αφήνοντας τον καιρό να τρέχει

την τελευταία φορά που έφυγα από τη Σ. ήμουν γεμάτη νοσταλγία πριν ακόμη φύγω. όπως και στην Τ.
ακουμπούσα στα μεταλλικά καθίσματα, εκεί που μια μέρα έχασα την ομπρέλα μου, ρουφούσα τον αέρα και την απέναντι οικεία γκριζάδα και κάτι μέσα σκιρτούσε για ό,τι άφηνα . είχε υφανθεί ένα παρελθόν  σε δύσκολους καιρούς, που βάραινε ευχάριστα στη σκέψη , και ζητούσε αντίτιμο πριν τη φυγή.
ήταν μικρά λιμάνια σε τρικυμισμένους καιρούς. αλλά και σε καλούς καιρούς.
τώρα γνωρίζω πως το να αποχαιρετάς ένα μέρος  δεν είναι ποτέ το ίδιο.
κάποτε νομίζεις πως οι αποχαιρετισμοί  είναι οριστικοί ....
μετά...μπορεί και να ευχόσουν να ήταν

....
οι μέρες κυλούν με έναν τρόπο θλιβερό, θα έλεγα, έτσι που χωρίς σκοπό τις διώχνω. βιάζομαι να 'ρθει ο χειμώνας, βιάζομαι να φύγει και τελικά αυτό που διώχνω είναι πολύτιμος χρόνος

σήμερα επιτέλους ο ουρανός πήρε ένα χρώμα που πιο πολύ μου πάει.
στο τρένο οι εικόνες φεύγουν τρέχουν...δεν τις βλέπω
όσο μεγαλώνεις το βλέμμα θολώνει, οι λεπτομέρειες χάνονται

....
6 νοεμβρίου
μιαν άλλη μέρα σαν σήμερα μπήκα σ' έναν δρόμο λάθος .
 κι όλη μου η ζωή στηρίχτηκε σ'αυτό το λάθος.
...
το πρωί σκεφτόμουν την έκπληξη που με περίμενε στη θέαση εκείνων των βράχων.
δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα. οι αναμνήσεις αρχαίων συναισθημάτων χάνονται ολοένα
.
...
για δύο πράγματα δεν έχω μετανιώσει ποτέ.
δύο αποφάσεις που με έφεραν κόντρα με ό,τι αγαπούσα. και με ό,τι μέχρι τότε με προσδιόριζε.
έπρεπε.
χρόνια μετά σκέφτομαι, ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς

γι'αυτό και δε θα είχα ποτέ να συμβουλεύσω κάποιον νέο...τι να κάνει ; πού να πάει ; πώς...
ας κάνει ό,τι θέλει με την ζωή του
μόνο να'ναι δική του η απόφαση , δική του και η ευθύνη
...