Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

με το 35% του μισθού για πάντα εξαφανισμένο, το υπεύθυνο για την όποια ευζωία μου, θα πρέπει να συνηθίσω σε μια ζωή χωρίς το ευ.
το ζητούμενο πια είναι η σκέτη επιβίωση. όχι το ευ.
κάθε μέρα πάω στη δουλειά  όλο και πιο δύσκολα. με όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. αν κάποτε υπήρχε ένα οποιοδήποτε όραμα....χάθηκε. μαζί με τόσα άλλα
(μαλακίες του τύπου "είσαι τυχερή που δουλεύεις" μ'αφήνουν παγερά αδιάφορη, όταν δεν μπορώ να μου προσφέρω έναν αξιοπρεπή- όπως προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι - βίο....άλλωστε και οι ανθρακωρύχοι του περασμένου αιώνα είχαν δουλειά )
ξυπνώ τα πρωινά, συχνά πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι, κι ένα κύμα θλίψης, θα μπορούσε να ονομαστεί κατάθλιψη, είναι ήδη εκεί.
οι καβάντζες που βοηθούν γνωστούς να επιπλέουν απουσιάζουν από τη δική μου ζωή .
άλλες δε μ'ενδιέφεραν ποτέ, άλλες είναι απλά ανεξέλεγκτες

ακούω μελαγχολικές μελωδίες...

Δεν υπάρχουν σχόλια: