Εικοσιτοσαχρόνια πίσω θα είχα ακολουθήσει άλλους δρόμους. Δεκατόσα χρόνια μετά, δε θα μ'ένοιαζε. Στο μεταίχμιο , μπορώ να ζω μόνο ένα εφιαλτικό παρόν και να προσπαθώ να βρω μια διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει.
"Δυο πράγματα" έλεγε ένας καλοστεκούμενος εβδομηντάρης πρέπει να τα επιλέξει κανείς με πολύ μεγάλη προσοχή "τη δουλειά του και τον/τη σύντροφο του " Πρέπει να τ'αγαπάς, πρέπει να περνάς καλά μαζί τους.....
Θα έλεγα και την χώρα που ζει, μια που από αυτήν μπορεί να εξαρτάται η επιτυχία των άλλων δυο επιλογών του.
Για τους άτυχους αυτής της γης δεν υπήρξε ποτέ επιλογή. Για τους ευνοημένους, όπου και να ζουν, τα πράγματα ήταν πάντα απλά.
Για τους υπόλοιπους ίσχυσαν οι κανόνες της χώρας που κατοικούν. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες. Όσο πιο άξιος κάποιος τόσο πιο πολλές σφαλιάρες θα φάει (μέχρι να ισοπεδωθεί η όποια αξιοσύνη του με την ανικανότητα των άλλων).
Όσο πιο τίμιος, τόσο πιο μαλάκας.
Προχτές σ'έναν απελπισμένο μονόλογο, αναρωτήθηκα :
"Μπορώ ν'αλλάξω σήμερα ταυτότητα; Διαβατήριο ; Να μην έχω τίποτα σ'αυτόν τον τόπο; Να μην μου χρωστάει, να μην του χρωστάω ;"
Μπορώ ;
(εννοείται πως μπορώ....κι εγώ.....κι εσύ....κι ο καθένας....αλλά στο μεταξύ έχω επενδύσει όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου σ'αυτήν την γαμημένη χώρα)
"Δυο πράγματα" έλεγε ένας καλοστεκούμενος εβδομηντάρης πρέπει να τα επιλέξει κανείς με πολύ μεγάλη προσοχή "τη δουλειά του και τον/τη σύντροφο του " Πρέπει να τ'αγαπάς, πρέπει να περνάς καλά μαζί τους.....
Θα έλεγα και την χώρα που ζει, μια που από αυτήν μπορεί να εξαρτάται η επιτυχία των άλλων δυο επιλογών του.
Για τους άτυχους αυτής της γης δεν υπήρξε ποτέ επιλογή. Για τους ευνοημένους, όπου και να ζουν, τα πράγματα ήταν πάντα απλά.
Για τους υπόλοιπους ίσχυσαν οι κανόνες της χώρας που κατοικούν. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες. Όσο πιο άξιος κάποιος τόσο πιο πολλές σφαλιάρες θα φάει (μέχρι να ισοπεδωθεί η όποια αξιοσύνη του με την ανικανότητα των άλλων).
Όσο πιο τίμιος, τόσο πιο μαλάκας.
Προχτές σ'έναν απελπισμένο μονόλογο, αναρωτήθηκα :
"Μπορώ ν'αλλάξω σήμερα ταυτότητα; Διαβατήριο ; Να μην έχω τίποτα σ'αυτόν τον τόπο; Να μην μου χρωστάει, να μην του χρωστάω ;"
Μπορώ ;
(εννοείται πως μπορώ....κι εγώ.....κι εσύ....κι ο καθένας....αλλά στο μεταξύ έχω επενδύσει όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου σ'αυτήν την γαμημένη χώρα)
8 σχόλια:
Το 1980, έναν χρονο πριν μπουμε στην (τοτε) ΕΟΚ, ο Νικος Δημου - σε ενα ντελιριο απλοϊκοτητας - εγραφε ενα κειμενο προς τους τοτε κυβερνωντες και ελεγε "κυριοι, με την εισοδο στην εοκ θα φυγουν ολοι οι δημιουργικοι ανθρωποι. Μονο οι ανικανοι θα μεινουν στην Ελλαδα".
Τελικα ουτε ο ιδιος εφυγε (αν και θεωρουσε τον εαυτο του δημιουργικο - υποθετω) ουτε και κανενας άλλος απο τις εκατονταδες χιλιαδες δημιουργικων ανθρωπων που εζησαν απο το 1980 μεχρι σημερα εφυγαν. Η αιτιολογηση ειναι ιδια για ολους: "προσωπικοι λογοι".
Δεν ειναι καθολου ευκολο, ουτε συνηθισμενο να φυγεις απο την χωρα σου.
Ναι, εχεις επενδυσει την μεχρι τωρα ζωη σου σ' αυτην την οντως γαμημενη χωρα. Αλλα η "απο εδω και τωρα" ζωη σου εχει μεγαλυτερη βαρυτητα απο την "μεχρι τωρα".
Ευχομαι διεξοδα και μαλιστα συντομα.
Στη χωρα μας υπαρχουν -και υπηρχαν παντα- πολλοι ικανοι , πειρατη.
Οι περισσοτεροι βεβαια οπως λεω και στο ποστ, ειναι ισοπεδωμενοι απο το συστημα (ακολουθωντας φαινεται και στις μερες μας την τακτικη εκεινου του αρχαιου τυραννου που εκοβε απο τη ριζα τα σταχυα που τολμουσαν να ξεχωρισουν)
Ειναι μια χωρα πολυ πιο τριτοκοσμικη απ'όσο νομιζει η ιδια , αρκει να δει κανεις πώς λειτουργει ο κρατικος μηχανισμος...αλλοι καποιοι μετρανε το επιπεδο του πολιτισμου με τα ακριβα παπουτσια και ρολογια
Αγαπητή μου Scarlett, ποτέ δεν σκέφθηκα την επένδυση του παρελθόντος αλλά την χασούρα του μέλλοντος. Η ζωή ξεκινάει καινούργια κάθε πρωί και κάθε στιγμή. Για μένα τουλάχιστον. Εγώ που έχω διαβατήριο σε άλλη μία χώρα και ταυτότητες σε δύο, δεν μου αρκεί απλά να βάλω τα άλλα στο συρτάρι. Θέλω να απαγκιστρωθώ εντελώς. Απλά πρέπει πρώτα να πουλήσω ότι έχω εκεί, αλλά θα γίνει κι αυτό. Ο μονόλογος που έγραψες δεν μου φάνηκε απελπισμένος αλλά ρεαλιστικός.
Κι εγώ αισθάνομαι ακριβώς έτσι. Δεν θέλω να του χρωστάω τίποτα αυτού του τόπου και να μην μου χρωστάει τίποτα. Η ανάλαφρη χαρά που θα νοιώσεις όταν κάνεις το βήμα θα κάνει τις επενδύσεις να ξεχαστούν στην στιγμή.
Ότι καλύτερο, σύντομα, και πάντα!
Σ'ευχαριστω πολυ Δημητρη για τον παντα γλυκο και ενθαρρυντικο λόγο που αφήνεις εδώ και συγγνωμη για την καπως καθυστερημενη απαντηση.
Η απαγκιστρωση δεν ειναι παντα ευκολη για πολλους και σοβαρους λογους, απο την αλλη οσοι γνωρισαμε μια ζωη αλλου νιωθουμε πιο εντονο αυτο το πνιξιμο οταν καταπατουνται καθημερινα τα δικαιωματα μας, οταν αδυνατεις να συνεννοηθεις με τον απεναντι κι ας μιλατε την ιδια γλωσσα, οταν το άδικο, το παράνομο ή το κόντρα σε κάθε λογική σε κοροϊδεύουν καθημερινα ως τον μαλακα της υποθεσης...
Βλέπεις ότι είσαι αλιεν....κι ως αλιεν δεν εχεις θεση στο συμπαν τους
Κι επειτα αυτος ο ραγιαδισμος...
