Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Το νερό σήμερα  θα 'τανε και 100 βαθμούς. Είχε κάψει από την ήλιο σαν καλοκαίρι. Τ'άφηνα να τρέχει και σκεφτόμουν το εφήμερο. Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα την κόρη του Τ. Θα'χε την ηλικία μου πάνω κάτω .
Σκεφτόμουν τα παιδιά. Πως δεν έχει σημασία από πού παίρνουνε αγάπη. Φτάνει να παίρνουν έστω κι από ένα πρόσωπο. Αρκεί και το ένα. Όποιο και να'ναι.

Το πρωί στη συνηθισμένη μου διαδρομή ο ήλιος με χτύπαγε στο πρόσωπο. Σαν άλλοτε. Κι όμως όχι σαν άλλοτε.
Πώς είναι να σου κλείνουν μία πόρτα και μετά μια άλλη και μετά μια άλλη ;

"Απελπίζεσαι" ....όχι, δεν απελπίζομαι. Ψάχνω, περιμένω και πάλι ψάχνω...αλλά στο τέλος μόνο συμβιβάζομαι. Ένας Θεός ξέρει πόσο.
Και μετράω. Τρεις μήνες, 40 μέρες, δυο χρόνια.
Χωρίς...
Και γερνάω.
Κάθε μέρα

Όσο μεγαλώνω τα χάνω με τους ορισμούς και αν με ρωτήσεις τι είναι ευτυχία δεν θα ξέρω να σου πω, μόνο "φέρ'την στα μέτρα σου".

Κι από κείνο το κινητό που χάθηκε και τα κλειδιά και τα χρήματα, πιο πολύ πόνεσαν τα χαμένα μηνύματα κι εκείνο το στυλό που είχα περάσει τις εξετάσεις


"..... και μετά θέλω να ξυπνήσω μετά από πολύ καιρό και να κάνουμε εκδρομές στους φάρους και να σκάνε άγρια τα κύματα στις ακτές. μ'αγαπάς ακόμη ; "



Δεν υπάρχουν σχόλια: