Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

απέναντι



Μια μέρα που ο ήλιος έκανε τον ιδρώτα να κυλά ασταμάτητα σε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες, που σήμερα μοιάζουν αλλόκοτα μακρινές, μια ψηλή νέα γυναίκα  μου πρόσφερε μια χειροποίητη πλεχτή βεντάλια έναντι του ασήμαντου αντίτιμου ενός δίευρω.
Δεν ήτανε ζητιάνα.Δε διέκρινες ίχνος δουλοπρέπειας πάνω της. 
Οι κόσμοι μας ήταν απλά ασύμπτωτοι

Εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να πληρώσω το δεκαπλάσιο για την ψευδαίσθηση λίγης δροσιάς, πόσο μάλλον όταν αυτή μου προσφερόταν με τη μορφή μιας εξαιρετικής- αισθητικά - χειροποίητης κατασκευής.
Για εκείνη βέβαια, το δίευρω ήταν ήδη μία μικρή περιουσία.. 

Ήταν οι εποχές που νομίζαμε πως οι ρόλοι ήταν αυστηρά μοιρασμένοι και πως τίποτα δεν θα μπορούσε να ταρακουνήσει τον δικό μας, της οικονομικής υπεροχής.

Τελευταία με βλέπω συχνά με το μυαλό  στην αντίπερα όχθη.


2 σχόλια:

fish eye είπε...

κατι παρομοιο συνεβαινε καποτε με τα κινεζικα προιοντα, προσφεροταν παμφθηνα με μια δουλεια στη λεπτομερεια που αν εβγαινε απο τα δικα μας χερια θα πουλιοταν πολλα ευρω πιο πανω..
λεγαμε ''οι καημενοι οι κινεζοι δουλευουν για ενα κομματι ψωμι''

:)

scarlett είπε...

Και τώρα οι Κινέζοι έρχονται και ξοδεύουν χιλιάρικα ως τουρίστες κι εμάς μας βλέπω να τους πουλάμε κινέζικα σουβενίρ (αφού ούτε από αυτά είμαστε σε θέση να φτιάξουμε)

Φαντάζεσαι να βλέπουν τα ρούχα ή τα διακοσμητικά που αγοράζουν πού είναι made in ?

:)