ΕΝΑΣ να μην υποστηριξει το δικαιο ποτέ στον τόπο αυτό
(μονο εκει που τους παιρνει η τζαμπα-μαγκιά)
Αγαπητή μου Scarlett, αυτή η φράση "κι ως αλιεν δεν εχεις θεση στο συμπαν τους", με έμφαση στο "τους", είναι το κλειδί...
Το "εύκολο", στο"δεν ειναι πάντα εύκολο,καμιά φορά έχει να κάνει και με οικονομικά που θέλουν λίγη ...τέχνη. Αλλά όλα τα υπόλοιπα του αν είναι ή όχι εύκολο κάτι, είναι μια γωνία βλέψης, μια σκέψη, είναι εντύπωση, αλλά δεν είναι κάτι το υλικά πραγματικό ή χειροπιαστό. Σαν την έκπληξη και την χαρά και το "...τι απλό που ήτανε", που νοιώθουμε στην αρχή της ζωής όταν πάρουμε ή δώσουμε το πρώτο φιλί, ή το πρώτο άγγιγμα χεριού στο σινεμά, έτσι κάθε φορά σε όλη τη ζωή, πιστεύω, όλα είναι μια απόφαση, ένα κράτημα αναπνοής για μια στιγμή, και μετά μόνο η χαρά και η ανακούφηση του πόσοεύκολο ήτανε. Αλλιώς κερδίζουνε οι τζάμπα μάγκες :-)
Καλό σου απόγευμα.
Το κλειδι ειναι στην αρχη του ποστ, Δημητρη.
Εικοσι χρονια πριν...
Οι ζωες δεν αλλαζουν με την ιδια ευκολια σε ολες τις ηλικιες, αν δεν θελεις να βρεθεις στο δρομο επαιτης.
Το λες και μονος σου...χωρις μια καποια οικονομικη εξασφαλιση δεν αλλαζεις ευκολα τα δεδομενα της ζωης σου.
Καποιοι μπορουν να δουλευουν κι απο το σπιτι, οπου κι αν ειναι αυτο, αλλα ειναι μαλλον λιγες οι δουλειες που μπορεις να το κανεις.
Ου Τόπος
Ι
Καιρός να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες να
γράφουμε ποιήματα κυκλοφορώντας τα χέρι-χέρι
όπως τις προκηρύξεις στους δύσκολους καιρούς καιρός
ν’ανταμώσουμε στα παλιά μαγέρικα βουτηγμένα
στη μυρουδιά του κάρβουνου και της ρετσίνας με τα
βαρέλια σε δυο σειρες στο βορεινό τοίχο να βρέχει
και το ταβάνι να στάζει παλιά ρεμπέτικα κι
ηπειρώτικα μοιρολόγια και οι στίχοι μας μουλιασμένοι
στο ψωμι και το κρασί μεταλαβιά στους λιγοστούς
Αμετανόητους θαμώνες
“Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μας
Πιέτε εξ’αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μας”
ΙΙ
Καιρός να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες
Να κτίζουμε σπίτια πέτρινα με πολεμίστρες και
Λούκια για ζεματιστό νερό και καυτό λάδι
Παράθυρα με σιδεριές κι απο μέσα το τροχισμένο
Σπαθί να λαμποκοπάει με ήλιο ή φεγγάρι
Η μεγάλη πόρτα ν’ανοίγει μονάχα με την χλωρίδα
Της πατρίδας που ανθίζει απ’ την ανάσα μας
κι η νύχτα να βυζαίνει στον κόρο της τ’αγριμάκια
με συντροφιά την θαλπωρή των άστρων που
Πέφτουν στο ποτάμι οδηγώντας τις πέστροφες
μακριά απ’τα πλεμάτια στους καταρράκτες
Των πρωϊνών αδιαπραγμάτευτων ονείρων μας
Τάσος Πορφύρης
ΕΡΗΜΑ
καλησπέρα scarlett!
καλησπέρα, katabran!
σ'ευχαριστώ γι'αυτην την όμορφη κατάθεση
η ποίηση πάντα θα ομορφαίνει τη ζωή...αλλά η ζωή ;
η ζωή που θα λαβαίνει χώρα ;
ου τόπος (στον τόπον αυτόν)
Δημοσίευση σχολίου