην Ελλαδα, δεν ειναι τοσο σκληρο οπως ενας πολεμος, δεν εχει την αγριοτητα αλλων περιοδων της ιστοριας μας....απο την αλλη μοιαζει να μην τελειωνει ποτε.
Ολο το συστημα φανερωνει καθημερινα τη σαπιλα του, και καθως αυτη η σαπιλα απλωνεται σε πολυ πιο μεγαλες μαζες προς τα κατω, δεν ξερεις σε τι να ελπισεις, δεν ξερεις αν υπαρχει κατι στο οποιο μπορεις να ελπισεις.

Καλό σου απογευμα, Δημητρη, στα ομορφα χιονισμενα βουνα σας!

Jolly Roger είπε...

Κατι απαισιοδοξο. Οι ξενοι κυβερνητες μας σε προχθεσινη ερευνα τους αποφασισαν οτι εχουμε κανει μολις το 50% της διαδρομης. Ζητανε να κανουμε και το άλλο μισο.

Οι ιδιοι προτεινουν τα αυτονοητα (που τα ειχαν προτεινει και πριν την κριση, αλλά τοτε τους γραψαμε κανονικα). Δηλαδη φορολογηση των προνομιουχων, διαρθρωτικες αλλαγες στο δημοσιο και απελευθερωση κλειστων επαγγελματων. Συστηνουν μαλιστα πολυ συγκεκριμενα "οχι αλλες μειωσεις μισθων στους αδυναμους".
Μαντευω οτι θα τους ξανα-γραψουμε.

Οι ξενοι θα μας παρουν αυτα που θελουν (που δεν ειναι παντα λεφτα) ετσι κι αλλιως. Το ερωτημα ειναι αν θα τα παρουν απο τα συνηθη λαμογια ή απο τα συνηθη θυματα. Αυτο τουλαχιστον ειναι στο χερι μας.

Υ.Γ. Το zero tolerance που γραφει ο Τζων το διαβαζω για 2η φορα (αν και σε εντελως διαφορετικο context) σε λιγοτερο απο 24 ωρες.

scarlett είπε...

Μ'όλα όσα γραφεις πειρατη, ενισχυεις το αισθημα μελαγχολιας και επιβεβαιωνεις οτι το μονο που απομενει σε καποιον στην Ελλαδα ειναι να ακουμπησει στις δικες του "αγκυρες" για δυναμη ή να σηκωθει να φυγει. Το τελευταιο μοιαζει ευκολη κουβεντα, αλλα δεν ειναι, ουτε σου εγγυαται ενα καλυτερο αισθημα και ενα καλυτερο αυριο στο οποιοδηποτε "αλλου"